Μοναδικά έργα τέχνης από πλαστελίνη

Οι τελευταίες “πινελιές” στον πίνακα, μπαίνουν… χωρίς πινέλο. Τα χρώματα αν και έντονα, δεν είναι μπογιές. Όσο για την καλλιτέχνιδα… δυσκολεύεται να αποδείξει ότι δεν είναι ζωγράφος!

 
Η κ. Γκάλια Δημητρόβα, όταν ανέλαβε το τιμόνι της οικογενειακής επιχείρησης- του μοναδικού εργοστασίου χειροποίητης πλαστελίνης στην Ελλάδα, θέλησε να δοκιμάσει τις δυνατότητες και τα όρια του προϊόντος που παράγει. Αλλά και τα δικά της. Έτσι επινόησε μία τεχνική, με την οποία μπορεί να δημιουργεί πίνακες, φιλοτεχνημένους με πλαστελίνη.
«Η τεχνική μου δεν υπάρχει πουθενά στην Ευρώπη. Κάποιοι άνθρωποι κάνουν κάτι παρόμοιο, αλλά στο δικό τους αποτέλεσμα φαίνεται ξεκάθαρα το υλικό», δηλώνει η κ Δημητρόβα ενώ αντίθετα τονίζει πως πολλοί που βλέπουν τα δικά της έργα, πείθονται ότι δεν πρόκειται για έργο ζωγραφικής, μόνο αν αγγίξουν τον πίνακα.
“Γεννημένη” μέσα στο εργοστάσιο της μητέρας της, το οποίο λειτουργεί από το 1952, πέρασε όλα της τα καλοκαίρια ανάμεσα σε πολύχρωμους κυλίνδρους φρεσκοκομμένης πλαστελίνης. Από το 2017 που διοικεί η ίδια την επιχείρηση αποδεικνύει ότι δεν πρόκειται για ένα προϊόν αποκλειστικά παιδικής χρήσης.
«Η πλαστελίνη σίγουρα δεν είναι μόνο για παιδιά και δεν είναι για να φτιάχνεις “ανθρωπάκια” και μετά να την πετάς. Ήθελα να δείξω ότι αυτό το υλικό μπορεί να μείνει για πάντα», λέει χαρακτηριστικά.
Κάθε φορά που πλάθει με τα χέρια της την πλαστελίνη, ξυπνούν όλες οι αναμνήσεις των παιδικών της χρόνων. Αφού μαλακώσει αρκετά με την τριβή, την τοποθετεί στην ειδική επιφάνεια. Ακριβώς δίπλα βάζει κι άλλο χρώμα και το ενώνει με ένα ειδικό εργαλείο γλυπτικής. Θέλει να είναι σίγουρη για την απόλυτη λεπτομέρεια, γι’ αυτό παίρνει τον μεγεθυντικό φακό και σκύβει πάνω από το έργο που προετοιμάζει. “Έχεις βγάλει τα μάτια σου, φτάνει με την τόση λεπτομέρεια”, την παρατηρεί η μητέρα της. Δέχεται με χαμόγελο της συμβουλές της Άννας Κακούλια, διότι σ’ αυτήν -όπως λέει- χρωστάει ό,τι έχει πετύχει μέχρι σήμερα.

Όλα ξεκίνησαν πριν επτά χρόνια, όταν από την Αθήνα μετακόμισε στην Κρήτη.

