Λένε για τους δημοσιογράφους, μεταξύ άλλων, θετικών ή αρνητικών, πως τους λείπει το συναίσθημα, κυρίως εξαιτίας της πολυπλοκότητας και της θεματολογίας μέσα στην οποία εξαντλούν τους εαυτούς τους.
Μέσα από τη ματιά όμως ενός δημοσιογράφου, υπάρχουν πολλά που δύσκολα οι άνθρωποι μπορούν να αντιληφθούν ότι τον επηρεάζουν, τον ανασυντάσσουν, τον περιβάλλουν προστατευτικά ή ακόμα και γίνονται αιτία και αφορμή για πιο εσωτερική δημιουργία. Ανάμεσα σε αυτούς τους δημοσιογράφους θα γνωρίσουμε τον Ευάγγελο Φυντριλάκη, τον Βαγγέλη όπως τον φωνάζουν όλοι στα Χανιά ο οποίος επιμένει, όπως είπε στο ΑΠΕ ΜΠΕ, να μην εξαντλεί και να μην απαξιώνει την αλήθεια και τη δύναμη του συναισθήματος.
«Οι δημοσιογράφοι της επικαιρότητας και του ρεπορτάζ, καταγράφουμε το γεγονός, το οποίο είναι κατά μία έννοια το πιο σημαντικό, άρα “φωτογραφίζουμε” είτε περιγράφοντας είτε φωτογραφίζοντας το. Υπό την καλλιτεχνική οπτική η θάλασσα και γενικότερα το τοπίο που θα εντοπίσει κάποιος -αν έχει τη σχετική ευαισθησία να το διακρίνει- είναι πολύ σημαντικά, για τον αξιοθαύμαστο τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται ή μεταβάλλονται ομορφαίνοντας τον πλανήτη και αφήνοντας όμορφα συναισθήματα, που θυμάται κάποιος για πάντα -μια μοναδική στιγμή που θα βρεθεί μπροστά της- όπως ακριβώς κι ένα γεγονός ειδησεογραφικού ενδιαφέροντος», μας εξηγεί ο κ. Φυντριλάκης, ο οποίος την αποτύπωση ενός καρέ στο οπτικό του πεδίο, την κάνει φωτογραφία πρώτα μέσα του, κατόπιν την εκτυπώνει, την κουβεντιάζει, την εναποθέτει σε καμβά και καλεί πρώτα τους συναδέλφους, μετά τους φίλους, ύστερα τους γνωστούς της κοινωνίας των Χανίων και όχι μόνο για να τους ξεναγήσει στο πιο εσωτερικό του κόσμο, πιο πέρα από τη δημοσιογραφία. «Φαντάζεστε έναν πλανήτη χωρίς την ομορφιά της θάλασσας και της φύσης; Δεν θα ήθελα να το φανταστώ, έτσι αποτυπώνω τη θάλασσα και όσα μπορούν, αντέχουν, την επιφάνεια της, έξω έξω. Ακτογραμμή ας πούμε…», μας λέει, δικαιολογώντας ίσως το πώς αποφάσισε να ασχοληθεί με τη φωτογραφική αποτύπωση πέρα από τη δημοσιογραφία αλλά και πώς εκφράζεσαι μέσα από αυτό.
Η ζωγραφική, μας λέει, είναι μια θαυμάσια τέχνη. «Η φωτογραφία είναι ζωγραφική απόλυτης ακριβείας. Ασχολούμαι αρκετά χρόνια. Πιο παλιά όμως, δεν υπήρχαν όλα αυτά τα τεχνολογικά μέσα όπως πχ η επεξεργασία, αυτό το μαγευτικό παιχνίδι δηλαδή ή αν θέλετε δεν μπορούσε να τα έχει ένας επαγγελματίας αν έπρεπε να ασχοληθεί αποκλειστικά με αυτό. Σας θυμίζω τα σκοτεινά στούντιο φωτογραφίας, που απαιτούσαν χώρο για μηχανήματα, χημικά, τα φιλμ κι όλα αυτά τα μαγευτικά εργαλεία που ανέβαζαν βέβαια και το κόστος. Έτσι και εγώ, έφτιαξα μέσα μου μαγικές γραμμές, εργαλεία θα μπορούσα να πω, ώστε να μη χαθώ στην αποκλειστικότητα της δημοσιογραφίας».
