Σέρρες, Α. Κερασνούδης: “Εμείς, τα παιδιά του 2ου…”

– Εμείς, τα παιδιά του 2ου…-

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, γεννηθήκαμε στις προσφυγικές γειτονιές, στην Ομόνοια, στη Νίκαια, στα Καλύβια, στου «Καλκάνη». Εκεί ακριβώς όπου αντίκρισαν το πρωτοφώς οι γονείς και οι παππούδες μας, εκεί όπου τα μπαχάρια ψιθύριζαν ιστορίες της Μικράς Ασίας, καβουρδισμένες με τα αρώματα της Ανατολικής Ρωμυλίας. Εδώ ακριβώς όπου μεγαλώνουν και τώρα τα παιδιά μας…

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, σαν επιστρέφαμε το μεσημέρι στο σπίτι μας «μεθούσαμε» με τα «γεμιστά» του ξυλόφουρνου της Αρκαδιουπόλεως, ενώ τα απογεύματα μπερδεύαμε τον μενεξεδένιο αναστεναγμό του αέρα με το άρωμα των τριαντάφυλλων.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, παίζαμε σβώλους στην πλατεία Νίκης μέχρι να νυχτώσει, εωσότου χτυπηθεί το “μπαζ” ή το “παράμπαζο” ή μέχρι να ξεκινήσει να άδει η μητρική έγνοια από την αυλή.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, καθόμασταν στη σκάλα των δίπατων σπιτιών του Καλκανίου ξαμολώντας την πετονιά του ονείρου. Κρεμόμασταν από τις συκιές, ισορροπώντας ανάμεσα στην άγνοια και την ανεμελιά, κρυμμένοι ξοπίσω από τα ηλιοκαμμένα λάστιχα του ταξιτζή ή φορτηγατζή παππού μας.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, γινόμασταν ένα με τους «μετανάστες εσωτερικού», με τα παιδιά του Λευκώνα, του χωριού “Χριστός”, του Άνω ή Κάτω Μητρουσίου, πολύ απλά γιατί στα πρόσωπα τους βλέπαμε τους εμιγκρέδες προγόνους μας.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, βλέπαμε τις πολυκατοικίες σαν κάτι εξωτικό, σχεδόν νεοϋορκέζικο. Εκεί όπου οι άλλοι αντίκριζαν πεζούλια για παρκούρ και «αεροσολικά» άλματα, εμείς βιδώναμε μπασκέτες αλυσιδωτές και φτιάχναμε αυτοσχέδια γήπεδα με κιμωλία.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, δερνόμασταν μέχρι να μπει γκολ, μέχρι ο αμυντικός να πει ήμαρτον στη δίνη κάποιας ντρίπλας. Στα δίχτυα βλέπαμε Σαργκάνηδες και στη γωνία τη γεωμετρία ενός Χατζηπαναγή, στα σκαλιά μετρούσαμε παγωτά ή βουτιές στη σερραϊκή αρμύρα.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, είχαμε τηλεοράσεις στις αυλές που εκτόξευαν στα μάτια μας το «χέρι ενός Θεού», το τακουνάκι ενός Σκιλάτσι ή το πλοζόν ενός Γκοϊκοετσέα. Ανταλλάσσαμε στα χαρτάκια τον Τσιαντάκη με έναν Μπατίστα, τον Μπουτραγκένιο με έναν Ματέους. Είχαμε ένα και μόνο άλμπουμ στη γειτονιά, αυτό που περιφερόταν τα βράδια σαν λιτανεία ενός ανομολόγητου μυστηρίου.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, ακούγαμε τον Χιώτη για Τζίμι Χέντριξ, τις Τρύπες για Stones, ντύνοντας τα εξώφυλλα της Γλώσσας και των Μαθηματικών με το κεντρί των Scorpions. Σβήναμε και γράφαμε φλοϋντικά στιχάκια σε μαυροπίνακα, μα η ζωή μας ήταν τόσο λευκή.

Εμείς, τα παιδιά του 2ου, μπορεί να γκριζάραμε, μα στην ώχρα αυτών των τοίχων βλέπουμε ακόμη σήμερα το ιώδιο των εφηβικών μας ονείρων.

ΥΓ: αφιερωμένο στα παιδιά του 2ου, τις φωνές των οποίων ένιωσα πως άκουσα εχθές, καθώς έστελνα ξανά, μετά από 22 χρόνια, την πορτοκαλί θεά στο πλεχτό…

Ο Αντώνης Κερασνούδης είναι Επίκουρος Καθηγητής Νευρολογίας Πανεπιστημίου Ruhr – Bochum Γερμανίας, Νευρολόγος με Ιατρείο Εθνικής Αντιστάσεως 18, Σέρρες