Θεόδωρος Καράογλου: Ο Πενταπολιώτης βουλευτής της Ν.Δ. αποκαλύπτει την πρόθεσή του να είναι υποψήφιος για την Π.Κ.Μακεδονίας

Ελάχιστοι γνωρίζουν ότι ο βουλευτής Β’ Θεσσαλονίκης βρέθηκε πολύ κοντά στα χνάρια της Λυδίας Κονιόρδου, αφού ήταν για ένα φεγγάρι ηθοποιός. Εχει ζήσει πολλά χρόνια στη νύχτα -κι ας μην του φαίνεται- και πάλεψε μαζί με τον Αντώνη Ρέμο για να σωθεί ο Ηρακλής.

Σήμερα, με ένα ομαδικό σχήμα αυτοδιαχείρισης προσπαθεί να κρατήσει ζωντανό τον «Γηραιό» κι έχει τη φιλοδοξία να τον διοικήσει, όταν ολοκληρώσει την πολιτική καριέρα του. Την τελεία, πάντως, θα τη βάλει επιστρέφοντας στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, από όπου ξεκίνησε. Ο Θεόδωρος Καράογλου θέλει να είναι υποψήφιος περιφερειάρχης το 2019, στη θέση του Τζιτζικώστα, σε περίπτωση που ο δεύτερος επιλέξει άλλο μετερίζι.

Τι ιστορία κουβαλά το επώνυμο Καράογλου;
Ο παππούς μου ο Θόδωρος ήταν δάσκαλος κι είχε έρθει από ένα χωριό της ανατολικής Ρωμυλίας, που τώρα βρίσκεται σε περιοχή της Βουλγαρίας, τη Μανδρίτσα. Είχε έξι παιδιά και, όταν ήρθε στο Ζαγκλιβέρι, το χωριό μου, μια κωμόπολη 40 χιλιόμετρα από τηΘεσσαλονίκη, τα τρία παιδιά τα έγραψαν Καράογλου και τα άλλα τρία Καρολίδης. Εχω τρία πρώτα ξαδέλφια με άλλο όνομα.

Η συχωρεμένη η μαμά μου ήταν από την Πεντάπολη Σερρών. Εγώ γεννήθηκα εκεί το 1960. Εχασα τη μητέρα μου νωρίς. Είχε όγκο στον εγκέφαλο κι ήταν μόλις 43 ετών. Μετά την αφαίρεσή του έμεινε παράλυτη για δύο χρόνια κι ύστερα «έφυγε».

Εζησα πολύ άσχημα παιδικά χρόνια, γιατί, εκτός από αυτό το χτύπημα της μοίρας, έπρεπε να νοιαστώ και για την αδελφή μου, που είναι διανοητικά ανάπηρη. Ο πατέρας μου έζησε φροντίζοντας εμένα και την αδελφή μου.

Ηταν ήρωας, κι εγώ, αντί να τον βοηθήσω να μας μεγαλώσει καλύτερα, έκανα ένα τραγικό λάθος στη ζωή μου. Λίγο πριν μπω στο πανεπιστήμιο, το 1978, έρχεται η θεία μου και μου λέει: «Εχει βρεθεί μια γυναίκα για να έχει μια σύντροφο ο πατέρας σου και να προσέχει και εσάς». Μόλις άκουσα ότι θα μπει άλλη γυναίκα στο σπίτι της μάνας μου, αντέδρασα ηλιθιωδώς και συναισθηματικά, και είπα όχι.

Ο πατέρας μου δεν μου είπε ποτέ τίποτε γι’ αυτό, κι έζησε μόνος του με αξιοπρέπεια, αλλά ήταν μεγάλο λάθος μου, καθώς στέρησα από την αδελφή μου την Ολγα μια καλύτερη φροντίδα κι από τον πατέρα μου λίγη χαρά.

Αυτή η δύσκολη ζωή τι αποτύπωμα άφησε;
Ενα μεγάλο τραύμα. Από το 1974 μέχρι το 1980 ήμουν έντονα θυμωμένος με τον Θεό. Ελεγα, αν υπάρχει Θεός, είναι άδικος μαζί μου, που μου τα έστειλε όλα αυτά. Ακόμη και το πατρικό μου σπίτι έπεσε από τον σεισμό του 1978.

