Ο ένας και μοναδικός κυρ Γιάννης

Οι «σταθμοί» της ζωής του ανατρεπτικού πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης μέσα από τις ιστορίες φίλων και συνεργατών του

Ακόμα και σήμερα, μία εβδομάδα από την ημέρα του θανάτου του Γιάννη Μπουτάρη, όλοι μιλούν για εκείνον σε χρόνο ενεστώτα. Δεν λένε ο κυρ Γιάννης ήταν, αλλά ο Μπουτάρης είναι… Την περασμένη Τρίτη, στον αύλειο χώρο του δημαρχείο Θεσσαλονίκης εκατοντάδες πολίτες, μεταξύ αυτών και πολλοί επίσημοι, από την Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου, τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη, τους αρχηγούς κομμάτων, τους βουλευτές, τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, Στέλιο Αγγελούδη, μέχρι τους συνεργάτες του στα χρόνια των διοικήσεων του δήμου Θεσσαλονίκης, τους εργαζόμενους των επιχειρήσεών του, τα στελέχη του «Αρκτούρου» οι περισσότεροι είχαν να διηγηθούν βουρκωμένοι μία ιστορία για τον κυρ Γιάννη. 

Αυτό ήταν άλλωστε ένα από τα χαρακτηριστικά του. Άκουγε τον συνομιλητή του και αποκτούσε μαζί του κοινή εμπειρία. Μία προσωπικότητα πολυσχιδής, ικανός και επιτυχημένος επιχειρηματίας, ενεργός πολίτης, Αρειανός, φίλος, δήμαρχος, συντροφικός άνθρωπος, πατρική φιγούρα, απρόβλεπτος, αντισυμβατικός, οραματικός. Έζησε τη ζωή με το κουτάλι. Τη χόρτασε. Αλλά ακόμα και αν του έδινε κανείς λίγο ακόμα ζωή, θα φρόντιζε να περάσει καλά, δημιουργικά, χορταστικά. Αν η ζωή του Γιάννη Μπουτάρη ήταν ψηφιδωτό θα αποτελούνταν από πολλές μικρές ψηφίδες κολλημένες η μία δίπλα στην άλλη. Η μία συνέχεια της άλλης. Αν ήταν φιλμ, θα αποτελούνταν από πολλά καρέ…

Αρκτούρος, το τέταρτο παιδί του

Ο «Αρκτούρος» (που σημαίνει ο φύλακας της Άρκτου, δηλαδή της αρκούδας) το τέταρτο παιδί του Γιάννη Μπουτάρη, αποχαιρέτησε τον εμπνευστή και ιδρυτή του με ένα συγκινητικό σκίτσο και το μήνυμα «Καλό ταξίδι στην αιωνιότητα κυρ Γιάννη μας. Ο Αρκτούρος σου».

Ο «Αρκτούρος» γεννήθηκε το 1992, όταν ο Γιάννης Μπουτάρης βρέθηκε μπροστά σε μία αρκούδα χορεύτρια μαζί με τον γιο του, Μιχάλη. Το θλιβερό θέαμα που αντίκρισε τον οδήγησε στην ίδρυση μίας οργάνωσης για την προστασία της άγριας ζωής και της βιοποικιλότητας. Η ζωή του «Αρκτούρου» ήταν παράλληλη με τη ζωή του Γιάννη Μπουτάρη. Ακόμα και τα χρόνια της δημαρχίας με το πρόγραμμα να είναι «γεμάτο», ο Γιάννης Μπουτάρης έβρισκε πάντα τον χρόνο να ενημερωθεί για τις δράσεις της οργάνωσης, να συζητά με τους εργαζόμενους του «Αρκτούρου», να επισκέπτεται το καταφύγιο στο Νυμφαίο, να ρωτά για τις αρκούδες και τους λύκους. Όπως αναφέρει στη «ΜτΚ» ο υπεύθυνος επικοινωνίας του «Αρκτούρου» Πάνος Στεφάνου, «ο κυρ Γιάννης είχε μία γνήσια και αυθεντική αγάπη για την άγρια ζωή. Έλεγε και ξανά έλεγε ότι στα ζώα αυτά δεν μπορείς να φέρεσαι σαν να είναι κατοικίδια», σημειώνει. «Μέχρι και πολύ πρόσφατα ρωτούσε για την Τασούλα μία από τις πρώτες αρκούδες που ήρθε το 1993, είναι 31 ετών και ζει στο καταφύγιο του Αρκτούρου. Ρωτούσε όμως και για την Κούκλα, την πρώτη αρκούδα που έχει πεθάνει», λέει ο συνεργάτης του κυρ Γιάννη. Θυμάται πως ακόμα και αν ο πρώην δήμαρχος Θεσσαλονίκης δεν είχε πλέον ενεργή συμμετοχή στη διοίκηση και τη λειτουργία του «Αρκτούρου» ήταν πάντα ενήμερος για τις δράσεις του και μάλιστα, συχνά πυκνά και σε άσχετο χρόνο, ζητούσε εξηγήσεις και έκανε παρατηρήσεις «με τους περισσότερους από εμάς να αναρωτιούνται που το έμαθε», λέει ο κ. Στεφάνου. 

