Άγγελος Χαριστέας : “Δέχτηκα εκφοβισμό στο σχολείο στις Σέρρες ,πείσμωσα και έφτασα στην κορυφή”

Προσωπικότητα συγκροτημένη, «ανήσυχα» δημιουργική, απόλυτα κατασταλαγμένη στις σκέψεις και στα «θέλω» της, με διάθεση ανιδιοτελούς προσφοράς προς το κοινωνικό σύνολο, προσεγγίσιμη, για το ψηλό αγωνιστικό … ανάστημά της, ευκολότερα από όσο θα πίστευε κανείς.

Από εκείνες με τις οποίες θα ήθελες να έχεις συχνή συναναστροφή, για να διευρύνεις τους ορίζοντές σου.

Ο Αγγελος Χαριστέας, «σοφότερος» σήμερα, ενδεχομένως όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, χρησιμοποιεί το λόγο του, με τρόπο εξαιρετικό, έτσι όπως διέπρεψε στη διάρκεια της επιτυχημένης ποδοσφαιρικής διαδρομής του, για να μεταλαμπαδεύσει γνώσεις και εμπειρίες. Υλικό χρήσιμο για ενήλικες, κυρίως, όμως, για μικρά παιδιά, ο χαρακτήρας των οποίων επιδέχεται ακόμη διαμόρφωση.

Σε αυτό το πλαίσιο, θα φορέσει αύριο το πρωί αθλητική περιβολή και θα διατρανώσει, μαζί με πρώην συμπαίκτες του στη θρυλική πρωταθλήτρια Ευρώπης εθνική Ανδρών του 2004 και βετεράνους καλαθοσφαιριστές, την αντίθεσή του στον σχολικό και διαδικτυακό εκφοβισμό. Θα συμμετέχει στο φιλικό παιχνίδι μπάσκετ που θα διεξαχθεί στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο, της Θεσσαλονίκης (09.30), κατά του γνωστότερου, στους περισσότερους, τα τελευταία χρόνια, ως bullying, θύμα του οποίου υπήρξε και ο ίδιος σε τρυφερή ηλικία.

Γι’ αυτήν την τραυματική εμπειρία, που τον στιγμάτισε, αλλά μέσω της οποίας «έχτισε» δυνατό χαρακτήρα, πείσμωσε και έβαλε στόχο να φτάσει στην κορυφή, επιλέγοντας να «χρωματίσει» έντονα στη ζωή του με τον αθλητισμό, μίλησε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).

Η κουβέντα με τον κορυφαίο επιθετικό, ο οποίος διακρίθηκε στα ευρωπαϊκά γήπεδα, σε συλλογικό επίπεδο, αλλά και με την αγαπημένη του «από κάθε άλλη ομάδα», όπως την νιώθει στην καρδιά του, εθνική Ανδρών, δεν θα μπορούσε να μη συμπεριλάβει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Επέλεξε, επιπλέον, να μας αποκαλύψει τα άμεσα μελλοντικά σχέδια του: την έκδοση βιβλίου για τη ζωή του, αλλά και τα κελεύσματα της πολιτικής, που ηχούν ελκυστικά στα αφτιά του, στα οποία είναι κοντά στο να ενδώσει.

«Δεν είμαι από τους ανθρώπους που, έτσι ξαφνικά, θα βγουν και θα πουν “έπαθα αυτό, έπαθα εκείνο”. Βρέθηκα σε θέση ερωτώμενου, με αφορμή το φιλικό παιχνίδι κατά του σχολικού και διαδικτυακού εκφοβισμού και απάντησα πως υπήρξα θύμα ανάλογης κατάστασης» ήταν τα πρώτα λόγια του.

