Η Ελεονώρα Μελέτη καλεσμένη στο «Χαμογέλα και πάλι!» αναφέρεται στο πώς έγινε η πρόταση για την Ευρωβουλή, για την ερώτηση που την πείραξε, αλλά και γα την κριτική που καταλήγει σε ρητορική μίσους.
Η γνωστή παρουσιάστρια αναφέρθηκε στις νέες επαγγελματικές της προκλήσεις, την καθημερινότητά της στις Βρυξέλλες, αλλά και στην απόφασή της να αφήσει την τηλεόραση για την πολιτική.
«Όταν η τηλεόραση είναι 25 ολόκληρα χρόνια η εργασία σου, η καριέρα σου, πάντα την αγαπάς. Θα την δεις και από συνήθεια κι από επαγγελματική διαστροφή. Μου αρέσει, την αγαπώ, θέλω να έχω επαφή, να βλέπω τους παλιούς μου συναδέλφους.
Στο πρακτικό κομμάτι, του να ξυπνάω το πρωί, να πηγαίνω στην εκπομπή, να βλέπω τα νούμερα, να ψάχνουμε θέματα, δεν μου λείπει. Η πρόταση για την ευρωβουλή ήρθε έτσι ξαφνικά και μου “μίλησε” μέσα μου στο να πάρω το ρίσκο, έτσι έχω αφήσει και τα πράγματα στο μέλλον. Νιώθω δραστήρια και γεμάτη. Θα κάνω με τον καλύτερο τρόπο αυτό που με ψήφισε να κάνω ο λαός και όπως έρθει το μέλλον».
Περιγράφοντας την καθημερινότητά της, δήλωσε: «Η δουλειά μου στο ευρωκοινοβούλιο ξεκινά από τις 6 το πρωί και μπορεί να κάτσουμε και μέχρι τις 7-8 το βράδυ πολλές φορές. Μετά φαγητό και μετά ξενοδοχείο. Στην Ελλάδα έχουμε δράσεις που μας φέρνουν σε επαφή με το ελληνικό κοινό. Συνεχίζεται η δουλειά εδώ με άλλους ρυθμούς και μετά βλέπω την κόρη μου και περνάμε χρόνο μαζί. Η κόρη μου δεν έβλεπε εδώ τηλεόραση οπότε ήταν εύκολο να της πω ότι θα πρέπει να πάω στο εξωτερικό για δουλειά. Έχει έρθει να με επισκεφθεί. Της αρέσει ο χώρος, δεν γνωρίζει ακριβώς τι κάνουμε εκεί αλλά της εξήγησα».
«Άκουσα πολλούς σκληρούς και άδικους χαρακτηρισμούς»
Αναφερόμενη στις δυσκολίες, υπογράμμισε: «Νιώθω ευγνώμων και γεμάτη και ευγνώμων για τις δυσκολίες που πέρασα. Είναι σημαντικό να μην φοβάσαι τις δυσκολίες. Ο κάθε επαγγελματικός χώρος έχει τις δικές του προκλήσεις. Όλα λίγο πολύ μοιάζουν γιατί έχουν να κάνουν με ανθρώπινες σχέσεις. Η δυσκολία και της πολιτικής και της δημοσιογραφίας είναι ότι όλα γίνονται δημόσια και σε κοινή θέα, υπάρχει αυτό το κομμάτι της κριτικής – πολλές φορές της άδικης -, που πολλές φορές ξεπερνάει τα όρια της κριτικής και γίνεται ρητορική μίσους. Αυτή είναι η πρόκληση για αυτή την δουλειά. Ο πρωθυπουργός με είχε ρωτήσει αν είμαι έτοιμη για όλο αυτό που θα έρθει, αλλά εγώ δεν είχα κάτι να κρύψω, είμαι καθαρός άνθρωπος. Τελικά βλέπεις ότι και να μην υπάρχει κάτι, εφευρίσκεται. Η αλήθεια είναι ότι άκουσα πολλούς σκληρούς και άδικους χαρακτηρισμούς, αλλά δεν με ενδιαφέρει γιατί όλα αυτά απαντήθηκαν μέσα από τα γεγονότα».
Σε ερώτηση για την εμπειρία της στην Ευρωβουλή, η Ελεονώρα Μελέτη ανέφερε: «Αυτό που με πείραξε περισσότερο ήταν μία δημοσιογραφική ερώτηση, από έναν αξιόλογο δημοσιογράφο. Ήταν η εξής: “Από την στιγμή που δεν είσαι πολιτικός, πώς θα πας και θα ψηφίσεις για σημαντικά θέματα της χώρας;”. Ήταν άδικη ερώτηση γιατί στο τέλος μπορεί να ήταν και προπαγανδιστική. Υπάρχουν πολλές επιτροπές και πραγματικά κανείς δεν ξέρει τι γίνεται εκεί, ούτε και οι επαγγελματίες πολιτικοί. Γι’ αυτό υπάρχουν επιστημονικοί συνεργάτες, σύμβουλοι. Με πείραξε αυτό γιατί εγώ είπα πως δεν είμαι πολιτικός αλλά δεν φοβάμαι να μάθω. Και η απάντηση ήταν: “ο λαός δεν περιμένει να μάθεις στις πλάτες του”. Οι ευρωβουλευτές μαθαίνουν, δεν είναι επάγγελμα, είναι μια δουλειά που μαθαίνεται. Είναι αξίωμα το να είσαι ευρωβουλευτής. Το μέλημα ενός ευρωβουλευτή είναι να κάνει νομοθετικό έργο. Και αυτό θέλω να κάνω, και κάνω και θέλω να το επικοινωνήσω στον κόσμο για να ξέρει τι κάνω».