Μοναδικές εμπειρίες ήταν και οι… προετοιμασίες ενόψει κάποιας συνέντευξης, αφού «όσο και αν τον ενημερώναμε ή προετοιμάζαμε να κάνουμε μία δημοσίευση, ήμασταν πάντα επιφυλακτικοί, γιατί ξέραμε ότι ήταν… ασυγκράτητος», εξηγεί. Συμπληρώνει μάλιστα, ότι το σκίτσο με το οποίο ο «Αρκτούρος» αποχαιρέτισε τον Γιάννη Μπουτάρη, το οποίο απαθανατίζει τον κυρ Γιάννη να τσουγγρίζει ένα ποτήρι κρασί με μία χαμογελαστή αρκούδα, δημιουργία του Γιώργου Παπαγεωργίου, ετοιμάστηκε τον Μάρτιο, το είδε ο ίδιος ο Μπουτάρης και του άρεσε πάρα πολύ. Δεν ήταν μάλιστα λίγες οι φορές που ο Γιάννης Μπουτάρης έβγαζε από την τσέπη του το μικροσκοπικό μπλοκάκι του, όπου σημείωνε τις υποχρεώσεις του, έπαιρνε ένα στιλό και σκίτσαρε και ο ίδιος, για να κάνει πιο κατανοητό στον συνομιλητή του αυτό που του εξιστορούσε.

«Καθαρός από το αλκοόλ για 33 χρόνια»

Περίπου εκείνα τα χρόνια ο Γιάννης Μπουτάρης πήρε την απόφαση να κόψει το αλκοόλ, για το οποίο έχει μιλήσει δημόσια πολλές φορές, αποτελώντας παράδειγμα για πολλούς αλκοολικούς που θέλουν να δουν το φως στο δικό τους τούνελ. Εξάλλου, ο Μπουτάρης ποτέ δεν δήλωνε «πρώην» αλλά «αλκοολικός καθαρός εδώ και 33 χρόνια». 

Ο σύμβουλος απεξάρτησης, Δαμιανός Δουίτσης, γνώρισε τον Γιάννη Μπουτάρη λίγο πριν το 1991, όταν ο ίδιος πήγε στην Αγγλία για απεξάρτηση από το αλκοόλ και ο Γιάννης Μπουτάρης στην Αμερική. Εκεί, ο καθένας στην χώρα που επέλεξε ακολούθησε το πρόγραμμα 12 βημάτων των Ανώνυμων Αλκοολικών, μία βιωματική μέθοδο που ξεκίνησε από την Αμερική το 1935 από δύο μορφωμένους αλκοολικούς που έγραψαν το πρώτο βιβλίο με την εμπειρία τους, αλλά και το πως οι ίδιοι αντιμετώπισαν τον αλκοολισμό. «Στις αρχές του 1992 που επιστρέψαμε ήμασταν οι πρώτοι που μείναμε καθαροί με αυτή τη μεθοδολογία και προσπαθήσαμε να τη μεταδώσουμε. Εμείς ασχοληθήκαμε με τους αλκοολικούς και η γυναίκα του Γιάννη, η Αθήνα, ασχολήθηκε με τις οικογένειές τους», λέει ο κ. Δουίτσης. 

