Όταν ένας νόμος ρυθμίζει μια πραγματική κατάσταση ή μια βιοτική σχέση, προβαίνει σε στάθμιση των αντικρουομένων δικαιωμάτων ή των αντιπάλων συμφερόντων, τα οποία προστατεύονται εξίσου από την έννομη τάξη. Υπό την έννοια αυτή, κάθε ρυθμιστική διάταξη «προσβάλλει» τα αντικρουόμενα νόμιμα συμφέροντα, στο μέτρο που κανένα από αυτά δεν ικανοποιείται πλήρως, προκειμένου να επιτευχθεί, κατά το ανθρωπίνως δυνατόν, η κοινωνική ευταξία και αρμονία.-
Είναι παγκοίνως γνωστό σε όλους τους Σερραίους ότι από πολλών δεκαετιών, από τις οποίες υπάρχουν και σχετικά φωτογραφικά στοιχεία, επί της πρώην οδού Μεραρχίας (όπου και η περίφημη «βόλτα») και νυν Κ. Καραμανλή λειτουργούσαν πάμπολλα καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος (καφέ, ζαχαροπλαστεία), τα οποία και ανέπτυσσαν τραπεζοκαθίσματα, σύμφωνα με τις κείμενες διατάξεις (β.δ. 24/1958, ΦΕΚ Α΄ 171/1958, όπως ισχύει).-
Ξαφνικά, περί το έτος 2017 η νυν δημοτική Αρχή, επικαλούμενη, προσχηματικά κατά την άποψή μου, την πεζοδρόμηση της οδού Κ. Καραμανλή στο τμήμα της μεταξύ των οδών Δ. Σολωμού – Ερμού και 29ης Ιουνίου, αποφάσισε την πλήρη απαγόρευση της τοποθέτησης τραπεζοκαθισμάτων από τις επιχειρήσεις, οι οποίες από πολλών ετών λειτουργούσαν εκεί και στις οποίες η ίδια δημοτική Αρχή επέτρεπε την ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων, όταν ακόμη δεν υπήρχε ο πεζόδρομος, αλλά μόνο το πεζοδρόμιο (τότε φαίνεται δεν παρεμποδίζονταν οι διερχόμενοι συμπολίτες μας). Και μάλιστα ανανέωνε κάθε χρόνο τις σχετικές άδειες, εισπράττοντας τα αντίστοιχα τέλη.-
Το επιχείρημα, του οποίου γίνεται επίκληση για την δικαιολόγηση της απόφασης αυτής είναι αυτό της μακροχρόνιας πολιτικής αισθητικής αναβάθμισης της συγκεκριμένης περιοχής του κέντρου της πόλης μας. Ειρήσθω εν παρόδω, βεβαίως, ότι δεν φαίνεται να υπάρχει το ίδιο ενδιαφέρον για άλλα σημεία του κέντρου, σε απόσταση λίγων μέτρων από την συγκεκριμένη περιοχή, στα οποία επιτρέπεται (και καλώς κατά την άποψή μου) η ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων. Μόνο που το επιχείρημα αυτό καταρρίπτεται από τις ίδιες τις αποφάσεις και πράξεις της νυν δημοτικής Αρχής.
