Date:
Έφυγε από την ζωή η Αλεξάνδρα Ραβάνη, προϊσταμένη Νοσηλεύτρια του Νοσοκομείου Σερρών χθες Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου έπειτα από μακρόχρονη και πάρα πολύ επώδυνη ασθένεια, μια δοκιμασία την οποία αντιμετώπισε μέχρι τέλους με αξιοθαύμαστη αισιοδοξία, θάρρος, αντοχή, και υπομονή.
Το αντίο του Ιατρικού Συλλόγου Σερρών
Κηδέψαμε σήμερα (2 Σεπτ. 2019) την εκλεκτή συνεργάτιδα και φίλη μας Αλεξάνδρα Ραβάνη, προϊσταμένη Νοσηλεύτρια του Νοσοκομείου Σερρών.
Η αγαπημένη μας Αλέκα απεβίωσε χθες βράδυ, μετά από μακρόχρονη και πάρα πολύ επώδυνη ασθένεια, μια δοκιμασία την οποία αντιμετώπισε μέχρι τέλους με αξιοθαύμαστη αισιοδοξία, θάρρος, αντοχή, και υπομονή.
Διπλωματούχος της Ανώτερης Νοσηλευτικής Σχολής Θεσσαλονίκης, η Αλέκα υπηρέτησε για πολλά χρόνια ως υπεύθυνη αδελφή και εργαλειοδότρια του χειρουργείου. Συνέχισε δε κατόπιν ως προϊσταμένη της αποστείρωσης.
Ήταν από εκείνες που όχι μόνο εργαλειοδοτούσαν γνωρίζοντας στην εντέλεια τους χρόνους κάθε επέμβασης, αλλά προέβλεπε την επόμενη κίνηση του χειρουργού, μπορούσε να βοηθήσει άμεσα όταν χρειαζόταν, πολλές φορές δε -με την οξεία της αντίληψη- ήταν η πρώτη που αντιλαμβανόταν ότι κάτι δεν πάει καλά ή έγινε κάποιο λάθος.
Επί πλέον ήταν η «περίφροντις νοικοκυρά» που μαζί με τις συναδέλφους της, φρόντιζαν τα χειρουργεία να είναι πάντα τακτοποιημένα και εφοδιασμένα στην εντέλεια, πεντακάθαρα, με άψογη απολύμανση και αποστείρωση, και επιπλέον με κάποια νότα καλαίσθητης διακόσμησης.
Γεμάτη ζωή, με ένα αστείο ή πείραγμα βοηθούσε να «σπάσει» η ένταση και το άγχος όταν τα πράγματα δυσκόλευαν, αλλά και η ανία των ατέλειωτων ωρών της αναμονής στην εφημερία.
Για τους καινούργιους ειδικευόμενους, που κάναμε τότε τα πρώτα μας βήματα στη χειρουργική, ήταν πάντα η «μεγάλη μας αδελφή» που μας καθοδηγούσε στις διαδικασίες και στις προετοιμασίες και δεν θύμωνε όταν από άγνοια ή με κάποια αδέξια κίνησή μας, ξε-αποστειρώναμε ολόκληρο το σετ.
Ένα κομμάτι από τις αναμνήσεις των χρόνων της νιότης μας, αναμφίβολα της ανήκει…
Η Αλέκα δοκιμάσθηκε και εξαγνίσθηκε όπως ο χρυσός στο καμίνι της δοκιμασίας της.
Αφήνει πόνο και μεγάλο κενό στην οικογένειά της και ιδιαίτερα στο σύζυγο και το γιό της. Είμαστε σίγουροι όμως ότι και οι δύο είναι περήφανοι για εκείνη. Τόσο για ότι προσέφερε στους ασθενείς και τους συνεργάτες της, όσο και για τον τρόπο με τον οποίο υπέμεινε τη μεγάλη της δοκιμασία.
Το σώμα της έπαψε πλέον να υποφέρει. Ευχόμαστε ο Θεός να αναπαύσει την ψυχή της και να παρηγορεί την οικογένειά της.
Στους νέους δε Νοσηλευτές και Νοσηλεύτριες που υπηρετούν στο Νοσοκομείο μας, αλλά και οπουδήποτε αλλού υποφέρει ο συνάνθρωπος, ευχόμαστε να γίνουν ισάξιοι και καλύτεροι από τις προκατόχους τους.