Συνέχισε εστιάζοντας στο περιστατικό που βίωσε: «Μεγαλώνοντας στην επαρχία (σ.σ. Στρυμωνικό Σερρών), στα 10-11 μου, δεν ήταν εύκολο, γενικά, να υποστηρίζεις άλλη ομάδα, να είσαι από άλλο χωριό. Σε θεωρούσαν υποδεέστερο και υπήρχαν κρούσματα βίας. Τότε τις διαφορές τους τα παιδιά τις έλυναν με το ξύλο. Δέχτηκα αυτού του είδους τη βία. Φοβόμουν για αρκετούς μήνες, έβλεπα τους θύτες μου και έλεγα “Παναγιά μου, που θα πάω τώρα…”. Ήταν δυο-τρία χρόνια μεγαλύτερα από μένα τα παιδιά που με χτύπησαν. Το σκηνικό ήταν από αυτά που γίνονταν συνήθως. Στο διάλειμμα ενός μαθήματος, σε πετυχαίνουν στη γωνία και προσπαθούν να αποδείξουν ότι είναι κάτι παραπάνω. Δεν αντέδρασα, δε χτύπησα πίσω. Θεωρούσα, από τότε, πως υπάρχει καλύτερος τρόπος να το αντιμετωπίσω. Επέλεξα τη διέξοδο του αθλητισμού, βρήκα τη δύναμη να ασχοληθώ με το ποδόσφαιρο. Θεώρησα ότι έτσι θα μπορέσω να… σηκωθώ και να αποδείξω ότι είμαι καλύτερος».

«Τα παιδιά να μιλάνε»
————————

Την επίθεση που δέχτηκε ο Άγγελος Χαριστέας, στην προεφηβική ηλικία, μην έχοντας διαφορετική σχετική κατάρτιση, την κράτησε για τον εαυτό του. Πρακτική λανθασμένη, όπως παραδέχεται, προτρέποντας τα παιδιά, τα οποία ζουν σήμερα κάτι αντίστοιχο, σε σωματικό ή λεκτικό επίπεδο, να μην κάνουν το ίδιο.

«Τα προβλήματά μου θέλω να τα αντιμετωπίζω πρώτα μόνος μου. Επέλεξα και τότε τη σιωπή, δεν το είπα πουθενά. Το κράτησα μέσα μου και αυτό μου έδωσε κίνητρο στο να βελτιωθώ, να αποδείξω στον εαυτό μου πως είμαι καλύτερος από αυτούς που κινήθηκαν με τη βία εναντίον μου. Χρησιμοποίησα λάθος, προφανώς, τακτική τότε στο πρόβλημα. Δεν είχα την κατάλληλη ενημέρωση, ήταν άλλα τα χρόνια τότε. Τώρα τα παιδιά είναι πιο καταρτισμένα για τέτοιες καταστάσεις. Το παράδειγμα το δικό μου είναι προς αποφυγή. Δεν το είπα, αλλά, δόξα τω Θεώ, βγήκε σε καλό αυτή η ιστορία. Θα μπορούσε, πολύ εύκολα, να εξελιχθεί σε κακό. Τα παιδιά σήμερα πρέπει να μιλάνε όταν βιώνουν κάτι αντίστοιχο.

Εχω κάνει mental coaching στην καριέρα μου πολλές φορές, έχω μιλήσει με ανθρώπους πολύ δυνατούς σε αυτό το κομμάτι. Για να φτάσεις σε ένα επίπεδο και να ξεπεράσεις ένα πρόβλημα, το πρώτο βήμα που πρέπει να κάνεις είναι να το εξωτερικεύσεις. Το αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που έκανα εγώ. Ένα πρόβλημα αρχίζει και μικραίνει, όταν το εξωτερικεύεις. Αρκεί, όμως, όταν θα σταματήσεις να το εξωτερικεύεις, να συνεχίσεις τη ζωή σου από τη βάση που ήσουν πριν, να μη σε πάρει από κάτω, να μην κατέβεις σκαλοπάτι. Το βάζεις στην άκρη και προχωράς.

Χρειάζεται, σε ό,τι αφορά στο πρόβλημα, να δίνουμε την προσοχή μας τόσο στο θύμα, όσο και στον θύτη, να εξηγούμε και στον τελευταίο πως οι πράξεις του δεν είναι σωστές. Το πρόβλημα, γενικά, αντιμετωπίζεται με την παιδεία που δίνουμε στα παιδιά μας, αρχής γενομένης από το οικογενειακό και στην πορεία, το εκπαιδευτικό περιβάλλον.

Στη δική μου περίπτωση, το ισχυρό κίνητρο που μου έδωσε το περιστατικό, για να θέλω να γίνω καλύτερος, υπήρχε μέσα μου για πάρα πολλά χρόνια. Ήθελα να αποδείξω πως θα φτάσω ψηλά. Με στιγμάτισε εκείνο το γεγονός, μέχρι τα 16. Από εκεί και μετά, αρχίζοντας να αγωνίζομαι, ως ποδοσφαιριστής, απέκτησα και άλλα, ακόμη πιο ισχυρά, κίνητρα για διάκριση».