Διάβαζα για να δώσω εξετάσεις στο πανεπιστήμιο σε σκηνή. Η μεγαλύτερη ανοιχτή πληγή όμως ήταν και είναι η ανάπηρη αδελφή μου. Πέθαναν οι γονείς μου λέγοντάς μου «μη βάλεις την αδελφή σου σε ίδρυμα». Ολα αυτά μου άφησαν φοβίες, με μεγαλύτερη αυτή των γιατρών και των νοσοκομείων.

Φοβάμαι από μικρός τους γιατρούς. Δεν μπορώ να μπω σε νοσοκομείο, δεν μπορώ να δω αίμα, λιποθυμώ. Σκεφτείτε ότι για να κάνω τις ετήσιες εξετάσεις αίματος στήνεται ολόκληρο σκηνικό από τη σύζυγό μου, για να μην υποφέρω. Ολο αυτό είναι ψυχολογικό και προφανώς έχει σχέση με την ταλαιπωρία της μαμάς μου, που την έζησα μικρό παιδί. Η γυναίκα μου με προτρέπει να πάω σε ψυχολόγο, για να το λύσω…

Τα πρώτα άσχημα παιδικά χρόνια τα χρέωσες στον Θεό. Και σήμερα το ίδιο πιστεύεις για τον Θεό;
Οχι. Θεωρώ ότι ίσως αυτά ήταν μια δοκιμασία. Πιστεύω στον Θεό. Απλώς αυτά που τράβηξα σαν πιτσιρικάς με είχαν θυμώσει πολύ.

Πότε άρχισες να νιώθεις διαφορετικά; Ευτυχισμένος ίσως;
Στο πανεπιστήμιο. Ο πατέρας μου δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να με βοηθήσει κι έπρεπε να δουλεύω. Ξεκίνησα στη λαχαναγορά ξεφορτώνοντας καρπούζια, για το μεροκάματο, και μετά, έχοντας αποκτήσει καλή εμπειρία ως αφισοκολλητής της ΟΝΝΕΔ, δούλεψα επαγγελματικά σε αφισοκολλήσεις. Νύχτες ολόκληρες… Το 1970 άνοιξε ο ξάδελφός μου ο Κίκης (έτσι είναι γνωστός στη Θεσσαλονίκη) το ιστορικό μπαρ Sante. Δούλεψα κι εκεί ως μπάρμαν.

Παράλληλα, επειδή έπρεπε να βγάλω περισσότερα χρήματα για να ζήσω, προέκυψε μια προκήρυξη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος που ζητούσε κομπάρσους, φιγκιράν δηλαδή, όπως μας έλεγε ο Κούνδουρος. Παρακινήθηκα κι από έναν φίλο από τη Φιλοσοφική, που ήταν γκέι, κι έτσι πήγα στην οντισιόν, και με πήραν στο Κρατικό. Πρωτοέπαιξα στην «Αντιγόνη», το 1980. Παίξαμε και στην Επίδαυρο. Μετά βρέθηκα στην «Τόσκα» του Πουτσίνι, συμμετείχα στον Χορό. Υστερα έπαιξα σε μια μεγάλη επιτυχία του θεάτρου εκείνη την περίοδο, την «Οπερα της Πεντάρας», του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Νίκου Κούνδουρου, με πρωταγωνιστές τη Βέρα Κρούσκα, τον Γιώργο Λέφα και τον Τάσο Παλαντζίδη. Τραγουδούσαμε, χορεύαμε κι αισθανόμασταν ότι είμαστε ηθοποιοί. Ηταν μαζί μου και ο Κώστας Αποστολίδης, ο μετέπειτα γνωστός ηθοποιός.

Πώς και δεν σε θάμπωσαν τα φώτα της ράμπας;
Δεν θεωρούσα ότι είχα ταλέντο για να γίνω ηθοποιός και ούτε με ενδιέφερε. Πήγαινα για να βγάλω μεροκάματο. Για να ζήσω.

Εκανες παρέα λόγω του ότι δούλευες στη νύχτα αλλά και στο θέατρο με ομοφυλοφίλους, από ό,τι μου είπες. Ποια είναι η γνώμη σου; Σε ενόχλησαν ποτέ;
Δεν έχω κανένα πρόβλημα μαζί τους. Συνεργάστηκα πολλές φορές και στο μπαρ και στο Κρατικό Θέατρο με ανθρώπους που ήταν γκέι και δηλωμένοι «κραγμένοι», θα έλεγα, και δεν με ενόχλησαν ποτέ. Τους σεβόμουν και με σέβονταν.

