Οι ταινίες αυτής της εβδομάδας: Το νεανικό κοινό δίνει τον τόνο στα θερινά σινεμά

Με τις καιρικές συνθήκες να γίνονται επιτέλους καλοκαιρινές, τα θερινά σινεμά αρχίζουν να βλέπουν με κάποια αισιοδοξία το μέλλον. Ήδη καταγράφεται η πρώτη επιτυχία αυτών των 10 ημερών από την έναρξη λειτουργίας τους, που δεν είναι άλλη απ’ την “Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς” του Γιάννη Οικονομίδη, ο οποίος έχει φτιάξει απ’ ό,τι φαίνεται μια δυνατή σχέση με το νεανικό κοινό, ενώ δυναμώνει ελαφρώς και το πρόγραμμα των νέων κυκλοφοριών. Έτσι, απόψε κάνουν πρεμιέρα οι ταινίες “Το Δίκτυο Κατασκόπων” του Ασαγιάς, “Πινόκιο” του Γκαρόνε, “Bloodshot” με Βαν Ντίζελ και “Μη Με Λες Κύριο”, ένα μελόδραμα από την Ινδία. Από τις επανεκδόσεις ξεχωρίζει το κύκνειο άσμα του Λουίς Μπουνιουέλ “Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου”.

Το Δίκτυο των Κατασκόπων (“Wasp Network”) Δραματικό θρίλερ, γαλλικής (βραζιλιάνικης, ισπανικής, βελγικής) παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ολιβιέ Ααγιάς, με τους Έντγκαρ Ραμίρεζ, Πενέλοπι Κρουζ, Βάγκνερ Μούρα, Γκελ Γκαρσία Μπερνάλ κ.ά.

Ο Ολιβιέ Ασαγιάς, που την περασμένη εβδομάδα είδαμε την προηγούμενη ταινία του, “Παιχνίδια Ζευγαριών”, μπορεί με σιγουριά να θεωρηθεί ο Γάλλος σκηνοθέτης που έχει καταπιαστεί σχεδόν με όλα τα κινηματογραφικά είδη. Εδώ, μπαίνει στον κόσμο της κατασκοπίας, βασιζόμενος σε μία αληθινή ιστορία και κάνοντας ίσως την πιο συμβατική ταινία του.

Βασισμένος στο βιβλίο “Οι Τελευταίοι Στρατιώτες του Ψυχρού Πολέμου” του Φερνάντο Μοράις, αφηγείται με στιβαρότητα, την πραγματική ιστορία μιας ομάδας Κουβανών, εκεί γύρω στο ’90, που στέλνονται από τις μυστικές υπηρεσίες της Κούβας στο Μαϊάμι, για να μπουν σε οργανώσεις αντικαθεστωτικών που έχουν ως στόχο την αποσταθεροποίηση της χώρας τους κι ενώ εμφανίζονται στις αμερικανικές αρχές σαν πολιτικοί φυγάδες.

Έχοντας ένα δυνατό στόρι, ο Ασάγιας θα μιλήσει για τη θέση αυτών των ανθρώπων, που θα χαρακτηριστούν στη χώρα τους “προδότες” και θα βρεθούν με κίνδυνο της ζωής τους απέναντι στις αμερικανικές αρχές και στα κυκλώματα της διεθνούς κατασκοπίας, ενώ θα γνωρίσουν και ένα άγνωστο γι’ αυτούς περιβάλλον, αυτό του άκρατου καπιταλισμού. Ένα μίγμα πολύ πιο σύνθετο κι επικίνδυνο απ’ αυτό που είχαν φανταστεί και που δύσκολα θα μπορούσαν να βγουν αλώβητοι απ’ αυτό.

Ο Ασάγιας σκηνοθετικά όμως δείχνει άτολμος. Δεν τα πάει άσχημα, αλλά αδυνατεί να διαχειριστεί πλήρως το πλούσιο και πολυφορτωμένο βιβλίο που έχει μπροστά του, παραγεμίζοντας πολλές φορές, με στοιχεία, ονόματα, τοποθεσίες, πληροφορίες, την ταινία του. Στο μοντάζ αφήνει περιττά στοιχεία, μπουκώνοντας τον θεατή, τον οποίο, ωστόσο, τον κρατάει διαρκώς σε μία εγρήγορση. Απ’ την άλλη, εμφανίζεται να κρατά αποστάσεις και από τα δύο αντίπαλα στρατόπεδα, χάνοντας τη μεγάλη εικόνα, που δεν είναι άλλη από το ψυχροπολεμικό παιχνίδι και την περήφανη στάση ενός λαού.