Τα παιδιά της γράφτηκαν σε ένα διθέσιο σχολείο, με τριάντα μαθητές και έναν δραστήριο δάσκαλο, που τα ωθούσε σε καλλιτεχνικά μονοπάτια. Η ίδια, ως λάτρης της χειροτεχνίας, βοηθούσε στις σχολικές παραγωγές θεατρικών έργων, σχεδιάζοντας σκηνικά και ράβοντας κοστούμια.
Προκειμένου μάλιστα να καλύψει τον άφθονο χρόνο που περίσσευε, σε σχέση με τη ζωή στην πρωτεύουσα, παρακολούθησε σεμινάρια του δήμου για σχεδίαση και κατασκευή κοσμημάτων, καλαθοτεχνική, ντεκουπάζ, ραπτική… Με όλες αυτές τις ασχολίες, ενεργοποιήθηκε το ταλέντο της και προκλήθηκε μια έντονη επιθυμία για δημιουργία. Έτσι, έβγαλε από την τσάντα της την πλαστελίνη, όπου βρίσκεται μόνιμα μαζί με τα κλειδιά και το κινητό της και δοκίμασε αυτό που είχε φανταστεί.
Η 45χρονη καλλιτέχνις, αφιερώνει σε κάθε πίνακα έως και επτά μήνες για να τον τελειοποιήσει. Της αρέσει να ξεκινά περισσότερους από έναν και κάθε μέρα μετά την δουλειά, ανάλογα με την έμπνευση της στιγμής, να επιλέγει αυτόν που θα συνεχίσει.

Όνειρό της είναι να διαδώσει την τεχνική και να μάθει ο κόσμος να …ζωγραφίζει με πλαστελίνη.

Άλλωστε οι δυσκολίες που τυχόν θα αντιμετωπίσει στην αρχή της προσπάθειας, διορθώνονται πανεύκολα «σηκώνοντας με το νύχι το σημείο που είναι λάθος και απομακρύνοντάς το», όπως λέει χαρακτηριστικά. Πιστεύοντας στα έργα τέχνης με πλαστελίνη το εργοστάσιο έχει δημιουργήσει και μια καλλιτεχνική κασετίνα με όλα τα απαραίτητα υλικά για την δημιουργία ενός πίνακα κι ένα έτοιμο σχέδιο-οδηγό.
«Είναι κάτι όμορφο και μοναδικό, δεν θέλω να μείνει μόνο σε μένα. Άλλωστε όποιος το έχει δοκιμάσει ενθουσιάζεται», επισημαίνει και περιγράφει ένα σκηνικό που συνέβη όταν παρέδιδε σχετικό σεμινάριο σε παιδιά νηπιαγωγείου. «Ένα παιδάκι το συνόδευε η γιαγιά του, μία 75χρονη Κρητικιά, με εντελώς διαφορετική νοοτροπία, η οποία ζήτησε να “μην την ανακατεύουμε με αυτά τα πράγματα”. Όταν της είπα ότι είναι σαν… τα κουλουράκια που πλάθει και έπιασε στα χέρια της την πλαστελίνη, έκανε δύο πίνακες αντί για έναν και μάλιστα ζήτησε έναν τρίτο για το σπίτι», θυμάται η κα Δημητρόβα.

Δηλώνει βέβαιη ότι η ενασχόληση αυτή θα κερδίσει πολλούς θαυμαστές.

Τονίζει ωστόσο ότι μπορεί να εγγυηθεί για το αποτέλεσμα, μόνο αν αυτό δημιουργηθεί με την φυσική, χειροποίητη πλαστελίνη, που έχει ως βασικά υλικά την κιμωλία, το κερί και χρώμα. Μάλιστα λέει ότι η πλαστελίνη είναι σαν το… παλιό καλό κρασί: Όσο περισσότερο μένει, τόσο καλύτερη γίνεται. «Από το 1952 που άρχισε να λειτουργεί το εργοστάσιο, κρατάμε κάθε χρόνο ένα κουτί από την παραγωγή της κάθε χρονιάς. Αν πάρεις στα χέρια σου φετινή πλαστελίνη και την αντίστοιχη του ’52, θα διαπιστώσεις ότι η υφή της παλιάς είναι πολύ πιο ωραία, γιατί έχει υποστεί τη ζύμωση μέσα στα χρόνια», εξηγεί. Διαβεβαιώνει ακόμη ότι η πλαστελίνη έχει την ιδιαιτερότητα να μην στεγνώνει, αρκεί να είναι σε επιφάνεια που δεν απορροφά τη λιπαρότητά της.
Βαρβάρα Καζαντζίδου
ΑΠΕ-ΜΠΕ