Το σπίτι του Γρηγόρη Πετράκου στο Ντράφι είναι ένα από αυτά που που τυλίχτηκαν στις φλόγες από τη φωτιά που ξέσπασε από το βράδυ της Τρίτης 19/7 στις περιοχές της Πεντέλης, Παλλήνης, Γέρακα και Ανθούσας.

Πριν από λίγες ώρες ο τραγουδιστής είχε αναρτήσει στους λογαριασμούς του στα social media ένα βίντεο στο οποίο τον βλέπουμε αρκετά φορτισμένο συναισθηματικά να δείχνει την κατάσταση που επικρατεί έξω από το σπίτι του μετά το πέρασμα της καταστροφικής πυρκαγιάς.

Στο βίντεο ο Γρηγόρης Πετράκος ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος, καθώς δεν μπορούσε να πιστέψει πως όλα τα παιδικά του χρόνια είχαν γίνει στάχτη

Στο βίντεο ο Γρηγόρης Πετράκος ήταν ιδιαίτερα φορτισμένος, καθώς δεν μπορούσε να πιστέψει πως όλα τα παιδικά του χρόνια είχαν γίνει στάχτη.

Ο ίδιος, πριν από λίγη ώρα έκανε ακόμη μια ανάρτηση στον προσωπικό του λογαριασμό στο Facebook, περιγράφοντας την ιστορία πίσω από το σπίτι που έχτισε ο πατέρας του, ενώ έγραψε πως ευτυχώς το σπίτι τους έχει υποστεί ζημιές μόνο εξωτερικά.

Η ανάρτηση του Γρηγόρη Πετράκου

Το 1983 ο πατέρας μου πήρε ένα οικόπεδο σ ένα βουνό. Ήταν ένα μέρος μαγικό, με δάσος σα ζούγκλα και το έλεγαν Ντράφι. Είχε 4 σπίτια. Δεν είχε φως, νερό, τηλέφωνο. Το καλοκαίρι του 1984 έριξε τα μπετά και τα τούβλα και μας είπε ότι θα μείνουμε εκεί όλο το καλοκαίρι…
Για πόρτα είχαμε ένα δίχτυ.
Τουαλέτα, τη μεγάλη (έξω)
Ψυγείο πάγου για τις ντομάτες και το τυρί.
Ζεστό νερό απ το βαρέλι στον ήλιο.
Την ημέρα παίζαμε “εξερεύνηση” έξω στη ζούγκλα, ποδήλατα στο χωματόδρομο και μπάλα με πατημένο χαρτόκουτο από γάλα.
Το βράδυ, με λάμπα πετρελαίου και γκαζακι είχαμε πάντα κόσμο και παίζαμε κιθάρες γύρω από το τραπέζι.
Την πρωτομαγιά κάναμε πικνίκ στον καταρράκτη (πριν το μάθει η εναλλακτική Αττική απ το Instagram).
Όταν άνοιγαν τους δρόμους, εγώ με το ποδήλατο πήγαινα πίσω απ τη μπουλντόζα να πατήσω πρώτος το νέο δρόμο.
Στην εφηβεία ήμασταν πλέον 15 παιδιά από το Ντράφι και το βράδυ ξαπλώναμε στο δρόμο, κοιτούσαμε τα αστέρια και λέγαμε τρομακτικές ιστορίες μέχρι το πρωί.
Όταν ήμουν 20 χρόνων η μάνα μου μας ξύπνησε και μας είπε “πάρτε ότι μπορείτε και πάμε στο αυτοκίνητο, έρχεται φωτιά”. Εγώ πήρα την κιθάρα μου, βγήκα έξω, είδα ένα τεράστιο πύρινο στρατό παραταγμένο απέναντι στο βουνό να τρέχει προς το μέρος μας και η εικόνα δε χωρούσε στην ψυχή μου.
Όταν γυρίσαμε το Ντράφι, ο παιδικός μου παράδεισος ήταν μια απέραντη θράκα από τζάκι.
Πώς να χωρέσει στην καρδιά ότι ένα δάσος αιώνων μπορεί να γίνει έτσι σε λίγες ώρες…
Από τότε το Ντράφι έχει πρασινίσει κι έχει καεί άλλες 4-5 φορές..
Η στιγμή που παρατάς το σπίτι σου και φεύγεις δεν μπορεί να περιγραφή σε κάποιον που δεν το έχει νιώσει…
Γι αυτό ρε σατανάδες χθες δεν έφυγα.
Έμεινα εκεί, μαζί και με άλλους άντρες, που ξέρουμε το Ντράφι σαν την παλάμη μας.
Σώσαμε ότι σώζεται.
Δεν έμεινα όμως γι αυτό.
Έμεινα για να μην το αφήσω μόνο του.
Νομίζει ο άνθρωπος ότι είναι μια ξεχωριστή μονάδα μέσα στη Δημιουργία. Ο αμόρφωτος.
Δεν ξέρει ότι είναι ένα με τους άλλους ανθρώπους, τα δέντρα, τα λουλούδια, τα πουλιά και τα ζώα.
Σας ευχαριστώ όλους για τα μηνύματα και το ενδιαφέρον σας.
Το σπίτι μας έχει μόνο λίγες εξωτερικές ζημιές και είμαστε όλοι καλά. Η καρδιά μας κάηκε μαζί με τα δέντρα μας αλλά αυτή έχει πολλή αγάπη μέσα της και θα γίνει πάλι καλά.
Το Ντραφι θα το βλέπω πάντα μέσα από τα παιδικά μου μάτια και θα είναι πάντα ο παράδεισος που μεγάλωσα. Ότι και να κάνετε…