Για μία ακόμα φορά, τα τελευταία χρόνια, δημιουργείται ένα θέμα με τα πνευματικά δικαιώματα των Ποντιακών παραδοσιακών τραγουδιών. Γιώργος Στεφανίδης και Πανελλήνια Ομοσπονδία Ποντιακών Σωματείων σύρθηκαν στα Ελληνικά δικαστήρια για να αποδείξουν το αυτονόητο. Ήρθε η σειρά του Συλλόγου Ποντίων Waiblingen “Οι Αργοναύτες” για τον ίδιο λόγο.
Η ΑΕΠΙ, καλώς ή κακώς, κάνει μία δουλειά!
Στον Ποντιακό χώρο, όμως, πάντα μας φταίνε οι “άλλοι”…
Γι’ αυτό και αποτύχαμε μέχρι σήμερα! Η μάλλον πετύχαμε πολύ λίγα… Το αποτέλεσμα δυστυχώς είναι το ίδιο…
Για να δούμε όμως ποιοι θα έχουν το σθένος να μιλήσουν δημόσια για όλους τους “μεγάλους” της Ποντιακής παράδοσης που έβαλαν το όνομα τους κάτω από χορούς και τραγούδια…
Για να δούμε ποιοι θα παραιτηθούν των “πνευματικών δικαιωμάτων” τους από όλα αυτά…
Για να δούμε αν προλαβαίνουμε να διασώσουμε την παράδοση, για την οποία όλοι λέμε ότι πασχίζουμε και υπηρετούμε…
Το αισιόδοξο: όλο και περισσότεροι νέοι είναι δίπλα στην παράδοση σήμερα!
Το απαισιόδοξο: χωρίς εφόδια και όπλα στα χέρια τους!
Οπότε λοιπόν καλύτερα να δούμε κατάματα μία δύσκολη πραγματικότητα για τον χώρο μας, παρά να συνεχίσουμε την τακτική: τα σκουπίδια κάτω από το χαλάκι και ας τα βρει ο επόμενος…“
Με αφορμή όλα τα παραπάνω, αναδημοσιεύουμε ένα άρθρο που γράφτηκε πριν από τέσσερα χρόνια.
Κάτι μας λέει ότι παραμένει, δυστυχώς, επίκαιρο…
Κυριακή, 11 Δεκεμβρίου 2011
Προλαβαίνουμε ή σε λίγο θα είναι όντως πια αργά…;
Η παράδοση πεθαίνει, η παράδοση σβήνει, υπάρχουν λυράρηδες που παίζουν απλά λύρα χωρίς Ποντιακά, η Ποντιακή διάλεκτος χάνεται, δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο σε μερικά χωριά, οι χοροί αυξομειώνονται μέρα με τη μέρα, η Ιστορία μας αλλάζει και ξαναγράφεται ανάλογα με τους ιστορικούς και τις δικές τους ερμηνείες, η λαογραφική μας παράδοση τείνει να εξαφανιστεί τελείως, η Ποντιακή γαστρονομία, τα ήθη και έθιμα και πολλά άλλα…
Τα θέλουμε όλα αυτά ή απλά τα διατηρούμε προς χάρην μίας ανάμνησης και τυφλής προσμονής για την επιστροφή μας στην ιστορική μας πατρίδα;
Αφορμή για τους παραπάνω προβληματισμούς υπήρξε ο θάνατος του μεγαλύτερου ίσως εν ζωή μέχρι χθες λυράρη, μετά τον «Πατριάρχη» της λύρας Γώγο Πετρίδη, του «Γωγοπούλ», του γιού του Κώστα Πετρίδη.
Πολλές φορές ακούμε για έρευνες, για καταγραφές, για αρχειακό υλικό, έγγραφα, μουσικό και οπτικό υλικό το οποίο παραμένει όμως ερμητικά κλειστό σε συρτάρια, κούτες και διάφορους άλλους αποθηκευτικούς χώρους! Σαν να ετοιμάζεται από καιρό για να ταξιδέψει για κάπου αλλού…
Ένα σημαντικό κομμάτι της Ιστορίας μας παραμένει ίσως εκεί… Όχι για πολύ όμως…
Μόνο όταν όλα αυτά θα ξεκλειδώσουν και θα ανοίξουν για να γίνουν προσβάσιμα σε όλους, μόνο όταν αποκτήσουμε γνώση και μόρφωση θα μπορούμε να μιλάμε για μία ζωντανή ελπίδα στη συνέχεια του χρόνου.
Δεν χρειάζονται μουσειακοί και εκθεσιακοί χώροι για όλα αυτά! Ειδικά σήμερα που οι οικονομικές συνθήκες είναι δύσκολες. Αν γίνουν, καλώς να γίνουν!
Ο χώρος του διαδικτύου, για παράδειγμα, βοηθάει στη διάχυση της πληροφορίας και της γνώσης! Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό.
Οι Ποντιακοί σύλλογοι και τα σωματεία αλλά και όλοι οι Ποντιακοί φορείς που ξεφύτρωσαν απ’ άκρη σ’ άκρη ειδικά τα τελευταία είκοσι χρόνια, ήρθε η ώρα να δικαιολογήσουν την ύπαρξη τους φιλοξενώντας όλα τα παραπάνω.
Όλα τα παραπάνω τα οποία οι κατέχοντες έχουν υποχρέωση, πρώτοι απ’ όλους να παραδώσουν και να καταθέσουν στην προσπάθεια όλων για τη διατήρηση της Ιστορίας και της Παράδοσης μας.
Κλείνοντας, δανείζομαι κάτι από το κείμενο “Τι είναι παραδοσιακό και τι νεότερο; Τί καταγράφουμε τελικά;” της Μ. Ευσταθιάδου.
… η επιμονή στην Παράδοση δεν είναι οπισθοδρόμηση. Συντηρητισμός είναι να κάθεσαι μπροστά στην τηλεόραση και να δέχεσαι άκριτα ότι σου σερβίρουν. Η ενασχόληση με την Παράδοση είναι πρόοδος…