Εν ολίγοις, πρόκειται για μία ενδιαφέρουσα ταινία, που δεν διαθέτει όμως την σκηνοθετική τολμηρότητα και ορισμένες φορές χάνει την ουσία και το βάθος των καταστάσεων, αλλά που παρακολουθείται ευχάριστα, έχοντας ως βάση μία συναρπαστική ιστορία και ένα ικανό ισπανόφωνο καστ, του οποίου ηγούνται οι Έντγκαρ Ραμίρεζ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ και Πενέλοπε Κρουζ.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Γύρω στο 1990, “επαναστατικές” ομάδες με βάση τη Φλόριντα επιδίδονται σε βομβιστικές επιθέσεις στην Κούβα κατά του καθεστώτος του Φιντέλ Κάστρο. Ως αντίποινα, η κουβανική κυβέρνηση εξαπολύει μια ελίτ ομάδα κατασκόπων, ώστε να διαλύσουν τους τρομοκράτες εκ των έσω. Πέντε από αυτούς τους κατασκόπους καταλήγουν στα χέρια της αμερικανικής κυβέρνησης, με κατηγορίες που επισύρουν θανατική ποινή.

Πινόκιο (“Pinocchio”) Δραματική ταινία φαντασίας, ιταλικής, γαλλικής και βρετανικής παραγωγής του 2019, σε σκηνοθεσία Ματέο Γκαρόνε, με τους Ρομπέρτο Μπενίνι, Φεντερίκο Ιελάπι, Μαρίν Βακτ Ρόκο Παπαλέο, Μάσιμο Κετσερίνι κ.’α.

Το φημισμένο παραμύθι του Κάρλο Κολόντι παραμένει ελκυστικό και μία αγαπημένη πρόκληση για κάθε σκηνοθέτη ακόμη και σήμερα, παρά τις πολλές μεταφορές του στο πανί, με κορυφαίο αδιαμφισβήτητα το φιλμ κινουμένων σχεδίων του Γουόλτ Ντίσνεϊ. Αυτή τη φορά, με τις περιπέτειες της θρυλικής ξύλινης μαριονέτας καταπιάνεται ο Ματέο Γκαρόνε, ο δημιουργός του “Γόμορα” και του πρόσφατου εξαιρετικού “Dogman”, έχοντας στο ρόλο του Τζεπέτο τον Ρομπέρτο Μπενίνι, που είχε κάνει τον δικό του (αποτυχημένου) Πινόκιο, πριν 18 χρόνια.

Ο Γκαρόνε επιχειρεί να μετατρέψει το παραμύθι σε κάτι πιο σύνθετο, συνδυάζοντας μια νοσταλγική διάθεση για το παραμύθι και τη νατουραλιστική σκηνοθετική προσέγγιση, ενώ σεναριακά η ταινία δείχνει ασύνδετη. Από την παλέτα των χρωμάτων που έχει, διαλέγει το γκρίζο, την καταχνιά του ιταλικού βορρά. Μπορεί το φιλμ να διαθέτει ιδιαίτερες σκηνές, προσεγμένα πλάνα, αλλά η ταινία του μοιάζει επίπεδη, χωρίς δύναμη και εν τέλει το μακριά από το πνεύμα του παραμυθιού.

Μια προσπάθεια που δεν θα περάσει απαρατήρητη, αλλά μάλλον θα απογοητεύσει αυτούς που νομίζουν ότι θα δουν το παραμύθι του Κολόντι και θα αφήσει με ερωτηματικά αυτούς που θέλουν να δουν ένα φιλμ του Γκαρόνε. Το καστ δεν ξεφεύγει από τη μετριότητα, με τον Μπενίνι να δείχνει ξέπνοος και χωρίς το απαιτούμενο κέφι, ενώ και ο νεαρός Φεντερίκο Ιελάπι, στον ρόλο του Πινόκιο, είναι περισσότερο ξύλινος, παρά η αγαπημένη μαριονέτα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει…

Bloodshot (“Bloodshot”) Περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας, αμερικανικής παραγωγής του 2020, σε σκηνοθεσία Ντέιβ Γουίλσον, με τους Βιν Ντίζελ, Γκάι Πιρς, Αϊζα Γκονζάλες, Σαμ Χιούαν, Τόμπι Κέμπελ κ.ά.

Ακόμη μία φασαριόζικη ταινία κλωτσοπατινάδας και σπέσιαλ εφέ, με τον Βιν Ντίζελ να δημιουργεί ένα νέο υπερήρωα, που απευθύνεται κυρίως στο νεανικό κοινό. Ο γνωστός πρωταγωνιστής ταινιών δράσης, επιστρέφει ως υπερστρατιώτης, για να βάλει στη… θέση τους αυτούς που τον παγίδεψαν.