Σε ερώτηση του Νίκου Συρίγου για τη Μαρία Καρυστιανού, σχολίασε: «Βλέπω ότι αγαπιέται πάρα πολύ και θεοποιείται και θαυμάζεται η Μαρία Καρυστιανού, παρά ότι “δολοφονείται”. Έχει σημασία πού εστιάζουμε, αν εστιάζουμε στο αρνητικό ή στο θετικό. Έχει σημασία το πώς αντιμετωπίσουμε το τοξικό κλίμα από τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το ποτήρι μισοάδειο ή μισογεμάτο. Αν πάψεις να βλέπεις ότι κάποιος “δολοφονείται” αυτομάτως αυτός που μπορεί όντως να “δολοφονείται” αποκτά δύναμη και αυτή η δύναμη είναι τεράστια. Ο κόσμος έχει την τάση να πηγαίνει υπέρ του αδυνάτου, και αδύνατος σημαίνει στα μάτια του κόσμου ότι είναι αυτός που συνήθως “βάλλεται”. Οπότε θεωρώ πως όπως όλα τα νομίσματα και αυτό έχει δύο όψεις».
«Δεν το είδα ως μία “αρπαχτή” ότι πάω εκεί 5 χρόνια και μετά βλέπουμε»
Για το οικονομικό σκέλος του αξιώματος: «έκανα μία υπερθεματική δήλωση για το οικονομικό που είχε στόχο να αποδείξει ότι δεν είμαι στην ευρωβουλή για τα χρήματα, όπως και – δικαιολογημένα αλλά λανθασμένα – έχει την αντίληψη πολύς κόσμος. υπάρχει η εντύπωση ότι οι ευρωβουλευτές πάνε εκεί και τρώνε με χρυσά κουτάλια. Είναι κάτι εξαιρετικά παραπλανητικό σε σχέση με την πραγματικότητα. Και εγώ, ήθελα να δείξω ότι δεν ήμουν ένας άνθρωπος που είχε την ανάγκη να στραφεί προς αυτό το βήμα για να “σωθεί” ή να πιαστεί από κάπου ή ότι δεν είχε κάποια πρότερη καριέρα. Πραγματικά σκέφτηκα ότι ήταν μία ευκαιρία για να ασκήσω το αξίωμα ανιδιοτελώς και να βελτιώσω κάποια κακώς κείμενα που βλέπω και όχι έχοντας στόχο να εξυπηρετήσω πελατειακά συμφέροντα. Δεν το είδα ως μία “αρπαχτή” ότι πάω εκεί 5 χρόνια και μετά βλέπουμε».
Τέλος, για τις αρμοδιότητές της στην Ευρωβουλή, σημείωσε: «Στην Ευρωβουλή ασχολούμαι με τα γυναικεία δικαιώματα, την ισότητα των φύλων, τον πολιτισμό και την εκπαίδευση. Σε σχέση με άλλες χώρες της Ευρώπης, είμαστε πολύ καλά σε κάποια ζητήματα, με περιθώρια βελτίωσης. Είμαστε πολύ καλά σε σχέση με χώρες που πραγματικά χρειάζεται να δουλέψουν πολύ σκληρά, για πράγματα που εμείς θεωρούμε κεκτημένα και δεδομένα στην χώρα μας. Αυτό σε αποφορτίζει κάπως και δρα εμπνευστικά. Στο θέμα π.χ. των αμβλώσεων, το θέμα στην Ελλάδα έχει λυθεί από το 1980. Σε άλλες χώρες όμως που οι αμβλώσεις απαγορεύονται, εκεί πρέπει να προσπαθήσεις. Είναι μεν ένα θέμα που είναι λυμένο, αλλά αν βγεις έξω στον δρόμο υπάρχουν όλες οι απόψεις».
«Δεν μου αρέσει που τσακωνόμαστε μεταξύ μας στον χώρο»
Κλείνοντας, η Ελεονώρα Μελέτη σχολίασε και την αποχώρηση μεγάλων παρουσιαστών από την τηλεόραση: «Είναι λογικό να αποχωρούν από την τηλεόραση μεγάλοι παρουσιαστές όπως ο Γ. Παπαδάκης. Δεν μου αρέσει που τσακωνόμαστε μεταξύ μας στον χώρο. Και στην Ευρωβουλή τσακωνόμαστε και αρκετά έντονα. Αλλά τα λέμε τετ α τετ. Αντιλαμβάνομαι την παρουσία μου στην Ευρωβουλή με έναν δικό μου ξεχωριστό τρόπο. Και δεν νιώθω πολιτικός, νιώθω ως μία πολίτης που έχω πάει εκεί και μιλάω εκ μέρους των άλλων πολιτών».
