Πώς βλέπουν τα αιολικά πάρκα οι περιβαλλοντικές οργανώσεις

Μεγάλο ενδιαφέρον παρουσιάζουν, οι θέσεις, συγκεκριμένων περιβαλλοντικών οργανώσεων, για τα αιολικά πάρκα και την ενέργεια από ΑΠΕ.

Υπάρχουν, κυρίως, θετικές απόψεις, ωστόσο, μια μερίδα οργανώσεων, επικαλούμενη την έλλειψη κανονιστικών πλαισίων και με την ανακύκλωση κατηγοριών για τα έργα προς αδειοδότηση ή κατασκευή, καλεί την κοινωνία σε καθήλωση του κλάδου. Στην Ελλάδα, κανονιστικό πλαίσιο υπάρχει αλλά η γραφειοκρατία δημιουργεί προβλήματα επικαιροποίησής του. Ένα φαινόμενο τόσο σύνηθες σε όλους μας και σε όλες τις πτυχές της κοινωνίας μας. Αυτή η καθυστέρηση ταλαιπωρεί, κυρίως, τους επενδυτές, που φέρνουν θέσεις εργασίας, τεχνογνωσία και πρωτοφανή αναπτυξιακά μοντέλα, που τόσο αναγκαία είναι για τη χώρα. Πόσο μάλιστα στις μικρές τοπικές κοινωνίες, όπου η ανεργία σαρώνει και κάθε θέση εργασίας μετράει.

Η κλιματική αλλαγή είναι εδώ. Εγχώριες και παγκόσμιες περιβαλλοντικές οργανώσεις, ξεκαθαρίζουν ότι η Κλιματική Αλλαγή είναι πλέον εδώ και είναι επιτακτική η εφαρμογή εναλλακτικών μορφών παραγωγής ενέργειας. Το μεγάλο κόστος εξόρυξης λιγνίτη, το εισαγόμενο φυσικό αέριο, η αγορά ηλεκτρισμού από τρίτες χώρες και η αύξηση της κατανάλωσης ενέργειας, από ιδιώτες και επιχειρήσεις, έχει εκτοξεύσει τη χρηματιστηριακή τιμή του ρεύματος. Άμεση παρενέργεια, που βιώνουμε όλοι μας τους τελευταίους μήνες, είναι οι εξωφρενικοί λογαριασμοί που καλούμαστε να πληρώσουμε για την κάλυψη των βασικών αναγκών μας, που παρά τις όποιες επιδοτήσεις, δεν αναμένεται να επανέλθουν σύντομα σε φυσιολογικά επίπεδα. Σήμερα, η πλειοψηφία των Ελλήνων ζει σε καθεστώς ενεργειακής φτώχιας.

Η Ελλάδα, στην παρούσα φάση, εξαρτάται ακόμη σε μεγάλο βαθμό από λιγνίτη, πετρέλαιο και φυσικό αέριο. Αυτή η εξάρτηση, από τα ορυκτά καύσιμα, δεν απειλεί μόνο το περιβάλλον μας αλλά και τις τοπικές οικονομίες, με τους πολίτες να καλούνται από την Ευρωπαϊκή Ένωση να πληρώσουν πρόστιμα για τη μη επαρκή εφαρμογή εναλλακτικών μορφών παραγωγής ενέργειας

Είναι ξεκάθαρο, από αυτή την κρίση,πως πρέπει να αυξήσουμε την ικανότητα παραγωγής ηλιακής και αιολικής ενέργειας, διότι η Ελλάδα έχει σημαντικό βαθμό ηλιοφάνειας και ανέμων όλο το χρόνο.

Οι Έλληνες πολίτες είναι, κατά κύριο λόγο, υπέρ των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και οι τοπικές κοινότητες επιθυμούν να επενδύσουν σε αυτές, έγραφε πρόσφατα ο Ignacio Navarro, που είναι ειδικός σε θέματα ενέργειας, στο ελληνικό γραφείο της Greenpeace.Οι πολίτες μπορούν να παίξουν σημαντικό ρόλο σε αυτό αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, εάν τα θεσμικά όργανα και οι δημόσιες αρχές, δεν διευκολύνουν τις σχετικές διαδικασίες και εφαρμόζουν πρακτικές αθέμιτου ανταγωνισμού.

Το WWF υποστηρίζει, ότι είναι επείγουσα προτεραιότητα ο μετασχηματισμός του ενεργειακού τομέα και η κάλυψη του συνόλου της ενεργειακής παραγωγής από ανανεώσιμες πηγές, το ταχύτερο δυνατόν.

Ορισμένοι βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος

Στον αντίποδα, συναντάμε μερίδα περιβαλλοντικών οργανώσεων, που βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος. Με αφορμή το εξειδικευμένο αντικείμενο προστασίας τους και βασιζόμενοι σε παρελθοντικές πρακτικές κακού σχεδιασμού έργων Α.Π.Ε., αφορίζουν κάθε προτεινόμενο έργο.  Με την επίκληση παρωχημένων ερευνητικών δεδομένων και αγνοώντας την τεχνολογική πρόοδο του κλάδου των Α.Π.Ε., προδικάζουν τα έργα, ως καταστροφικά για το περιβάλλον. Επιτείνονται πως η αναμονή, για την έλευση αποδοτικότερων εναλλακτικών μορφών ενέργειας, είναι η σοφή επιλογή, όταν οποιαδήποτε «περίοδος χάριτος» έχει τελειώσει σε κοινωνικό, οικονομικό και περιβαλλοντικό επίπεδο. Οι οργανώσεις αυτές, διακηρύττουν στον έξω κόσμο, πως η αναλγησία στην επικοινωνία προέρχεται από το κλάδο των Α.Π.Ε. και ενώ συνεχίζουν να εμμένουν στη λογική της άγονης αντιπαράθεσης, δεν παρουσιάζονται σε καμία περίπτωση με κάποια βιώσιμη αντιπρόταση, η οποία να μπορεί να εφαρμοστεί στο «τώρα». Στόχος θα έπρεπε να είναι, όχι η δαιμονοποίηση των Α.Π.Ε. αλλά η εξεύρεση πρακτικών λύσεων, με την εκμετάλλευση της προηγμένης τεχνολογίας, που θα βγάλουν την χώρα και τον πλανήτη από το τέλμα της κλιματικής αλλαγής και της διαφαινόμενης ενεργειακής κρίσης.

Ο ξύλινος λόγος αυτών των οργανώσεων είναι παραπλανητικός, κάνει επίκληση στο συναίσθημα και όχι στην επιστημονικότατα των καταγγελιών τους. Για παράδειγμα, ακούγεται όλο και πιο συχνά ο όρος της «σαλαμοποίησης» των έργων Α.Π.Ε., δια στόματος των οργανώσεων. Οφείλει να γνωρίζει το κοινό, πως ο όρος αυτός, που αποδίδετα ιη σύλληψή του στο δικτάτορα Ματύας Ρακόζι, αναφέρεται σε μια πρακτική που ουδεμία σχέση έχει με τις Α.Π.Ε.. Ακόμη και οι ίδιες οι οργανώσεις, δεν έχουν αποφασίσει το πλαίσιο που θα χρησιμοποιείται ο όρος αυτός, διότι άλλοτε αναφέρονται με αυτόν στην κατάτμηση έργων και άλλοτε στην θανάτωση πτηνών από ανεμογεννήτριες. Είναι όμως εύηχος όρος, κεντρίζει το ενδιαφέρον του κοινού και άρα χρησιμοποιείται σωρηδόν…