H Μοναχή, που έτρεχε πλήθος γυναικών για να ακούσουν τα λόγια της

Στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου αιώνα, μια γυναίκα από την Κίμωλο, η αγία Μεθοδία, η μνήμη της εορτάζεται στις 5 Οκτωβρίου, που, αφού ο ναυτικός άνδρας της ναυάγησε, έγινε μοναχή, ήταν ένα φαινόμενο.

Έτρεχε πλήθος γυναικών στο κελάκι της, αυτό της Ευαγγελίστριας (το 1962 στη θέση του χτίστηκε μικρή εκκλησία που τιμάται στο όνομα της Παναγίας Ελεούσας και της Οσίας Μεθοδίας, όπου σε κρύπτη της από το 1992 φυλάσσονται τα λείψανά της), μέσα στο ερημικό κάστρο, όχι μόνο από την Κίμωλο, αλλά και απ’ άλλα νησιά, για να ακούσουν το λόγο της, που, ήταν μια προτροπή να λυθούν τα δεσμά του κόσμου σαν λεπτές κλωστές και ο οποίος, σε συνδυασμό με την ασκητική ζωή της, μετέδιδε κάτι μεγάλο, ένα συγκλονισμό μέσα στις ψυχές, μια μεταστροφή, άνοιγε πόρτες κλειστές. Κοιμήθηκε σε ηλικία 47 ετών, ύστερα από μια σύντομη ασθένεια, ωστόσο έμεινε στη γη η ακαταμάχητη δύναμη της πίστης της, μέσα από την αυστηρή νηστεία, τη δακρύβρεχτη προσευχή, τη σιωπηρή φιλανθρωπία, την απλότητα της ταπείνωσης.

Από τη στιγμή, που φτερούγισε στον ουρανό και ατενίζει τα θαυμάσια του Θεού, οι κάτοικοι της Κιμώλου την αναγνώρισαν ως αγία (αγιοκατατάχτηκε τελικά από το Οικουμενικό Πατριαρχείο στις 17 Ιουνίου του 1991). Και δεν το έκαναν τυχαία ή από τοπικισμό.

Τα σημάδια ήταν πολλά. Ένα από αυτά τα σημάδια ήταν και τα θαύματά της, που συνέβησαν, και μαρτυρούν οι συντοπίτες της, και εξακολουθούν να συμβαίνουν και σήμερα.

Η βιωτή της αγίας στέλνει σε όλους εμάς ένα ξεκάθαρο μήνυμα ότι δεν πρέπει να ξεγελάμε τους εαυτούς μας με φευγαλέες χαρές.

Είναι μια πρόσκληση να τραβάμε από μπροστά μας το παραπέτασμα του εγωισμού, ώστε να μη μικραίνει ο ορίζοντάς μας.

Να βγούμε λίγο από την άνεσή μας. Να σταματήσουμε την εκμετάλλευση ακόμη και το ίδιου του εαυτού μας , όποια μορφή και αν έχει και να ξεκινοήσουμε, τώρα κιόλας, χωρίς καμία καθυστέρηση, μια καινούργια ζωή.

Το κακό δεν είναι μόνο γύρω μας, είναι και μέσα μας. Θα πρέπει, όπως το έπραξε η αγία Μεθοδία, να το πολεμήσουμε, όταν ξεφυτρώνει, παντού και πάντοτε γιατί, εκτός από αποκρουστικό είναι και θανατηφόρο.

Είναι γάγγραινα, που σακατεύει και εξουθενώνει την ψυχή.

Πηγή