Ο εκρηκτικός χαρακτήρας του, το ακόρεστο πάθος του για όλους τους χυμούς – και το ψαχνό – της ζωής, το ατίθασο προβοκατόρικο πνεύμα του, και κυρίως το ιδιοφυές υποκριτικό του ταλέντο, τον έχουν καταστήσει ένα ζωντανό θρύλο, με εκατομμύρια θαυμαστές σε όλο τον κόσμο. Και άλλους τόσους να τον εχθρεύονται.
Ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ, το φαινόμενο που μπήκε, ουσιαστικά στις αρχές της δεκαετίας του ’70 με μία δαιμονισμένη φούρια στις μεγάλες οθόνες και γοήτευσε μέχρι τρέλας τους σινεφίλ όλου του κόσμου, έχει παραχωρήσει κομμάτι από την αίγλη του, λόγω του ατίθασου χαρακτήρα του αλλά και για τα καμώματά του. Παραμένει, όμως, ό,τι σημαντικότερο έχει βγάλει ο γαλλικός κινηματογράφος τον τελευταίο μισό αιώνα.
Ασυγκράτητος, με μυθιστορηματικό παρελθόν ακόμη και πριν από την ενηλικίωσή του, ο Ζεράρ Ντεπαρντιέ θα ξεκινήσει την καριέρα του στο θέαμα ως ηθοποιός, θα προχωρήσει ως σκηνοθέτης και παραγωγός, θα εξελιχθεί σε επιχειρηματία, ιδιοκτήτη αμπελώνων, συγγραφέα έξι βιβλίων και φαίνεται να καταλήγει σαν περιπλανώμενος φωνακλάς, βάζοντας στο στόχαστρό του και την ίδια του τη χώρα. Δημιούργησε ένα είδωλο, ζώντας δέκα ζωές σε μία και ταυτόχρονα με την πληθωρική παρουσία του, το εξωστρεφές εκτόπισμα που διαθέτει, θα μπει ως ηγέτης στον χώρο των ατάκτων, προκαλώντας αναταραχές μόνο και μόνο με το «καλημέρα».
Εγκληματικό παρελθόν
Μπορεί ο Αλέν Ντελόν, να έχει τη φήμη του πιο «γοητευτικού αλήτη», αλλά ο Ντεπαρντιέ σίγουρα έχει κατακτήσει τον τίτλο του πιο «γοητευτικού άρχοντα του σκότους», παρότι διαθέτει μία λάμψη μοναδική. Το εγκληματικό παρελθόν του, η ζωώδης συμπεριφορά του και πάντα το απίστευτο ταλέντο του, θα τον βοηθήσουν να γίνει σούπερ σταρ, αλλά τα ίδια χαρακτηριστικά θα τον τραβήξουν πολλές φορές και πάλι μέσα στο βούρκο, απ’ τον οποίο πάλεψε για να βγει, αλλά φαίνεται ότι η σχέση αυτή με τη νεανική λασπουριά είναι ακατανίκητη. Προσφάτως, βρέθηκε και πάλι στην επικαιρότητα για ένα θλιβερό γεγονός, την αυτοκτονία της ηθοποιού Εμανουέλ Ντεμπεβέρ, που τον είχε κατηγορήσει για σεξουαλική παρενόχληση.
Αυτοκαταστροφικός και αχόρταγος
Ο 75χρονος πλέον Ζεράρ Ντεπαρντιέ (γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1948), είναι ένας ήρωας της Γαλλίας, τόσο αντιφατικός και απρόβλεπτος, που δύσκολα μπορεί να εξερευνηθεί, να καταταχθεί σε κάποια κατηγορία. Οι θαυμαστές του ερμηνείες πολλές, η προσφορά του στον κινηματογράφο σημαντικότατη, αλλά πάντα αυτοκαταστροφικός και αχόρταγος, θα συμπαρασύρει στο πέρασμά του τα πάντα. Από τον γαλλικό καθωσπρεπισμό, την υποκρισία και την πολιτική ορθότητα, μέχρι τα επιτεύγματά του στο σινεμά, τις σχέσεις του με τους ανθρώπους της τέχνης του και φυσικά – αν ευσταθούν οι κατηγορίες – την ολέθρια σχέση του με τις γυναίκες, την κακοποιητική του συμπεριφορά.
Δίπλα σε κακοποιούς και πόρνες
Γεννήθηκε σε μία μίζερη πόλη της κεντρικής Γαλλίας, το Σατορού, ως τρίτο παιδί από τα πέντε της πάμφτωχης οικογένειάς του, που ζούσε με κοινωνικά επιδόματα. Ο πατέρας του αλκοολικός εργάτης και η δυστυχής μητέρα του, που ήταν έτοιμη να κάνει οτιδήποτε για να μην γεννηθεί ο μικρός Ζεράρ, άφησαν τη διαπαιδαγώγησή του στους φτωχικούς δρόμους, που ζούσαν κακοποιοί, αλήτες και πόρνες. Από το σπίτι έφυγε σε ηλικία μόλις 13 χρόνων, για να περιπλανηθεί ως ήρωας του Μαρκ Τουέιν. Έκανε απάτες, μικροκλοπές, ενώ πολλές φορές συμμετείχε σε σύληση τάφων και αρπαγή χρυσαφικών, ενώ όταν κατάλαβε ότι είχε «πέραση» στους ομοφυλόφιλους τους πουλούσε τις «υπηρεσίες» του και πολλές φορές τους ξυλοκοπούσε κλέβοντάς τους. Ο Μάης του ’68 για τον Ντεπαρντιέ δεν είχε τίποτα το ηρωικό, καθώς ήταν ακόμη μία ευκαιρία για να βγάλει εύκολα χρήματα, κλέβοντας πορτοφόλια και άλλα πολύτιμα αντικείμενα από τους διαδηλωτές που κοιμόντουσαν στους δρόμους.