Η ταινία έχει πλάκα, ειδικά όταν παίρνεις στα σοβαρά τον χαβαλέ και διασκεδάζεις με τα σοβαροφανή σημεία του στόρι, στο οποίο κολλάει το γνωστό ανέκδοτο “ο Τσακ Νόρις πέθανε. Αύριο θα είναι καλύτερα…”

Και αυτό γιατί ο Ντίζελ υποδύεται έναν κομάντο που εκτελείται μαζί με τη σύντροφό του και επιστρέφει στη ζωή, ως ένα θαύμα της τεχνολογίας και ειδικότερα της νανοτεχνολογίας, ως ακόμη ένα υπερόπλο στα χέρια πανίσχυρων συμφερόντων.

Η έμμεση αναφορά στη διαμάχη μεταξύ του Αμερικανού στρατιώτη υπερπατριώτη και του παγκοσμιοποιημένου υπερόπλου, στα χέρια των κατεχόντων την τεχνολογία, σαφής. Όπως και η θέση της ταινίας υπέρ του πρώτου, που εμφανίζεται ως αναγκαία κακός, αλλά έχει να αντιμετωπίσει κάτι πολύ χειρότερο. Αλλά αυτό αφορά τους Αμερικάνους στους οποίους και απευθύνεται κυρίως. Έτσι κι αλλιώς, για τους υπόλοιπους, πάντα θα υπάρχει πίσω ή απέναντι από το κακό κάτι πολύ χειρότερο.

Ο Βιν Ντίζελ αναμενόμενος, ο Γκάι Πιρς πασχίζει μάταια να αποφύγει τη γραφικότητα, ενώ η Άιζα Γκονζάλες σχεδόν αδιάφορη.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Ρέι Γκάρισον, ένας στρατιώτης που πρόσφατα σκοτώθηκε σε μια μάχη, έρχεται πίσω στη ζωή ως ο υπεράνθρωπος Bloodshot. Με μια στρατιά νανοτεχνολογίας να ρέει στις φλέβες του, είναι μια ασταμάτητη κι ατρόμητη δυναμική μηχανή που έχει την ικανότητα να επουλώνει αμέσως τις πληγές του. Όμως η τεχνολογία εξουσιάζει και το μυαλό του και ο Ρέι αδυνατεί να ξεχωρίσει τι είναι αληθινό και τι όχι.

Το Σκοτεινό Αντικείμενο του Πόθου (“Cet Obscur Objet du Desir”) Ερωτικό δράμα, γαλλικής παραγωγής του 1977, σε σκηνοθεσία Λουίς Μπουνιουέλ, με τους Φερνάντο Ρέι, Καρόλ Μπουκέ, Άντζελα Μολίνα, Αντρέ Βέμπερ κα.

Το τελευταίο φιλμ του δαιμόνιου Λουίς Μπουνιουέλ, που γύρισε σε ηλικία 76 χρόνων, δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις. Παράξενο σενάριο, σουρεαλιστικό κλίμα (ο Μπουνιουέλ δεν το εγκατέλειψε ποτέ), υποβλητικές εικόνες, άψογο το ψυχογράφημα των ηρώων, ερωτισμός στα όρια του αρρωστημένου και βίαια πάθη. Στο ρόλο του καταπιεσμένου ερωτικά μεγαλοαστού ο εκπληκτικός Φερνάντο Ρέι, ενώ το ρόλο του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου, της μοιραίας Κοντσίτα, μοιράζονται η Καρόλ Μπουκέ, με την ψυχρή γοητεία της και η καυτή Άντζελα Μολίνα.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ… Ο Ντον Ματέο, ένας βαριεστημένος πλούσιος μεσήλικος, ζει στη Γαλλία μόνος, μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Την καθημερινότητα του έρχεται να ταράξει η Κονσίτα, μια δεκαοκτάχρονη Ισπανίδα που πιάνει δουλειά ως υπηρέτρια στο αρχοντικό του και σύντομα αναστατώνει τη ζωή του.

Ακόμη Προβάλλονται οι ταινίες:

Μη με Λες Κύριο (“Sir”) Ρομαντική δραματική ινδική ταινία (2019), με όλα τα εξωτικά και παραδοσιακά στοιχεία της μακρινής χώρας, γλυκό θέμα, αισιόδοξα μηνύματα και έχοντας στις αποσκευές της το Μεγάλο Βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής στο Φεστιβάλ Καννών 2018.

Για Όλα Φταίει το Γκαζόν (“Gazon Maudit”) Γαλλική προκλητική κωμωδία του 1995, που έσπασε τα ταμεία στην εποχή της και έκανε γνωστή την Ζοσιάν Μπαλασκό, αλλά σχετικά γρήγορα λησμονήθηκε και μάλλον δικαιολογημένα. Σε επανέκδοση με νέες κόπιες, για τους λάτρεις του είδους και της πρωταγωνίστριας Βιτόρια Απρίλ.

Πηγή ΑΠΕ