H ορειβάτισσα από την Αλεξανδρούπολη που έφτασε μια ανάσα από την κορυφή του Έβερεστ
Date:
Η Κική και η ομάδα της “Higher than Everest” ξεκίνησε την ανάβαση στη λεγόμενη «death zone», στα 8.000 μέτρα και πάνω. Γύρω στις 2:00 τα ξημερώματα της 23 Μαΐου, η Κική Τσακαλδήμη άγγιξε τα 8.250 μέτρα, 600 μέτρα από την κορυφή των κορυφών, προτού οι καιρικές συνθήκες τη σταματήσουν. Εκεί, 600 μέτρα πριν από την κορυφή του Έβερεστ, πήρε την απόφαση να επιστρέψει στη βάση και η προσπάθειά της έφτασε στο τέλος της.
Η Κική Τσακαλδήμη στις 26 Μαΐου έφτασε σώα και αβλαβής στο Everest Base Camp, σχεδόν τρία χιλιόμετρα πιο κάτω στα 5.300 μέτρα. Από εκεί, ασφαλής και σε καλή κατάσταση, περιγράφει (παρακάτω) τις δραματικές στιγμές που έζησε, στέλνοντας παράλληλα το μήνυμα πως “υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή μας από ένα Έβερεστ και τώρα θα ξεκινήσω το ταξίδι μου γι’ αυτά τα άλλα που με περιμένουν στο γυρισμό μου. Έχω μεγαλύτερα όνειρα και πιο υψηλούς στόχους μπροστά μου. Το Έβερεστ ήταν το πρώτο μου βήμα και μου απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά… Να θυμάστε πάντα ότι το πρότζεκτ μου είναι “Ψηλότερα από το Έβερεστ”. Μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα, άρα αυτό είναι μόνο η αρχή και θα δούμε ποια είναι τα επόμενα”.
Η Κική «άγγιξε» την κορυφή του κόσμου, όμως στις καρδιές μας είναι “Higher than Everest”… Συγχαρητήρια για τον άθλο της και καλή επιστροφή στην Αλεξανδρούπολη.
Κική Τσακαλδήμη, Everest Base Camp, 26/5/2017:
«Γύρω στις 2 τα ξημερώματα της 23 Μαΐου, η προσπάθειά μου προς την κορυφή του Έβερεστ έφτασε στο τέλος της. Ήμασταν μόλις 600 μέτρα κάτω από την κορυφή (στα 8.250 μ. υψόμετρο), ασθμαίνοντας και παλεύοντας ανάμεσα σε φούριους ανέμους των 100-110 χλμ/ώρα. Χτυπιόμασταν πέρα δώθε σαν κούκλες με wind chill -60 βαθμών Κελσίου να κατατρώει τα σώματά μας σαν δράκοντας.
Μόλις και μετά βίας κρατιόμασταν όρθιοι. Κάθε εκατοστό που ανεβαίναμε παίζαμε με τις ζωές και τα άκρα μας, ήταν μία αδυσώπητη μάχη με τα φυσικά μας όρια. Εκείνη τη νύκτα το Έβερεστ εξαπέλυσε όλες του τις δυνάμεις απέναντί μας.
Τα δώσαμε όλα και ακόμη περισσότερα αλλά στο τέλος ο οδηγός μου, ο Satyabrata Dam, αποφάσισε ότι θα ήταν πιο φρόνιμο να γυρίσουμε πίσω ζωντανοί παρά να χάσουμε τις ζωές μας ή τα άκρα μας, κάτι που σίγουρα θα συνέβαινε αν συνεχίζαμε. Κανένα βουνό, ούτε και το Έβερεστ, δεν αξίζει για να πεθάνεις κι εκείνη τη νύκτα είχα ήδη βιώσει το θάνατο γύρω μου στη “ζώνη θανάτου”.
Παγωμένα σώματα πεταμένα τριγύρω σαν κουρέλια, χωρίς καμία ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Άνθρωποι είχαν πεθάνει φορώντας μάσκες οξυγόνου μέσα στις σκηνές τους. Ήταν μία τρέλα, η “μυρωδιά” του θανάτου διασκορπισμένη παντού.
Δεν φοβήθηκα, ούτε και η ομάδα μου φοβήθηκε αλλά δεν μπορούσα να αποδεχτώ το θάνατο σε τέτοια απομόνωση. Κοιτάξαμε ψηλά ευχαριστήσαμε το Έβερεστ που μας επέτρεψε να φτάσουμε τόσο ψηλά και στρέψαμε τα βήματά μας πίσω στο καταφύγιο των μικρών σκηνών μας που ήταν χτυπημένες σαν ερείπια.
Ένιωσα ταπεινή, ευγνώμων και τυχερή που βγήκα ζωντανή από αυτή τη δοκιμασία. Η κορυφή θα ήταν το τέλειο αλλά για μένα το ταξίδι ήταν πάντα πιο σημαντικό από τον προορισμό και αυτό ήταν το ταξίδι της ζωής μου.
Υπάρχουν περισσότερα πράγματα στη ζωή μας από ένα Έβερεστ και τώρα θα ξεκινήσω το ταξίδι μου γι’ αυτά τα άλλα που με περιμένουν στο γυρισμό μου. Έχω μεγαλύτερα όνειρα και πιο υψηλούς στόχους μπροστά μου. Το Έβερεστ ήταν το πρώτο μου βήμα και μου απέδειξε ότι όλα είναι δυνατά.
Τώρα πηγαίνω πίσω στον πολιτισμό, αργά αλλά σταθερά, να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και να απολαύσω το ζεστό ήλιο. Θα ακολουθήσουν περισσότερες ιστορίες και φωτογραφίες.
Νιώθω πραγματικά υπόχρεη στον καθένα από εσάς που μου έδωσε κουράγιο και με στήριξε με τα καλά του λόγια, δίνοντάς μου μία ώθηση προς την κορυφή – κυριολεκτικά – του κόσμου. Δεν θα είχα φτάσει εδώ χωρίς τη στήριξη και την αγάπη σας.
Και σας παρακαλώ, να θυμάστε πάντα ότι το πρότζεκτ μου είναι “Ψηλότερα από το Έβερεστ”. Μόλις έκανα τα πρώτα μου βήματα, άρα αυτό είναι μόνο η αρχή και θα δούμε ποια είναι τα επόμενα. Σας στέλνω όλη μου την αγάπη και τις καλύτερες ευχές μου. Τα λέμε στην κορυφή!».
