Μηνάς Ευγενίδης: Ο αυτοδίδακτος φωτογράφος του Θερμαϊκού (Φωτ.)

Τα τελευταία δέκα χρόνια, ο Μηνάς Ευγενίδης στην καθημερινή του βόλτα από τον Λευκό Πύργο προς το Λιμάνι έχει «φυλακίσει» κάθε απόχρωση ανατολής και δύσης – Με μια φωτογραφική μηχανής τσέπης, διώχνει μακριά αγωνίες και άγχη

σύμφωνα με τη makthes.gr, με τους συμμαθητές του, τη δεκαετία του ’60, η τρέλα τους ήταν να ανεβαίνουν σε ένα καραβάκι, την «Ευδοκία», τον «Ναυτίλο», τη «Θεσσαλονίκη» ή τη «Λευκή» και να πηγαίνουν για βουτιές στην Περαία και στη Σκάλα της Αγίας Τριάδας. Σαν χθες τα θυμάται… Μια ζωή «δεμένος» με τον Θερμαϊκό, που με τα εκατοντάδες -ανάλογα με την ώρα και την εποχή- χρώματά του, τον βοήθησε σε δύσκολες στιγμές. Και τον βοηθάει ακόμη. Κάθε μέρα. Τα τελευταία δέκα χρόνια, από τότε που βγήκε στη σύνταξη, ο Μηνάς Ευγενίδης στην καθημερινή του βόλτα από τον Λευκό Πύργο προς το Λιμάνι έχει «φυλακίσει» κάθε απόχρωση ανατολής και δύσης. Με μια φωτογραφική μηχανής τσέπης, διώχνει μακριά αγωνίες και άγχη.

Της Θεσσαλονίκης της πάει τ’ απόγευμα

Από κάθε βόλτα επιστρέφει στο σπίτι του -στην οδό Καλαποθάκη, μια «ανάσα» από την παλιά παραλία- με περίπου 20 με 30 λήψεις. Καθημερινά, επί δέκα χρόνια ανελλιπώς, έχει τραβήξει σχεδόν 100 χιλιάδες καρέ του Θερμαϊκού. Περίπου ένα στα δέκα κρατάει- βοηθάει σε αυτό η ψηφιακή μηχανή από την οποία πετάει εύκολα ό,τι δεν τον ικανοποιεί.

Περίπου 10.000 φωτογραφίες σε κάθε γωνιά του σπιτιού του -«αποφεύγω το άγχος της ταξινόμησης», λέει- αποτυπώνουν κάθε ώρα του Θερμαϊκού, σε όλες τις εποχές. Από χειμωνιάτικα ξημερώματα μέχρι καλοκαιρινά δειλινά. Αγαπημένες του στιγμές είναι η καλοκαιρινή δύση στο Λιμάνι, «όταν πολλές φορές η ατμόσφαιρα είναι κόκκινη. Και χειμωνιάτικος ήλιος γύρω στις 5-6 το απόγευμα στον Λευκό Πύργο όταν καθρεφτίζεται στη θάλασσα».

Αυτοδίδακτος, ερασιτέχνης και αιώνιος μαθητής

Το απωθημένο του Μηνά Ευγενίδη ήταν να γίνει σκηνοθέτης, επηρεασμένος από τον κινηματογράφο της δεκαετίας του ΄50-΄60′. «Ψαχνόμουν στην εφηβεία μου. Έβλεπα μόνο έργα από σκηνοθέτες που εκτιμούσα. Από Μπέργκμαν και ιταλικό νεορεαλισμό μέχρι Τριφό και Λελούς. Όλα αυτά μπήκαν στον ψυχισμό και βγήκαν στη φωτογραφία».

Μαθήματα φωτογραφίας δεν έκανε ποτέ. «Βλέπω και διορθώνομαι μόνος μου. Δεν μπορώ το ποδόσφαιρο και το καφενείο, έτσι έχω χρόνο για πολλά πράγματα. Διαβάζω ό,τι με ενδιαφέρει είτε πρόκειται για τη φωτογραφία, την υγεία, την οικονομία ή την πολιτική».

Ερασιτέχνης με την κυριολεκτική έννοια, δεν μπήκε ποτέ στον πειρασμό να πουλήσει φωτογραφίες του. Της χαρίζει ή της ανταλλάσσει με φίλους που έχουν το ίδιο χόμπι.