Η ραγδαία εξάπλωση του κοροναϊού τον έχει καταστήσει έναν από τους πλέον μολυσματικούς ιούς στην Ιστορία της ανθρωπότητας.
Όπως εξηγεί ο κ. Δημήτριος Παρασκευής (BSc, MSc, PhD, αναπληρωτής καθηγητής Επιδημιολογίας και Προληπτικής Ιατρικής στο Εργαστήριο Υγιεινής Επιδημιολογίας και Ιατρικής Στατιστικής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών – ΕΚΠΑ), «η μολυσματικότητα αφορά την ικανότητα ενός ιού να εισέρχεται και να πολλαπλασιάζεται στα κύτταρα του ξενιστή, του οργανισμού δηλαδή που προσβάλλει. Η μολυσματικότητα του νέου κοροναϊού SARS-CoV-2, όπως είναι το επιστημονικό του όνομα, είναι παρόμοια με του αντίστοιχου ιού SARS-CoV-1 που προκάλεσε επιδημία στην Ασία το 2002-2003. Η μολυσματικότητα αφορά μια ιδιότητα του κάθε παθογόνου και εξαρτάται επίσης από τον τρόπο μετάδοσης».
Καταλυτική σημασία στη μετάδοση του ιού παίζει και ο χρόνος επώασής του στον οργανισμό του ξενιστή. Σύμφωνα με τα έως τώρα γνωστά στοιχεία για τον κορωνοϊό SARS-CoV-2, «ο χρόνος επώασης του ιού στον άνθρωπο κυμαίνεται από 2 έως 14 ημέρες, με πιο πιθανή ημερομηνία τις 5 ημέρες. Σε μερικές σπάνιες περιπτώσεις έχουν εμφανιστεί συμπτώματα και πέραν των 14 ημερών, αλλά μέχρι σήμερα το διάστημα 2-14 ημερών θεωρείται ως ο χρόνος επώασης του ιού στον άνθρωπο», λέει ο ειδικός. Ο κ. Παρασκευής υπενθυμίζει εξάλλου ότι «η μετάδοση συμβαίνει συχνότερα μετά την εμφάνιση συμπτωμάτων και πραγματοποιείται μέσω σταγονιδίων του αναπνευστικού κυρίως κατά το βήξιμο ή το φτέρνισμα. Μετάδοση μπορεί να συμβεί επίσης αν αγγίξουμε επιφάνειες που καλύπτονται με σταγονίδια και στη συνέχεια αγγίξουμε το πρόσωπό μας. Απουσία συμπτωμάτων μετάδοση δεν θεωρείται ότι συμβαίνει συχνά, αλλά, όπως προαναφέρθηκε, αποτελεί θέμα προς διερεύνηση».
Απαντώντας δε στο κρίσιμο ερώτημα αν υπάρχει πιθανότητα μετάλλαξης του νέου κοροναϊού, ο κ. Παρασκευής εξηγεί ότι «ο νέος κοροναϊός SARS-CoV-2 είναι RNA ιός, δηλαδή το γενετικό του υλικό είναι RNA αντί για DNA και ένα χαρακτηριστικό αυτών των ιών αυτών είναι η διαρκής ενσωμάτωση μεταλλαγών στο γενετικό τους υλικό κατά τον κύκλο της ζωής τους. Ο SARS-CoV-2, όπως και ο ιός της γρίπης, μεταλλάσσεται διαρκώς με συνέπεια να χρειάζεται ανάπτυξη και χορήγηση εμβολίου σε ετήσια βάση. Οι ιοί που μπορούν να τροποποιούν το γενετικό τους υλικό αναπτύσσουν αντοχή στα αντι-ιικά φάρμακα, δηλαδή αναπτύσσουν μηχανισμούς που τους καθιστούν ανθεκτικούς στη θεραπεία. Η ανάπτυξη αντοχής μπορεί να αντιμετωπιστεί με χορήγηση συνδυασμού φαρμάκων, μια πρακτική που ακολουθείται με επιτυχία στη θεραπεία του ιού HIV. Με τη συνδυαστική αγωγή μειώνεται δραστικά η πιθανότητα ανάπτυξης αντοχής του ιού στα φάρμακα».
Πηγή medlabgr.blogspot.com