Ποτέ δεν παρασύρθηκες;
Οχι, ποτέ, παρότι είχα δίπλα μου ομοφυλόφιλους, πεταλούδες κι ό,τι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Ποτέ δεν παρασύρθηκα και είναι ζήτημα εάν στη ζωή μου έχω μεθύσει δυο ή τρεις φορές. Θεωρώ ότι πρέπει να βάζεις όριο και να το σέβεσαι.

Η πολιτική πώς ήρθε στη ζωή σου;
Το γεγονός ότι έχασα τόσο νωρίς τη μητέρα μου με έκανε να δεθώ πολύ με τον παππού από την πλευρά της μητέρας μου. Ηταν από την Πεντάπολη Σερρών, ιδιαίτερα πολιτικοποιημένος και προσωπικός φίλος και κομματάρχης του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή. Με έβαζε από μικρό να παίρνω τον «Ελληνικό Βορρά» και να διαβάζω. Μου έκανε κατήχηση. Αυτός με έβαλε στην πολιτική.

Ο έρωτας;
Είμαι πολλά χρόνια με τη σύζυγό μου, τη Γιώτα. Τη γνώρισα τον Οκτώβριο του 1982, όταν εκείνη ήταν πρωτοετής φοιτήτρια στη Βιομηχανική Σχολή κι εγώ επί πτυχίω, υπεύθυνος της ΔΑΠ στη σχολή. Θα έλεγα ότι ήταν πολιτικό καμάκι. Ηταν μικρούλα, ξανθούλα, με γαλανά μάτια, μου άρεσε και τα φτιάξαμε. Από τότε είμαστε μαζί. Ο έρωτας με άλλαξε, με ολοκλήρωσε, με βοήθησε να ξεπεράσω πολλά πράγματα και να κλείσω τις πολλές πληγές μου.

Η Γιώτα έκλεισε τις πληγές σου;
Το πιο αγαπημένο μου τραγούδι είναι του Θηβαίου, το «Πόσο πολύ σ’ αγάπησα». Οποτε τυχαίνει να το ακούσω, της τηλεφωνώ, για να της το χαρίσω, ακόμη και τώρα, ύστερα από 29 χρόνια γάμου και δύο μεγάλα πια παιδιά, τον Γιώργο και τη Βανέσσα.

Η πολιτική διαδρομή σου πώς σκέφτεσαι να συνεχιστεί; Ποιοι είναι οι στόχοι σου;
Θέλω το κεφάλαιο της πολιτικής, όταν φυσικά έρθει αυτή η ώρα, να το κλείσω μόνος μου. Δεν θα μου άρεσε να με διώξουν.

Εχω επτά εκλογές, επτά πρωτιές. Δεν θέλω να χάσω εκλογές. Αν το 2019, που έχουμε τις αυτοδιοικητικές εκλογές, ο Απόστολος Τζιτζικώστας φύγει για κάποιο άλλο μετερίζι, όπως λέγεται ότι μπορεί να γίνει, τότε θα είμαι υποψήφιος για την Περιφέρεια.

Θα ήθελα να κλείσω την πορεία μου με την Τοπική Αυτοδιοίκηση, από την οποία ξεκίνησα. Είναι ο πρώτος μου έρωτας κι αυτός συνήθως δεν ξεχνιέται. Ομως προηγείται η μάχη των εθνικών εκλογών και εγώ προσανατολίζομαι σε αυτές με ένα μεγάλο πλάνο εκδηλώσεων. Αύριο Κυριακή, για παράδειγμα, έχω διοργανώσει εκδήλωση με θέμα «Γυναίκα – αρχή των πάντων», με τον ηθοποιό Ρένο Χαραλαμπίδη και τέσσερις καταξιωμένες γυναίκες στον χώρο τους. Η εκδήλωση θα γίνει στο «Grand Hotel Palace».

Ποια είναι η σχέση σου με τον Κυριάκο;
Πολύ καλή. Πιστεύω ότι θα είναι ένας πολύ καλός πρωθυπουργός, γιατί είναι τεχνοκράτης, εργασιομανής και δεν αφήνει τίποτε να πέσει κάτω.