Ιωάννης Μελισσανίδης: <Τα μάτια μου κοιτούσαν πάντα την Ελληνική σημαία.>

Το 1996 σήκωσε ψηλά την Ελληνική σημαία κάνοντας περήφανους όλους τους συμπατριώτες του με το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε στους Ολυμπιακούς αγώνες της Ατλάντα.

Ο Ιωάννης Μελισσανίδης τα έχει κατακτήσει όλα, ο πρώτος και νεώτερος Έλληνας χρυσός Ολυμπιονίκης, παγκόσμιος πρωταθλητής και πρωταθλητής Ευρώπης στην ιστορία του Ελληνικού Αθλητισμού στην ενόργανη γυμναστική και ο νεώτερος στην ιστορία της παγκόσμιας γυμναστικής με δύο ασκήσεις που φέρουν το όνομα του ως «Άλμα Μελισσανίδη» στον Παγκόσμιο βαθμολογικό κώδικα. Είκοσι χρόνια μετά κι ο χρυσός Ολυμπιονίκης, ο αθλητής που τιμήθηκε με την ανώτατη διάκριση του Ελληνικού Κράτους από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο αλλά και το Κοινοβούλιο της Νέας Υόρκης καθώς και με το Διεθνές Βραβείο Ειρήνης και Φιλίας «Abdi Ipekci», ο χρυσός Ολυμπιονίκης που μέχρι και η μεγάλη Νάντια Κομανέτσι του είχε ζητήσει αυτόγραφο εξακολουθεί να έχει αυτή τη.. λάμψη, αυτό το πάθος για τη χώρα του και τον αθλητισμό. 

Δάσκαλοι, γονείς και μαθητές του 2ου Δημοτικού σχολείου Σιδηροκάστρου είχαν την μοναδική και ξεχωριστή ευκαιρία να το διαπιστώσουν και να ακούσουν από κοντά αυτόν τον μεγάλο αθλητή. Τον χρυσό Ολυμπιονίκη της Ατλάντα κάλεσαν στο 2ο Δημοτικό σχολείο Σιδηροκάστρου ο Διευθυντής κ. Ανδρέας Γκένιος με το Δ.Σ. του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και την πρόεδρο κ. Άννα Μαζνέικου και το σύλλογο διδασκόντων. Η εμπειρία για τα παιδιά ήταν φανταστική, ρώτησαν κι έμαθαν πολλά και το σίγουρο είναι ότι πολλά από αυτά αγάπησαν περισσότερο τον αθλητισμό. Ο Ιωάννης Μελισσανίδης μίλησε στην ΕΡΤ Σερρών:

«Κατά αρχήν, κάθε φορά που βρίσκομαι στον τόπο μου, οι γονείς μου είναι από τη Βυρώνεια Σερρών, η Βυρώνεια ανήκει στο Σιδηρόκαστρο, οπότε είμαι παιδί και του Σιδηροκάστρου. Είμαι πολύ συγκινημένος κάθε φορά που πηγαίνω σε σχολεία και ειδικά σε Δημοτικά σχολεία γιατί όπως κι εγώ θυμάμαι ως παιδί στο Δημοτικό σχολείο ερχόντουσαν κάποιες προσωπικότητες, κυρίως από ποίηση, από λογοτεχνία, δυστυχώς δεν είχα κάποια αθλητική προσωπικότητα στα δικά μου χρόνια τότε να μας επισκεφθεί, θυμάμαι το πώς αυτό επηρέασε εμένα να άκουγα αυτούς τους ανθρώπους που έχουνε τόσο μεγάλες εμπειρίες να τις μοιράζονται με τα πιο μικρά παιδιά. Πόσο μάλλον όταν είσαι αθλητής και τα παιδιά ταυτίζονται πολύ περισσότερο από έναν λογοτέχνη, από έναν ποιητή, από έναν ζωγράφο. Γιατί όλα τα παιδιά τρέχουν, όλα τα παιδιά φωνάζουν, όλα τα παιδιά κολυμπάνε, τα περισσότερα τουλάχιστον, οπότε ταυτίζονται με τον αθλητισμό. Και ιδιαίτερα τώρα που είναι πρόσφατοι οι Ολυμπιακοί αγώνες στο Ρίο, οπότε η υποδοχή των παιδιών ήταν θερμότατη, το χάρηκα πάρα πολύ και είμαι σίγουρος ότι το χαρήκαν πολύ και τα παιδιά. Πιστεύω ότι έχω αυτή τη διαίσθηση να γίνομαι ένα μαζί με τα παιδιά, να τους κάνω να με ακούσουν, χωρίς να μιλάω με τον παιδαγωγικό τόνο, να μιλάω με τον τόνο που μιλάω στα ανιψάκια μου. Πάντα λέω ότι από τα 150 παιδιά που ήταν εκεί, αν τα 10, τα 20 πραγματικά ακούσουν πέντε πράγματα τα οποία μπορεί να τους μείνουνε στην καρδιά τους και στο μυαλό τους θα είμαι πολύ πολύ ευχαριστημένος. Πάντα αυτό που τους λέω, ότι κι αν ακούσουν από μια συνάντηση δύο ωρών, είναι να ονειρεύεστε και να κυνηγάτε τα όνειρα σας. Και να τα κυνηγάτε με πειθαρχία, δουλειά, δουλειά, δουλειά. Να ακούτε τους γονείς σας, τους δασκάλους σας και να τους αμφισβητείτε όταν πρέπει όμως και μόνο με επιχειρήματα».

