Η επίθεση στο Ισραήλ μέσα από τα μάτια του Θεσσαλονικιού Ορέστη Τρασανίδη

«Στις 06:30 το πρωί ήχησαν οι πρώτες σειρήνες και οι 25 Ευρωπαίοι που είμαστε εκεί ξαφνιαζόμαστε. Οι επόμενες ώρες είχαν αμηχανία, ‘’κανονικότητα” και βομβαρδισμούς. Αρχίσαμε, να ακούμε σειρήνες τόσο της περιοχής μας, όσο και από γειτονικές περιοχές. Τρέχαμε σε συγκεκριμένους χώρους του ξενοδοχείου που μας είχαν υποδείξει», περιγράφει στο Αθηναϊκό/Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων, ο Θεσσαλονικιός Ορέστης Τρασανίδης που ξύπνησε το πρωί του Σαββάτου στο Ισραήλ με σειρήνες και βομβαρδισμούς και μετά από 48 ώρες αγωνίας κατάφερε να επιστρέψει ατην Θεσσαλονίκη, στο σπίτι και στην οικογένειά του.

Είχε προγραμματίσει από καιρό το ταξίδι στο Ισραήλ για επαγγελματικούς λόγους. «Έφτασα από τον Σαν Φρανσίσκο την Παρασκευή κι από το Τελ Αβίβ πήγα στην Ιερουσαλήμ. Ήταν πραγματικά μια χώρα που γιόρταζε. Οι θρησκευτικές γιορτές εκείνων των ημερών ήταν μεγάλης σημασίας. Πραγματικά τίποτα δεν προειδοποιούσε για το επόμενο πρωινό. Τραγούδια στους δρόμους, γεμάτες συναγωγές και κόσμος που δειπνούσε μέχρι τα μεσάνυχτα. Την άλλη μέρα ήταν Σάββατο μαζί μια άλλη γιορτή, άρα σχεδόν όλα θα ήταν κλειστά», συνεχίζει να αφηγείται.

«Αρχίσαμε τα πρώτα τηλέφωνα σε δικούς μας ανθρώπους αλλά και να αναζητούμε πληροφορία. Ακόμα δεν είχαν δημοσιευθεί πολλά πράγματα. Οι ντόπιοι συνάδελφοι που είχαν όλοι υπηρετήσει στο στρατό και σε υπηρεσίες πληροφοριών, καταλαβαίνουν την έκταση: επίθεση από αέρα, θάλασσα, ξηρά, αγνοούμενοι φίλοι, καλούν κάποιους από αυτούς για επιστράτευση. Μας δηλώνουν πως είναι το σημαντικότερο γεγονός των τελευταίων 50 ετών και μετα από λίγο ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, ανακοινώνει πως είναι πόλεμος»,  σημειώνει.

Συγκλονισμένος συνεχίζει την περιγραφή του. «Οι πυραυλικές επιθέσεις γίνονται σε κύματα, μας εξηγούν, οπότε μετά από κάποιες ώρες είχαμε ένα διαφαινόμενο «παράθυρο». Σε εκείνο το σημείο μαζί με έναν Έλληνα συνάδελφο βάζουμε τις γνώσεις μας για την περιοχή και την πληροφορία μαζί.

Απέχουμε μόλις 80 χιλιόμετρα από το μέτωπο, η ανατολική περιοχή της Ιερουσαλήμ (West Bank) έχει θύλακες Παλαιστίνιων και η χερσαία επίθεση, ακόμα μαίνεται. Σκεφτόμαστε πλέον σοβαρά να φύγουμε αλλά λαμβάνουμε συγκεχυμένες πληροφορίες για το αεροδρόμιο, είναι κλειστό, δεν προσγειώνονται πτήσεις μόνο αναχωρούν. Σε εκείνο το σημείο κάποιοι ευρωπαίοι τουρίστες μας διαβεβαιώνουν με βάση την εμπειρία γνωστών τους, πως το αεροδρόμιο λειτουργεί αλλά με περιορισμένο αριθμό πτήσεων. Μαζί λαμβάνουμε πληροφορίες πως στην ανατολική Ιερουσαλήμ εκτυλίσσονται κάποιου είδους εχθροπραξίες.Το βράδυ έμοιαζε όμως πιο επικίνδυνο, οπότε κάποιοι αποφασίζουμε να φύγουμε άμεσα. Χρειάστηκε να περπατήσουμε στην πόλη…  άλλοι τρέχανε, άλλοι μοιάζανε να κινούνται ύποπτα, άλλοι ήταν φυσιολογικοί και κάποιοι δρόμοι ήταν νεκροί».

«Η κατάσταση στο αεροδρόμιο ήταν χαοτική τις πρώτες ώρες. Οι πίνακες κυρίως κόκκινοι και άνθρωποι που ξεσπούσαν στα κλάματα, ή μάλωναν για το τελευταίο εισιτήριο μιας πτήσης ή κοιμόντουσαν ανά ομάδες στο πάτωμα. Οι σειρήνες από τους βραδινούς βομβαρδισμούς, δημιουργούσαν εάν πανδαιμόνιο, μια υστερία. Ο συνάδελφος καταφέρνει να βρει ένα εισιτήριο και εγώ αντιλαμβάνομαι με την βοήθεια φίλης από την Κύπρο, πως μόνο οι Ισραηλινές εταιρείες εξυπηρετούν κυρίως γιατί φέρναν έφεδρους. Κλείνω τρία εισιτήρια ώστε να αυξήσω τις πιθανότητες και περιμένω σε ουρές για άλλες πτήσεις. Αεροπλάνα, δεν προσγειώνονται ή καθυστερούν να απογειωθούν λόγω των βομβαρδισμών. Μετά τις 12:00 ηρεμία αρχίζουν να φεύγουν αρκετά αεροπλάνα μαζί με κάποιους από την ομάδα μου. Στις 7:30 το πρωί της άλλης ημέρας φεύγει και το δικό μου, ακολουθώντας μια διαφορετική διαδρομή για ασφάλεια», συνεχίζει.

Μαρτυρίες Ελλήνων και Ισραηλινών που έφτασαν ανακουφισμένοι στο αεροδρόμιο «Μακεδονία»

«Μόλις γυρίσαμε αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ακριβώς τι είχε συμβεί όσο είμασταν εκεί. Δεν γνωρίζαμε για τα γεγονότα του πάρτι ούτε για τις κτηνωδίες στα σύνορα της Γάζας. Ένας συνάδελφος μας ενημέρωσε πως ήταν κοντά σε κτίρια που καταστραφήκαν στο Τελ Αβίβ και πως ο δρόμος προς το αεροδρόμιο έχει χτυπηθεί. Οι ντόπιοι συνάδελφοι που μας στήριξαν τρομαχτικά άρχισαν να μας λένε ιστορίες δικών τους. Το μέγεθος αλλά και η κρισιμότητα των στιγμών και των αποφάσεων, μόλις τώρα μας γίνονται κατανοητά. Ίσως είμασταν σε υπερένταση ή άρνηση, αλλά εικόνες που βλέπουμε μαζί με την εμπειρία μάλλον θα μας άλλαξαν την ζωή».

Πηγή ΑΠΕ ΜΠΕ