Αντώνιος Παπανικολάου: Διεθνής διάκριση για τον «πατέρα» των παιδιών της Κιβωτού του Κόσμου

Ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου έχει αφιερώσει τη ζωή και το έργο του στη στήριξη παιδιών. Ως ιδρυτής της Κιβωτού του Κόσμου έλαβε μία διεθνή αναγνώριση για το τόσο πολύ σημαντικό έργο του.

Συγκεκριμένα ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου και το Γεωργικό Σχολείο Βόλου της Κιβωτού του Κόσμου, κατέκτησε το ευρωπαϊκό βραβείο GENE Global Education Award, για το καινοτόμο παιδαγωγικό θεραπευτικό πρόγραμμα επαγγελματικής κατάρτισης.

Το χρηματικό έπαθλο της GENE, ύψους 10.000 ευρώ, έκαστο, απονέμεται σε πέντε από τις πιο εμπνευσμένες πρωτοβουλίες παγκόσμιας εκπαίδευσης της ΕΕ.

Τα χρήματα – όπως σημειώνει το GRTimes.gr – προορίζονται για την υποστήριξη, βελτίωση ή και την επέκταση του έργου τους, ενώ οι πρωτοβουλίες αυτές, όχι μόνο θα συμπεριληφθούν στη συλλογή βραβείων GENE, αλλά θα λάβουν και πιστοποιητικό αριστείας και αναγνώρισης.

Συνοπτικά, το πρόγραμμα της Γεωργικής Σχολής εστιάζει στην κατάρτιση και κατόπιν στον βιοπορισμό μετά την ενηλικίωση των παιδιών που φιλοξενούνται στις δομές της Κιβωτού του Κόσμου.

Ο πατήρ Αντώνιος Παπανικολάου είναι εμπνευστής όλων των προγραμμάτων επαγγελματικής κατάρτισης της Κιβωτού που λειτουργούν σήμερα σε όλα τα παραρτήματά της σε Πωγωνιανή, Βόλο, Χίο, Καλαμάτα. Στις περιοχές αυτές υπάρχουν οι αντίστοιχες εγκαταστάσεις (τυροκομείο, μελισσοκομείο, οπωρώνας, οινοποιείο, αλευρόμυλος, θερμοκήπιο, κήπος με αρωματικά φυτά, φάρμα ζώων, ελαιοτριβείο, ελαιώνας, πετρόμυλος, τράπεζα σπόρων, εργαστήριο παρασκευής ζυμαρικών, εργαστήριο παρασκευής παραδοσιακών προϊόντων, εργαστήριο παραγωγής ζωοτροφών).

Η ιστορία, το έργο και η προσήλωση του πατέρα Αντωνίου εδώ και πολλά χρόνια στα παιδιά είναι λίγο έως πολύ γνωστή. Τόσο ο ίδιος, όσο και η πρεσβυτέρα του, καταθέτουν σε καθημερινή βάση σε παιδιά επιταγή αγάπης, στοργής, προσφοράς.

Ποιος είναι ο πατέρας Αντώνιος Παπανικολάου

Ο ιερέας Αντώνιος Παπανικολάου υπηρέτησε ως εφημέριος στον Άγιο Γεώργιο Ακαδημίας Πλάτωνος, στον Κολωνό. Ξεκίνησε την ιερατική του δράση το 1998 σε μια από τις πιο υποβαθμισμένες τότε περιοχές, στον Κολωνό στην Αθήνα. Η περιοχή είναι, από τις πιο επικίνδυνες στην Αθήνα, αφού δρουν πολλές συμμορίες, ενώ σχεδόν σε κάθε γωνιά γίνεται εμπόριο ναρκωτικών. Από την πρώτη στιγμή που εγκαταστάθηκε, ένιωσε την ανάγκη να αντιδράσει σε ότι συνέβαινε γύρω του. Ο ίδιος, παρατηρούσε καθημερινά παιδιά, που ενώ θα έπρεπε να ήταν στο σχολείο σύχναζαν σε πλατείες ή παιδιά που αποτελούσαν μέλη ομάδων υψηλού κινδύνου, ενώ πάντα τα ίδια και οι οικογένειές τους βρίσκονταν σε ανάγκη. Σιγά σιγά, τα πλησίασε μέσω του μπάσκετ και της αποδοχής, ανθρώπινα, προσπαθώντας να μιλήσει μαζί τους για τους προβληματισμούς τους, για την καθημερινότητά τους, προσπαθώντας να τους μιλήσει ως ίσος προς ίσο, χωρίς να τους κρίνει και χωρίς να τους νουθετεί και κυρίως να βρει τον τρόπο να σταθεί στο πλάι τους και να τα βοηθήσει στις ανάγκες τους. Με τον καιρό κέρδισε την αποδοχή τους και σταδιακά και την εμπιστοσύνη τους.

