Άθλιες συνθήκες σε όλα τα επίπεδα στο Π.Γ.Ν.Α. - Μία σοκαριστική προσωπική εμπειρία

Η ζωή ήταν απλόχερη απέναντι μου και αξιώθηκα να γίνω μητέρα πάνω από μία φορά. Το θαύμα της ζωής είναι ονειρικό και τα συναισθήματα σε γεμίζουν με χαρά και ευγνωμοσύνη για όσα έχεις.

Η πιο πρόσφατη ήταν στο τέλος του Απρίλη, στην αρχή της Μεγάλης Εβδομάδας, κάτι που μου έδινε κατά κάποιο τρόπο περισσότερο κουράγιο να αντιμετωπίσω τον δικό μου “γολγοθά” της γέννας.

Εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να γίνουν μανούλες αλλά ταυτόχρονα τις εύχομαι να μη το κάνουν στο άθλιο ίδρυμα που λέγεται Π.Γ.Ν.Α. μιας και αυτό λειτουργεί στο υπανάπτυκτο κράτος που ονομάζεται Ελλάδα.

Ακούγομαι οργισμένη και δε σας κρύβω ότι είμαι. Καταθέτω μια προσωπική εμπειρία που είμαι σίγουρη πως θα ταυτιστεί με αυτή σχεδόν κάθε μια νέα μανούλα που επέλεξε (αν είναι θέμα επιλογής) να φέρει στον κόσμο το παιδί της σε αυτό το άθλιο μέρος.

Πολλά δημοσιεύματα τον τελευταίο χρόνο αναφέρθηκαν για το Νοσοκομείο μας, το Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο ΑΛεξανδρούπολης, άλλα με ευχαριστίες για όσους νοσηλεύτηκαν και αισθάνθηκαν την ανάγκη να ευχαριστήσουν τους γιατρούς και το προσωπικό, άλλοι με παράπονα για δυσλειτουργίες και άλλα δημοσιεύματα για χρήματα τα οποία εξασφάλισε η Περιφέρεια ΑΜΘ μέσω ΕΣΠΑ και θα χρησιμοποιηθούν για διάφορες ανάγκες του νοσοκομείου. Καλά όλα αυτά, καλές και οι φωτογραφίες και οι… πρωτοποριακές τεχνολογίες, αλλά παν μέτρον όλων ο άνθρωπος- ασθενής.

Η αλήθεια είναι ότι για να γίνει κάτι ουσιαστικό στο ΠΓΝΑ πρέπει να αλλάξουν νοοτροπίες και συμπεριφορές ορισμένων οι οποίοι θεωρούν το Νοσοκομείο… τσιφλίκι τους!

Και δυστυχώς αυτή είναι η λέξη όσο και να φαίνεται σε κάποιους περίεργο… ΤΣΙΦΛΙΚΙ.

Και για να ξεκαθαρίσουμε από την αρχή τα πράγματα, μπας και προλάβουμε…παρεξηγήσεις. Αυτό δεν ισχύει για όλες τις μονάδες, τις κλινικές, το ιατρικό και παραϊατρικό προσωπικό. Εκεί ενδεχομένως συμβαίνουν άλλα πράγματα.

Και για να μη μιλάω γενικά και αόριστα, ας μιλήσω με παραδείγματα.

Θα προσπαθήσω να σας πω μέσα σε λίγες γραμμές την δική μου προσωπική εμπειρία. Προ ημερών νοσηλεύθηκα στο ΠΓΝΑ και συγκεκριμένα στην Μαιευτική Κλινική, ήταν Μεγάλη Δευτέρα και από εκείνη την ημέρα και για τρία εικοσιτετράωρα είδα, έζησα και άκουσα κωμικοτραγικές καταστάσεις.

Έλλειψη συντήρησης, έλλειψη οργάνωσης, έλλειψη προμηθειών, έλλειψη καθαριότητας, έλλειψη προσωπικού, έλλειψη σεβασμού.

Λόγω COVID 19 δεν επιτρέπονται οι συνοδοί και γενικά οι επισκέψεις. Λογικό και θεμιτό. Μη σου τύχει όμως να προκύψει κάτι έκτακτο. Να θυμηθούμε την περίπτωση της άτυχης 37χρονης που ο σύζυγος της δεν μπήκε μαζί της γιατί δεν μπορούσαν να του κάνουν ένα rapid test; Το πρωτόκολλο λέει μοριακό.

Στην δική μου περίπτωση όταν χρειάστηκε να μου κάνουν rapid test διότι έπρεπε να επισπεύσουμε την διαδικασία της καισαρικής, δεν είχαν δεύτερο σωληνάριο με την «μπατονέτα» για το συνοδό μου και έπρεπε όπως μου είπαν να βγει έξω και να μείνω μόνη σε ένα δωμάτιο. Μπορείτε να φανταστείτε το σοκ μου εκείνη τη στιγμή με την “κοιλιά μέχρι το στόμα” και στο πίσω μέρος του μυαλού μου την πρόσφατη ιστορία της 37χρονης. Ευτυχώς ο σύνοδος μου είχε… γνωστούς σε άλλο τμήμα όπου μάλιστα πήγε ο ίδιος και βρήκε δυο από αυτά τα σωληνάρια ώστε τελικά να καταφέρουμε να συνεχίσουμε μαζί το… «ταξίδι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα».

