Γιορτές σε χιονισμένη παράγκα

 Στη σύγχρονη Ελλάδα ο λόφος στον οποίο -κατά την επικρατέστερη εκδοχή- έζησε φυλακισμένος σε σπηλιά λίγο πριν από τον θάνατό του ο Σωκράτης, έχει μετατραπεί σε καταφύγιο για εκείνους που αισθάνονται ξεχασμένοι απ’ όλους.

Σε λίγα 24ωρα θα υποδεχτούμε το 2017, ωστόσο αρκετοί συνάνθρωποί μας θα αλλάξουν χρόνο στον λόφο απέναντι από την Ακρόπολη ζώντας σε σπηλιές και σε αυτοσχέδια «σπίτια» χωρίς νερό και ρεύμα.

Στην πλευρά προς το Κουκάκι -μερικά μέτρα μακριά από το νταμάρι- συναντήσαμε χθες τον 50χρονο Σωτήρη και την 70χρονη Γεωργία λίγες ώρες αφότου τα πρώτα χιόνια είχαν αρχίσει να πέφτουν στην πρωτεύουσα. Οι δρόμοι τους είχαν διαφορετικό σημείο εκκίνησης, όμως τα τελευταία οκτώ χρόνια ζουν σαν οικογένεια μέσα σε μία ξύλινη καλύβα.

Ανάμεσα στις σανίδες υπάρχουν κενά και παρότι στα περισσότερα σημεία έχουν τοποθετήσει νάιλον και υφάσματα, ο αέρας και το ψύχος μετατρέπουν το εσωτερικό του «σπιτιού» σε κατάψυξη.

«Ζω εδώ και 21 χρόνια στον δρόμο. Υπήρξαν διάφορες καταστάσεις που με οδήγησαν σε αυτό το σημείο, όπως και τη Γεωργία.

Συναντηθήκαμε στον δρόμο και εδώ και οκτώ χρόνια ζούμε μαζί σε αυτήν την καλύβα. Οσοι έχουν έρθει να μας βρουν, καθώς και εκείνοι που λένε ότι βρίσκονται κοντά στους αστέγους μάς θυμούνται για μία στιγμή και μετά μας ξεχνούν.

Κανείς δεν ασχολείται πραγματικά, ούτε ενδιαφέρεται να ασχοληθεί με αυτό το κομμάτι της κοινωνίας», δηλώνει στο «Εθνος» ο Σωτήρης. «Ποιος να βοηθήσει και γιατί να το κάνει εάν δεν έχει όφελος; Είμαι 70 ετών, άρρωστη, έχω προβλήματα με την καρδιά μου και δεν μπορώ να περπατήσω. Ο Σωτήρης έχει σπάσει το πόδι του και πάσχει από επιληψία. Κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί εάν έχουμε τα φάρμακα που χρειαζόμαστε ή άλλα βασικά αγαθά και κανείς δεν πρόκειται να το κάνει. Δεν γίνεται να βρουν και για εμάς ένα κανονικό σπίτι;», συμπληρώνει η Γεωργία.

Απογοητευμένοι Και οι δύο φαίνονται απογοητευμένοι από τους ανθρώπους και την Πολιτεία. Συνάμα δείχνουν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να παλεύουν στηρίζοντας την επιβίωσή τους ο ένας στις δυνάμεις του άλλου.

Μόνη συντροφιά είναι οι δύο σκύλοι τους, ο Γκούφι και ο Μπρούκλιν, αλλά και η γάτα τους, η Μαρί-Κλερ. Ηταν αδέσποτα και τα μάζεψαν από τον δρόμο.

«Είμαστε συγκάτοικοι στην τρέλα. Δεν έχουμε επικοινωνία με κανέναν. Και αν χρειαστούμε κάτι εδώ που είμαστε, μόνο η ομάδα ΔΙΑΣ μπορεί να προσεγγίσει τον λόφο. Αλλά και να έρθει η στιγμή της ανάγκης, τι να δηλώσουμε ως διεύθυνση; Γίνεται να πούμε στις Πρώτες Βοήθειες “ελάτε στην οδό Χωράφι και στον αριθμό Αγκάθια;”», τονίζει ο Σωτήρης.

«Ούτε προδομένος ούτε απογοητευμένος αισθάνομαι. Ζω τόσα χρόνια στους δρόμους και ξέρω καλά ότι τίποτα δεν αλλάζει σε αυτή τη χώρα. Δεν υπάρχει μέλλον. Ανεβαίνει ο ένας στην εξουσία και κατεβαίνει και μετά έρχεται ο άλλος. Το να ασχοληθεί ουσιαστικά κάποιος από τους πολιτικούς με τον κόσμο είναι κάτι που στην Ελλάδα δεν πρόκειται να γίνει ποτέ», συμπληρώνει ο 50χρονος.

Οι δυο τους, όπως και οι υπόλοιποι άστεγοι που ζουν στον λόφο του Φιλοπάππου, την ημέρα αισθάνονται περισσότερο ασφαλείς σε σχέση με τη νύχτα. Δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι επιτήδειοι εκμεταλλευόμενοι το απόλυτο σκοτάδι έχουν προσπαθήσει να τους βλάψουν και να αρπάξουν κάτι από τα ήδη λιγοστά υπάρχοντά τους.

«Πολλά πράγματα μάς έχουν συμβεί τη νύχτα. Την ημέρα έχουμε το φως του ηλίου και μπορούμε να αισθανόμαστε ότι έχουμε κάποιον έλεγχο, όταν όμως πέφτει το σκοτάδι πρέπει να είσαι έτοιμος για το οτιδήποτε.

Ευτυχώς έχουμε ακόμη ο ένας τον άλλον», καταλήγει ο Σωτήρης, χωρίς μέσα από τα λόγια του να διαφαίνεται κάποια ελπίδα ότι το 2017 θα φέρει κάτι καλύτερο και γι’ αυτούς

.ΕΘΝΟΣ