Φεστιβάλ Δράμας: Q&A Σκηνοθετών, Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου

Κάθε μέρα οι σκηνοθέτες που διαγωνίζονται στο Φεστιβάλ Δράμας δίνουν ραντεβού με το κοινό (θεατές, επαγγελματίες της οπτικοακουστικής βιομηχανίας, δημοσιογράφους) για να μιλήσουν για την ταινία τους που έχει προβληθεί το προηγούμενο βράδυ και να απαντήσουν σε ερωτήσεις, στο πιο φρέσκο και πολυαναμενόμενο ραντεβού του φεστιβάλ που επιμελείται ο δημοσιογράφος Δημήτρης Πάντσος.

Να τι είπαν στο κοινό του Φεστιβάλ για την δουλειά τους, σήμερα Τετάρτη:

*Στο αεροδρόμιο (Μιχάλης Μαθιουδάκης)
«Σε ένα ταξίδι μου στην Πάρο βρέθηκα στο αεροδρόμιο, το οποίο μου έκανε μεγάλη εντύπωση –θυμάμαι πως τότε δεν υπήρχε κανείς να μας ελέγξει. Κατάλαβα πώς λειτουργούν τα μικρά επαρχιακά αεροδρόμια, ένοιωσα πως υπάρχει μια μοναξιά εκεί, και κάπως έτσι εμπνεύστηκα τον ήρωά μου. Έφτιαξα μια ταινία με στόχο αυτός που θα την δει να περάσει καλά, με χιούμορ, δεν είχα πρόθεση να κάνω κάτι βαθυστόχαστο –τώρα τι θα εισπράξει ο καθένας που θα την δει είναι μια άλλη ιστορία. Προέκυψε μια κωμωδία, αυτό μου βγήκε, ο καθένας δημιουργεί σύμφωνα με τις καταβολές του (λχ.μπορεί να τον επηρέασε το ότι μικρός έβλεπε Κωσταντάρα). Δεν ξέρω αν εμένα θα μου έβγαινε να γυρίσω κάτι άλλο».

*Flik flok (Αγγελική Παρδαλίδου)
«Η ταινία, μέχρι το δεύτερο twist, βασίζεται σε πραγματικά περιστατικά. Όταν ήμουν φοιτήτρια, ένας γνωστός μου είχε βιώσει κάτι ανάλογο –διάβασε κάποια μηνύματα που δεν έπρεπε να είχε διαβάσει. Και αντί να αντιδράσει όπως θα περίμενε κανείς, υποδέχτηκε την κοπέλα του με ένα ρομαντικό τραπέζι…Βέβαια στην ταινία μου άλλαξα το τέλος. Πρόκειται για ένα θεατρικό μονόπρακτο που κλήθηκα να γράψω για το Ίδρυμα Κακογιάννης. Ήταν η πρώτη μου ταινία και δεν ξέρω πώς θα ανταποδώσω στον πρωταγωνιστή μου, τον Γιώργο Καραμίχο, την βοήθειά του. Η πανδημία επηρέασε πολύ τις ερωτικές σχέσεις. Όλα διογκώθηκαν στο λοκντάουν. Όσοι τα πάνε καλά, περνάνε πολύ καλά, κι όσοι έχουν κακή σχέση, περνάνε χάλια. Δεν είναι τυχαίο το πώς αυξήθηκαν τα διαζύγια».

*Apallou (Νίκος Αυγουστίδης)
«Ανέκαθεν με απασχολούσε το θέμα του Ξένου, του ανοίκειου, το πώς αδυνατούμε να το αποδεχτούμε, και πώς αντιδρά μια ομάδα ανθρώπων απέναντί του. Η ταινία είναι εν μέρει βιωματική καθώς γυρίστηκε στο χωριό μου στη Χίο. Εξάλλου, αν εξαιρέσεις τους δύο ηθοποιούς, όλοι οι άλλοι είναι κάτοικοι του χωριού. Ο εγγονός επιστρέφει από την Αμερική στο χωριό του, και ο παππούς, που δεν ζει πια, αισθάνεται την ανάγκη να επιστρέψει, να τον δει και να τον χαιρετήσει μια τελευταία φορά, αλλά αυτή η επιστροφή δημιουργεί μια αντιστροφή των κανόνων της φύσης – έτσι, βλέπουμε ας πούμε, μια κατσίκα του χωριού, να πετάει. Όμως το χωριό είναι σκληρό: λιθοβολεί τον παππού. Κι ας υπήρξε δικός τους. Διότι, ποιος είναι ο απόλυτος ξένος για μια κοινωνία; Αντιδράμε σε οτιδήποτε μας φαίνεται ξένο, λχ έναν Αμερικάνο, έναν αλλοδαπό, έναν μετανάστη, έναν πρόσφυγα, όπως αυτοί που φτάνουν στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, αλλά κάποιες φορές ο τρόμος πηγάζει από το οικείο περιβάλλον, είναι παλιός γνώριμος. Γιατί πολύ απλά ο απόλυτος ξένος είναι ο θάνατος». Στην παρουσίαση παρών ήταν και ο νεαρός πρωταγωνιστής της ταινίας Μικές Γλύκας.