Αντιπαρέρχομαι το «τσουβάλιασμα» στο χειρουργείο και τις ώρες αναμονής πριν την επέμβαση με τις νοσοκόμες να φωνάζουν όποτε περνούσαν από δίπλα μου “τι κάνει αυτό εδώ” και θα σας πάω κατευθείαν στο δωμάτιο που μας στοίβαξαν προκειμένου να αναρώσω από τη μια και να περιθάλψω το νεογνό από την άλλη.

Τσουβάλιασμα νούμερο 2: οχτώ ενήλικα άτομα στο ίδιο δωμάτιο με μάσκες και αυστηρούς υγιειονομικούς περιορισμούς και τέσσερα τα νεογνά σύνολο 12. Ναι, 12! Σε ένα χώρο που μετά βίας ξεπερνούσε τα 25τμ, ενώ υπήρχαν άδεια δωμάτια αλλά δεν ήταν του ΕΣΥ ήταν της Πανεπιστημιακής Κλινικής και για κάποιους είναι πολύ λογικό και δεν χωράει συζήτηση, δεν ήμασταν περιστατικά της Πανεπιστημιακής Κλινικής έπρεπε να είμαστε… σαν τις παστές σαρδέλες κι ας υπήρχαν δίπλα άδεια κρεβάτια. Μετρήσαμε 14 κενές κλίνες δίπλα ενώ εμείς με υποτιθέμενα μέτρα κατά του COVID ήμαστε στοιβαγμένοι.

Όπως είναι φυσικό, κανένας (ούτε τα νεογνά) μπορούσαν να ξεκουραστούν ή να ηρεμήσουν αφού και τα 12 άτομα έχουν ανάγκες. Νοσηλευτές μπαίνουν – βγαίνουν, καθαρίστριες με τις βρώμικες σφουγγαρίστρες κάναν ότι καθάριζαν τον θάλαμο ενώ ουσιαστικά πασάλειβαν τις βρωμιές. Η μυρωδιά της χλωρίνης αναμεμιγμένη με τη βρωμιά, θύμιζε στρατώνα όπως μας λέγανε οι άντρες συνοδοί.

Καρέκλες αναδιπλούμενες φθαρμένες, ρημαγμένες, ξεχαρβαλωμένες και φυσικά εστίες μικροβίων. Έχουν να αλλαχτούν από τότε που εγκαινιάστηκε το νοσοκομείο.

Τουαλέτες που ούτε θέλεις να τις θυμάσαι μόλις βγεις από εκεί μέσα. Ακόμα και οι υδραυλικοί σε έλλειψη. Απολύτως αποκρουστική η κατάσταση. Δε συζητάμε για το υγειονομικόν του θέματος. Αυτό είναι απλά πολυτέλεια.

Όταν γεννάς κατά τη διάρκεια της ανάρρωσης αναγκάζεσαι να κάνεις πολλά πράγματα που δεν θέλεις να σε βλέπει “ούτε η μητέρα σου”. Αίματα, βελόνες, γυμνό σώμα, στήθη έξω και πολλά άλλα. Στο ΠΓΝΑ όμως σε βλέπουν και οι υπόλοιποι εφτά του μικρού δωματίου αφού ούτε τις διαχωριστικές κουρτίνες δεν έχουν καταφέρει να διατηρήσουν. Κατά μέσο όρο μόνο μία στις τέσσερις απολαμβάνει αυτή την «πολυτέλεια», οι υπόλοιπες αναγκάζονται να «κρύβονται» με ό,τι έχουν. Μια από τις πολλές στιγμές που νιώθεις ντροπή και θέλεις να «πέσει η γη να σε πλακώσει» αφού δεν έχεις άλλη επιλογή από το να εκτεθείς στα μάτια αγνώστων.

Το δάπεδο; Που έχει ξεφτίσει παντού; Οι τοίχοι; Που σιγά σιγά πέφτουν όλοι;

Στο θάλαμό μου είχαμε ένα μεγάλο σκουπιδοτενεκέ για να πετάμε τα απορρίμματα και των 12 συγκατοίκων ο οποίος δεν είχε καν καπάκι. Ήταν στα δύο μέτρα μακριά από το βρέφος.

Ένα από τα 4 βρέφη έφυγε με σταφυλόκοκκο και μία εβδομάδα μετά οι γονείς ταλαιπωριούνται ακόμα. Η διάγνωση έλεγε “τοξικό ερύθημα”.

Και υπάρχει και κάτι άλλο, το αποκορύφωμα θα έλεγα, με μυρωδιά πούρου… αλλά δεν επεκταθώ προς το παρόν μέχρι να ολοκληρωθούν κάποιες διαδικασίες.

Τελικά, όταν ζεις για μακρύ διάστημα στο βάθος μιας σκοτεινής σπηλιάς θα σιχαθείς το φως του ήλιου. Και το πιθανότερο είναι ότι τελικά τα μάτια σου θα χάσουν τη δύναμη να αντέχουν. Να γιατί καταλήγουμε να μισούμε το φως του ήλιου. Εκεί φτάσαμε.

Να μην έχουμε το θάρρος και τη δύναμη να ζητήσουμε το δίκιο μας απέναντι σε κάθε αυθαιρεσία…

Έπεται συνέχεια!