Date:
Την αποχώρησή του από το Ποτάμι ανακοίνωσε ο Νίκος Νυφούδης με άρθρο του.
Όπως αναφέρει “με το ζόρι» δεν μπορεί να υπάρξει ούτε πολιτική διεκδίκηση, ούτε σχέδιο, ούτε όραμα. Αν ο ιδρυτής του Ποταμιού ή η πλειοψηφία επιθυμούν να κλείσουν στο ντουλάπι της ιστορίας τις προσδοκίες που γέννησε σε χιλιάδες αδικημένους και απογοητευμένους πολίτες το Ποτάμι, δεν θα φέρω πλέον καμία αντίρρηση. Χτύπησα πολλές φορές «στου κουφού την πόρτα». Μάλλον ήρθε η στιγμή να φύγω”.
Συγκεκριμένα, ο πρώην βουλευτής του κόμματος, Νίκος Νυφούδης, δημόσια υποστήριξε την αντίθετη άποψη, πρότεινε συγκεκριμένο πλάνο και σχέδιο για την επόμενη μέρα εκφράζοντας εκατοντάδες στελέχη, φίλους και εθελοντές που ζητούσαν την επανεργοποιηση του κόμματος.
Το άρθρο:
“Πέρασαν πια σχεδόν έξι μήνες από εκείνη τη δύσκολη νύχτα των Ευρωεκλογών, όταν το Ποτάμι δεν τα κατάφερε. Αυτούς τους έξι σχεδόν μήνες υπεραμύνθηκα όσο λίγοι την άποψη πως το Ποτάμι έχει και επόμενη μέρα. Με τον Σταύρο; Ναι, με τον Σταύρο. Ποιος καλύτερος από έναν φυσικό ηγέτη που έχει καταλάβει τα λάθη του και έχει την όρεξη να βγει ξανά μπροστά; Μαζί του τότε. Δικό του ήταν το όραμα, δικιά του και η τόλμη. Αυτός βγήκε μπροστά και εμείς τον ακολουθήσαμε. Μαζί του και τώρα. Χωρίς τον Σταύρο; Χωρίς τον Σταύρο. Το Ποτάμι πλέον δεν είναι απλά ιδέα στο μυαλό ενός ανθρώπου, αλλά μια πολιτική ύπαρξη που έχει στιγματίσει και έχει παίξει καθοριστικό ρόλο για τον τόπο. Ως κάτι λοιπόν αυθύπαρκτο, θα συνεχίσει εκ φύσεως να παλεύει για την επιβίωσή του. Και τα δύο ανοιχτά, αρκεί να υπάρχει επόμενη μέρα.
Όποιος δεν θέλει την επόμενη μέρα του Ποταμιού θα πρέπει να παραδεχθεί κάτι από τα δύο: είτε ότι δεν θέλει τον Σταύρο στην ηγεσία του Ποταμιού, είτε ότι δεν θέλει Ποτάμι χωρίς τον Σταύρο στην ηγεσία του. Και αυτό ισχύει και για τον ίδιο τον Σταύρο Θεοδωράκη. Οφείλει να μιλήσει ανοιχτά για το τι θέλει ο ίδιος και όχι να αναζητήσει επίπλαστες πλειοψηφίες στα όργανα και να τις ακολουθήσει.
Από την πλευρά μου, δεν είμαι έτοιμος να πω τίποτα από τα δύο. Και για αυτό επέμεινα στο σχέδιο της «επόμενης μέρας». Και για αυτό βγήκα μπροστά όταν διαπίστωσα την εμμονή πολλών από εκείνους που στέκονται στην πρώτη γραμμή του Ποταμιού να το αντιμετωπίζουν ως το προσωπικό τους παιχνίδι που όταν θέλουν το παίζουν και όταν δεν θέλουν το κρύβουν για να μην το βρει ο αδελφός τους. Βγήκα μπροστά όχι για να γίνω αρχηγίσκος –όπως έσπευσαν να πούνε οι καλοθελητές– αλλά για να φωνάξω ότι τα κόμματα δεν τελειώνουν επειδή απέτυχαν σε μια αναμέτρηση, δεν τελειώνουν επειδή έκαναν λάθη, δεν τελειώνουν επειδή λεηλατούνται προγραμματικά από τα μεγαλύτερα κόμματα. Τα κόμματα δυναμώνουν από τέτοιες εμπειρίες.
Όμως «με το ζόρι» δεν μπορεί να υπάρξει ούτε πολιτική διεκδίκηση, ούτε σχέδιο, ούτε όραμα. Αν ο ιδρυτής του Ποταμιού ή η πλειοψηφία επιθυμούν να κλείσουν στο ντουλάπι της ιστορίας τις προσδοκίες που γέννησε σε χιλιάδες αδικημένους και απογοητευμένους πολίτες το Ποτάμι, δεν θα φέρω πλέον καμία αντίρρηση. Χτύπησα πολλές φορές «στου κουφού την πόρτα». Μάλλον ήρθε η στιγμή να φύγω.”
Υπενθυμίζεται ότι ο Νίκος Νυφούδης τόσο εντός των οργάνων του κόμματος όσο και δημόσια με την αρθρογραφία του είχε επισημάνει πως αν υπάρχουν εθελοντές, στελέχη, διαθέσιμα για να εργαστούν για την ανοικοδόμηση του Ποταμιού και την ανασύσταση του χώρου μας, τότε δεν καταλαβαίνει τους λόγους για τους οποίους κάποιοι θέλουν να επιλέξουν την αδράνεια, τη μη πράξη και βασικά τη σιωπή.
Μάλιστα ο Ν. Νυφούδης είχε προτείνει έναν οδικό χάρτη μέχρι το συνέδριο με πρακτικές διαδικασίες, με ξεκάθαρο πολιτικό στίγμα, κατανοητές στον κάθε ένα πολίτη που θέλει να συμμετέχει.