«Αποκορύφωμα ήταν το 2002, όταν μαζί με άλλους είκοσι και τον Μπουτάρη δημιουργήσαμε το Κέντρο Υποστήριξης Εξαρτημένων Ατόμων, την «ΟΑΣΙΣ». Ίσως, αν δεν ήταν ο Γιάννης, εγώ να μην έμπαινα σε αυτήν τη διαδικασία. Έβγαινε μπροστά έλεγε ‘είμαι ο Γιάννης Μπουτάρης και είμαι αλκοολικός’. Αυτό ενθάρρυνε πολλούς ανθρώπους. Ο Γιάννης Μπουτάρης πέθανε καθαρός 33 χρόνια από το αλκοόλ», λέει ο κ. Δουίτσης. 

«Όταν συναντιόμασταν μέχρι και πολύ πρόσφατα, μιλούσαμε λίγο για τις δουλειές μας, αλλά πρώτα από όλα θυμίζανε ο ένας στον άλλον ότι δεν μπορούμε να πιούμε ούτε γουλιά. Ότι είμαστε αλκοολικοί ανενεργοί». «Η κοινή προσωπική μας εμπειρία μας ένωνε σαν τη… Φιλική Εταιρεία. Εκείνο που δεν είναι γνωστό είναι ότι κάποιους αλκοολικούς ο Μπουτάρης τους έπαιρνε στη δουλειά του. Πηγαίναμε στο Νυμφαίο. Σε όλα τα άλλα διαφέραμε. Μας ένωνε η αρρώστια και η θεραπεία και φυσικά η ανάρρωση και η επιθυμία μας να μεταφέρουμε το μήνυμα. Έβγαινε και έλεγε δημόσια ότι είναι αλκοολικός. Και μετά μας έπαιρναν άλλοι αλκοολικοί, που ντρέπονται να το παραδεχτούν, κι έλεγαν ότι άκουσαν τον Μπουτάρη και θέλουν και εκείνοι να κάνουν μία νέα αρχή», αναφέρει ο κ. Δουίτσης. 

«Τον είδα τυχαία πριν ενάμιση μήνα στο Greco. Ήπιαμε ένα καφέ, εκείνος κάπνιζε το γνωστό άφιλτρο Camel του. Μου είπε να μεταφέρω χαιρετισμούς στην οικογένειά μου», τονίζει. «Σφίξαμε το χέρι και είπαμε ότι θα πεθάνουμε καθαροί. Είμαι ικανοποιημένος που πέθανε νηφάλιος αυτός ο άνθρωπος. Δεν θα είχε καταφέρει τίποτα από όλα όσα έκανε αν έπινε. Πέτυχε, γιατί ήταν καθαρός», λέει.

Από ενεργός πολίτης… δήμαρχος

Ενεργός πολίτης που αγαπούσε τη Θεσσαλονίκη και ήθελε η πόλη να ανοίξει τα… φτερά της και να πετάξει σε όλο τον κόσμο, αποκτώντας κάτι από την πλούσια πολυπολιτισμική της ιστορία, ο Γιάννης Μπουτάρης δεν θα μπορούσε να παραμείνει αμέτοχος και να μην ασχοληθεί με τα κοινά, με αποκορύφωμα την εκλογή του στη θέση του δημάρχου Θεσσαλονίκης για δύο θητείες. Από το 2010 που εξελέγη ως ο 60^ος δήμαρχος μέχρι το 2019 που εγκατέλειψε τον τρίτο όροφο του δημαρχιακού μεγάρου ο Μπουτάρης δρομολόγησε μια σειρά μεγάλων έργων, την ολοκλήρωση των οποίων, όπως το Μουσείο Ολοκαυτώματος Ελλάδας που εμπνεύστηκε, αναδεικνύοντας την εβραϊκή ιστορία της Θεσσαλονίκης, δεν κατάφερε να δει. Όμως, και στις τελευταίες δημοτικές εκλογές που συμμετείχε, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο το πραγματικό του ενδιαφέρον για τον δήμο Θεσσαλονίκης, ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της παράταξης «Θεσσαλονίκη για Όλους» του Σπύρου Πέγκα, εκλέχτηκε πρώτος δημοτικός σύμβουλος, λαμβάνοντας περισσότερες ψήφους από όλους τους υποψήφιους όλων των παρατάξεων.