Γιατί η ακτογραμμή; «Δεν είναι ακριβώς η ακτογραμμή, είναι η γραμμή που καθορίζει τη συμμετρία στον καμβά, όπως ακριβώς χωρίζει τον καμβά ο ζωγράφος παίρνοντας αποστάσεις με το μολύβι του. Απλώς αυτό έτυχε να μπορώ να το αντιλαμβάνομαι στο κάδρο, από πριν, για να βγει έπειτα αποτυπωμένο χάρις στην εξάσκηση του ματιού, εξαιτίας της δουλειάς μας δηλαδή του ρεπορτάζ και μοντάζ. Στο τηλεοπτικό ρεπορτάζ, έχουμε δει σε μια καριέρα, εκατομμύρια κάδρα όλα διαφορετικά. Εμπειρικά αναπτύσσεται η αντίληψη». Και το σύνορο μεταξύ θάλασσας και στεριάς; «Αυτά τα δύο αλληλοσυμπληρώνονται. Η στεριά φτάνει μέχρι ένα σημείο. Η θάλασσα πολλές φορές έρχεται και την “σκεπάζει” με διαφορετικό τρόπο το κάθε κύμα δηλαδή, όμως είναι αυτή που επιτρέπει να ανοιχτεί κάποιος, να πάει πιο πέρα. Αυτό οι άνθρωποι το κατάλαβαν από πολύ νωρίς. Η στεριά είναι σταθερή, η θάλασσα κινείται, θυμώνει, ηρεμεί… αλλά και κρύβει συναισθήματα, “μιλά” σε όποιον την παρατηρεί και του ξεδιπλώνει τη γοητεία της, όπως άλλωστε ο ουρανός, το φεγγάρι, που πολλοί παρατηρούν κάθε νύχτα σχεδόν».
Τις μέρες που διανύουμε, ο Ευάγγελος Φυντριλάκης, φιλοξενείται στο Νεώριο του Ιστιοπλοϊκού Ομίλου Χανίων στο Ενετικό Λιμάνι των Χανίων. Κάνει ένα ταξίδι εικόνων, απλώνει χρώματα με ένταση και ζυγιάζει συναισθήματα με εργαλείο τις δημιουργίες του. Μία έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Θάλασσο – φωτο – γραφίες». Από εκεί έχουν περάσει, έχουν σταθεί μπροστά στις δημιουργίες του και έχουν ανασηκώσει το φρύδι πολλοί. Δήμαρχοι, άνθρωποι της περιφέρειας, δημοσιογράφοι, στελέχη φορέων, υπηρεσιών και τόσοι άλλοι για τους οποίους ο Βαγγέλης ήταν πάντα ο δημοσιογράφος της Τηλεόρασης. Ανασήκωσαν το φρύδι, διότι γνώρισαν τον άλλον Βαγγέλη, εκείνον που δημιούργησε χωρίς τυμπανοκρουσίες, ακτογραμμές, διαχωριστικές δηλαδή γραμμές στη δημοσιογραφία… «Στη δουλειά μας πρέπει να γνωρίζει κάποιος καλά αυτά τα όρια και πολλές φορές είναι σκληρά. Δεν είναι φαντασία, είναι καταγραφή, είναι περιγραφή, αναφορά (report) αν προτιμάτε. Αυτό τα λέει όλα. Έρευνα και αναφορά, οπότε είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο. Σε όλους τους δημοσιογράφους η “σκληρή” επικαιρότητα μας φορτίζει συναισθηματικά, η βιασύνη να προλάβουμε μας πιέζει, οι έντονοι και απαιτητικοί ρυθμοί, τα γεγονότα, κυρίως τα δραματικά, που μας σημαδεύουν… Ε, όλοι έχουμε ανάγκη από αυτό το κάτι, το άλλο που να μας χαλαρώνει, να μας ξεκουράζει. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε το ίδιο, κανείς δεν είναι ανώτερος από κανέναν. Όπως στην επιφάνεια της θάλασσας. Όλα στην ίδια στάθμη, άσχετα τον όγκο, το βάρος, το εκτόπισμα τους».
