Date:
Πριν από δέκα χρόνια, ο Αχιλλέας Χαρίσκος άρχισε να μαζεύει και να περιποιείται φυτά που είχαν εγκαταλειφθεί. Τους έφτιαξε τον δικό τους χώρο σε έναν ήσυχο πεζόδρομο, ώστε η Αθήνα να αρχίσει να αγοράζει second-hand φυτά, όπως κάνει και με τα ρούχα.
Ρώμη, Παλέρμο και Νάπολη, Βερολίνο και Πράγα, Αγία Πετρούπολη, Πόλη του Μεξικού και Τζακάρτα. Αυτές είναι μόνο μερικές από τις στάσεις που έκανε ο Αχιλλέας Χαρίσκος επί δεκατρία χρόνια, ταξιδεύοντας όπου τον πήγαιναν οι παραστατικές τέχνες. Σε όλα αυτά τα μέρη έχει χορέψει. Κι όταν δεν είχε μαθήματα, πρόβες ή παράσταση, έβρισκε τον χρόνο να μαζεύει και να υιοθετεί τα φυτά όσων μετακόμιζαν και δεν είχαν πού να τα αφήσουν, συνέλεγε κι αυτά που κάποιοι άφηναν στα σκουπίδια, για να τα περιθάλψει.
Με τη σειρά του, όταν άφηνε μια πόλη για να μεταφερθεί σε μια άλλη, φρόντιζε να αφήνει τα φυτά του σε φίλους, οι οποίοι ήξερε ότι θα φροντίσουν όσα εκείνος ξαναζωντάνεψε. Αν ταξίδευε με τρένο, έπαιρνε μια-δυο μικρές γλάστρες μαζί του.
«Έχω μεγαλώσει σε χωριό, στην Αγγίστα Σερρών, όπου η γιαγιά μου είχε μια αυλή γεμάτη λουλούδια και ήταν πολύ καλή με αυτά, έπιανε το χέρι της φοβερά, ενώ ο παππούς μου αναλάμβανε τα μπολιάσματα στα δέντρα. Βλέποντας αυτούς τους δύο να κάνουν δουλειές, κατάλαβα ότι η φροντίδα των φυτών χρειάζεται, πάνω απ’ όλα, ενσυναίσθηση. Κι όταν πια βρέθηκα σε πόλεις μουντές τις περισσότερες μέρες, τα φυτά ήταν η μόνη μου ευχαρίστηση μέσα στο σπίτι, ήταν ο τρόπος μου να αποσυμπιέζομαι».
Το ότι βλέπεις παντού κάποια συγκεκριμένα φυτά σίγουρα έχει να κάνει με τις μόδες που ξεκινάνε από το Ιnstagram, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Από τη στιγμή που μπαίνεις στον κόσμο τους δεν μπορείς να σταματήσεις να ασχολείσαι μαζί τους, δεν μπορείς να ζήσεις σε ένα σπίτι μόνο με έπιπλα και ξερά αντικείμενα.
Στα δεκαοκτώ του φεύγει από τη Δράμα και πάει στη Γαλλία, γιατί ήθελε να αναρριχηθεί στην περιοχή του Fontainebleau. «Επιστρέφω, πάω στρατό και ασχολούμαι λίγο με τα ζογκλερικά. Μόλις τελειώνει αυτή η περίοδος, δεν ξέρω τι να κάνω, κατεβαίνω στην Κρήτη, βρίσκω κάτι δουλειές ό,τι να ’ναι, τελικά αρχίζω να εργάζομαι ως ανιματέρ χάρη στα λίγα ζογκλερικά που ήξερα. Έπειτα γίνομαι καλλιτέχνης του δρόμου και σύντομα παίρνω την απόφαση να φύγω και να πάω να βρω μια σχολή τσίρκου. Το έκανα.
Γύριζα από δω και από εκεί, μέχρι που βρέθηκα σε σχολή σωματικού θεάτρου στο Βερολίνο και μετά στο School of New Dance Development, στο Άμστερνταμ. Δούλεψα και ταξίδεψα με πολλές ομάδες. Από το 2011 και μετά μάθαινα και έβλεπα ότι στην Αθήνα τα πράγματα γίνονταν πιο δημιουργικά και εναλλακτικά, ενώ έξω ήταν ήδη αποστειρωμένα, ήξερες πού θα σε οδηγούσε κάθε βήμα, σκεφτόμουν λοιπόν καιρό να γυρίσω».