«Δε με… άγγιζαν»
————————

Περιστατικά εκφοβισμού έζησε ο «Άγγελος της Ελλάδας» και αργότερα, ως επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. «Σκηνικά τρομοκρατίας και… πολέμου», όπως τα χαρακτηρίζει. Όπως στην Ολλανδία, όταν επέλεξε να μετακινηθεί από τον Άγιαξ στη Φέγενορντ και χρειάστηκε να πάει στην πρώτη προπόνηση της καινούργιας ομάδας του με σωματοφύλακες, επειδή οπαδοί του «Αίαντα» ήταν αντίθετοι με τη μεταγραφή.

Είχαν περιέλθει εις γνώσιν του, επίσης, πολλές φορές, κρίσεις διαφόρων, αλλά και του Τύπου, για αγωνιστική ανεπάρκειά του. Η αντιμετώπισή του, σε όλα, ήταν η ίδια: Δεν έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα.

«Το βίαιο περιστατικό που έζησα μικρός μου έδωσε τέτοια αυτοπεποίθηση, ώστε, από ένα σημείο και μετά, δε με άγγιζαν πολλά πράγματα. Με έβριζαν στα γήπεδα, δε με ένοιαζε. Ισως ήμουν και ο καλύτερος παίκτης, κάποιες φορές. Όταν έγραφε ο Τύπος “δεν κάνει, δεν μπορεί”, δε με άγγιζε, επίσης. Με στεναχωρούσε το ότι τα έγραφαν, αλλά δεν με άγγιζε. Έμπαινα στο γήπεδο και δεν είχα τίποτα άλλο στο κεφάλι μου από το να δώσω το καλύτερο που μπορούσα. Δεν ξέρω σε πόσο βαθμό, αλλά επηρέασε το σκηνικό που βίωσα μικρός στο να “δομήσω”, με αυτόν τον τρόπο, την προσωπικότητά μου» μας εξήγησε.

Το βιβλίο και η πολιτική
—————————–

Όσα βίωσε στη ζωή του, ως τη στιγμή που σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο, ο Χαριστέας έχει ήδη αρχίσει να τα επεξεργάζεται για τη συγγραφή βιβλίου. Επιδίωξη αποτελεί το πόνημά του να εκδοθεί δύο με τρεις μήνες πριν αρχίσει το Euro 2020.

«Μακάρι να έχει προκριθεί και η εθνική στη διοργάνωση και να το παρουσιάσουν οι διεθνείς μας» επισήμανε ο παλαίμαχος διεθνής επιθετικός, η καθημερινότητα του οποίου περιλαμβάνει, ακόμη, τις ευθύνες που έχει ως πρεσβευτής της UEFA (σ.σ. έχοντας συμπεριληφθεί σε σχετική λίστα της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας για διακεκριμένους ποδοσφαιριστές), ενώ σκέφτεται το ενδεχόμενο να ασχοληθεί με την πολιτική, μέσω της τοπικής αυτοδιοίκησης.

«Έγινα αποδέκτης προτάσεων, σε επίπεδο βουλευτικών εκλογών, τις οποίες δεν τις έβαλα στο μυαλό μου. Υπάρχει και η προοπτική της τοπικής αυτοδιοίκησης, που νομίζω πως με ενδιαφέρει περισσότερο. Κάνω κάποιες συζητήσεις, το σκέφτομαι σοβαρά, γιατί πιστεύω πως μπορώ να φανώ χρήσιμος. Δε θέλω να διεκδικήσω θέση στη Βουλή, δεν είμαι έτοιμος για κάτι τέτοιο. Δεν έχω κανέναν λόγο να… πνιγώ στα βαθιά νερά της πολιτικής. Μέσω της ενασχόλησής μου με την τοπική αυτοδιοίκηση, θεωρώ πως μπορώ και θέλω να προσφέρω. Είχα την τύχη να πάρω τόση αγάπη, είμαι γεμάτος για 10 ζωές, οπότε τώρα μου αρέσει να δίνω. Θέλω να προσφέρω από αυτό που έχω εισπράξει.

