Σέρρες: Ο Βασιλάρας – Από το αρχείο της μνήμης…

Ένα απέραντο μωσαϊκό είναι ο κόσμος μας. Κι ο καθένας από μας μια μικρή ψηφίδα του, που δεν μπορεί να λείψει χωρίς να τραυματίζει το όλο έργο της δημιουργίας. Κι όμως εμείς, παρά τη λογική μας (ή το χειρότερο- εξαιτίας της), χρησιμοποιώντας διάφορα –εν πολλοίς έωλα- κριτήρια και αποσκοπώντας κάπου, διαβαθμίζουμε και εν τέλει κατακερματίζουμε τον κόσμο μας.
 

Κι έτσι (αυτο)τοποθετούμαστε σε διάφορα επίπεδα και κατηγορίες. Άλλοι ψηλότερα και άλλοι χαμηλότερα.

Η σωματική ή διανοητική αναπηρία κάποιων συνανθρώπων μας (μερικές φορές και δικών μας, αλλά τότε αλλάζει το πλαίσιο αξιολόγησης) είναι ένα από τα κλασικά. Και γι’ αυτό –τάχα- ασφαλές. Κι ας αποδεικνύεται στην πράξη, από πολλά παραδείγματα, ότι όλα αυτά είναι κοινωνικές κατασκευές που σε άλλες συνθήκες θα ήταν χωρίς καμία σημασία.
Αλλά δυστυχώς δεν ζούμε σε τέτοιες –ιδεώδεις- συνθήκες, επομένως, όποια ψηφίδα κι αν είμαστε, οφείλουμε να αντιμετωπίζουμε τη συγκεκριμένη πραγματικότητα, προσπαθώντας (όποτε αυτό ανήκει στις προτεραιότητές μας) παράλληλα, στο μέτρο του δυνατού, να την αλλάξουμε. Όχι με μεγαλεπήβολα και φιλόδοξα μανιφέστα και οράματα, αλλά μέσα από τη σκληρή καθημερινότητα και από όποιο μετερίζι της βρεθούμε.
Ο συμπολίτης μας, στον οποίο αναφέρομαι με το σημείωμα αυτό, ήταν ένας απλός βιοπαλαιστής που έζησε και ετελεύτησε τον βίο του διακριτικά και χωρίς την αξίωση να του αναγνωριστούν εύσημα και υστεροφημίες. Τις ματαιόδοξες προσδοκίες τις είχε εκχωρήσει, όπως και πολλοί άλλοι στη δική του θέση, στην πλειοψηφία των πολλών και «κανονικών».
 
 

Για τον Βασιλάρα πρόκειται.

Το μικρό του όνομα ήταν αυτό, γιατί το επώνυμο (όχι μόνο εγώ) πολύ λίγοι το ήξεραν, αφού και δύσκολο ήταν και δεν είχε λόγο να το επικαλείται και να το χρησιμοποιεί στις καθημερινές συναλλαγές και ανάγκες του.
Κάθε φορά, λοιπόν, που θα βρεθώ στην κεντρική πλατεία ή στους γύρω δρόμους της πόλης, νομίζω ότι θα τον δω. Το πρωί με την άσπρη ποδιά να σέρνει ένα τζαμένιο (σαν μια μεγάλη εκλογική κάλπη) καρότσι γεμάτο κουλούρια και το απόγευμα κρατώντας ένα ξύλινο κοντάρι με φυτρωμένα από πάνω μέχρι κάτω λαχεία,.
Τυχερά βέβαια και ιδίως τα τελευταία (πριν από την κλήρωση). Από τον ώμο του να κρέμεται πάντα μια πλαστική τσάντα Και θα τον ακούσω μ’ εκείνη τη χαρακτηριστική φωνή να διαλαλεί την πραμάτεια του. Χρόνια ολόκληρα στον διπλό αυτόν ρόλο με άκρα συνέπεια και επιμονή.
Μάλλον κοντόσωμος κι αδύνατος, στο κεφάλι φορούσε μόνιμα μια τραγιάσκα (το καλοκαίρι ψάθινη), το πρόσωπο στενόμακρο που κατέληγε στο προτεταμένο σαγόνι του. Το κεφάλι κινούνταν δεξιά κι αριστερά, πάνω και κάτω, ενώ τα πόδια του, λυγισμένα ελαφρώς και με μια κλίση στο ύψος των γονάτων προς τα μέσα, σχεδόν σέρνονταν όταν περπατούσε. Και βέβαια έπρεπε να περπατάει συνέχεια, γιατί αλλιώς πώς θα ξεπουλούσε την πραμάτεια του για να γυρίσει το βράδυ στο σπίτι του για ξεκούραση; Την άλλη μέρα οι ίδιοι πάλι ρυθμοί…

Δεν ξέρω αν αυτό το σωματικό πρόβλημα το είχε εκ γενετής ή ήταν παρενέργεια κάποιας σοβαρής παιδικής ασθένειας.

Αυτό που πρέπει να υπογραμμίσουμε είναι ότι ο Βασιλάρας είχε εκπληκτική διανοητική διαύγεια καθώς και μνημονικό.
Στην αγορά τους ήξερε όλους. Ακόμα και προσωπικά τους θέματα. Ήταν ενημερωμένος πλήρως πάνω στα τοπικά ζητήματα και συζητώντας μαζί του, όλο και θα σε πληροφορούσε για κάτι που συνέβη πρόσφατα.
Ήταν επίσης πιστός οπαδός της –πάλαι ποτέ ένδοξης- ποδοσφαιρικής ομάδας του ΠΑΝΣΕΡΡΑΪΚΟΥ, την οποία στήριζε ακολουθώντας την ακόμα και στα εκτός έδρας παιχνίδια.
Τα τελευταία τέσσερα πέντε χρόνια σταμάτησε να εμφανίζεται στους δρόμους της πόλης. Από ό,τι έμαθα, είχε μετακομίσει στη Θεσσαλονίκη, κοντά σε κάποιους συγγενείς του -ο ίδιος δεν είχε δική του οικογένεια- όπου και πέθανε. Πάντως το κενό που άφησε φεύγοντας από την πόλη, είναι και ορατό και δυσαναπλήρωτο. Ο Βασιλάρας ήταν ένα ζωντανό κομμάτι της πόλης μας. Ένα από τα λίγα σύμβολά της. Που το αποκαθήλωσε η εποχή που τελείωσε μαζί με τη δική του ζωή.
ΝΙΚΟΣ ΕΠ. ΦΑΛΑΓΚΑΡΑΣ
07/07/2020
 
πηγή anexartitos.gr