Με την υπ’αριθμ. 22/2019 απόφαση ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης της συζύγου θανόντος από την Κω με την οποία ζητούσε την εξαφάνιση της απόφασης του Εφετείου Δωδεκανήσου με την οποία κρίθηκε άκυρη η αποκλήρωση του γιου του.
Σύμφωνα με την απόφαση του Αρείου Πάγου ο θανών κατέλιπε μυστική διαθήκη με την οποία εγκατέστησε ως μοναδική κληρονόμο στην περιουσία του τη θυγατέρα του, ενώ αποκλήρωσε το γιο του.
Ειδικότερα,σύμφωνα με το dimokratiki.gr, ο διαθέτης ανέφερε στη διαθήκη ότι την περιουσία του την μεταβίβασε εν ζωή στην κόρη του και τη σύζυγό του λόγω της οικονομικής και ηθικής βοήθειας και της καθημερινής φροντίδας που του παρείχαν.
Στον γιο του δεν άφησε τίποτα παρά μόνο την ευχή του και τη συγχώρεσή του καθώς σύμφωνα με τα αναγραφόμενα στη διαθήκη, επανειλημμένα, κάθε φορά που τον συναντούσε στο καφενείο, όπου σύχναζε τον εξύβριζε.
Ακόμη, επανειλημμένα τον κατήγγειλε στην πολεοδομία του Δήμου για αυθαίρετες κατασκευές και λειτουργία σνακ μπαρ εντός ξενοδοχείου χωρίς άδεια, με αποτέλεσμα να καταβάλλει υπέρογκα πρόστιμα και αποζημιώσεις. Μάλιστα εξαιτίας των παραπάνω ενεργειών του, του υποβλήθηκαν μηνύσεις που τον εξόντωσαν κυρίως ηθικά και κατά δεύτερο λόγο και οικονομικά.
Επιπλέον, κατέθεσε αγωγή εναντίον του για να του επιστρέψει δήθεν χρήματα που του έδωσε, ενώ δεν του συμπαραστάθηκε ηθικά ή υλικά στην αρρώστια του και παρόλο που φιλοξενείτο στο σπίτι της μητέρας του στον δεύτερο όροφο της οικοδομής στην οδό όπου διέμενε κι εκείνος, ήταν σαν ξένος απέναντί τους.
Λόγω, λοιπόν, αυτών των γεγονότων ο πατέρας θεώρησε πως δεν έπρεπε να του αφήσει κάτι διότι θεωρούσε ότι αυτά που ξόδεψε εξ αιτίας των ενεργειών του σε πρόστιμα και δικαστικές ενέργειες, υπερέβαιναν τη νόμιμη μοίρα του. Το μόνο που κληροδότησε ο πατέρας στον γιο ήταν την ευχή του να μπορέσει να καταλάβει κάποτε το τι του έκανε και να μετανιώσει για την δική του ψυχική ηρεμία και γαλήνη.
Σύμφωνα με τη νομική σκέψη του δικαστηρίου, με τη διαθήκη αυτή ο πατέρας στέρησε από τον γιο του το δικαίωμα της νόμιμης μοίρας στην ακίνητη κληρονομιαία περιουσία του.
Από τα ανωτέρω περιστατικά που περιγράφονται στη διαθήκη, το δικαστήριο έκρινε ότι τα μόνα περιστατικά που είναι δηλωτικά της επιλήψιμης συμπεριφοράς του γιου έναντι του διαθέτη πατέρα του είναι αυτά της σε βάρος του τελευταίου τέλεση του πλημμελήματος της εξύβρισης και η μη υλική συμπαράσταση του ενάγοντος γιου στην αρρώστια του, που θα μπορούσαν, υπό προϋποθέσεις, που οφείλει να επικαλεστεί ορισμένα και να αποδείξει η πρώτη εναγομένη και αδερφή του, να υπαχθούν στην τέλεση σοβαρού πλημμελήματος με πρόθεση κατά του διαθέτη και της κακόβουλης αθέτησης της εκ του νόμου υποχρέωσης διατροφής του διαθέτη.
Ωστόσο το δικαστήριο έκρινε ότι αποδείχθηκαν τα ακόλουθα περιστατικά.
