Κώστας Κοπέλης: Ο τελευταίος Καροποιός – Επαγγέλματα… που εξαφάνισε ο χρόνος!
Date:
Ζούμε σε μία εποχή όπου σχεδόν τα πάντα ελέγχονται ή κατευθύνονται βάσει κάποιας εφαρμογής η οποία απλουστεύει πολλές διαδικασίες του παρελθόντος!
Στις μέρες μας οι νέοι, προγραμματίζουν την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, βάσει των νέων τεχνολογιών οι οποίες καθημερινά κατακλύζουν και κυριεύουν το μυαλό των σημερινών φοιτητών.
Η ανακάλυψη κάποιας εφαρμογής η οποία θα μπορέσει να βρει υλοποίηση σε κάποια start up εταιρία, έχει γίνει πλέον ρουτίνα!
Παλαιότερα οι νέοι προσανατολιζόταν ακόμη και σε δύσκολα χειρωνακτικά επαγγέλματα, τα οποία απαιτούσαν δυνατά μπράτσα, και όχι πολύ σκέψη και διάβασμα! Τότε ήταν που οικογένειες ολόκληρες έχτιζαν μια επιχείρηση, στην οποία αργότερα θα δούλευε ακόμη και ο εγγονός, και σήμερα … δεν υπάρχουν!
Ένας καλός φίλος ο Νίκος Κωνσταντίνου, με οδήγησε στην Άσσυρο, το χωριό του τελευταίου Καροποιού στον Νομό Θεσσαλονίκης, που ακόμη παρά τα 83 χρόνια του, επεξεργάζεται κομμάτια ξύλου, δημιουργώντας τροχούς για κάρα, και για διάφορες άλλες κατασκευές! Ο κ. Κωσταντίνος Κοπέλης διδάχτηκε την τέχνη του Καροποιού, από τον Πρόσφυγα Παππού του που ήρθε από τον Εύξεινο Πόντο.
Πέρασε Δύσκολα χρόνια αγωνιζόμενος ανάμεσα σε δύο δουλειές, προσπαθώντας να επιβιώσει, και τα κατάφερε! «Τότε ο κόσμος δεν μπορούσε να πάρει καρπό από την γη χωρίς το κάρο»! Ένας αγρότης χρησιμοποιούσε το κάρο όχι μόνο σε καθημερινή βάσει, αλλά και για τις μεταφορές του καθώς σε πολλά σημεία της Μακεδονίας μας δεν είχανε φτάσει ακόμη , ούτε τα ΚΤΕΛ, ούτε και οι ασφαλτόδρομοι! Τα πάντα χειροποίητα! «Μόνο εύκολη δουλειά δεν ήταν η κατασκευή ενός, κάρου», μας εξηγεί ο κ. Κοπέλης! Για να φτάσει να κατασκευάσει 2 τροχούς χρειαζόταν να εργαστεί επί μία ολόκληρη εβδομάδα, επιλέγοντας το κατάλληλο ξύλο, να το βάλει στο καλούπι να το ασφαλίσει να φτιάξει τα κέντρα του και στην συνέχεια να βάλει τα σιδερένια στεφάνια για να κυλίσει στον δρόμο! Τα πράγματα εκσυγχρονίστηκαν μόλις εμφανίστηκαν τα πρώτα λαστιχοφόρα κάρα που μείωσαν κατά πολύ τις τριβές και οι δουλειές στους αγρούς έγιναν ακόμη πιο ευχάριστες!
Κάπου εκεί ήταν που εμφανίστηκαν τα «μηχανήματα» που έλυσαν τα χέρια του Κυρ Κώστα Κοπέλη,, όπως η Ηλεκτροκόλληση, και η πριονοκορδέλα, που τον βοήθησαν να μειώσει τον χρόνο παραγωγής ενός κάρου. Λίγο αργότερα με τον ερχομό των πρώτων αγροτικών αυτοκινήτων, ξεκίνησε και ο επαγγελματικός μαρασμός του επαγγέλματος του Καροποιού, καθώς απλοποίησε αρκετές εργασίες του αγρού.
Στις μέρες μας ο Κυρ Κώστας συνεχίζει να κατασκευάζει και κάρα και τροχούς για να κοσμούν κάποιους κήπους, ή ακόμη για μερικούς λάτρεις επαγγελματίες της άμαξας, που αντιστέκονται στο πέρασμα των χρόνων και στην τεχνολογία! Γιατί όπως και να το κάνουμε αγαπητοί μου αναγνώστες, κόσμος στις μέρες μας μοιάζει με ένα ποτάμι που ποτέ δεν θα γυρίσει πίσω, να κοιτάξει κάν.
Οι κάμποι, τα βουνά, και οι βιομηχανικές περιοχές έχουν κατακλυστεί από μεταλλικά κτήρια, όπου πλέον κάθε λογής αγαθό βρίσκεται διαθέσιμο σε μια αγορά που διαθέτει τα καλύτερα και ασφαλέστερα μεταφορικά μέσα! Το πάλαι ποτέ «Καραβάν Σαράι» δεν υπάρχει πια για να πάει ο κυρ Κώστας, να βρει κάποιον υποψήφιο πελάτη προκειμένου να του κατασκευάσει ένα κάρο, αποκομίζοντας από 17.000 – 20.000 δραχμές, και να ζήσει την οικογένειά του!
Πλέον το επάγγελμα του Καροποιού δεν υπάρχει πια. Και δεν υπάρχει όχι μόνον αυτό, αλλά και πολλά άλλα, που «έπνιξε» ο σύγχρονος τρόπος ζωής των τεχνολογικών εφαρμογών, που χωρίζει οικογένειες, διαμορφώνει συνειδήσεις, και κρατά μακριά τον άνθρωπο από πραγματικές αξίες της ζωής αυτής!
Έδωσα υπόσχεση στον Κυρ- Κώστα να ξαναπάω για καφέ, να τον συναντήσω και πάλι για να μου δείξει τα καινούργια ξύλα που βρήκε για τους νέους τροχούς που θα φτιάξει, στα ψηλά του Όρους Όσσα!
