17 Νοεμβρίου 2023, 50 χρόνια μετά, 9 το πρωί, σε ένα βαγόνι του ηλεκτρικού που κατευθύνεται από Πειραιά προς Κηφισιά, ένας κύριος κοντά στα εβδομήντα μιλάει με έναν συνεπιβάτη για το Πολυτεχνείο, σπούδασε στα νιάτα του πολιτικός μηχανικός, τότε δεν είχαν ούτε κομπιουτεράκι για τις αριθμητικές πράξεις, όπως λέει… Τη συζήτηση διακόπτει το κινητό που χτυπά, είναι ο εγγονός του. «Αγόρι μου, δεν είσαι σχολείο; Ααα… ναι, λόγω Πολυτεχνείου. Ξέρεις… ήμουν κι εγώ τότε εκεί».
Και η πρόταση αυτή γίνεται η αφορμή για μια σύντομη διήγηση στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ενός εκ των δεκάδων πρωταγωνιστών της εξέγερσης, που ξεκινάει από το μετρό πια στο Μοναστηράκι και σταματάει στους Αμπελόκηπους όπου βρίσκεται το Αθηναϊκό Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων.
Ο Γιώργος Γάρδας, γεννημένος το 1951, ήταν τον Νοέμβριο του 1973 21ενός ετών, φοιτητής στη Σχολή Πολιτικών Μηχανικών, στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εκείνες τις ημέρες συμμετείχε στη Γενική Συνέλευση της σχολής του, θυμάται τον αναβρασμό, τις συζητήσεις μεταξύ των φοιτητών για τη χούντα, όπως τονίζει όμως «όλα άλλαξαν όταν έφτασαν οι φοιτητές της Νομικής». Υπήρχε πάθος, συνθήματα – θυμάται τη Μαρία Δαμανάκη, τραγουδούσαν όλοι μαζί Μαρκόπουλο… «Μας λένε ήρωες, δεν ξέρω τι σημαίνει ήρωες, φοβόμουν αλλά ήμουν εκεί…» λέει στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Οι σταθμοί περνούν, ο χρόνος πιέζει, η διήγηση φτάνει το πρωί της 17ης Νοεμβρίου 1973, ο Γιώργος Γάρδας φεύγει από τη σχολή γιατί έκανε φροντιστήριο σε έναν μαθητή και στη συνέχεια πάει στον Πειραιά στη μάνα του για να φάει και να επιστρέψει στο Πολυτεχνείο αργότερα. Κατά την επιστροφή, συναντάει στον δρόμο την κοπέλα του, ο έρωτας των δύο νέων, τον καθυστερεί… Τα γεγονότα στο Πολυτεχνείο εξελίσσονται… Ο ηλεκτρικός δεν κάνει στάση Ομόνοια, Βικτώρια, δεν μπορεί να πλησιάσει την περιοχή, στρατός, αστυνομία…
Την επόμενη ημέρα ξανά στον ηλεκτρικό για να επιστρέψει στη Σχολή του, στους συμφοιτητές του, τα βαγόνια είναι γεμάτα αστυνομία, είναι φοιτητής του Πολυτεχνείου, έχει πάνω του τη φοιτητική κάρτα, κατεβαίνει και επιστρέφει με τα πόδια στον Πειραιά.
Θυμάται όσα ακολούθησαν, στέκεται ιδιαίτερα στην Κύπρο…
Σταθμός «Αμπελόκηποι», η διήγηση σταματάει, τον έχουν πλησιάσει ήδη άλλοι συνεπιβάτες για να συνεχίσουν τη συζήτηση… Τον ρωτούν πώς νιώθει 50 χρόνια μετά…
«Ξεκινήσαμε με όνειρα αλλά…», ακούγεται ο ήχος και η πόρτα του βαγονιού κλείνει…
Την ιστορία ολόκληρη θα διηγηθεί ο κ. Γάρδας στον 11χρονο εγγονό του, όπως έχει πει νωρίτερα στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.