Ο Σπύρος Βούγιας θυμάται στη «ΜτΚ» πως τον γνώριζε λόγω της ενασχόλησής του με το κρασί για την επιχειρηματική του ικανότητα. Το 1990, λέει ο κ. Βούγιας, συναντήθηκε και ήρθε πιο κοντά με τον Μπουτάρη στην κοινή τους προσπάθεια να αντιμετωπίσουν την «επέκταση-μπάζωμα» της παλιάς παραλίας και «του ζήτησα να μπει μπροστά λόγω του κύρους του», εξηγεί ο σημερινός πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης. 

«Αυτή η μάχη κερδήθηκε. Συνεχίσαμε με άλλες μάχες της κοινωνίας των πολιτών. Το 1998 συμμετείχε ενεργά για την κατάκτηση του δημαρχιακού θώκου Θεσσαλονίκης, στην προσπάθεια της οποίας ηγήθηκα. Θυμάμαι ότι τους τελευταίους δύο μήνες μας τροφοδοτούσε καθημερινά με κρασιά στο Sante, εκεί όπου ήταν το εκλογικό μας κέντρο. Θυμάμαι επίσης ότι ο ίδιος δεν έβαζε στο στόμα του ούτε μία σταγόνα κρασί ή μπύρα. Μόνο καφέ», λέει ο κ. Βούγιας. «Θύμωσε μαζί μου, όταν στις εκλογές του 2000 αποφάσισα να υποστηρίξω τον Κώστα Σημίτη, κατεβαίνοντας υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας με το ΠΑΣΟΚ. Πιστεύω ότι θύμωσε, γιατί άφησα ημιτελή την προσπάθειά μας στον δήμο», αναφέρει. «Το 2002 κατέβηκε, εκτιμώ, ως αντίδραση με τον συνδυασμό του Αγάπιου Σαχίνη. Δεν απολάμβανε πολύ, ωστόσο, το ρόλο του δημοτικού συμβούλου, δεν ερχόταν στα συμβούλια. Το 2006 ενθάρρυνα τον Παναγιώτη Αβραμόπουλο, τον Λάζαρο Ζαχαριάδη, τον Ανδρέα Κουράκη και τον Γιάννη Μπουτάρη, που ανήκαν σε διαφορετικές παρατάξεις, να συγκροτήσουν μια νέα παράταξη που θα διεκδικούσε τον δήμο της Θεσσαλονίκης. Προσπάθησα να πείσω ανεπιτυχώς, εκ του αποτελέσματος, και τον Γιώργο Παπανδρέου ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ να στηρίξει την προσπάθεια. 

Τελικά, εξελέγη δήμαρχος το 2010. Η εκλογή του καθυστέρησε τέσσερα χρόνια, αλλά θεωρώ ότι η πρώτη του θητεία ήταν η καλύτερη διοίκηση του δήμου από την μεταπολίτευση. Ο Γιάννης Μπουτάρης και η «Πρωτοβουλία» για τη Θεσσαλονίκη έσπασαν το ταμπού που ήθελε το κέντρο της πόλης να υποστηρίζει συντηρητικό υποψήφιο. Υπήρξα «μπουταρικός». Θυμάμαι μου έλεγε για τις προτάσεις μου για το τραμ και τη θαλάσσια αστική συγκοινωνία πως θα το κάνουμε Σπύρο και ένα από τα καράβια θα έχει το όνομά σου», εξιστορείται ο Σπύρος Βούγιας.

Με όραμα για τη Θεσσαλονίκη

Στα χρόνια της θητείας του στον δήμο Θεσσαλονίκης συνεργάστηκε με πολλούς. Με άλλους συγκρούστηκε και άλλους τους έκανε φίλους ζωής. Ωστόσο, εκείνο στο οποίο όλοι συμφωνούν είναι πως, ακόμα κι αν διαφωνούσε με κάποιον ο Μπουτάρης, τον άκουγε. Η Καλυψώ Γούλα συμμετείχε στις διοικήσεις Μπουτάρη άλλοτε ως αντιδήμαρχος κι άλλοτε ως πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου Θεσσαλονίκης. Υπήρξε η γυναίκα που την ημέρα της επίθεσης που δέχτηκε στο Λευκό Πύργο μαζί με τον αστυνομικό του, Μανώλη και τον στενότερο συνεργάτη του, τον Κοσμά, τον προστάτευσε από το εξαγριωμένο πλήθος. 