Οι σχέσεις του ενάγοντος, δηλαδή του γιου με το διαθέτη πατέρα του, υπήρξαν καλές μέχρι το έτος 2005, έκτοτε όμως επιδεινώθηκαν, όταν ο ενάγων πληροφορήθηκε την επικείμενη μεταβίβαση από το διαθέτη και τη σύζυγό του, δηλαδή τη μητέρα του, προς την πρώτη εναγομένη δηλαδή την θυγατέρα τους, ως γονική παροχή, ενός αγρού συνιδιοκτησίας των ανωτέρω κατά το 1/2 εξ αδιαιρέτου εκάστου, έκτασης 4.300 τ.μ. Το εν λόγω, ακίνητο, που αποτελούσε το σημαντικότερο περιουσιακό στοιχείο του διαθέτη, το οποίο εμφανιζόταν ως περιέχον διώροφη οικοδομή, αποτελούμενη από υπόγειο βοηθητικό χώρο, ισόγειο όροφο και πρώτο όροφο, στην πραγματικότητα εντός του ακινήτου υπήρχαν δύο κτήρια με ισόγειο και πρώτο όροφο, αποτελούμενα το μεν ένα από δεκατρία διαμερίσματα προς ενοικίαση (γκαρσονιέρες), που είχε ανεγερθεί το έτος 1988, το δε άλλο από δεκατέσσερις γκαρσονιέρες, που είχε ανεγερθεί κατά τα έτη 1995 – 1996.
Ο γιος ο οποίος και εργαζόταν στο Δήμο, προφανώς αισθανόμενος αδικημένος, προέβη σε καταγγελίες προς την Τεχνική Υπηρεσία του Δήμου για αυθαίρετες κατασκευές εκ μέρους των γονέων του και αυθαίρετη εκμετάλλευση του ακινήτου με αποτέλεσμα, μετά από τους σχετικούς υπηρεσιακούς ελέγχους, να επιβληθεί στο διαθέτη συνολικό πρόστιμο 119.801,49 ευρώ. Εκτός αυτού, άσκησε κατά του διαθέτη, της μητέρας του και της αδελφής του αγωγή, από την οποία αργότερα παραιτήθηκε, με την οποία, επικαλούμενος αξίωσή του από δάνειο ποσού 338.135 ευρώ προς το διαθέτη και τη μητέρα του, ζητούσε να διαρρηχθούν ως καταδολιευτικές οι αναφερόμενες εκεί μεταβιβάσεις ακινήτων εκ μέρους των ανωτέρω προς την αδελφή του. Μάλιστα, δημιουργήθηκαν δε και εντάσεις και φραστικά επεισόδια μεταξύ τους και ο ενάγων υπέβαλε κατά του διαθέτη εγκλήσεις για απειλή που δέχτηκε από τον τελευταίο. Ωστόσο, το Δικαστήριο έκρινε ότι δεν αποδείχθηκε ότι ο ενάγων από το 2005 και μετά εξύβριζε τον διαθέτη πατέρα του «σκαιά», με τρόπο δηλαδή που να δικαιολογηθεί την αποκλήρωσή του ούτε ο δεύτερος λόγος αποκλήρωσης δηλαδή ότι ο ενάγων δεν συμπαραστάθηκε υλικά στον πατέρα του κατά την αρρώστια του.
Κατόπιν αυτών, το Εφετείο έκρινε ότι η αποκλήρωση του γιου είναι άκυρη καθώς δεν αποδείχθηκε η ύπαρξη των λόγων της αποκλήρωσης κατά τον χρόνο της σύνταξης της διαθήκης. Ακολούθως δέχθηκε την έφεση κατ’ ουσίαν ως προς την αναιρεσείουσα-εναγομένη και, εξαφανίζοντας την πρωτόδικη απόφαση, δέχθηκε την αγωγή του αναιρεσείοντος, αναγνώρισε τόσο ότι είναι άκυρη η κατά τα ανωτέρω γενόμενη αποκλήρωση του ενάγοντος, όσο και το κληρονομικό δικαίωμα της νόμιμης μοίρας του τελευταίου επί της κληρονομιάς του κληρονομούμενου πατέρα του.
Τέλος ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης της κόρης του διαθέτη καθώς θεώρησε ότι ορθά έκρινε το Εφετείο και επισφραγίζοντας έτσι τη συμμετοχή του γιου του στο μερίδιο της περιουσίας που του αναλογεί.
