Μια θέση στην αυτοβιομηχανία ήταν ένα παιδικό του όνειρο, το οποίο σήμερα ο Θεσσαλονικιός Χρήστος Δελαντώνης έχει κάνει πραγματικότητα- Δίπλα στην επαγγελματική του ιδιότητα φιγουράρει ο τίτλος της McLaren Automotive.
Τα αυτοκίνητα βρίσκονταν στην καθημερινότητα του από την ηλικία των 11 μόλις ετών, όταν ήταν ακόμη μαθητής του ιδιωτικού κολλεγίου της Θεσσαλονίκης. Συγκεκριμένα πέτυχε να σχεδιάζει και να κατασκευάζει υπεραυτοκίνητα (supercars) για την άσφαλτο και από το 2010 δίπλα στην επαγγελματική του ιδιότητα φιγουράρει ο τίτλος μιας μεγάλης εταιρείας, της McLaren Automotive.
Με την ιδιότητα του Vehicle Line Manager πλέον από το 2018, είναι υπεύθυνος μιας μεγάλης ομάδας ατόμων, που αναλαμβάνει τα πιο φιλόδοξα πρότζεκτ της McLaren, όπως τη McLaren Senna I και την τελευταία 765LT με τον τετράλιτρο twin-turbo V8 κινητήρα, ο οποίος αποδίδει 765 ίππους στις 7.500 στροφές ανά λεπτό, ενώ ο αεροδυναμικός σχεδιασμός της δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο στο πέρασμά της…
Έχοντας στο πλευρό του τον μηχανολόγο- μηχανικό πατέρα του, Νίκο, ο Χρήστος Δελαντώνης είδε τις σπουδές στο ίδιο αντικείμενο(automotive engineering) ως μονόδρομο για να κάνει αυτό που αγαπά. Ήταν, μάλιστα, τόσο μεγάλη η αγάπη του για τους τέσσερις τροχούς, που αποφοιτώντας από το κολλέγιο «Ανατόλια» το ΄93, έβαλε πλώρη για το Kingston University, απ’ όπου αποφοίτησε μ’ ένα bachelor κι μεταπτυχιακό που σε πρώτη φάση τού άνοιξαν την πόρτα της αμερικανικής εταιρείας Visteon Corporation.
«Τότε, το 2000, η αυτοκινητοβιομηχανία ήταν σε πολύ καλή κατάσταση. Έκανα τρεις αιτήσεις και είχα την πρώτη προσφορά από τη Visteon. Έτσι μπήκα στον χώρο», εξηγεί στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων ο κ. Δελαντώνης, ο οποίος το 2010 δέχθηκε μια προσφορά εργασίας που δεν θα μπορούσε να αρνηθεί… «Ήρθε η McLaren, μέσω κοινών επαφών, και μού πρότεινε να πάω να δουλέψω σ’ αυτούς. Φυσικά και πήγα!», λέει μ’ έναν ενθουσιασμό στη φωνή που μαρτυρά πως δεν έχει μετανιώσει λεπτό για την απόφασή του αυτή ύστερα από σχεδόν 11 χρόνια σε μια εταιρεία με «βαρύ» όνομα αλλά σχετικά μικρή ιστορία στον χώρο των supercars για την άσφαλτο.
«Πετούσα στα σύννεφα. Ήταν μια τρομερή ευκαιρία να πάω σε μια πολύ καλή εταιρεία με μεγάλο οικονομικό υπόβαθρο και με πολύ ισχυρό μέλλον. Και ήταν μια ευκαιρία να δουλέψω πάνω σ’ αυτό που λατρεύω, που είναι τα αυτοκίνητα και κυρίως τα υπεραυτοκίνητα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Δελαντώνης, ο οποίος εργάζεται στη McLaren από τότε που ξεκίνησε η εταιρεία, «από το πρώτο κιόλας αυτοκίνητο».
Στην εύλογη απορία ενός μέσου χρήστη αυτοκινήτου, πώς είναι και κυρίως πόσο …κοστίζει ένα supercar, απαντά με παραδείγματα από τον δικό του χώρο εργασίας. «Το πιο αργό και φθηνό αυτοκίνητο που βγάζουμε έχει 570 ίππους και πιάνει τα 330χλμ/ώρα, η δε τιμή του είναι 160.000-170.000 λίρες. Έχουμε τρεις κατηγορίες αυτοκινήτων: τη “sport series” 160.000-200.000 λιρών, τη “super series”, η τιμή της οποίας κυμαίνεται από 200.000-350.000 λίρες και την “ultimate”, όπου μπορεί να φτιάξεις πέντε αυτοκίνητα για έναν πελάτη που θα κοστίσουν 2-3 εκατ. λίρες, », επισημαίνει και προσθέτει πως πολλές φορές υπάρχει η δυνατότητα και για αυτοκίνητα κατά παραγγελία. Εκεί,όπως λέει χαρακτηριστικά, «δεν υπάρχει όριο τιμής, μόνο η φαντασία του πελάτη».