Μιλώντας στη «ΜτΚ» η κ. Γούλα θυμάται: «Κατά τη διάρκεια μίας συνεδρίασης του δημοτικού συμβουλίου το 2012 με ρώτησε εάν έχω διαβατήριο. Στη θετική ανταπόκρισή μου, μου είπε πως την επομένη το πρωί πετάμε για Δουβλίνο, για να διαπραγματευτούμε με γνωστή αεροπορική εταιρεία που ήθελε να εγκαταλείψει το αεροδρόμιο Μακεδονία. Τον περίμενα στο αεροδρόμιο, αγχωμένη ότι θα χάσουμε την πτήση μας. Πάντα αργούσε στα ραντεβού, ερχόταν οριακά. Αλλά πάντα απαντούσε στα τηλέφωνα, σε όποιον κι αν τον καλούσε. Φτάνοντας στο Δουβλίνο, ήθελε να πάει κάπου να καπνίσει, έχοντας μαζί του την παλιά δερμάτινη τσάντα του γεμάτη με αποκόμματα εφημερίδων και σημειώματα που τα διάβαζε και μας τα μοίραζε προκειμένου να τα μελετήσουμε. Στη διαπραγμάτευση με το στέλεχος της αεροπορικής τσαντίστηκα για τον τρόπο που εκείνη απευθυνόταν στον δήμαρχο της πόλης, και εκείνος έλεγε «Καλυψώ άσ’την να τα πει». Και ο κυρ Γιάννης κατάφερε τη διαπραγμάτευση», λέει η πρώην πρόεδρος του δημοτικού συμβουλίου, κάνοντας λόγο για έναν πολύ δοτικό άνθρωπο.

Όμως και ο Θανάσης Παππάς συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μπουτάρη ως αντιδήμαρχος των διοικήσεών του. «Θυμάμαι μία ημέρα που θα κάναμε σύσκεψη στην αίθουσα συνεδριάσεων και ανέβαιναν στον τρίτο όροφο κάποιοι εργαζόμενοι εξαγριωμένοι. Ο Μπουτάρης σηκώθηκε με αυτοπεποίθηση να κλειδώσει την πόρτα. Έψαχνε το κλειδί ανάμεσα στα πολλά που είχε στην αρμαθιά του περασμένη στη ζώνη του. Όταν βρήκε το κλειδί και κλείδωσε, μπήκαν οι εργαζόμενοι και τον έριξαν μαζί με την πόρτα. Ευτυχώς δεν χτύπησε», λέει ο Θανάσης Παππάς, ο οποίος σημειώνει πως ο εκπλιπών συνεχώς καθυστερούσε στα ραντεβού του και είχε έναν «παρομοιώδη τρόπο να διαχειρίζεται τον θυμό του», αναφέρει. «Γνήσιος, ακομπλεξάριστος, με όραμα για την πόλη. Αυτός ήταν ο Μπουτάρης» υποστηρίζει ο κ. Παππάς.

Ανθρωπιστής και δικαιωματιστής

Την περίοδο της δημαρχίας του, ο Γιάννης Μπουτάρης κλήθηκε να διαχειριστεί το προσφυγικό μεταναστευτικό ζήτημα. Ο Νίκος Ράγκος, από τη θέση του Συντονιστή Βόρειας Ελλάδας, Ηπείρου και Θεσσαλίας του Υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής συνεργάστηκε στενά μαζί του την περίοδο της μεγάλης αύξησης των ροών. «Γνωριζόμασταν μέσω του Αρκτούρου, ωστόσο συνεργαστήκαμε στενά την περίοδο 2015-2019. Θυμάμαι που έβγαινε μπροστά και μάλωνε ακόμα και με συναδέλφους του δημάρχους για τα δικαιώματα των προσφύγων. Ήθελε να βρει λύσεις. Να προστατεύει τους ανύμπορους», αναφέρει. «Όταν μάλιστα κάναμε συσκέψεις με τον Γιάννη Μουζάλα, τον τότε υπουργό, εμείς κάθε τρεις και λίγο αλλάζαμε τα τασάκια σε δυο μανιώδεις καπνιστές που έσπαγαν το κεφάλι τους να βρουν λύση στο μεγάλο πρόβλημα», λέει.