*Luxenia (Δήμητρα Κονδυλάτου)
«Έχω δουλέψει στην τουριστική βιομηχανία και έχω συναντήσει πολλές γυναίκες στα τουριστικά επαγγέλματα. Κάποια στιγμή, καθώς ασχολούμαι με τα εικαστικά, οργάνωνα ένα πρόγραμμα φιλοξενίας καλλιτεχνών και μια φίλη μου έφερε το σχέδιο ενός ανανά, λέγοντάς μου πως ο ανανάς αποτελεί το σύμβολο της φιλοξενίας. Ο ανανάς είναι ένα βασικό στοιχείο της ταινίας, η οποία τοποθετείται χρονικά στο κλείσιμο της σεζόν, που η κούραση είναι μεγαλύτερη. Μιλάμε συνεχώς για ανάπτυξη, για αύξηση του τουρισμού, αλλά ξεχνάμε την κοινωνική διάσταση, το πώς λειτουργεί στην πράξη όλο αυτό. Πέραν της εκμετάλλευσης, της κούρασης των εργαζομένων, με ενδιέφερε η συναισθηματική διάσταση του πράγματος. Μιλάμε για την ελληνική φιλοξενία, που λένε ότι είναι στο DNA μας, αλλά αυτό που τελικά κυριαρχεί είναι η εμπορευματοποίηση».

*Souls all unaccompanied (Γιώργος Τελτζίδης)
«Θεωρώ πως πρέπει να κάνουμε ταινίες για τα πράγματα που γνωρίζουμε καλά. Ίσως γι’ αυτό οι χαρακτήρες και των προηγούμενων ταινιών μου να έχουν κάποια κοινά μεταξύ τους. Σε όλες τις ταινίες μου πάντως, οι χαρακτήρες καλούνται να πάρουν μια απόφαση υπό πίεση. Ήμουν τυχερός με τον μικρό πρωταγωνιστή μου διότι είναι πολύ δύσκολο να βρεις έναν πιτσιρικά να παίζει -και να μην παίζει σαν πιτσιρικάς. Κάναμε καστ σε δομές φιλοξενίας και μια μέρα τον είδα να έρχεται μέσα στην τρέλα και τη χαρά. Ήταν πάντα πολύ ώριμος και θαρραλέος. Στις ταινίες μου επιδιώκω την χαμηλότονη αφήγηση, την χαλαρή αφήγηση ενός διηγήματος. Καθώς έκανα την έρευνά μου, αντιλήφθηκα πως πολλά ασυνόδευτα προσφυγόπουλα στην Ελλάδα δυστυχώς εκδίδονται για ένα μεροκάματο. Και πως στους ξενώνες απλώς κοιμούνται και τρώνε, κατά τ’ άλλα τα παιδιά αυτά είναι μόνα τους… Συνάντησα ένα χάος γενικά».

*Land of Glory (Borbala Nagy), Γερμανία.
Την σπουδαστική ταινία του σκηνοθέτη, εκπροσώπησε ο διευθυντής φωτογραφίας Μόριτζ Φρίζε ο οποίος εξήγησε πως «η ταινία διαδραματίζεται σε ένα σχολείο την μέρα της επίσκεψης του πρωθυπουργού της Ουγγαρίας. Ένα κορίτσι προετοιμάζει την ομιλία του, τελικά όμως όταν βγαίνει στη σκηνή κάνει τη δική της μικρή επανάσταση διαβάζοντας το ποίημα ενός διάσημου Ουγγαρέζου αριστερού ποιητή. Η ταινία χρειάστηκε 1,5 χρόνο μοντάζ και μόλις 15 λήψεις, αλλά απαιτήθηκαν πολλές πρόβες ενώ ο συντονισμός τόσων ηθοποιών υπήρξε περίπλοκος».

*Τhe tower (Suncana Brkulj), Kροατία
Η ταινία της ξεκινά από τη βάση ενός πύργου και, χρησιμοποιώντας διαφορετικές τεχνικές animation, φτάνει μέχρι την κορυφή. «Είναι μια ταινία γυρισμένη με μονοπλάνο. Λατρεύω τη μουσική, το animation, τον ρυθμό, την αρχιτεκτονική και θέλησα όλα αυτά να τα συνδυάσω στην ταινία». Η δουλειά της έφτασε μέχρι το σπουδαίο φεστιβάλ animation του Ανεσί (κάτι σαν τις Κάννες του animation) στο οποίο βρέθηκε δύο φορές. Έχοντας συνηθίσει να δείχνει τη δουλειά της εν μέσω πανδημίας, της φαίνεται, όπως είπε, περίεργο να βρίσκεται στη Δράμα, σε φυσικούς χώρους.