Για το βιωματικό της βιβλίο, μία κατάθεση ψυχής μιλά στο Epiloges και στην Ελένη Μωραΐτη η συγγραφέας Εύα Βοδέντση Λέκκα.
ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΛΗΘΙΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΜΕ ΦΟΝΤΟ ΤΟΝ ΜΥΘΙΚΟ ΠΡΩΤΕΑ – Η ΗΛΕΚΤΡΑ ΑΝΗΚΕ ΣΤΟ «ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΑ»
“Στο βιβλίο αυτό αποτυπώνεται η περιπέτεια της Ηλέκτρας μέχρι το φευγιό της. Η μικρή μου είχε κινητικά προβλήματα και δυσκολία στην ομιλία, γι’ αυτό κατασκεύασε στο υποσυνείδητό της ότι της έλειπε στη φυσική της ζωή… έφερε δηλαδή τον Πρωτέα στη σκέψη της για ολοκλήρωση των ιδεών της. Γι’ αυτά που ήθελε να ζητήσει, να μάθει και να πράξει, να φωνάξει και να τρέξει, γι’ αυτά δηλαδή που δεν συνέβαιναν στη φυσική της ζωή, Ο Πρωτέας είναι η λύτρωση για την Ηλέκτρα…αλλά και ο θάνατός της. Είναι εχθρός και φίλος μαζί. Είναι τα θέλω και τα δεν θέλω παρέα, σε ανακάτεμα επιβίωσης. Είναι οι διάλογοι που θα ήθελε να γίνονταν στη φύση της.
Το βιβλίο είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο και απευθύνεται σε όλους εμάς, για να γνωρίσουμε το φυσικό δεδομένο. Προσπαθεί να φέρει στη μνήμη της, με τη βοήθεια πάντα του Πρωτέα, τις ταλαιπωρίες της μικρής ζωής της. Οι διάλογοι γίνονται μεταξύ Ηλέκτρας και Πρωτέα τον οποίο η ίδια επινόησε.”
Η ανάγκη που ένιωθα να βγει από μέσα μου η αλήθεια της σχέσης και η πορεία της ζωής της μικρής μου Ηλέκτρας με ώθησε να περιγράψω για λογαριασμό της αυτά που η ίδια θα ήθελε να εκφράσει. Εγώ απλά με τη σειρά μου της δανείζω τα δάκτυλά μου, για να αποτυπώσει σ’ αυτές τις σελίδες τις όμορφες και τις …άλλες στιγμές της ζωής της. Προσπαθώ να μπω στις σκέψεις της, εκεί που ανήκα άλλωστε για είκοσι τρία χρόνια, και να περιπλανηθώ σ’ αυτές για να τις αποτυπώσω όσο πιο αληθινά μπορώ. Eξ άλλου εμείς ήμασταν ένα, προλάβαινα τις επιθυμίες της γιατί τις μάντευα, διάβαζα τα μάτια της γιατί ήξερα τι έκρυβε αυτό το γαλήνιο βλέμμα της, ερμήνευα τις κινήσεις της γιατί γνώριζα πόντο – πόντο το σώμα της, και τα καλά και τα …άλλα. Δεν είναι Γολγοθάς, όπως οι περισσότεροι νομίζουν, είναι αγάπη, είναι στοργή, είναι η ανάγκη και για τα δύο μέλη. Το φευγιό της Ηλέκτρας άδειασε τη ζωή μου, κανένας και τίποτα δεν μπορούσε να συμπληρώσει αυτό το κενό και πάλευα με τη συνείδησή μου για να ισορροπήσω τις σκέψεις μου. Έβλεπα παντού τη μορφή της, το χαμόγελό της. Έπρεπε να κάνω κάτι για να επικοινωνήσω μαζί της. Δεν μπορεί, σκεφτόμουν, κάποιος τρόπος θα υπάρχει και χωρίς να το καταλάβω έγραψα μερικά …παράπονα σ’ ένα χαρτί, αυτά που συνηθίζονται, και το έβαλα στο εικονοστάσι. Αυτό ήταν, από κει και πέρα άρχισαν να ξετυλίγονται όλες οι μνήμες και ναι…η γραφή γαληνεύει τη θλίψη ενώνει το εδώ με το πέρα από δω, είναι ξέσπασμα. Ο πόνος απελευθερώνει ιδέες, σκέψεις, συναισθήματα! Άρχισα να γράφω τρία χρόνια μετά, χωρίς να ξέρω που θα καταλήξω, ζούσα κάθε γεγονός, ήμουν εκεί μαζί της, δεν με απασχολούσε το περιβάλλον, ένιωθα την αλλοτινή ζωή μου στο μελάνι που έβρεχε τις σελίδες του τετραδίου, ήμουν εκεί, σε κάθε στιγμή της, σε κάθε έννοια της. Ήθελα να ζωγραφίσω αυτά που έλαβα από τον Άγγελό μου, ήθελα να φωνάξω με λέξεις την ανθρώπινη τελειότητα, ήθελα να ζω μαζί της, να ψαχουλεύω το βλέμμα της και να κλέβω τις σκέψεις της.
