Δέκα μήνες έχουν περάσει από τη μέρα που ο Πάνος Νάτσης έχασε τη ζωή του σε τροχαίο ατύχημα που είχε με τη μηχανή. Η σύντροφος του Διονυσία Γεωργιάδου μοιράστηκε με τους διαδικτυακούς της φίλους ένα βίντεο στο οποίο εξομολογείται όσα βιώνει το τελευταίο διάστημα.

Η Διονυσία Γεωργιάδου μιλάει μεταξύ άλλων για το πένθος ενώ ευχαριστεί δημόσια τους φίλους της που στέκονται στο πλευρό της.
«Σήμερα είμαστε 10 μήνες χωρίς τον Πάνο, άρα 10 μήνες πένθους. Ήθελα λοιπόν να σας μιλήσω για το πένθος. Το πένθος είναι σαν μία κινούμενη άμμο από σκ@τ@ που ανά πάσα ώρα και στιγμή εκεί που περπατάς μπορεί απλά να πέσεις μέσα, αυτό συμβαίνει. Περπατάς και ξαφνικά βυθίζεσαι σε μια κινούμενη άμμο από σκατά και προσπαθείς να πιαστείς από τα κλαδάκια που είναι δίπλα σου, γρήγορα για να βγεις και να σωθείς.

Τα κλαδάκια που είναι δίπλα μας είναι οι φίλοι μας, είναι οι άνθρωποι που μας αγαπάνε και οι άνθρωποι που μας στέκονται. Αυτά τα κλαδάκια όπως, είναι φυσιολογικό, σπάνε κάποια στιγμή γιατί δεν μπορούνε να κατανοήσουν σε βάθος το πόσο δύσκολο αλλά και αλλοπρόσαλλο, αλλόκοτο, τρελό, παρανοϊκό είναι αυτό που βιώνουμε. Κουράζονται και φεύγουν γιατί το πένθος είναι ένας πάρα πολύ μοναχικός δρόμος, έτσι το έχει κάνει η φύση.

Ο Πάνος είχε πει στην αδερφή του όταν είχε χάσει τον άντρα της ότι τα τραύματα μας είναι η προίκα μας, στη ψυχή μας. Και σε μένα όταν τον γνώρισα μου είπε ότι εγώ είμαι το δώρο του και αυτός το δικό μου. Αυτό είναι που κρατάω εγώ και αυτό είναι και το μήνυμα που θα ήθελα να στείλω σήμερα και το μήνυμα που θα ήθελα να καταλάβουν όλοι οι άνθρωποι. Ακόμα και τα πάρα πολύ δύσκολα που περνάμε είναι κομμάτια της ψυχής μας και του εαυτού μας και πρέπει να τα αγαπάμε κι αυτά και να τα κρατάμε σαν προίκα μας.

Και το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να δίνουμε πάρα πολύ μεγάλη σημασία σε αυτούς που αγαπάμε και μας αγαπάνε. Αυτό είναι το μήνυμα μου για σήμερα και αυτό θα ήθελε και ο Πάνος και οποιοσδήποτε καλός άνθρωπος να περάσει μέσα από τη ζωή. Για όποιον περνάει το ίδιο με μένα να ξέρει ότι δεν είναι μόνος και ότι θα μπορούσε να μιλήσει με οποιονδήποτε άλλον άνθρωπο που περνάει κάτι παρόμοιο για να νιώσει ότι τον καταλαβαίνουν. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τα κλαδάκια μου, τους φίλους μου δηλαδή που ήταν δίπλα μου γιατί ξέρω ότι ήτανε τρομακτικά δύσκολο, εδώ είναι τρομακτικά δύσκολο για μένα να καταλάβω τον εαυτό μου.

Όλο αυτό το διάστημα. Ξυπνάω κάθε μέρα άλλη, τρελή. Το είχα και πριν αλλά τώρα έχει διογκωθεί κατά 5 εκατομμύρια φορές περισσότερο οπότε και τους ανθρώπους τους έχω βασανίσει πάρα πολύ. Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Αυτά από εμένα, καλή σας ημέρα».