«Γίναμε φίλοι, πίναμε καφέ. Συζητούσαμε για την πόλη, την κυβέρνηση, τις γυναίκες. Απολάμβανα την παρέα του», συνεχίζει. Ο ίδιος, αποχαιρετώντας τον Γιάννη Μπουτάρη στο αίθριο του δημαρχείου την περασμένη Τρίτη, έβγαλε από το πέτο του μία καρφίτσα και την άφησε πάνω στο φέρετρο. «Ήταν ένα χρυσό αηδόνι. Κάθε φορά που βλεπόμασταν ανταλλάζαμε καρφίτσες. Ήθελα να του τη δώσω νωρίτερα, αλλά δεν πρόλαβα», αναφέρει.

«Κοιτάξτε να περάσετε καλά στη ζωή σας»

Ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν απρόβλεπτος. Τόσο που ορισμένες φορές μπορεί να σε έβγαζε από τα ρούχα σου. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια μίας σοβαρής σύσκεψης, και ενώ οι τόνοι ήταν στα ύψη, έπαιρνε στα χέρια του ένα παιχνίδι που είχε αγοράσει λίγη ώρα νωρίτερα από πλανόδιους, σχεδόν όλοι τον προσφωνούσαν κυρ Γιάννη, και σου ζητούσε να σταματήσετε τη συζήτηση για να παίξετε. Έκανε αυτό που παρότρυνε να κάνουν οι νέοι. «Να είστε ευχαριστημένοι. Μην κοιτάτε τι θα γίνει στο μέλλον. Αυτό μου θυμίζει το ανέκδοτο με τον γρύλλο. Αντιμετωπίστε τα πράγματα, συνειδητοποιείστε αυτό που κάνετε. Έχετε την άποψή σας. Κάντε τις υποχωρήσεις σας, αλλά ένα πράγμα να θυμάστε πάντα: για ποιο λόγο ήρθατε σε αυτόν τον κόσμο δεν το εξετάζω, ήρθατε όμως. Τουλάχιστον, κοιτάξτε στη διάρκεια που είστε να περάσετε καλά», είχε πει απευθυνόμενος σε νέους το 2016, φράση με την οποία αποχαιρέτησε όλους, όσοι βρέθηκαν την Τρίτη στο δημαρχείο, για να του πουν το τελευταίο αντίο.

Στο νησί του, τον παράδεισό του

Ένας άνθρωπος που παρά τη μεγάλη δράση του και το πλούσιο έργο του απολάμβανε τη ζωή και ζούσε μέσα στην ίδια την κοινωνία. Δεν κοιτούσε τους ανθρώπους από ψηλά ή από απόσταση. Ζούσε με αυτούς, μαζί με αυτούς και δρούσε γι’ αυτούς. 

Η Αθηνά Γιαννοπούλου, κορυφαία πλαστική χειρουργός, τον αποχαιρέτησε, ανεβάζοντας μία φωτογραφία του από τις περσινές του διακοπές στο Διάπορο στη Χαλκιδική, στο «νησί», όπως έλεγε ο κυρ Γιάννης. Το αγαπημένο του νησί, όπου ηρεμούσε και ξεκουραζόταν. Η φωτογραφία τραβήχτηκε από την «παντόφλα», την βάρκα του, κι ενώ ο κυρ Γιάννης, έχοντας δίπλα του την αγαπημένη του, την χαιρετούσε, χαμογελώντας μέσα στη θάλασσα. «Ήταν και θα είναι σύμμαχος και φίλος μου για πάντα. Του χρωστάω πολλά. Στάθηκε δίπλα μου όσο λίγοι. Το σπίτι μου βρίσκεται στη Βουρβουρού Χαλκιδικής απέναντι από το νησί. Πήγαινα εκεί από μικρή και τον ήξερα με την γυναίκα του, την Αθηνά. Οι δυο τους είχαν κάνει έναν ιδιαίτερο τόπο στο Διάπορο. Το 2008, όταν γύρισα από την Αμερική, αποφάσισα να μείνω στη Θεσσαλονίκη. Για εμάς ο Γιάννης ήταν έμπνευση. Όταν ξεκίνησα την ΑΕΛΙΑ, την οργάνωση για την αντιμετώπιση του καρκίνου του μαστού, έκανε τα αδύνατα, δυνατά. Θυμάμαι το 2011 στην πρώτη εκδήλωση ‘η μελωδία της ΑΕΛΙΑ’ στο Μέγαρο Μουσικής μία ημέρα πριν την μεγάλη εκδήλωση, ο Γιάννης ήρθε με δύο κουτιά πίτσες, για να παρακολουθήσει τις πρόβες και όλες τις γυναίκες που αντιμετώπισαν τον καρκίνο. Μετά από αυτό φωτίσαμε της Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου ροζ. Ο Γιάννης βοήθησε και αυτή η ιδέα έγινε πράξη κι έκτοτε γίνεται κάθε χρόνο», λέει η κ. Γιαννοπούλου. 

