Ο χρυσοβούβαλος της λίμνης Κερκίνης και του Στρυμόνα που ζει πάντα ελεύθερος

Ο ελληνικός νεροβούβαλος, φυλή απειλούμενη και προστατευόμενη σύμφωνα με τη συνθήκη Ραμσάρ, είναι ιδιαίτερο ζώο. Ζει σε κοπάδια και πάντα ελεύθερος.

 Ζει σε κοπάδια. Πάντα ελεύθερος. Γι’ αυτό το κρέας του είναι εγγυημένα ελευθέρας βοσκής. Τον ανέσυραν από το… χρονοντούλαπο της ελληνικής διατροφικής ιστορίας Έλληνες κτηνοτρόφοι από τη Βόρεια Ελλάδα πριν από περίπου μια εικοσαετία και έκτοτε σιγά-σιγά επανακτά τον χώρο του στην εγχώρια κτηνοτροφία.

Οι νεροβούβαλοι – ανήκουν σε αυτόχθονα φυλή, η οποία κυριαρχούσε στις αρχές του 20ού αιώνα σε Μακεδονία, Θράκη και Θεσσαλία – κινδύνεψαν με εξαφάνιση κατά τη δεκαετία του ’90, οπότε ο αριθμός τους μόλις που έφτανε τα 600 ζώα. Άλλωστε, ήδη από τη δεκαετία του ’50 οι κτηνοτρόφοι άρχισαν να τους αντικαθιστούν με τις ολλανδικές αγελάδες.

Η ένταξη του είδους όμως σε κοινοτικά προγράμματα διατήρησης σπάνιων κτηνοτροφικών φυλών βοήθησε στη διατήρησή του, αν και ακόμη δεν έχει διαφύγει τον κίνδυνο, καθώς ο αριθμός των νεροβούβαλων εκτιμάται σήμερα σε 4.000. Το όριο κάτω από το οποίο μια τοπική φυλή βοοειδών θεωρείται ότι απειλείται είναι τα 7.500 θηλυκά ζώα.

Πέρα όμως από τα ευρωπαϊκά κονδύλια, ώθηση στην παραγωγή έδωσε και η στροφή των καταναλωτών σε προϊόντα χαμηλού λίπους και με καλά λιπαρά. Το βουβαλίσιο κρέας έχει λίγες θερμίδες, χαμηλή περιεκτικότητα σε χοληστερόλη και υψηλή σε πρωτεΐνες και σίδηρο.

Ο τομέας της εκτροφής νεροβούβαλου βρίσκεται ακόμη σε εμβρυακό στάδιο. Οι φάρμες σε όλη τη χώρα φτάνουν περίπου τις 15. Εντοπίζονται κυρίως στη λίμνη Κερκίνη (το 90% των ζώων), μια προστατευόμενη περιοχή η οποία περιλαμβάνεται στη λίστα της σύμβασης των υγροτόπων Ramsar και στο ευρωπαϊκό δίκτυο «Natura 2000». Το υπόλοιπο 10% βρίσκεται στους υγροτόπους της Μικρής Πρέσπας, του Αμβρακικού, στο Δέλτα του Σπερχειού κ.α.

[tovima.gr]