Η Μόρφη Τσαλπαρά με συνεχή προσπάθεια δεκαετιών και πολύ τρέξιμο, κατόρθωσε να βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη και το Αχλαδοχώρι Σερρών, συγκεντρώνοντας άοκνα φιάλες αίματος
«Δεν μπορώ να περιγράψω εύκολα το συναίσθημα που νιώθεις όταν δίνεις αίμα. Θα έλεγα ότι πας στα ουράνια όταν σκέφτεσαι πως αυτό το αίμα, το δικό σου αίμα, ίσως κάνει τη διαφορά για έναν συνάνθρωπό σου, ίσως τον κρατήσει στη ζωή».
Έτσι περιγράφει η Μόρφη Τσαλπαρά το συναίσθημα που η ίδια βιώνει κάθε φορά που δίνει αίμα -και το προσφέρει τακτικά, δεκαετίες τώρα. Η γυναίκα που στη θέα μιας βελόνας «έβλεπε τον Χάρο με τα μάτια της» από τον φόβο, όπως περιγράφει γελώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, όχι μόνο ξεπέρασε την αγωνία της για το αναπόφευκτο «τσίμπημα», αλλά με συνεχή προσπάθεια δεκαετιών και πολύ τρέξιμο, κατόρθωσε να βοηθήσει εκατοντάδες ανθρώπους στη Θεσσαλονίκη και το Αχλαδοχώρι Σερρών, συγκεντρώνοντας άοκνα φιάλες αίματος.
Κι αυτό, σε μια χώρα όπου ελάχιστοι άνθρωποι, όπως λέει, προθυμοποιούνται να αιμοδοτήσουν. Γιατί υπάρχει αυτή η απροθυμία; «Άλλοτε από φόβο και άλλοτε από ωχαδερφισμό. Θα ήθελα να μην αφήνουμε τον φόβο να μας στερεί τη χαρά της προσφοράς, της ανθρωπιάς… Στους δύσκολους καιρούς που ζούμε, που δεν υπάρχουν πολλοί λόγοι να χαρούμε, η έμπρακτη αυτή προσφορά δίνει άλλο νόημα στη ζωή» λέει, ενόψει της νέας αιμοδοσίας, που θα πραγματοποιηθεί τη Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου στις εγκαταστάσεις του ΕΔΟΕΑΠ στη Θεσσαλονίκη (Τσιμισκή 43, 5ος όροφος), μεταξύ 9.00 και 13.00.
Άλλωστε, παρότι έχουν περάσει πάνω από 50 χρόνια από την πρώτη φορά που έδωσε αίμα, θυμάται μέχρι σήμερα το βλέμμα της μάνας με το θαλασσαιμικό παιδί, που είχε συναντήσει εκεί. «Είχα πάει στο ΑΧΕΠΑ για να μάθω τι ομάδα αίματος έχω, περίπου 18 ετών τότε, την περίοδο της Χούντας και κατέληξα να δώσω αίμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου το βλέμμα εκείνης της μάνας», θυμάται η Μόρφη, που χρόνια αργότερα, έγινε και δότρια αιμοπεταλίων («παρότι οι βελόνες εκείνες μού φάνηκαν σαν βελόνες πλεξίματος»), έπειτα από μια επίσκεψη στο νοσοκομείο «Παπανικολάου» με τον δημοσιογράφο της «Μακεδονίας», Βασίλη Πάγκαλο, που ήταν κι ο ίδιος δότης. Για χρόνια, η Μόρφη δούλευε ως διορθώτρια κειμένων στην ίδια εφημερίδα, αλλά δεν είχε ακόμη ασχοληθεί συστηματικά και οργανωμένα με τη συγκέντρωση αίματος, μέχρι που την παρακίνησε η ανάγκη ενός συναδέλφου.
Γιατί δεν κάνουμε μια τράπεζα αίματος;
«Είχε μεγάλη ανάγκη για αίμα ένας συνάδελφος στη “Μακεδονία” και πήγαμε πέντε άτομα και δώσαμε. Και τότε αναρωτήθηκα “γιατί δεν κάνουμε μια τράπεζα αίματος;”. Διευθυντής στην εφημερίδα ήταν τότε ο Τραϊανός (Νούλης) Χατζηδημητρίου, που όταν του το πρότεινα, μου είπε “πάρτο πάνω σου”. Δεν είχα, όμως, την απαραίτητη γνώση για να το κάνω, ούτε ήξερα αν οι συνάδελφοι θέλουν να συμμετάσχουν. Τότε σκέφτηκα τον (αρχίατρο του ΕΔΟΕΑΠ) Κώστα Κουτσομητέλη. Πηγαίνω και του λέω: “Βάζω το μεράκι. Βάζεις τη γνώση;”. Όχι απλά ανταποκρίθηκε θετικά, αλλά και πήγε στα γραφεία της εφημερίδας, μίλησε με τους συναδέλφους και έδωσε και ο ίδιος αίμα. Ταυτόχρονα είχα κάνει ένα γκάλοπ για το αν οι άνθρωποι θέλουν να δημιουργηθεί η τράπεζα αίματος και από τα 140 άτομα που ήμασταν τότε στη “Μακεδονία”, τα 105 είπαν ναι. Όλα αυτά γίνονται στις αρχές της δεκαετίας του 2000. Βέβαια, από τους 105 που είπαν “ναι”, τελικά εμφανίστηκαν στην αιμοδοσία, που διοργανώθηκε σε αγαστή συνεργασία με το ΑΧΕΠΑ, μόνο οι 30 και συγκεντρώθηκαν 33 φιάλες αίματος. Η τράπεζα αίματος αυτή δεν ήταν η Μόρφη, δεν ήμουν εγώ, ήταν εμείς, η (δημοσιογράφος) Μαρία Πανούδη, ο Βασίλης ο Πάγκαλος, ο εκάστοτε διευθυντής της “Μακεδονίας”, συνάδελφοι», διηγείται η Μόρφη Τσαλπαρά.
