Αμοργός: Ο Έλληνας μοναχός που έγινε θέμα στο Associated Press

Σε μια εποχή όπου η Ελλάδα συχνά προβάλλεται διεθνώς μέσα από την τουριστική της εικόνα – τις χρυσαφένιες παραλίες, τον καυτό ήλιο και τα γραφικά νησιά – το πρόσφατο αφιέρωμα του Associated Press στον Πατέρα Σπυρίδωνα και τη Μονή Παναγίας Χοζοβιώτισσας στην Αμοργό έρχεται να μας υπενθυμίσει κάτι βαθύτερο.

Αυτού του είδους οι ιστορίες, που ξεπερνούν την επιφάνεια του τουριστικού εντυπωσιασμού, αγγίζουν την ουσία της ελληνικής παράδοσης και πνευματικότητας, αναδεικνύοντας τον πλούτο του πολιτισμού μας.

Το αφιέρωμα δεν επικεντρώνεται απλώς σε ένα ακόμα «γραφικό» σημείο του Αιγαίου, αλλά φωτίζει τη ζωή ενός μοναχού που κρατά ζωντανή μια χιλιόχρονη κληρονομιά, συνδέοντας την πίστη, την κοινότητα και την ιστορία.

Τέτοια δημοσιεύματα είναι πολύτιμα, γιατί υπενθυμίζουν στον κόσμο – και σε εμάς τους ίδιους – ότι ο ελληνικός πολιτισμός δεν περιορίζεται σε καρτ ποστάλ, αλλά χτυπά σαν ζωντανή καρδιά μέσα από τις ανθρώπινες ιστορίες και τις διαχρονικές αξίες που τον καθορίζουν.

Τι γράφει το Associated Press για τον π. Σπυρίδωνα και τη Μονή

Στην Αμοργό, το ανατολικότερο νησί των Κυκλάδων, ο Πατέρας Σπυρίδων Δεναξάς αποτελεί μια εμβληματική φιγούρα της τοπικής κοινωνίας και της Ορθόδοξης πίστης. Για περισσότερα από 50 χρόνια, ο μοναχός αυτός ζει, προσεύχεται και υποδέχεται πιστούς στη Μονή Παναγίας Χοζοβιώτισσας, ένα μοναστήρι σκαρφαλωμένο σε έναν απόκρημνο βράχο πάνω από την καταγάλανη θάλασσα του Αιγαίου. Το αφιέρωμα του Associated Press (AP) φωτίζει τη ζωή του και τη σημασία του για το νησί, σε μια εποχή που η Ελλάδα και η Ευρώπη γενικότερα βιώνουν μια ταχεία εκκοσμίκευση.

Ένα Μοναστήρι με Ιστορία Χιλίων Ετών

Το Associated Press υπογραμμίζει ότι η Μονή Παναγίας Χοζοβιώτισσας, που χρονολογείται από τον 9ο αιώνα, είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα χτισμένο σε υψόμετρο 150 μέτρων πάνω από τη θάλασσα. Σύμφωνα με την παράδοση, Βυζαντινοί μοναχοί που διέφευγαν διωγμούς στη Μέση Ανατολή έφτασαν στο νησί φέρνοντας μαζί τους μια εικόνα της Παναγίας. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός καταφυγίου σε σπηλιά, πέτρες που έπεφταν αποκάλυψαν ένα σκαρπέλο κρεμασμένο ψηλότερα στον βράχο – ένα σημάδι που τους οδήγησε να χτίσουν το μοναστήρι σε αυτό το απόκρημνο σημείο. Μέχρι σήμερα, τόσο η εικόνα όσο και το σκαρπέλο εκτίθενται στο μικρό παρεκκλήσι του μοναστηριού, προσελκύοντας πιστούς και επισκέπτες.