ΠΕΡΙΛΗΨΗ ΒΙΒΛΙΟΥ
Η Ηλέκτρα βρίσκεται στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο της Πάτρας, στο κρεβάτι ενός θαλάμου, περιμένοντας να χειρουργηθεί για την δυσκολία που έχει στην αναπνοή της. Η αιτία του προβλήματος οφείλεται στο αυτοάνοσο, που δημιουργεί υπερδιπλασιασμό των κυττάρων στα οστά. Συγκεκριμένα πριν από εννέα μήνες περίπου διογκώθηκε ο πρώτος σπόνδυλος στον αυχένα και έφραξε τόσο τον αεραγωγό ώστε η Ηλέκτρα να στερείται τον ύπνο της.
Στον θάλαμο παρευρίσκονται οι γονείς της, η αδελφή της και η αγαπημένη της θεία Στεργιάνα και φυσικά ο πρωταγωνιστής του υποσυνείδητου της Ηλέκτρας…φίλος Πρωτέας.
Η Ηλέκτρα είναι η μόνη που βλέπει τον Πρωτέα, όπως και όλους τους άλλους, κι επειδή δεν μπορεί να κουβεντιάσει εμπεριστατωμένα με κανέναν, το κάνει με τον …φίλο της.
Ο Πρωτέας γνωρίζει τα πάντα, γιατί είναι θεός, οπότε η Ηλέκτρα εκμεταλλεύεται τις γνώσεις του για δικό της όφελος. Η μικρή δεκατριάχρονη έχει σχηματίσει τη μορφή του ανάλογα με τον πόνο που της δημιουργεί. Δηλαδή τον βλέπει άσχημο, κοντό με μεγάλα χέρια, κοντά και στραβά πόδια, γαμψή μύτη κλπ. Ο Πρωτέας δέχεται τα πάντα από την Ηλέκτρα, βρισιές φωνές, παράπονα γιατί νιώθει ενοχές απέναντί της. Γνωρίζει ότι είναι ο φταίχτης των προβλημάτων της, σαν σύνδρομο μόνο, κι αυτό οφείλεται όπως συχνά της εξηγεί, στους ανθρώπους οι οποίοι ονόμασαν το αυτοάνοσο αυτό «ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΠΡΩΤΕΑ». Πολλές φορές, με κόπο, προσπαθεί να της εξηγήσει ότι σαν Πρωτέας, δεν είναι υπεύθυνος για ότι της συμβαίνει, αλλά το μικρόβιο που οι άνθρωποι ονόμασαν «συνδρομο του Πρωτέα» και ότι αυτός είναι ο φίλος τον οποίο ή ίδια επικαλέστηκε για να στης κάνει συντροφιά. Η μικρή το γνωρίζει πολύ καλά αυτό αλλά ο πόνος που νιώθει είναι πιο δυνατός απ’ οποιαδήποτε συμφιλίωση, οπότε βρίσκονται σε συνεχή κόντρα. Πρέπει κάπου να ξεσπάει, να θυμώνει, να παραπονιέται, πρέπει κάποιος να φταίει για όλο αυτό που της συμβαίνει…κι αυτός επιβάλλεται να είναι ο Πρωτέας.
Το βιβλίο αρχίζει με διάλογο Ηλέκτρας και Πρωτέα και φυσικά με παράπονα της Ηλέκτρας για την κατάσταση που την έφερε …αυτός ο άχρηστος όπως τον αποκαλεί συνήθως.
Η μικρή με τους μονολόγους που κάνει, μας ιστορεί την κατάστασή της και προσπαθεί πολλές φορές να μας τονίζει την ίση αξία όλων των ανθρώπων και την άνιση συμπεριφορά πολλών ατόμων απέναντί της.
Συχνά αναπολούν με τον Πρωτέα το παρελθόν και διηγείται πότε ό ένας και πότε ό άλλος, γεγονότα που συνέβησαν κατά καιρούς στη ζωή της Ηλέκτρας. Στην πορεία της συζήτησης αναφέρονται και τρία μεγάλα χειρουργεία που προηγήθηκαν στο παρελθόν.
