Στο όρος Βόιο και σε υψόμετρο 1300 μέτρων, υλοτόμοι της περιοχής ξυλεύουν μια συστάδα δάσους αγριοβελανιδιάς.
Πρόκειται για εργασία που τις περισσότερες φορές γίνεται σε δύσκολες μετεωρολογικές συνθήκες και σε τόπους που είναι σχεδόν αδύνατη η χρήση μηχανοκίνητου μέσου. Οι κομμένοι κορμοί δένδρων, αφού τεμαχιστούν μεταφέρονται από τις κακοτράχαλες πλαγιές του δάσους, με μουλάρια, σε ειδικά ξέφωτα, που έχουν διαμορφωθεί σε διαφορά σημεία προκειμένου στην συνέχεια να μεταφερθούν στις πόλεις.
Παρ’ όλη την εξέλιξη των μηχανοκίνητων μέσων, οι γεωμορφολογικές συνθήκες των δασών της περιοχής, τις περισσότερες φορές δεν επιτρέπουν τη χρήση τους αφού αυτό προϋποθέτει τη διάνοιξη ακόμη περισσότερων πρόχειρων δασικών δρόμων, γεγονός που θα επηρέαζε την άγρια ζωή αλλά και τη σπάνια χλωρίδα τους. Έτσι, η χρήση των μουλαριών που τα προηγούμενα χρόνια μετέφεραν εμπορεύματα και προϊόντα στα χωριά της ορεινής Ελλάδας, σήμερα κρίνεται απολύτως αναγκαία, μεταφέροντας την ξυλεία από τις δύσβατες πλαγιές των βουνών. Κάθε ζώο μεταφέρει φορτίο τουλάχιστον 250 κιλών και το μεταφορικό έργο αναλόγως του μεγέθους της ξύλευσης του δάσους μπορεί να διαρκέσει έως και μία εβδομάδα.
Οι συγκεκριμένες ποσότητες των ξύλων προορίζονται για τους μόνιμους κατοίκους των ορεινών χωριών του Άνω Βοΐου. Κάθε μόνιμος κάτοικος, σύμφωνα με τη νομοθεσία, δικαιούται να προμηθευθεί έως τέσσερα χωρικά κυβικά ξυλείας σε κάθε χειμερινή περίοδο.
Την υλοτόμηση του δάσους, κατόπιν της σχετικής άδειας από το δασαρχείο, πραγματοποιούν συνεργεία υλοτόμων, που σε συνεργασία με τον τοπικό δήμο προσφέρουν δωρεάν τα ξύλα στους δικαιούχους.
Η χρήση του ξύλου για τις ορεινές περιοχές της δυτικής Μακεδονίας είναι το βασικό μέσο θέρμανσης των κατοίκων.