«Στις διακοπές έπαιρνε την ‘παντόφλα’ και ερχόταν σπίτι πάντα, φέρνοντας μαζί του κρασιά. Ερχόταν για καφέ και γλυκό του κουταλιού», συνεχίζει και θυμάται: «ήταν ένας άνθρωπος με ενσυναίσθηση, ψάρευε την ανάγκη του άλλου, άκουγε, ήταν περίεργος για τις ζωές των συνομιλητών του. Ακομπλεξάριστος. Σπάνιος, ωραίος, που δεν είχε πρόβλημα να τσαλακωθεί και σχεδόν αυτόματα να γίνει και πάλι ένα ‘κολαριστό πουκάμισο’. Ήταν για μένα έμπνευση», σημειώνει. Και καταλήγει: «ο Γιάννης Μπουτάρης ήταν ένας δήμαρχος-ποιητής. Ήθελα να ζήσει για να χαρεί, απολαμβάνοντας το όραμά του να γίνεται έργο. Ήταν το αντίδοτο της Θεσσαλονίκης…».

«Δεν έκανε πίσω…»

Η πρώην υπουργός και πρώην Επίτροπος, Άννα Διαμαντοπούλου, υπήρξε φίλη του Γιάννη Μπουτάρη. «Κάναμε διακοπές μαζί. Ερχόταν με την ‘παντόφλα’ στη Βουρβουρού. Είχαμε μία διαχρονική σχέση. Θυμάμαι, όταν ο νόμος για τη μεταρρύθμιση στην Παιδεία ήταν ακόμα σε διαβούλευση, με πήρε τηλέφωνο, λέγοντάς μου ότι διάβασε όλο το νομοσχέδιο και πως θα βγει στο… κλαρί από την επομένη, γιατί πίστευε ότι με τον νόμο αυτό τα πανεπιστήμια της Θεσσαλονίκης θα αποκτήσουν εξωστρέφεια. Και το έκανε. 

Έδωσε συνεντεύξεις, για να υπερασπιστεί τον νόμο. Ήταν ο μόνος που δεν έκανε πίσω. Το βράδυ της ψηφοφορίας, όταν το σχέδιο νόμου πέρασε από τη Βουλή με 255 ψήφους, δύο άνθρωποι μου έστειλαν μήνυμα. Ο Σημίτης και ο Μπουτάρης. Έγραφε ο κυρ Γιάννης ‘τους σκίσαμε’. Όταν δέχτηκε την επίθεση, θυμάμαι, είχα μιλήσει ανοιχτά υπέρ της Καλυψώς Γούλα, γιατί, ενώ στο σημείο υπήρχαν πολλοί άνδρες, μόνο εκείνη βγήκε μπροστά. ‘Οι γυναίκες είναι οι πραγματικοί άνδρες’, μου είχε στείλει. Βλέπω στο κινητό μου μηνύματα από τον περασμένο Ιούλιο, Αύγουστο, Σεπτέμβριο. Μου έστελνε θετικά σχόλια για εμφανίσεις μου ενόψει της εκλογικής διαδικασίας της ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Την ημέρα των εκλογών με πήρε τηλέφωνο από το εκλογικό κέντρο όπου ψήφισε, για να μου ευχηθεί καλή επιτυχία», αναφέρει η κ. Διαμαντοπούλου, συμπληρώνοντας πως ο Γιάννης Μπουτάρης θα λείψει από το δημόσιο γίγνεσθαι.

*Δημοσιεύθηκε στη “ΜτΚ” στις 17.11.2024

πηγή makthes.gr