Ο Ιωάννης Μελισσανίδης μίλησε στην ΕΡΤ Σερρών:

-Για την αγάπη του κόσμου που θυμάται πάντα το χρυσό μετάλλιο:

«Είναι κάτι το οποίο με συγκινεί κάθε μέρα αυτό, γιατί περάσανε 20 ολόκληρα χρόνια και η αγάπη του κόσμου πολλαπλασιάζεται κάθε φορά. Τα τελευταία χρόνια αυτό, έχει γίνει πολύ ακόμα περισσότερο, πιο έντονο με όλη αυτήν την κατάσταση που έχουμε νιώσει προδομένοι και δικαίως από την πολιτική ηγεσία, προς όλες τις κατευθύνσεις είναι αυτό το μήνυμα, οπότε ο Έλληνας θέλει να αισθάνεται υπερήφανος, γιατί είμαστε ένας ωραίος περήφανος λαός με όλα τα στραβά που έχουμε, αλλά οι αθλητές και ιδιαίτερα οι Ολυμπιονίκες σηκώνουν την Ελληνική σημαία. Δηλαδή όταν ακούγεται ο Εθνικός ύμνος είναι στις Εθνικές επετείους και μόνο όταν οι Ολυμπιονίκες κερδίζουν τέτοιες τεράστιες διακρίσεις Ολυμπιακών διαστάσεων. Οπότε καταλαβαίνω όλη αυτή την αγάπη από τον κόσμο, είναι ένα υπέροχο συναίσθημα, τους υπόσχομαι όσο μπορώ και από όπου μπορώ, είτε από το χώρο του αθλητισμού, είτε από το χώρο της τέχνης, είτε από το χώρο της επιστήμης, είτε από το χώρο των κοινωνικών μου δραστηριοτήτων και ότι άλλο μπορεί μελλοντικά να προκύψει, η προτεραιότητα μου είναι η προβολή της πατρίδας μου όπου κι αν βρίσκομαι. Αυτό έκανα, αυτό έχω μάθει να κάνω και αυτό θα κάνω»

-Για τα μετάλλια του καλοκαιριού στο Ρίο:

«Πήγαμε πάρα πολύ καλά στους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο. Όλα τα παιδιά και αυτά που αγωνίστηκαν. Δηλαδή το να συμμετέχεις και να είσαι αθλητής Ολυμπιακών αγώνων είναι τεράστιο επίτευγμα. Ακόμα πιο τεράστιο είναι όταν καταφέρνεις να μπεις στη χρυσή οχτάδα και εννοείται όταν φέρεις μετάλλιο. Είναι μεγάλη συγκίνηση γιατί όλοι οι Έλληνες μαζί συγκινηθήκαμε κι εμείς οι αθλητές που έχουμε κερδίσει Ολυμπιακά μετάλλια το αισθανόμαστε, το ξαναζούμε και είναι μεγάλη συγκίνηση. Το ότι κερδίσαμε χρυσό Ολυμπιακό στους κρίκους με τον Λευτέρη Πετρούνια, με την Άννα Κορακάκη, με την Κατερίνα Στεφανίδη. Ειδικά με τη Στεφανίδη ήμουν εκτός Ελλάδος, έβαλα ξυπνητήρι όπως έκαναν τότε με εμένα, όπως μου έλεγαν, γιατί ήθελα τόσο πολύ να το ζήσω και υπήρχε και αυτή η κόντρα με τις Γερμανίδες που τις εκτοπίσαμε και πραγματικά το χάρηκα πάρα πάρα πολύ γιατί ξέρω πόσο ιδρώτα και πόσο κούραση και πόσο ταλαιπωρία έχουν υποστεί αυτά τα παιδιά από τις ομοσπονδίες τους και από παράγοντες και πόσο μοναχικός και δύσκολος είναι αυτός ο δρόμος. Ένα μεγάλο μπράβο γιατί συγκινούμε κάθε φορά που ακούω την Ελλάδα στο εξωτερικό με τον αθλητισμό, είτε είναι ποδόσφαιρο, είτε είναι μπάσκετ, είτε είναι κλασικός αθλητισμός να μας εκπροσωπούν αυτά τα παιδιά».