Η Ζωή του Πατέρα Σπυρίδωνα

Ιδιαίτερη είναι η αναφορά του ρεπορτάζ του AP και στην ζωή του πατέρα Σπυρίδωνα, γέννημα-θρέμμα της Αμοργού, εντάχθηκε στο μοναστήρι αμέσως μετά το λύκειο, το 1971, σε ηλικία μόλις 18 ετών. Σήμερα, είναι ένας από τους δύο μόνο μοναχούς που παραμένουν εκεί, μαζί με έναν βοηθό, τον 35χρονο Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου, ο οποίος ελπίζει κάποια μέρα να γίνει κι αυτός μοναχός. Ο Πατέρας Σπυρίδων υποδέχεται τους προσκυνητές με ένα χαμόγελο, πολλοί από τους οποίους φτάνουν λαχανιασμένοι μετά την ανάβαση 300 μέτρων από σκαλοπάτια που οδηγούν από τον χώρο στάθμευσης στην είσοδο του μοναστηριού.

Η ζωή του είναι αφιερωμένη όχι μόνο στην προσευχή αλλά και στη στήριξη της τοπικής κοινότητας. Όπως λέει ο ίδιος στο AP: «Θέλω να είμαι εδώ με την κοινότητά μου, να νιώθω τα συναισθήματά τους, γιατί είμαι υπεύθυνος. Ο Θεός με έβαλε εδώ για να τους φροντίζω». Η αφοσίωσή του φάνηκε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια πρόσφατων σεισμών που ταρακούνησαν το νησί. Παρά το γεγονός ότι βρισκόταν μακριά για ιατρικούς λόγους, η μόνη του έγνοια ήταν να επιστρέψει στην Αμοργό και να σταθεί δίπλα στους κατοίκους.

Μια γέφυρα ανάμεσα σε Παράδοση και Κοινότητα

Σε αντίθεση με τα γειτονικά νησιά, όπως η Σαντορίνη, που προσελκύουν μαζικό τουρισμό επικεντρωμένο στις παραλίες, η Αμοργός διατηρεί μια πιο πνευματική ταυτότητα, με τον Πατέρα Σπυρίδωνα να αποτελεί κεντρικό πυλώνα. Το μοναστήρι δεν είναι απλώς ένας τόπος λατρείας, αλλά και ένα σημείο αναφοράς για τους ντόπιους, οι οποίοι στρέφονται στους μοναχούς για υλική και πνευματική βοήθεια εδώ και σχεδόν 2.000 χρόνια. «Οι άνθρωποι τους αναζητούσαν σε ερήμους ή σπηλιές για σοφία και τους θεωρούσαν πνευματικούς οδηγούς», εξηγεί ο καθηγητής Θρησκειολογίας Ed Siecienski στο AP. «Υπάρχει η αίσθηση ότι οι μοναχοί είναι υπερχριστιανοί».
Ακόμα και όταν ο Πατέρας Σπυρίδων απουσίαζε για χειρουργικές επεμβάσεις στο γόνατο και τα δόντια του, οι νησιώτες τον καλούσαν συχνά για να μάθουν για την ανάρρωσή του και να λάβουν την ευλογία του. Για τον ίδιο, η κοινότητα είναι η οικογένειά του: «Τα παιδιά τους θα ήταν τα δικά μου παιδιά. Θα χαιρόμουν με όλους, θα πενθούσα με όλους και θα ήμουν μαζί τους ανάλογα με τις συνθήκες τους», λέει.

Μια Ζωή Αφιερωμένη στην Αγάπη και την Πίστη

Ο Πατέρας Σπυρίδων επέλεξε την αγαμία, όπως όλοι οι μοναχοί, μια απόφαση που σκέφτηκε βαθιά ως έφηβος και για την οποία δεν μετανιώνει. Η επιστροφή του στο μοναστήρι μετά από απουσία τον γέμισε χαρά: «Νιώθω πνευματική ευφορία που συνάντησα ξανά τους ανθρώπους του χωριού, αυτούς που με αναζητούσαν και μου έλειψαν», δηλώνει. «Είμαι ενθουσιασμένος με τη μοναστική ζωή και την επιστροφή μου στο φυσικό μου περιβάλλον».

Η ιστορία του Πατέρα Σπυρίδωνα, όπως παρουσιάζεται στο αφιέρωμα του AP, είναι μια υπενθύμιση της δύναμης της πίστης και της ανθρώπινης σύνδεσης. Σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία, η παρουσία του στην Αμοργό παραμένει ένα φωτεινό παράδειγμα διαχρονικών αξιών, που κρατούν ζωντανή την παράδοση και την κοινότητα ενός μικρού, αλλά ξεχωριστού νησιού του Αιγαίου.

πηγή newsbomb.gr