Φίλης: Χρειάζεται αναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής

«Χρειάζεται αναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής» σχολίασε ο Νίκος Φίλης, τομεάρχης Παιδείας της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή του.

Διαβάστε σημεία της συνέντευξης του:

Για την διάσκεψη του Βερολίνου

Δεν νομίζω ότι το θέμα του τούρκο – λιβυκού μνημονίου ήταν αντικείμενο συζήτησης, πόσο μάλλον αντιμετώπισης, στη διάσκεψη του Βερολίνου. Είχαν να λύσουν άλλα ζητήματα· για αυτό δεν προσκλήθηκε η Ελλάδα. Τους απασχόλησε η κατάπαυση του πυρός και η μοιρασιά των πετρελαίων, καθώς οι φύλαρχοι διεκδικούν τον έλεγχο των πετρελαιοπηγών, ο ένας του άλλου. Σε αυτά διαδραματίζει ρόλο προκλητικό, πείτε τον, επιθετικό, πείτε τον, αλλά πάντως διαδραματίζει ρόλο λόγω του μεγέθους της, η Τουρκία. Έτσι τα δικά μας ζητήματα μπήκαν στο ράφι, αν και δεν ξέρω για πόσο.

Το λιβυκό είναι κρίσιμο θέμα γιατί συνδέεται με το προσφυγικό. Όταν κατέρρευσε ο Καντάφι και κάθε έννοια κράτους καταλύθηκε, η Λιβύη έγινε μια από τις κύριες πύλες εισόδου των ταλαιπωρημένων προσφύγων στην Ευρώπη. Άρα την Ευρώπη την ενδιαφέρει να υπάρξει αποκατάσταση στοιχειώδους κυριαρχίας στη χώρα.

Διάβασα στις εφημερίδες -και δεν διαψεύστηκε- ότι η χώρα μας προτίθεται να συμμετάσχει με κάποιο τρόπο στις αντιπαραθέσεις στη Μέση Ανατολή. Να γίνει δηλ. μέρος των πολεμικών προβλημάτων της Μέσης Ανατολής και όχι της ειρηνικής τους επίλυσης. Και αναφέρομαι στην αποστολή «ελληνικών» patriot στη Σαουδική Αραβία, με εισήγηση του υπουργείου Εξωτερικών -αν και το υπουργείο Άμυνας φέρεται να εκδήλωσε επιφυλάξεις.

Πάντως για να μη μιλάμε μόνο για τους άλλους που έχουν τα δικά τους συμφέροντα πρέπει και εμείς να δούμε τι σημαίνει εξυπηρέτηση των καλώς νοούμενων συμφερόντων της χώρας μας. Ο τρόπος που πολιτευόμαστε σε αυτό τον τομέα, είναι αδιέξοδος· το τονίζω: αδιέξοδος. Δεν αποδίδει. Για αυτό χρειάζεται αναπροσανατολισμός της εξωτερικής μας πολιτικής.

Η ενεργειακή πολιτική, που έχει αποκτήσει ισχυρή θέση στην εξωτερική μας πολιτική, βλέπω ότι δεν αποδίδει. Πρέπει να τη σκεφτούμε ξανά. Δυστυχώς, στο θέμα αυτό από ό,τι βλέπω δεν υπάρχει στην Ελλάδα δημόσιος διάλογος. Μπορεί να υπάρχουν συναινέσεις εξ αδράνειας, αλλά όχι πραγματικός διάλογος για ένα τόσο σοβαρό θέμα προσανατολισμού.

Για το προσφγικό

Τα ζητήματα του προσφυγικού αφορούν την οργάνωση στη χώρα μας αλλά και τη διεκδίκηση αλλαγών στο ευρωπαϊκό πλαίσιο (Δουβλίνο κλπ.). Η ΝΔ αλλιώς ξεκίνησε, αλλιώς πορεύεται. Ξεκίνησε ως αντιπολίτευση με αντι – προσφυγική ρητορεία και τώρα δυστυχώς υποκύπτει σε αυτήν με οργανωτικό αλαλούμ. Την είδαμε να καταργεί και να ιδρύει το αρμόδιο υπουργείο. Δυστυχώς αυτό το αλαλούμ δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα και κυρίως δεν καθιστά σαφές στους πολίτες ποιο ακριβώς είναι αυτό. Με τις ακροβασίες «άλλο πρόσφυγας, άλλο μετανάστης», μόνο σύγχυση προκαλείται. Πού τραβάμε τη διαχωριστική γραμμή; Οι άνθρωποι που έρχονται από χώρες εμπόλεμες ή με ακραία καταπιεστικές κυβερνήσεις, τι είναι;

Σαφώς υπάρχουν προβλήματα, για παράδειγμα σε κάποιες περιοχές με τον αριθμό των προσφύγων σε σχέση με τους μόνιμους κατοίκους. Αυτά πρέπει να αντιμετωπιστούν. Αλλά η ΝΔ όσο ήταν αντιπολίτευση δεν μιλούσε για τα πραγματικά, τα γεωπολιτικά ζητήματα που γεννούν το προσφυγικό. Έκανε μικροπολιτική, λέγοντας ότι το προσφυγικό το δημιούργησε ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δήθεν είχε τα σύνορα ανοιχτά και ήταν… μαγνήτης για να έρθουν εδώ οι πρόσφυγες.

Στην πραγματικότητα το προσφυγικό είναι γεωπολιτικό θέμα 30ετίας. Μετά τους πρόσφυγες πολέμου μπορεί να εμφανιστούν οι κλιματικοί πρόσφυγες από την Αφρική. Και για αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσουμε σε βάθος χρόνου, ως πρόβλημα όλης της Ευρώπης, μαζί με τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Είχε αντιμετωπίσει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μεγάλες δυσκολίες στο προσφυγικό. Αλλά έκανε ό,τι μπορούσε, με καθαρό πολιτικό λόγο και όχι με κραυγές. Η ΝΔ πριμοδοτούσε αντιδράσεις στην πολιτική μας, που τώρα γεύεται -δυστυχώς- η ίδια.

Η κυβέρνησή μας κατόρθωσε να βάλει στα σχολεία 13.000 προσφυγόπουλα. Αυτό ήταν σοβαρό στοιχείο κοινωνικής ένταξης, όχι μόνο των παιδιών αλλά και των οικογενειών τους. Καταλαβαίνετε όταν ένα παιδί μένει εκτός σχολείου, ποιες ευρύτερες συνέπειες μπορεί να υπάρχουν. Φέτος, μόνο επτά με οκτώ χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν σχολείο, σύμφωνα με επίσημη απάντηση της κας Ζαχαράκη στη Βουλή, σε επίκαιρη ερώτησή μου. Σε όλα τα νησιά του Αιγαίου, που οι πρόσφυγες είναι περισσότεροι από πέρσι, δεν λειτούργησαν οι σχολικές δομές! Συνεπώς, τι κάνουμε τώρα; Βήματα προς τα πίσω, να τι κάνουμε. Και δεν μιλώ για «δύσκολα» πράγματα, αλλά για αυτά που είχαν μπει σε μια σειρά.