Ο τελευταίος Έλληνας που ζωγράφιζε τα πόστερ των κινηματογραφικών ταινιών, Βασίλης Δημητρίου, έφυγε σήμερα από τη ζωή, σε ηλικία 85 ετών. Λόγω του Πάρκινσον, είχε σταματήσει τους τελευταίους 12 μήνες να δημιουργεί γιγαντοαφίσες, αλλά συνέχιζε να ζωγραφίζει. Μεγάλα δίκτυα παγκοσμίως είχαν κάνει αφιερώματα στον ταλαντούχο καλλιτέχνη, όπως οι New York Times και το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων.

Ο Βασίλης Δημητρίου έκανε μια δουλειά, η οποία δεν “έσβηνε” μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως.

Το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων έγραφε στο αφιέρωμα “Ο Δημητρίου επιζήσας της γερμανικής Κατοχής, παραμένει αποφασισμένος να παλέψει ολομόναχος ενάντια στην digital εκτύπωση, για όσο αντέξει. Κι αυτό διότι για εκείνον, είναι τέχνη ότι βγαίνει από την καρδιά. Για περισσότερα από 65 χρόνια, ο μικροσκοπικός με τον μπερέ καλλιτέχνης έχει σχεδιάσει όλα τα μεγάλα ονόματα”.

«Αυτούς που αγαπώ, τους ζωγραφίζω καλά. Εκείνους που δεν αγαπώ δεν τους ζωγραφίζω καλά. Για παράδειγμα, έχω ζωγραφίζει τον Κλιντ Ίστγουντ 50 φορές. Αν κλείσω τώρα τα μάτια μου, μπορώ να ζωγραφίσω τον Κλιν Ίστγουντ» είχε δηλώσει. Ο ζωγράφος μπορεί να μην είχε γνωρίσει ποτέ από κοντά κάποιον σταρ, αλλά είχε ζωγραφίσει χιλιάδες. Κάθε εβδομάδα από όταν ήταν 15 ετών απαθανάτιζε τους θρύλους του κινηματογράφου.

“Σήμερα, είναι ο τελευταίος ζωντανός ζωγράφος billboard στην Ελλάδα, και ένας από τους λίγους στην Ευρώπη, η τέχνη του είναι στα πρόθυρα της εξαφάνισης. Όταν οι βουβές ταινίες ξεκίνησαν τη δεκαετία του 1920, τα στούντιο του Χόλιγουντ χρησιμοποίησαν γραφίστες για να μεταδώσουν την αίγλη και τον ενθουσιασμό των νέων κυκλοφοριών και χειροποίητες πινακίδες έρχονταν για να κοσμούν θέατρα σε όλο τον κόσμο. Η άνοδος του αυτοκινήτου βοήθησε στην τόνωση μιας ακμάζουσας βιομηχανίας βαμμένων πινακίδων αυτοκινητόδρομων σε όλη την Αμερική, την Ευρώπη, την Αφρική και την Ασία. Αλλά σε μια εποχή μαζικής παραγωγής εκτυπώσεων, η πρακτική ήταν εκτός λειτουργίας. Μόνο ένας μικρός αριθμός ανθρώπων όπως ο κ. Δημητρίου διατηρεί την παράδοση” αναφέρουν οι NY Times.

“Η ζωγραφική είναι πάντα στο μυαλό μου, όταν τελειώνω ένα πόστερ και το βάζω στον κινηματογράφο, είναι ένα συναίσθημα ενθουσιασμού. Το να ξέρεις ότι οι άνθρωποι θα το δουν αισθάνεσαι μια μαγεία” είχε δηλώσει στην αμερικανική εφημερίδα.

Κατά τη δεκαετία του 1960, όταν ο ελληνικός κινηματογράφος ζούσε ημέρες μεγάλης δόξας, ο Βασίλης Δημητρίου είχε τόση δουλειά που μπορεί να αναλάμβανε να σχεδιάσει πάνω από 10 αφίσες την εβδομάδα. Τώρα πια μόνο ένα σινεμά στην Αθήνα, το Αθήναιον, κράτα την παράδοση.

«Γεννημένος το 1935 στην Κυψέλη, ο Δημητρίου μαθήτευσε δίπλα σε έναν Τσέχο ζωγράφο αφισών και αργότερα ανέπτυξε τη δική του τεχνική» αναφέρει το AFP και προσθέτει ότι τις καλές ημέρες του επαγγέλματος είχε δύο βοηθούς, αλλά και τη σύζυγό του να του δίνει ένα χεράκι, ώστε να προλαβαίνει να παραδίδει μία αφίσα την ημέρα σε δεκάδες κινηματογράφους στην Αθήνα.

Πηγή: enikos.gr