Όταν το ιστορικό συγκρότημα της «Μακεδονίας» έκλεισε, εγένετο «Τράπεζα Αίματος ΕΔΟΕΑΠ Μακεδονίας», σε συνεργασία με τον Ενιαίο Δημοσιογραφικό Οργανισμό Επικουρικής Ασφαλίσεως και Περίθαλψης (ΕΔΟΕΑΠ). Δυστυχώς, λέει, οι δημοσιογράφοι, όπως γενικά οι Έλληνες, στην πλειονότητά τους δεν είναι αιμοδότες, με αποτέλεσμα στην τελευταία αιμοδοσία να έχουν συγκεντρωθεί μόλις 13 φιάλες -και εξ αυτών τις πέντε τις έδωσαν οι γιατροί. Σήμερα, η τράπεζα έχει έλλειμμα, όχι πλεόνασμα αίματος. «Πόσο θέλω να γίνει μεγάλη αυτή η τράπεζα και να αποσυρθώ με μια ικανοποίηση ηθική!», λέει η Μόρφη, η οποία δεν περιορίζει τη δράση της στη Θεσσαλονίκη.
Στη μνήμη του Θωμά
Το 2010, όταν συνταξιοδοτήθηκε, επέστρεψε στην ιδιαίτερη πατρίδα της, το Αχλαδοχώρι Σερρών, ένα γραφικό ακριτικό χωριό με περίπου 500 κατοίκους, που βρίσκεται μεταξύ Σιδηροκάστρου και βουλγαρικών συνόρων. «Ποιος ονειρεύτηκε ότι ένα μικρό ακριτικό χωριό θα είχε τράπεζα αίματος; Κι όμως, είχε!
Την ίδρυσε ο Θωμάς, που είχε πεθάνει από καρκίνο, μόλις στα 38 του χρόνια, δύο χρόνια πριν γυρίσω στο χωριό. Είπαμε να διοργανώσουμε εθελοντική αιμοδοσία στη μνήμη του. Τυπώσαμε υλικό και φτάσαμε μέχρι τις Σέρρες για να διαφημίσουμε την αιμοδοσία. Ο εξοπλισμός αιμοδοσίας που είχαμε δεν έφτασε. Εκτιμούσαμε ότι 20 φιάλες θα ήταν αρκετές και τελικά ήρθαν 80 αιμοδότες και πήραμε μόνο 50 φιάλες, γιατί δεν είχαμε αρκετούς ασκούς, δεν περιμέναμε τόσο κόσμο! Μακάρι όλες οι αιμοδοσίες να ήταν έτσι!», λέει με μάτια που λάμπουν, και αναφέρεται στη μεγάλη στήριξη από την Αικατερίνη Τζιούρα, διευθύντρια Αιμοδοσίας του Γενικού Νοσοκομείου Σερρών, αλλά και στην προσφορά των εθελοντών και εθελοντριών, που όμως λέει είναι αφανείς ήρωες και ηρωΐδες και αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο και ένα μεγάλο ευχαριστώ.
Χρόνια μετά τον πρόωρο θάνατο του ιδρυτή της κι εκείνη την ιστορική αιμοδοσία στη μνήμη του, η Τράπεζα Αίματος του Αχλαδοχωρίου συνεχίζει να λειτουργεί και μάλιστα με μεγάλο απόθεμα. «Έχουμε υπόλοιπο 280 φιαλών και έχω πει ότι όταν φτάσουν τις 300 θα αποχωρήσω, θα δώσω τόπο στη νέα γενιά. Κάθε φορά που το λέω όμως, μου απαντούν: “δεν μαζεύτηκαν ακόμη 300, δεν φεύγεις!» λέει η Μόρφη, που κλείνει τη συζήτησή μας με την ευχή περισσότεροι ‘Έλληνες κι Ελληνίδες να γραφτούν σε τράπεζες αίματος, γιατί αυτό είναι πολύ πιο αποτελεσματικό σε σχέση με το να πηγαίνουν σποραδικά σε ένα νοσοκομείο για να αιμοδοτήσουν.
Η αιμοδοσία διαρκεί μόνο 8-10 λεπτά και μπορεί να πραγματοποιείται κάθε έξι μήνες. Όσες και όσοι ασφαλισμένοι του ΕΔΟΕΑΠ επιθυμούν να συμμετάσχουν στην αιμοδοσία της Δευτέρας, ακόμη και αν δεν διαμένουν στη Θεσσαλονίκη, μπορούν να το κάνουν στα κέντρα αιμοδοσίας της περιοχής τους, με τον κωδικό της Τράπεζας Αίματος ΕΔΟΕΑΠ Μακεδονίας: 11935. Έτσι εξασφαλίζουν και το δικαίωμα κάλυψης σε περίπτωση προσωπικής ή οικογενειακής ανάγκης για αίμα._