Επέστρεψε, τελικά, στην Αθήνα το 2016, συνεχίζοντας την τέχνη του, αλλά και την ενασχόλησή του με τα φυτά, στα οποία είναι εντελώς αυτοδίδακτος. Στην πρώτη καραντίνα, την περίοδο που όλοι έβλεπαν online παραστάσεις, ζύμωναν ψωμιά και κανόνιζαν διαδικτυακά ποτά, ο Αχιλλέας ήθελε να παίζει τάβλι. «Μου έδωσε ένα μια φίλη, που πάνω του είχε το όνομα ενός παλιού music-hall των βορείων προαστίων». Το όνομα του music-hall ήταν ίδιο με αυτό ενός κόκκινου πολωνικού λουλουδιού που είχε συναντήσει και κάπως έτσι βαφτίστηκε το διαφορετικό μαγαζί με second-hand φυτά που άνοιξε πριν από λίγες μέρες στην Κυψέλη.
Ο χώρος ενός πρώην τυροπιτάδικου στον πεζόδρομο της Αγίας Ζώνης μεταμορφώθηκε από τον Αχιλλέα σε ένα μέρος γεμάτο used φυτά που βρέθηκαν εγκαταλελειμμένα είτε στα σκουπίδια, είτε σε μπαλκόνια, είτε προήλθαν από μια διαδικασία ανταλλαγής, έχει μια DIY αισθητική που τραβάει το βλέμμα και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι συμβαίνει εκεί. Πίσω από μια διάφανη λωριδοκουρτίνα έχει δημιουργήσει ένα μικρό εργαστήριο, όπου φτιάχνει γλάστρες από ανακυκλωμένα υλικά κηπουρικής, από χώμα που περισσεύει από τις μεταφυτεύσεις, ελαφρόπετρα και μια πολύ μικρή δόση τσιμέντου, για να δέσουν, «είναι κατασκευές που κρατάνε την υγρασία λίγο παραπάνω, σίγουρα βοηθούν το φυτό περισσότερο από ένα πλαστικό κασπό».
Πέρα από το ότι ανταποκρίνεται στην τάση που θέλει την Αθήνα να πρασινίζει, δημιουργώντας αστικές ζούγκλες από τα διαμερίσματα μέχρι τους χώρους εστίασης, το Παπιγιόν project βασίζεται στην επαναχρησιμοποίηση και την προωθεί.
«Πλέον παίρνουμε τόσα πράγματα από δεύτερο χέρι, γιατί να μην το κάνουμε και με τα φυτά μας; Πολλοί είναι εκείνοι που παρατάνε τα φυτά τους μέσα και δίπλα σε κάδους, είτε γιατί τα βαρέθηκαν είτε γιατί έχασαν τη λάμψη τους. Δεν έχει να κάνει με το αν ξέρουν ή δεν ξέρουν να τα φροντίζουν, κανείς στην πραγματικότητα δεν ξέρει ή, τουλάχιστον, δεν μπορεί να γνωρίζει τι χρειάζεται κάθε γλάστρα αν δεν διαβάσει και δεν πειραματιστεί. Πρέπει να παρατηρείς αν το φυτό περνάει καλά στο σπίτι σου και όχι να το αντιμετωπίζεις ως ένα άψυχο κομμάτι διακόσμησης, να λες “θέλω αυτά τα φύλλα να μου καλύψουν εκείνη την άδεια γωνία”. Δεν πάει έτσι, δεν μπορείς να τοποθετήσεις σώνει και καλά ένα φυτό κάπου που δεν είναι η θέση του».