Ο κ. Δελαντώνης περιγράφει τη συγκεκριμένη αγορά αυτοκινήτου ως «πολύ περιορισμένη και ανταγωνιστική», με επίσης μεγάλους παίκτες όπως η Ferrari και η Lamborghini. Ωστόσο, στη McLaren, όπως τονίζει, «έχουμε πολύ μεγάλη αυτοπεποίθηση στο προϊόν το οποίο βγάζουμε» αλλά και στην ομάδα που εργάζεται γι’ αυτό. «Δουλεύουμε πολύ καλά όλοι μαζί», λέει ο κ. Δελαντώνης, ο οποίος καλείται να συντονίσει σε κάθε νέο πρότζεκτ μια μεγάλη ομάδα που μπορεί να φτάνει και τα 50 άτομα προκειμένου να διασφαλίσει ότι τα πάντα στο νέο μοντέλο θα είναι άψογα και ικανά να προσελκύσουν και τον πιο απαιτητικό αγοραστή. Άλλωστε, το καλύτερο κομμάτι της δουλειάς του είναι τα εξαιρετικά αυτοκίνητα που σχεδιάζει με την ομάδα του και το πολύ καλό επίπεδο συνεργασίας.
«Είναι πολύ μεγάλη η πίεση, πάρα πολλές οι ώρες και αν κάτι δεν βγαίνει καλά, απέτυχες», προσθέτει, αναφερόμενος στις δυσκολίες της δουλειάς, την οποία δεν θα άλλαζε, ωστόσο, ούτε για μια καριέρα στα χρηματοοικονομικά που ενδεχομένως θα τού απέφερε περισσότερα χρήματα αλλά όχι την ίδια χαρά που νιώθει ασχολούμενος με τα αυτοκίνητα.
Και μπορεί ο ίδιος στην καθημερινότητά του να μην οδηγεί ένα από τα supercars της McLaren, ωστόσο δεν είναι λίγες οι φορές που μπαίνει στη θέση του οδηγού αφού για να φτάσει ένα τέτοιο αυτοκίνητο στην αγορά κάνει δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στα χέρια των ανθρώπων της εταιρείας ώστε να διασφαλιστεί πως τυχόν προβλήματα δεν θα «βγουν» στα χέρια του αγοραστή αλλά στα δικά τους ώστε να γίνουν και οι απαραίτητες διορθώσεις. «Μέρος των δοκιμών είναι να κάνουμε πάρα πολλά χιλιόμετρα ώστε να μην μας έχει ξεφύγει τίποτα. Να μην το βρει ο πελάτης αλλά εμείς στις δοκιμές, που διαρκούν συνήθως 6-7 μήνες. Πηγαίνουμε στην Ισλανδία και δοκιμάζουμε ένα μοντέλο στους -30 βαθμούς Κελσίου, πηγαίνουμε την Αριζόνα το δοκιμάζουμε στους +50. Δεν γίνεται -για παράδειγμα- να πάρεις ένα αυτοκίνητο στην Ελλάδα το καλοκαίρι και να μην δουλεύει το ίδιο καλά στις υψηλές θερμοκρασίες όσο και στις πολύ χαμηλές», εξηγεί και μας αποκαλύπτει πως επρόκειτο να περάσει το Σαββατοκύριακο στο τιμόνι μιας 765LT για να διανύσει τουλάχιστον 600χλμ.
Το buggy του μπαμπά και το …bug για τα αυτοκίνητα
Το «μικρόβιο» (bug) για τα αυτοκίνητα πάει από …γενιά σε γενιά, όπως φαίνεται στην περίπτωση της οικογένειας Δελαντώνη, αφού ο μπαμπάς του -κι αυτός μηχανολόγος/μηχανικός, ο οποίος εργάστηκε επί σειρά ετών σε αμερικανική εταιρεία ελαστικών- μετέτρεψε, συνταξιούχος πια, το βενζινοκίνητο «μπάγκι» (buggy) του σε ηλεκτροκίνητο πριν από περίπου μία διετία. «Το έχουμε ακόμη το “μπάγκι”. Ο πατέρας μου είναι 83 ετών αλλά συνεχώς ασχολείται και, μάλιστα, το Πάσχα ετοιμάζουμε και πολλές βελτιώσεις, κυρίως στην αυτονομία», λέει ο Χρήστος Δελαντώνης, ο οποίος μπορεί να μετρά ήδη πολλά χρόνια απουσίας από την Ελλάδα, αφού ζει κι εργάζεται στο εξωτερικό, αλλά ποτέ δεν την ξεχνά.
«Πάντα έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά και βλέπουμε. Η Ελλάδα φαίνεται να πηγαίνει καλύτερα απ’ ό,τι το 2008. Ποτέ δεν αποκλείω τίποτα. Αν υπάρχει μια ευκαιρία και στην Ελλάδα εγώ ευχαρίστως θα ερχόμουν!», λέει χαρακτηριστικά ο Θεσσαλονικιός που έχει βάλει τη δική του «υπογραφή» στο στα μεγάλα σαλόνια της αυτοκινητοβιομηχανίας.
Πηγή: amna.gr