Μόνος σου δεν μπορείς να αλλάξεις τίποτα. Με μια σοβαρή ομάδα, όμως, που να χωρά ένα τραπέζι και ο καθένας τη δυναμική που έχει να μπορεί να την εφαρμόσει, μπορούμε να υλοποιήσουμε κάτι. Δεν μπορούμε να καταφέρουμε εκατό πράγματα, μπορούμε, όμως, να κάνουμε ένα-δύο πολύ δυνατά! Το μεγαλύτερο ζητούμενο είναι να φτιάξουμε υποδομές, τις οποίες να είναι εφικτό να τις υποστηρίξουμε».

Η εθνική Ανδρών και το μεγαλύτερο λάθος
——————————————

Διάθεση ενεργής προσφοράς, από πόστο που θα μπορούσε να είναι χρήσιμος, θα ήθελε να έχει ο Αγγελος Χαριστέας και στην αγαπημένη του εθνική Ανδρών. Δεν του ζητήθηκε, επί της ουσίας, ποτέ κάτι τέτοιο. Απογοητεύτηκε, δε, πολύ περισσότερο όταν πριν από τέσσερα χρόνια εξυπηρετήθηκε, για ζήτημά του, στην ΕΠΟ, αλλά από τους τριάντα ανθρώπους που βρίσκονταν τη στιγμή της παρουσίας του στα γραφεία της Ομοσπονδίας, μόνο δύο τον καλημέρισαν.

«Απογοητεύτηκα πολύ! Τέτοια πράγματα με πειράζουν, γιατί έχω βιώσει πως αντιμετωπίζουν στο εξωτερικό αθλητές που έχουν διαγράψει μια σημαντική διαδρομή…» μοιράστηκε μαζί μας.

Για την εθνική Ανδρών, σχολίασε: «Μακάρι να προκριθεί στα τελικά του Euro 2020. Πιστεύω πως η εθνική έχει μείνει στάσιμη, σε σχέση με άλλες εθνικές που κάνουν βήματα μπροστά τεράστια. Υπάρχουν εθνικές ομάδες που εμείς τότε δεν τις… βλέπαμε καν! Τώρα δε μας βλέπουν αυτοί, αντιστράφηκαν οι ρόλοι. Θυμάμαι πάντα, γι’ αυτό, λόγια του Οτο Ρεχάγκελ, με τα οποία έχει δίκιο. Ότι και στο ποδόσφαιρο, όπως σε όλα τα επαγγέλματα, υπάρχουν κρίσεις. Είχαμε μια φουρνιά καλή το 2004, τώρα δεν είναι το ίδιο αποτελεσματικά τα πράγματα. Μαγικά δε γίνονται στο ποδόσφαιρο. Εύχομαι να είναι η εθνική στο Euro 2020».

Όταν του ζητήσαμε, δε, να βάλει στη… ζυγαριά το μεγαλύτερο λάθος στην αθλητική και προσωπική ζωή του, χωρίς δισταγμό, παραδέχτηκε πως:

«Το μεγαλύτερο λάθος, ως αθλητής, το έκανα όταν έφυγα από τη Γερμανία, από τη Βέρντερ, τη στιγμή που ήμουν σε κορυφαίο επίπεδο και από μια ομάδα που με αγαπούσε και με αγαπά ακόμη. Έφυγα, τότε, από το “σπίτι” μου, πρόδωσα την εμπιστοσύνη τους. Έκανα τρελά πράγματα για να φύγω, γιατί ήθελα να ανοίξω τα φτερά μου για αλλού. Πίστευα ότι ο Άγιαξ θα ήταν για μένα το σκαλοπάτι για τη Μπαρτσελόνα. Είχα τότε πρόταση από τη Βέρντερ να πάω στην Μπαρτσελόνα, μπακ απ του Ετό, ο οποίος ήταν τότε εκεί. Δεν τη δέχτηκα. Είπα ότι θα πάω στον Άγιαξ, θα παίξω για ένα γύρο και θα πάω στην Μπαρτσελόνα ως βασικός. Το θέμα είναι πως δε μου βγήκε ο Άγιαξ 100%… Η Μπαρτσελόνα ήταν η ευκαιρία να φτάσω στο κορυφαίο σημείο, στο οποίο θα μπορούσε Ελληνας ποδοσφαιριστής να φτάσει.

Στην προσωπική μου ζωή τα έχω κάνει όλα εξαιρετικά. Θεωρώ ότι δεν έχω κάνει λάθη σε αυτό τον τομέα. Είμαι παντρεμένος, με δύο κόρες και είμαι μια χαρά».

ΑΠΕ ΜΠΕ