Σέρρες: “Άιντι κι καντήλιασε και φέτος το παμπόρι…”

Άιντι κι κανήλιασε το παμπόρι( γλωσσικό ιδίωμα της Κοζάνης παμπόρι (το ι ακούγεται αμυδρά)=χαρταετός (τη λέξη τη βρίσκουμε και Σέρρες, Δράμα)!!!

Αυτό επαναλαμβάναμε ρυθμικά ως επιφώνημα θριάμβου όταν καταφέρναμε να σηκωθεί ψηλά. Γιατί στα δικά μας παιδικά χρόνια το πέταγμα του παμποριού ήταν τέχνη, όπως και η κατασκευή του. Έπρεπε να βρούμε χοντρά καλάμια να τα σκίσουμε στην μέση και αν είχαμε 1,5 δραχμές να αγοράσουμε κόλλες. Αν όχι, με εφημερίδες.

Να αγοράσουμε 2-3 τσιλέδες σπάγκο και κόλλα με αλεύρι. Στο Ιμαρέτ, από όπου κατάγομαι το καλύτερο παμπόρι, το έκανε ό αείμνηστος γείτονας μου Βασίλης Πολυζάς. Μετά ανεβαίναμε στο ”πέταλο” (έτσι λέγαμε τον λόφο πάνω από τα σπίτια μας γιατί είχε σχήμα πέταλου) και τα πετούσαμε. Εκεί γινόταν και απίστευτες αερομαχίες -παμπορομαχίες με τα παμπόρια της άλλης γειτονιάς από την άλλη πλευρά του πέταλου. Το λεγόμενο “πλίατσικο“

Επιχειρούσαμε να καταρρίψουμε το αντίπαλο παμπόρι και να το πάρουμε ως λάφυρο. Ορισμένοι μάλιστα δέναν ξυραφάκια στην ουρά για να κόψουν τον σπάγκο του αντίπαλου. Άλλες εποχές, άλλα ήθη και άλλα παιχνίδια. Παμπόρι πετούσαμε όλ η την περίοδο της άνοιξης και όχι μόνο καθαρά Δευτέρα. Για μας ήταν τρόπος ζωής. Όχι έθιμο

Θ. Ελιόγλου