Στη συνέχεια του βιβλίου, η μικρή, για να περνάει η ώρα, όπως λέει στον Πρωτέα, ζητάει να της διηγείται λίγα πράγματα από τη ζωή των γονιών της, της δικής της και γενικά όλης της οικογένειας. Ο Πρωτέας, όλο χαρά βέβαια, γιατί κάτι σημαντικό νομίζει ότι θα της προσφέρει, διηγείται τα περασμένα, ενώ ενδιάμεσα γίνονται πολλές διακοπές και αναφέρονται στο σήμερα.
Εν τω μεταξύ το χειρουργείο γίνεται, η Ηλέκτρα περνάει πολύ δύσκολη μετεγχειρητική περίοδο και της φταίνε όλοι. Οι επιθέσεις στον Πρωτέα είναι συχνότερες κι απ’ αυτό δεν ξεφεύγει η μάνα της, την οποία θεωρεί υπεύθυνη για όλα τα δεινά της επέμβασης.
Όταν αναρρώνει, βρίσκει γαλήνη στο σπίτι της και αποδιώχνει τον Πρωτέα από τη σκέψη της. Ζει αρμονικά με την οικογένειά της, φίλους και συγγενείς. Η μητέρα της διατηρεί κατάστημα επιγραφών ακριβώς δίπλα από το σπίτι και αυτό τη βοηθάει να περνάει ευχάριστα πολλές ώρες την ημέρα .
Τα χρόνια περνούν με σταθμό τον γάμο της αδελφής της, κάποιες γιορτές, ταξίδια στο Πετρίτσι στη Σίφνο και στην Κεφαλλονιά, τα γενέθλιά της και πολλές άλλες μικροχαρές.
Στις έντεκα Μαΐου βρίσκεται για άλλη μια φορά σε κρεβάτι νοσοκομείου, συγκεκριμένα στο Θριάσιο. Εκεί εμφανίζεται πάλι ο Πρωτέας αλλά η Ηλέκτρα από την αρχή τον δέχεται σαν εχθρό γιατί καταλαβαίνει ότι ζει τις τελευταίες της στιγμές.
Στο κρεβάτι αυτό αναπολεί στιγμές του παρελθόντος και τις διηγείται η ίδια μ’ ένα δικό της τρόπο μια κι έχει αποκομίσει πολλές γνώσεις από τον Πρωτέα και από τους γύρω της γενικά. Σταθμός προς το τέλος του βιβλίου είναι η θύμηση της Ηλέκτρας για τον θάνατο του ξαδέλφου της, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σαράντα μέρες περίπου πριν φύγει η ίδια.
Στο τέλος γίνεται μάχη επιβίωσης μεταξύ Ηλέκτρας και Πρωτέα. Στη συνέχεια μέσα στον πόλεμο αυτό μπαίνει η μάνα και κατόπιν ο πατέρας και η αδελφή. Φυσικά όλα αυτά συμβαίνουν στο υποσυνείδητο της Ηλέκτρας.
Το τέλος είναι τραγικό για την Ηλέκτρα γιατί κανείς δεν μπορεί να ανατρέψει το ΠΕΠΡΩΜΕΝΟ!
Άφησε τον κόσμο, που με πείσμα αγάπησε, είκοσι τριών χρόνων και ήταν μόνο είκοσι τρία κιλά.
(Δεν είναι πεζό, είναι χαράκωμα ψυχής, είναι σύμπλεγμα συναισθημάτων,
Είναι η αναζήτηση του άλλου μισού
Είναι ικέτεμα στη φύση, είναι οι απορίες του μισού που έμεινε.
Της ψυχής που ψάχνει τη γέμιση, με ξεριζωμένα λόγια και προτάσεις
Με φράσεις που φυτρώνουν σε άδεια ψυχή και ικετεύουν αυτή που χάθηκε.
Φράσεις και λέξεις που πετάνε σπόρους απορίας και αγάπης,
Στο απέραντο άπειρο, για να σκοντάψουν στην ψυχή που έφυγε
Στην ψυχή που συντροφεύει το πεπρωμένο μου…. Είναι ξέσπασμα!!!)
{{…όταν η γλώσσα δεν μπορεί να σχηματίσει λέξεις…
όταν η φωνή δεν μπορεί να προσφέρει αρμονία…
όταν η κίνηση περιορίζεται στη θέληση…
όταν το πλήθος αρνείται ….