-Για τα προβλήματα και το μέλλον του Ελληνικού αθλητισμού:

«Εγώ πάντα είμαι αισιόδοξος αλλά πρέπει να είμαι και ρεαλιστής. Δεν μπορείς να είσαι μόνο ονειροπόλος. Πρέπει να πατάνε τα πόδια σου στη γη και να βλέπεις τα προβλήματα. Μόνο να επενδύσεις στην τρέλα, όπως είχα κι εγώ, όπως είχε και ο προπονητής μου και φέραμε το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο στην ιστορία του Ελληνικού αθλητισμού, αυτό έγινε. Για το ότι ήρθαν κι άλλα μετάλλια, έγινε επειδή κάποιος το έκανε και μετά υπήρχανε σωστές εγκαταστάσεις, υπήρχε ένα ιατρικό τιμ από πίσω, εγώ δυστυχώς δεν τα είχα αυτά. Ποντάραμε στην τρέλα μας και την πολύ δουλειά μας. Μετά όμως ήρθαν τα αποτελέσματα, όπως έγινε και με τον Νίκο Γκάλη στο μπάσκετ, ήρθε η ρυθμική γυμναστική, ήταν ο Ταμπάκος, ο Πετρούνιας, η Μιλλούση, η Τσαβδαρίδου, όλοι αυτοί οι τεράστιοι αθλητές. Γιατί τα παιδιά πατήσαμε κάπου. Φτιάξαμε κάτι. Μετά ξέρετε στην Ελλάδα είμαστε των άκρων. Μπορεί να κάνουμε ένα παλάτι, έναν υπέροχο χώρο αθλητικό, δεν έχουν όμως μέριμνα πως αυτός ο χώρος θα συντηρηθεί. Δηλαδή το παραδίδουν όπως το «Σταύρος Νιάρχος», αυτό το αριστούργημα που όλοι λέμε «ωχ το πήρε η Πολιτεία». Δηλαδή, κάνεις κάτι αλλά το θέμα είναι πως το συντηρείς. Πρέπει να κάνεις ένα πλάνο πως θα το συντηρήσεις. Σε αυτό είμαστε πολύ κακοί ακόμα στην Ελλάδα. Αυτό πρέπει να αλλάξει και πρέπει να αλλάξει από τους πάνω. Από τις ομοσπονδίες, από την Πολιτεία, από το Υπουργείο αθλητισμού. Το ξέρω ότι υπάρχουν οικονομικά προβλήματα, δεν ξέρω όμως πόση θέληση υπάρχει. Γιατί και τότε είχαμε εμείς οικονομικά προβλήματα, και τότε υπήρχαν προβλήματα με τις ομοσπονδίες αλλά καταφέραμε το ακατόρθωτο. Αν καταφέραμε εμείς το ακατόρθωτο δεν μπορούν αυτοί να καταφέρουν κάτι πιο εύκολο να γίνει;»

-Για το αν παραμένει κοντά στον αθλητισμό:

«Ήμουν, είμαι και θα είμαι κοντά στον αθλητισμό, με όποια μορφή, είτε αγωνιστική, είτε μέσα από τη Διεθνή Ολυμπιακή επιτροπή γιατί υπάρχουν πολλά προγράμματα, είμαι αντιπρόεδρος των Ελλήνων Olympians, με υποτροφίες κι έχω ιδέες στο μυαλό μου. Γιατί ζω ένα μεγάλο διάστημα στο εξωτερικό και γνωρίζω κόσμο και θέλω όλες αυτές τις γνωριμίες και την εμπειρία μου να την κεφαλαιοποιήσω στη χώρα μου με έναν τρόπο που τα νέα παιδιά να έχουν ένα παραπάνω κίνητρο στο να πούνε «ναι, αξίζει η προσπάθεια μου, αξίζει να «ταλαιπωρηθώ» γιατί έχω κάποιον άνθρωπο να με στηρίζει, ψυχολογικά, οικονομικά, να πάρω τις φόρμες μου, να κάνω την προετοιμασία μου, τα βασικά δηλαδή, αυτά που δεν μπορεί να σε καλύψει, κακώς, η ομοσπονδία»