Συγκεκριμένα, το Νέο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο της πόλεως των Σερρών, που εγκρίθηκε το έτος 2013, δηλαδή επί θητείας της ίδιας δημοτικής Αρχής, επιτρέπει σαφέστατα την ίδρυση καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος στο συγκεκριμένο σημείο. Εάν υπήρχε οποιαδήποτε μακρόπνοη πολιτική αισθητικής αναβάθμισης, θα μπορούσε κάλλιστα από τότε να προβλεφθεί ότι απαγορεύονται οι επιχειρήσεις αυτού του είδους στο συγκεκριμένο τμήμα του ιστορικού κέντρου της πόλης μας, δεδομένου ότι υπήρχε διακηρυγμένη θέση της δημοτικής Αρχής περί επέκτασης της πεζοδρόμησης και στην υπόλοιπη οδό Κ. Καραμανλή. Αποτελεί, δε, φαιδρότητα, που καταδεικνύει είτε κακοπιστία είτε παντελή άγνοια, ο ισχυρισμός ότι καταστήματα αυτού του είδους μπορούν να λειτουργήσουν χωρίς τραπεζοκαθίσματα.-
Και βέβαια, αποτελεί καταφανώς άδικη μεταχείριση έναντι άλλων επιχειρήσεων σε απόσταση λίγων μέτρων, στις οποίες επιτρέπεται (και καλώς επιτρέπεται) η ανάπτυξη τραπεζοκαθισμάτων.-
Όλα τα ανωτέρω επιχειρήματα, καθώς και πολλά άλλα ετέθησαν υπ’ όψιν του Συμβουλίου της Επικρατείας. Το σεβαστό, όμως, Δικαστήριο ουδεμία απάντηση έδωσε σε αυτά, μη ανταποκρινόμενο στην συνταγματική επιταγή της πλήρους και εμπεριστατωμένης αιτιολογίας των δικαστικών αποφάσεων. Απεναντίας, με την στάση του αυτή αρνήθηκε ακόμη και να προβεί στην στάθμιση των δικαιωμάτων που συγκρούονται στην προκειμένη περίπτωση.
Στάθμιση, που το ίδιο εισήγαγε με την ρηξικέλευθη νομολογία του εδώ και αρκετές δεκαετίες. Και κατά τούτο, δεν παρίσταται απολύτως πειστική η απόφασή του. Υποστηρίζοντας, δε, ότι η επίμαχη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου «εκδόθηκε εντός των ορίων της εξουσιοδότησης …» ουσιαστικά ανέτρεψε πλήρως την προγενέστερη νομολογία του, η οποία είχε κρίνει ότι ο εκάστοτε Δήμος δεν έχει την εξουσία να απαγορεύσει πλήρως την ανάπτυξη των τραπεζοκαθισμάτων, αλλά μόνο να την ρυθμίσει. Ανατροπή, η οποία δεν τολμήθηκε να διακηρυχθεί ρητώς, αλλά με το επιχείρημα ότι η συγκεκριμένη απαγόρευση δεν συνιστά απαγόρευση, αλλά ρύθμιση. Διότι, αυτό είναι το αληθές νόημα της ανωτέρω φράσης της απόφασης.-
Σε κάθε, δε περίπτωση μία νόμιμη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου είτε εφαρμόζεται είτε αναστέλλεται σε «ύποπτες» χρονικά περιόδους, όπως είναι η προεκλογική είτε αλλάζει με άλλη νόμιμη απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Θα πρέπει, όμως, να ληφθεί υπ’ όψιν από τους διαπρύσιους κήρυκες της νομιμότητας ότι πολλές φορές η απόλυτη νομιμότητα οδηγεί στην απόλυτη αδικία, όπως μας δίδαξαν οι Λατίνοι νομοδιδάσκαλοι (summus ius, summa iniuria).-
Εν κατακλείδι, το μόνο ουσιαστικό και «θετικό» συμπέρασμα είναι ότι το Δικαστήριο άφησε απόλυτη την ελευθερία στους δημοτικούς Άρχοντες όλης της χώρας να αποφασίζουν πού, πότε και πώς θα απαγορεύουν τα τραπεζοκαθίσματα. Ουδείς μπορεί, πλέον, να κρυφτεί πίσω από μία δικαστική κρίση, διότι για να γίνει σαφές σε όλους: το Δικαστήριο ουδέποτε είπε «απαγορεύω τα τραπεζοκαθίσματα».
Άφησε ελεύθερο τον Δήμο να το κάνει. Η ελευθερία, βέβαια, αυτή συνεπάγεται και ανάληψη της σχετικής ευθύνης. Τόσο από τους υποψηφίους Δημάρχους, αλλά και τους δημοτικούς συμβούλους, οι οποίοι πρέπει στο σύνολό τους να λάβουν κρυστάλλινη θέση, όσο όμως και από τους πολίτες, οι οποίοι έχουν και τον τελικό λόγο.
Και σε αυτούς τους τελευταίους εναπόκειται να αποφασίσουν, εάν θέλουν μία πόλη, της οποίας το κέντρο θα θυμίζει μετά τις 9 το βράδυ μαυσωλείο ή όχι.-