Το πάθος του ποτού και οι φοβίες
Φυσικά, το πάθος για το ποτό το απέκτησε από τα νιάτα του, ενώ ο ισχυρισμός του ότι έπινε πάνω από δέκα μπουκάλια κρασί τη μέρα, μπορεί να φαντάζει απίστευτος, αλλά όχι για όσους τον γνωρίζουν από κοντά. Όπως είχε αποκαλύψει, το πάθος τού ποτού προέκυψε από τις φοβίες που είχε και την εμμονή με τους θορύβους που κάνει το τεράστιο σώμα του, από τον χτύπο της καρδιάς μέχρι τον ήχο των κλειδώσεων. Μία φοβία που μπορούσε να τον τρελάνει. «Δεν μπορώ να κοιμηθώ αν δεν είμαι τελείως μεθυσμένος», είχε πει κάποια στιγμή.
Πρώτος στον Χορό των Διεφθαρμένων
Την εποχή που βρισκόταν με το ένα πόδι στο μικροέγκλημα, με το άλλο πατούσε το θεατρικό σανίδι, μαθαίνοντας τη δραματική τέχνη στο Παρίσι. Η εμφάνισή του δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη και θα αρχίσει κάποιες εμφανίσεις στο σινεμά, αλλά το 1974 θα ξεχωρίσει πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Μπερτράν Μπλιε «Ο Χορός των Διεφθαρμένων», με την οποία θα ανοίξει ο δρόμος της καταξίωσης και μιας ζηλευτής καριέρας. Οι συνεργασίες του με τους Φρανσουά Τριφό, Μπερνάρντο Μπερτολούτσι, Μάρκο Φερέρι, Αντρέι Βάιντα, Πίτερ Γουέαρ, αλλά και εμβληματικοί ρόλοι, τον έφτασαν πολύ ψηλά, αν και για τους νεώτερους λάτρεις του θα είναι πάντα ο καλοκάγαθος γίγαντας Οβελίξ.
Πράσινη Κάρτα
Συνοπτικά, από τις ερμηνείες του σε πάνω από 200 ταινίες, θα αποκομίσει το αργυρό βραβείο στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, για τον ρόλο του στο αστυνομικό δράμα «Τμήμα Δίωξης Ναρκωτικών», θα προταθεί για το Όσκαρ για το φιλμ «Σιρανό Ντε Μπερζεράκ», αλλά θα κατακτήσει το βραβείο Σεζάρ και το βραβείο του καλύτερου ηθοποιού στις Κάννες. Επίσης, κέρδισε τη Χρυσή Σφαίρα για την «Πράσινη Κάρτα», ενώ το 1996 θα στεφθεί Ιππότης της Λεγεώνας της Τιμής και το 1997 θα λάβει το Χρυσό Λιοντάρι στη Βενετία για την προσφορά του στο σινεμά.
Σύμβολο της Γαλλίας
Ωστόσο, αυτή η επιτυχία του, τα πλούτη που θα αποκτήσει, θα τον βάλουν σε νέες περιπέτειες, αφού η αχαλίνωτη προσωπικότητά του, θα τον κάνει να απαρνηθεί τη γαλλική υπηκοότητα, λόγω της υπερφορολόγησης και θα στραφεί στη Ρωσία και τον καλύτερο φίλο του, τον Βλαντιμίρ Πούτιν, απ’ τον οποίο θα λάβει τιμητική υπηκοότητα. Τα ξεσπάσματά του εναντίον της Γαλλίας δεν θα τον εμποδίσουν να επιστρέφει στα πάτρια εδάφη, να κάνει σινεμά, τηλεόραση και ό,τι άλλο βάζει ο νους, αφού παραμένει ένα ζωντανό σύμβολο της Γαλλίας, ακόμη και όταν την περιφρονεί.
Βιαστής ή θύμα πουριτανισμού
Και μπορεί ο Ντεπαρντιέ να ξεφεύγει από τις παγίδες ή το νομικό σύστημα της Γαλλίας, αλλά μάλλον δύσκολα θα καθαρίσει από το MeToo και τις κατηγορίες για βιασμούς δώδεκα γυναικών. Ένα ζήτημα, που στη Γαλλία έχει προκαλέσει μεγάλο θόρυβο, αλλά έχοντας πλήθος Γάλλων και Γαλλίδων με το μέρος του, που υποστηρίζουν ότι η σεξουαλική ελευθερία στη χώρα δέχεται επίθεση από μία ξένη μορφή πουριτανισμού. Και βεβαίως έχοντας τη συμπαράσταση από το σημαντικότερο κομμάτι του καλλιτεχνικού κυκλώματος, αφού οι κατηγορίες που αντιμετωπίζει θα έπρεπε να καθίσουν στο σκαμνί τη μισή Γαλλία.
Είναι άγνωστο, αν θα ωριμάσει ποτέ αυτό το χαμίνι από το Σατορού, που δεν έχει πρόβλημα να κυλιέται στις λάσπες ακόμη και στην τρίτη ηλικία, την οποία έχει προσπεράσει με τον ασυγκράτητο χαρακτήρα του. Η μυθιστορηματική του ζωή θα μπορούσε να γεμίσει βιβλία, αλλά ουδείς μπορεί να προβλέψει το φινάλε του Ζεράρ Ντεπαρντιέ. Ίσως μέσα σε μια αίθουσα δικαστηρίου ή σε κάποια εξωτική χώρα. Το πιθανότερο πάνω σε κάποιο γλέντι, όπου το κρασί θα ρέει και οι τεράστιες βοδινές μπριζόλες θα εξαφανίζονται στο στομάχι του.