«Απολαμβάνω να φροντίζω ένα παρατημένο φυτό, να το ανανεώνω, να του χαρίζω μια δεύτερη ευκαιρία και μια παράταση ζωής κι έπειτα να βρίσκει ένα άλλο σπίτι» λέει ο Αχιλλέας. Φωτ.: Πάρις Ταβιτιάν/LIFO
«Απολαμβάνω να φροντίζω ένα παρατημένο φυτό, να το ανανεώνω, να του χαρίζω μια δεύτερη ευκαιρία και μια παράταση ζωής κι έπειτα να βρίσκει ένα άλλο σπίτι» λέει ο Αχιλλέας, που αυτές τις μέρες πειραματίζεται με ένα σφενδάμι. «Ψάχνω συνέχεια νέα φυτά, εκείνα με τα οποία δεν έχει τύχει να ασχοληθώ μέχρι σήμερα, και δοκιμάζω όσα διαβάζω στην πράξη, προκειμένου να μπορώ να συμβουλέψω καλύτερα εκείνον που τελικά θα το αγοράσει».
Το Παπιγιόν project ακολουθεί την εποχικότητα στα φυτά, θα φιλοξενεί εκείνα που αντέχουν στις εκάστοτε θερμοκρασίες. Αυτήν τη στιγμή έχει παχύφυτα και παχυπόδια, κάκτους, συκιές, μανόλιες και μπέντζαμιν.
Ο ίδιος μένει σε ένα δώμα και εκεί έχει διαμορφώσει έναν πυκνό κήπο σαράντα τετραγωνικών μέτρων. Όταν δεν φροντίζει τη δική του ανθισμένη ταράτσα, αναλαμβάνει άλλες, περιποιείται μπαλκόνια και κήπους, ασχολείται κυρίως με καλλωπιστικά κλαδέματα, «αυτά τα ξέρω καλά. Αν πρόκειται για κουρέματα και κλαδέματα που γίνονται για να καρποφορήσει το φυτό, δεν τα αναλαμβάνω. Έχω κάποιους φίλους γεωπόνους που μπορούν να το κάνουν, εκείνους που με βοηθάνε, που μιλάω πολύ μαζί τους και μου λύνουν απορίες».
Η Αγίας Ζώνης είναι, προς το παρόν, ένας ήσυχος δρόμος για την περιοχή, με μικρές βιτρίνες, σημεία σκιερά, λίγα τραπεζάκια έξω, που έβγαλε πρόσφατα το Bateau Ivre, και μια εκκλησία με προαύλιο χώρο που θυμίζει χωριό.
«Τον επέλεξα και για οικονομικούς λόγους αλλά και γιατί είναι πολυπολιτισμικός και πολύχρωμος, γιατί ήθελα να επικοινωνήσω τη φιλοσοφία των used φυτών έξω από τις πιάτσες. Το να συστήσω τα μεταχειρισμένα φυτά σε μια πραγματική γειτονιά, που είναι λίγο πιο δύσκολη, έχει μεγαλύτερο ενδιαφέρον για μένα. Αναρωτιόμουν πώς θα φανεί το μαγαζί στις παλιές κατοίκους που περνάνε από τον δρόμο, τις μέρες που είμαι εδώ είναι θετικό το πρόσημο, το κοιτάνε, ενδιαφέρονται, τους εξηγώ την ιδέα μου. Οι μεγαλύτεροι άνθρωποι πάντα είχαν καλή σχέση με τα φυτά, για μένα οι καλύτερες δασκάλες είναι οι γιαγιάδες, λατρεύω να πηγαίνω στα μπαλκόνια τους και να τις βοηθάω, ξέρουν τα πάντα για τις γλάστρες τους».
Στους πάγκους του Παπιγιόν project υπάρχει μια στερλίτσια και μια μονστέρα, αυτά τα φυτά είναι παραγγελία και από τα λίγα καινούργια του μαγαζιού.
«Το ότι βλέπεις παντού κάποια συγκεκριμένα φυτά σίγουρα έχει να κάνει με τις μόδες που ξεκινάνε από το Ιnstagram, αλλά μικρή σημασία έχει αυτό. Από τη στιγμή που μπαίνεις στον κόσμο τους δεν μπορείς να σταματήσεις να ασχολείσαι μαζί τους, δεν μπορείς να ζήσεις σε ένα σπίτι μόνο με έπιπλα και ξερά αντικείμενα».
Ζωή Παρασίδη
Πηγή lifo.gr