Ρωτήσαμε τον κ. Φυντριλάκη για το μήνυμα που στέλνεις μέσα από τις αποτυπώσεις σου τις «Θάλασσο – φωτο – γραφίες» του και απάντησε με μία παιδικότητα και ένα χαμόγελο βαθιάς ειλικρίνειας. «Να ανοίξουν όλοι τα ματάκια και να δουν πόσο όμορφη είναι η ζωή και η φύση γύρω τους. Οι πόλεμοι, οι μικρότητες, οι μικρές και οι μεγάλες κόντρες, δεν βοηθούν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ροκανίζουν και μειώνουν τη ζωή μας μέρα με τη μέρα. Είναι κρίμα πραγματικά… Παρά ταύτα, τα θέματα της ρεπορταζιακής καθημερινότητας, σε κάνουν να βλέπεις πιο σφαιρικά σχεδόν τα πάντα. Και συμβαίνει το εξής καταπληκτικό… Δεν μπορείς να γίνεις ο ειδικός, αλλά βλέπεις και ζεις όλες τις πλευρές της ζωής και της κοινωνίας. Γίνεσαι ένα με το νόμισμα που έχει δύο όψεις». Και ήρθε η σκέψη για την έκθεση, πώς; «Πριν επιλέξω, έψαξα να βρω ανθρώπους συναδέλφους και μη, και τους ρώτησα αν τους άρεσαν τα έργα. Να δω δηλαδή αν έβλεπαν και αισθάνονταν αυτά τα όμορφα συναισθήματα όπως κι εγώ. Δεν αρκέστηκα σε αυτό. Κρέμασα το κάθε κάδρο ξεχωριστά στο σπίτι μου για καιρό, ώστε να δω αν θα το συνήθιζα. Κάθε μέρα, κάθε ώρα μου φαίνονταν όλο και πιο όμορφα. Και τελικά απευθυνόμενος πιο αυστηρά ακόμα, η ενθάρρυνση ήρθε από έμπειρους του χώρου που ξέρουν με επαγγελματικό βλέμμα πια, τί είναι καλό. Τα κριτήρια δηλαδή ήταν πολύ αυστηρά και κυρίως όχι εγωιστικά. Όπως αυστηρά κινήθηκα και στην επαγγελματική μου επιλογή. Ένας καλός μαθητής, που αργότερα, για λίγα μαθήματα άφησα το πανεπιστήμιο στο οποίο σπούδαζα πολιτικός μηχανικός -κατασκευαστικό ρομπότ- που δεν ήταν αυτό που ήθελα. Όπως αντιλήφθηκα νωρίς,ότι ήθελα να προχωρήσω στη δημοσιογραφία. 22 χρόνια στη Νέα Τηλεόραση Κρήτης, με ραδιόφωνο, με εφημερίδες, ανταποκριτής. Έχω γράψει αρκετά βιβλία, από τα οποία έχω εκδώσει τέσσερα (τα δύο σε ποίηση) και άλλα σε ηλεκτρονική μορφή σε δική μου ιστοσελίδα – περιοδικό προβολής. Είμαι στην Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος. Έχω κανάλι στο youtube, το οποίο με χιούμορ προβάλλει σε σύντομα -λόγω έλλειψης χρόνου- βίντεο κάποιες όψεις της κοινωνίας και βέβαια η φωτογραφία. Η ακτογραμμή μου… Το όνειρό μου δεν είναι εγωιστικό και θα στο πω. Θα ήθελα για όλους έναν καλύτερο κόσμο όπου όλοι θα σέβονταν περισσότερο τους άλλους, κυρίως για τα παιδιά που μεγαλώνουν. Κι αν μου επιτρέπεις, όταν τραβώ και δημιουργώ μια φωτογραφία τη φροντίζω, γιατί πολλές φορές μπροστά από έναν πίνακα τυχαίνει να μεγαλώνουν παιδιά και είμαι πολύ προσεκτικός σε αυτά τα θέματα. Ο ίδιος μεγάλωσα μπροστά από έναν πίνακα που λατρεύω και τον έχω στο σπίτι μου, ακόμα και σήμερα».
Διακρίνοντας το έντονο συναίσθημα που διατηρεί, τον ρωτήσαμε για το τι θα προέτρεπε τους ανθρώπους, ώστε να αντιληφθούν τα καρέ που περνάνε από τα μάτια τους αλλά δεν τα συγκρατούν. «Δεν τα συγκρατούν γιατί τρέχουν γενικώς. Περνώντας με το αυτοκίνητο βλέπει κάποιος ελάχιστα πράγματα. Με ένα ποδήλατο με μικρότερη ταχύτητα, βλέπει περισσότερα. Πεζός ελέγχει τα πάντα. Περισσότερο περπάτημα λοιπόν. Το κάδρο το συναντά κάποιος οπουδήποτε ανάλογα με την οπτική του. Να λοιπόν που μπορεί να φωλιάσει ο ρομαντισμός, κάπου εδώ, αφού ο ρομαντισμός είναι κάτι το πολύ όμορφο. Από την άλλη πάλι, η συναισθηματική αδιαφορία ή η σκληρότητα αν προτιμάτε, που μερικές φορές είναι απαραίτητη. Για να σώσει για παράδειγμα ακόμα και ζωές. Φαντάζεστε έναν χειρουργό συναισθηματικά ευάλωτο στο χειρουργικό τραπέζι. Δε θέλω να το σκεφτώ. Σε κάθε περίπτωση, πιστεύω πως οι περισσότεροι άνθρωποι είμαστε ευάλωτοι, διότι επί της ουσίας είμαστε έστω και στα κρυφά, ρομαντικοί. Αυτό όμως είναι το καλό μας, ίσως…».
Μ. Λαμπαθάκης
πηγή ΑΠΕ-ΜΠΕ