Όπως ο ίδιος λέει: “Κάθισα να ακούσω τα παιδιά, τα αποδέχτηκα έτσι ακριβώς όπως είναι. Μοιράστηκα το σπίτι τους, τη πλατεία και το γήπεδο. Μέσα από τον αθλητισμό και τα πρωταθλήματα βγήκαν τα θετικά τους στοιχεία. Όταν κάποιος είναι τόσο απελπισμένος, όπως αυτά, τι να του πεις; Ότι ο Χριστός σώζει; Τα ακούει βερεσέ”.

Σε αυτό του τον αγώνα, πάντα στο πλάι του η σύντροφος και αρωγός, η σύζυγός του Σταματία Γεωργαντή, με την οποία τότε, όπως και τώρα θυσιάζονται και μοιράζονται τις αγωνίες, τις δυσκολίες και φυσικά την ικανοποίηση του εγχειρήματος.

«Στόχος μας είναι τα παιδιά να νιώσουν ότι υπάρχει και ένας άλλος κόσμος, πέρα από αυτόν που έχουν γνωρίσει. Μόνο κίνητρό μας είναι η αγάπη και σε αυτή βασιζόμαστε».

Η προσφορά του απλού κόσμου ξεκίνησε μετά από καιρό, εφόσον γνώρισαν το νεαρό ιερέα και συνειδητοποίησαν τις προθέσεις του. Οι κάτοικοι της περιοχής άρχισαν να έρχονται ο ένας μετά τον άλλο και εθελοντικά να παρέχουν τις υπηρεσίες τους. Δάσκαλοι άρχισαν να έρχονται και να κάνουν μαθήματα στα παιδιά, νοικοκυρές της περιοχής άρχισαν να φέρνουν πράγματα από τα σπίτια τους, τρόφιμα και ρούχα που δεν χρειάζονταν πια οι δικές τους οικογένειες.

Η Κιβωτός του Κόσμου, είναι κιβωτός αγάπης

Έτσι, με τη βοήθεια εθελοντών, δημιουργήθηκε η Κιβωτός του Κόσμου, μια Οργάνωση με στόχο να βγάλει όσα περισσότερα παιδιά μπορούσε από τη φτώχεια και την εγκατάλειψη και να τους προσφέρει τη δυνατότητα «να σταθούν στα πόδια τους».

Καθώς ο πληθυσμός που ζητούσε βοήθεια αυξανόταν με ταχείς ρυθμούς, ο πατέρας Αντώνιος βλέποντας τα παιδιά και τις ανάγκες ολοένα να αυξάνονται, θέλησε να στεγάσει την προσπάθεια σε ένα πρώην καφενείο και άρχισε να δημιουργεί προγράμματα υποστήριξης, με πρώτο στόχο να βοηθήσει τα μεγαλύτερα παιδιά της περιοχής να επιστρέψουν στο σχολείο και να ολοκληρώσουν την φοίτησή τους.

Ο ίδιος θυμάται πως δεν είχε κάποιο σχέδιο όταν ξεκίνησε απλά το ένα έφερε το άλλο. “Είπαμε ότι πρέπει να κάνουμε ένα μαγειρευτό φαγητό στη μία γωνία και στην άλλη γωνία να τους μαθαίνουμε γράμματα. Μετά ήρθαν οι άστεγοι, βάλαμε κρεβάτια. Μετά φτιάξαμε λουτρά για να πλένονται τα παιδιά και το ένα έφερε το άλλο, τα πράγματα πήραν το δρόμο τους, με τη μία ανάγκη να γεννά την επόμενη..»

Η υποστήριξη, εκτός των Ελλήνων αλλά και των μεταναστών, αποτέλεσε σημαντικό ζήτημα προβληματισμού για πολλούς πολίτες αλλά και φορείς της ευρύτερης περιοχής, αφού πολλοί ήταν εκείνοι που υποστήριζαν ότι οι προσπάθειες του ιερέα θα πρέπει να εστιάζονται αποκλειστικά στους Έλληνες που έχουν ανάγκη και όχι στους αλλοδαπούς. “Η αγκαλιά της «Κιβωτού» δέχεται όλους όσους έχουν την ανάγκη της ανεξάρτητα από εθνικότητα και θρησκεία”, σημειώνει ο πατέρας Αντώνιος.

Παρά τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες, ο πατέρας Αντώνιος δεν έχασε ποτέ την αισιοδοξία του και την ελπίδα του ούτε την προσήλωσή του στο στόχο που είχε θέσει, βρίσκοντας πάντα τους τρόπους για να βοηθήσει όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά.

Πηγή: https://www.grtimes.gr