Date:
Αυτή είναι η ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα ενός εντατικολόγου γιατρού, του Δρ. Daniele Macchini, εργαζόμενου στη ΜΕΘ του νοσοκομείου Humanitas Gavazzeni του Μπέργκαμο, που βρίσκεται στην καρδιά της σοβαρής επιδημίας στην Βόρεια Ιταλία.
Αξίζει να διαβαστεί μέχρι το τέλος.
Μετά από πολλή σκέψη για το αν και τι να γράψω για το τι συμβαίνει σε εμάς, ένιωσα ότι η σιωπή δεν ήταν υπεύθυνη στάση.
Θα προσπαθήσω λοιπόν να μεταφέρω στους ανθρώπους μακρυά από την δική μας πραγματικότητα αυτό που ζούμε στο Μπέργκαμο στις ημέρες αυτές της πανδημίας του Covid-19. Κατανοώ την ανάγκη να μην δημιουργηθεί πανικός, αλλά ανατριχιάζω στην ιδέα να μη φτάσει στους ανθρώπους το μήνυμα της επικινδυνότητας του τι συμβαίνει εδώ.
Παρακολούθησα ο ίδιος με κάποια έκπληξη την αναδιοργάνωση ολόκληρου του νοσοκομείου την περασμένη εβδομάδα, όταν ο σημερινός εχθρός μας (σημ.μετ: Covid-19) βρισκόταν ακόμα στις σκιές: οι θάλαμοι αργά «αδειάζονταν», οι εκλεκτικές δραστηριότητες διακόπτονταν, η εντατική φροντίδα ελευθερώθηκε για να ελευθερώσουν όσο το δυνατόν περισσότερα κρεβάτια.
Όλος αυτός ο ταχύς μετασχηματισμός έφερε μια ατμόσφαιρα σιωπής και σουρεαλιστικού κενού στους διαδρόμους του νοσοκομείου, αν και δεν καταλαβαίναμε ακόμα, γιατί περιμέναμε έναν πόλεμο που δεν είχε ξεκινήσει και πολλοί (συμπεριλαμβανομένου και εμού) δεν ήταν τόσο σίγουροι ότι θα έρχονταν ποτέ με τέτοια αγριότητα.
Θυμάμαι ακόμα τη βάρδιά μου πριν από μία εβδομάδα όταν περίμενα τα αποτελέσματα μιας εξέτασης δείγματος. Όταν το σκέφτομαι, το άγχος μου για μια πιθανή θετική περίπτωση φαίνεται σχεδόν γελοίο και αδικαιολόγητο, τώρα που έχω δει τι συμβαίνει.
Λοιπόν, η κατάσταση είναι τώρα, το λιγότερο δραματική.
Ο πόλεμος έχει κυριολεκτικά ξεσπάσει και οι μάχες είναι αδιάκοπες μέρα και νύχτα. Αλλά τώρα η ανάγκη για κρεβάτια είναι παραπάνω από δραματική. Το ένα μετά το άλλο τα τμήματα που είχαν αδειάσει, γεμίζουν με εντυπωσιακό ρυθμό.
Οι πίνακες με τα ονόματα των ασθενών, διαφορετικών χρωμάτων, ανάλογα με τη μονάδα λειτουργίας, είναι τώρα όλα κόκκινα και αντί για χειρουργική επέμβαση, βλέπουμε τη διάγνωση, η οποία είναι πάντα η ίδια: αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.
Τώρα, εξηγήστε μου ποιος ιός της γρίπης προκαλεί μια τόσο γρήγορα επιδεινούμενη δραματική κατάσταση. Και ενώ εξακολουθούν να υπάρχουν άνθρωποι που καυχιούνται ότι δεν φοβούνται να αγνοούν τις οδηγίες, διαμαρτυρόμενοι επειδή η συνήθης ρουτίνα τους «προσωρινά» τίθεται σε αμφισβήτηση, η επιδημιολογική καταστροφή συμβαίνει τώρα.
Και δεν υπάρχουν πια χειρουργοί, ουρολόγοι, ορθοπεδικοί, είμαστε μόνο γιατροί, που γίνονται ξαφνικά μέρος μιας ενιαίας ομάδας για να αντιμετωπίσουν αυτό το τσουνάμι που μας έχει συγκλονίσει.
Τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται, φτάνουμε σε επίπεδο 15-20 εισαγωγών ανά ημέρα, όλες για τον ίδιο λόγο. Τα αποτελέσματα των επιχρισμάτων έρχονται τώρα το ένα μετά το άλλο: θετικό, θετικό, θετικό.
Ξαφνικά, το Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών καταρρέει.
Αιτίες προσέλευσης πάντα οι ίδιες. Πυρετός και δυσκολία στην αναπνοή, πυρετός και βήχας, αναπνευστική ανεπάρκεια. Οι ακτινολογικές γνωματεύσεις πάντα οι ίδιες.
Αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία, αμφοτερόπλευρη διάμεση πνευμονία.
Όλοι για νοσηλεία.
Κάποιοι που έχουν ήδη διασωληνωθεί μεταφέρονται στην Εντατική Θεραπεία. Για άλλους είναι πολύ αργά…
Κάθε αναπνευστήρας ισοδυναμεί με χρυσάφι: όσοι βρίσκονται σε χειρουργικές αίθουσες που έχουν αναστείλει τη μη επείγουσα δραστηριότητα τους, χρησιμοποιούνται. Γίνονται χώροι εντατικής θεραπείας, οι οποίοι πριν δεν υπήρχαν.
Το προσωπικό έχει εξαντληθεί. Είδα την κούραση σε πρόσωπα που μέχρι πριν δεν την είχαν γνωρίσει, παρά τον ήδη εξαντλητικό φόρτο εργασίας που είχαν.
Είδα μια αλληλεγγύη από όλους μας, από όσους μέχρι σήμερα δεν είχαμε καταφέρει να πάμε στους συναδέλφους της εσωτερικής παθολογίας για να ρωτήσουμε “τι μπορώ να κάνω τώρα για σας;”
Γιατροί που μετακινούν κρεβάτια και μεταφέρουν ασθενείς, γιατροί που χορηγούν φάρμακα, αντί των νοσηλευτών. Οι νοσοκόμες με δάκρυα στα μάτια τους, επειδή δεν μπορούμε να τους σώσουμε όλους. Οι ζωτικές παράμετροι πολλών ασθενών, αποκαλύπτουν ένα ήδη προκαθορισμένο πεπρωμένο.
Δεν υπάρχουν περισσότερες βάρδιες, περισσότερες ώρες δουλειάς. Η κοινωνική ζωή αναστέλλεται για εμάς. Δεν βλέπουμε πλέον τις οικογένειές μας με το φόβο ότι θα τους μολύνουμε. Μερικοί από εμάς έχουν ήδη μολυνθεί παρά τα πρωτόκολλα.
Μερικοί από τους συναδέλφους μας που έχουν μολυνθεί, έχουν επίσης μολυσμένους συγγενείς και κάποιοι από τους συγγενείς τους, ήδη αγωνίζονται μεταξύ ζωής και θανάτου.
Επομένως, να είστε υπομονετικοί, δεν μπορείτε να πάτε στο θέατρο, τα μουσεία ή το γυμναστήριο.
Προσπαθήστε να δείξετε οίκτο για τις μυριάδες των ηλικιωμένων που μπορείτε να εξοντώσετε.
Προσπαθούμε απλώς να γίνουμε χρήσιμοι. Θα πρέπει να κάνετε το ίδιο. Επηρεάζουμε τη ζωή και το θάνατο κάποιων ανθρώπων. Εσείς με τη σειρά σας, πολλών περισσότερων.
Παρακαλώ μοιραστείτε αυτό το μήνυμα. Πρέπει να το διαδώσουμε, για να αποφευχθεί αυτό που συμβαίνει εδώ να επεκταθεί σε όλη την Ιταλία.
Τελειώνω λέγοντας ότι πραγματικά δεν καταλαβαίνω αυτόν τον «πόλεμο πανικού». Ο μόνος λόγος πανικού που βλέπω είναι η έλλειψη μάσκας, αλλά δεν υπάρχει πια μάσκα για πώληση.
Δεν έχουμε πολλές μελέτες, αλλά ο πανικός δεν είναι πολύ χειρότερο πράγμα από την παραμέληση και την απροσεξία κατά τη διάρκεια μιας τέτοιας επιδημίας;
Πηγή: New York Post