-Για το τι πρέπει να γίνει:

«Όσο αποστασιοποιείσαι από αυτό γίνεσαι συμμέτοχος της κατάστασης. Θα πρέπει κάποιοι που θέλουμε ή αντέχουμε να πούμε ότι πρέπει να πάμε τη ρότα διαφορετικά. Πως; Αυτό θα το αποφασίσει ο καθένας μας. Που μπορεί να είναι η ομοσπονδία, μπορεί να είναι Εθνικός προπονητής, μπορεί να είναι πολιτική, δεν ξέρω τι θα είναι στη δική μου περίπτωση, το έχω στο μυαλό μου, απλά θέλω να το δουλέψω ακόμα περισσότερο».

-Για το αν ασχοληθεί με την πολιτική:

«Κοιτάξτε, δεν έχω αποκλείσει τίποτα στη ζωή μου αλλά έχω αυτή τη στιγμή άλλες προτεραιότητες που είναι πολύ σημαντικές. Αν ποτέ έκανα κάτι τέτοιο, θα το έκανα μονάχα για την αγάπη που έχω στην πατρίδα μου, στους Έλληνες και όλη αυτήν την εμπειρία, τη γνώση και τις διεθνείς σχέσεις που έχω στο εξωτερικό να προβάλλω με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την πατρίδα μου προς όφελος της πατρίδας μου. Και επειδή βλέπουμε ότι στην πολιτική υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι δεν νομίζω ότι είναι για αυτό το λόγο, είναι καθαρά για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους, δεν νομίζω ότι έχω άδικο σε αυτό, ναι μεν να έχεις προσωπική φιλοδοξία αλλά ο στόχος σου είναι για το καλύτερο συμφέρον για τον τόπο σου κι όχι το καλύτερον συμφέρον για την τσέπη σου ή για το κόμμα σου. Την Ελλάδα πάντα εκπροσωπούσα γιατί είχα μεγάλη αγάπη, με την προσωπική μου διάθεση αλλά πάντα τα μάτια μου κοιτούσαν την Ελληνική σημαία»

-Για το ότι δεν ξεχνά τις ρίζες του:

«Όποιος έχει ξεχάσει δεν ξέρει τι του γίνεται. Εννοείται ότι είμαι περήφανος που είμαι από τη Βυρώνεια, ο πατέρας μου είναι από την Πέλλα από τη Χρυσή, οι ρίζες μου είναι εδώ, δυστυχώς δεν μεγάλωσα εδώ, να είμαι παιδί από χωριό, δυστυχώς είμαι παιδί της πόλης, αγαπώ τις μεγαλουπόλεις γιατί έχουν άλλα πράγματα αλλά το να είσαι ένα παιδί από ένα χωριό, σου δίνει όλη αυτή τη φύση, έχεις μια άλλη σχέση με τη φύση την οποία εμείς τώρα ψάχνουμε να τη βρούμε και τα έχουμε κάνει όλα βιολογικά, τα έχουμε ονοματίσει κάπως για να λέμε ότι κάτι κάναμε κι εμείς ενώ τα παιδιά που ζούνε στο χωριό είναι παιδιά της φύσης, γερά παιδιά και είναι απίστευτα ταλέντα. Σήμερα είδα στο σχολείο που πήγα παιδιά τα οποία χάνονται γιατί βλέπεις το πεινασμένο μάτι του πρωταθλητή, μου έδειξαν κάποιες ασκήσεις κάποια παιδιά τα οποία αυτά με το σωστό προπονητή κι αν υπήρχε ένα γυμναστήριο θα μπορούσαν να γίνουν οι επόμενοι Μελισσανίδιδες, οι επόμενοι Γκάλιδες, οι επόμενοι Κακλαμανάκιδες αλλά εκεί χωλαίνει και υπάρχει ένα κενό στην Πολιτεία. Δεν υπάρχει κυνηγός ταλέντων, εδώ οι ομοσπονδίες δεν μπορούν να στηρίξουν τους εν ενεργεία αθλητές και πρωταθλητές».

ΕΡΤ