Date:
Ανηφορίζοντας τη νότια πλαγιά του Μενοικίου όρους, σε υψόμετρο 750μ βρίσκεται το Χιονοχώρι Σερρών. Ένα γραφικό, ερειπωμένο, κτηνοτροφικό χωριό που βρίσκεται ανατολικά της πόλης των Σερρών, σε απόσταση μόλις 15 χιλιομέτρων.
Γνωστό και ως το “πέτρινο χωριό”, το Χιονοχώρι “ζει” μόνο το καλοκαίρι κι αυτό επειδή οι αλλοτινοί κάτοικοί του έχουν επιλέξει άλλους τόπους διαμονής.
Η τοποθεσία, άλλωστε, του Χιονοχωρίου είναι μοναδική. Τα ψηλά λιθόκτιστα παραδοσιακά σπίτια, χτισμένα από τις αρχές του 19ου αιώνα είναι σαν να κρέμονται από την πλαγιά του απόκρημνου Μενοίκιου Όρους, θυμίζοντας περισσότερο έργο κλασικού μεσαιωνικού ζωγράφου.
Αντικρίζοντας το Χιονοχώρι, τις εντυπώσεις κερδίζει αμέσως η βυζαντινή εκκλησία, οι Άγιοι Ανάργυροι, που υψώνεται στο κέντρο του χωριού. Ο “κρίκος”, θα μπορούσε να πει κάποιος, που συνδέει το παρελθόν με το σήμερα και σηματοδοτεί την έναρξη την ιστορίας του “πέτρινου χωριού”. Πρόκειται για μία τρίκλιτη μεταβυζαντινή βασιλική του α’ μισού του 19ου αιώνα. Στο ξύλινο τέμπλο της έχουν ενσωματωθεί τμήματα από το παλιότερο επιχρυσωμένο ξυλόγλυπτο τέμπλο του α’ μισού τον 18ου αι. Οι δεσποτικές εικόνες φιλοτεχνήθηκαν κατά το β’ μισό τον 19ου αι., όπως και οι λαϊκότροπες επιζωγραφισμένες τοιχογραφίες του ναού.
Στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, εγκαταστάθηκαν σ’ αυτό απόδημοι Βλάχοι Αβδελλιώτες, από την περιοχή των Γρεβενών, οι οποίοι, σύμφωνα με την παράδοση, εγκατέλειψαν τα πάτρια εδάφη τους, εξαιτίας των διωγμών του Αλή πασά Τεπελενλή.
Το χωριό, κατά τους χρόνους της τουρκοκρατίας, πήρε την ονομασία Καρλή Κιόϊ (Χιονοχώρι), επειδή οι κάτοικοι του συγκέντρωναν το χειμώνα, μέσα σε τρύπες, χιόνι και το πωλούσαν τους θερινούς μήνες για ψύξη στην πόλη.
Το 1913, μετά την απελευθέρωση, συρρέουν στο Χιονοχώρι Βλάχοι κυρίως από τη Ραχοβίτσα και ελάχιστοι από τα Βλάχικα Καλύβια του Λαϊλιά. Στα τέλη της δεκαετίας του 1920, το Χιονοχώρι καθίσταται αμιγές Βλαχοχώρι.
Μετά την απελευθέρωση του 1913 προσαρτήθηκε στην κοινότητα του Αγίου Πνεύματος. Το 1923 αποσπάστηκε και συγκρότησε ανεξάρτητη κοινότητα. Σήμερα, ανήκει στο Δήμο Σερρών. Από το έτος 1927, οι κάτοικοι άρχισαν να εγκαταλείπουν το χωριό και να εγκαθίστανται στη γειτονική Οινούσα.
Οι κάτοικοί του ήταν αποκλειστικά κτηνοτρόφοι και στη δεκαετία του 1950, οι 100 οικογένειες που έμειναν πλέον μόνιμα είχαν περίπου 45-50 χιλιάδες γιδοπρόβατα. Το χωριό εγκαταλείπεται λόγω της αστυφιλίας και της φθίνουσας πορείας της κτηνοτροφίας. Η μετοίκηση τους ολοκληρώθηκε το 1969 με την οριστική του ερήμωση.
Τα περίπου 60 σπίτια που έχουν συντηρηθεί παίρνουν ζωή κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Από τα μπαλκόνια τους μπορεί κάποιος ν’ αγναντέψει όλο το μέγεθος του νομού Σερρών, τη λίμνη Κερκίνη, το Παγγαίο Όρος μέχρι και την οροσειρά του Αγίου Όρους. Την πρώτη εβδομάδα του Ιούλη οι απόδημοι Βλάχοι του χωριού συναντιούνται στην πλατεία της εκκλησίας των Αγίων Αναργύρων, όπου προς τιμήν τους κάνουν την μεγάλη τους γιορτή.
Δείτε το καταπληκτικό βίντεο by Danos stories
με πληροφορίες από frontoffice-mitrousis.dev.edu.uoc.gr
