O aκούραστος 98χρονος ιερέας, ο πατέρας Βασίλειος συνεχίζει να ιερουργεί, αν και έχει βγει στη σύνταξη, ενώ μέχρι και πριν λίγο καιρό ταξίδευε και στο εξωτερικό και πήγαινε σε διάφορες εκκλησίες, κάνοντας όπως λέει το καθήκον του.
Μιλώντας στην εκπομπή «Περίμετρο» της ΕΡΤ3, αφηγείται τη ζωή του, πως γλίτωσε από εκτέλεση κατά την περίοδο της Κατοχής, ενώ εστιάζει και στη σημασία της εργασίας.
«Η μεγάλη αντοχή οφείλεται στην εξάσκηση την οποία έκανα από μικρός. Εργαζόμουν σκληρά, αλλά πάντοτε, ας πούμε στα όρια του δυνατού. Και η τροφή επίσης ήταν φυσική, περισσότερο χόρτα και γαλακτερά. Εργαζόμουν όπως πρέπει, βοηθούσα την οικογένεια του πατέρα μου, με τον πατέρα μου μαζί δουλεύαμε και στο βουνό και στον κάμπο. Αυτή η εξάσκηση με έκανε ώστε να μη λυγίζω εύκολα. Είναι το καθήκον μου πρώτα απ’ όλα να ιερουργήσω και δεύτερον ο μη εργαζόμενος, μηδέ εσθιέτω, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, ούτε δηλαδή πρέπει να τρώει αυτός που δεν εργάζεται. Φυσικά αυτός που μπορεί να εργαστεί και δεν εργάζεται».
Γλίτωσε από εκτέλεση κατά την περίοδο της Κατοχής, βρισκόμενος κάπου στα Γιαννιτσά και εξηγεί πως συνέβη…
«Ο πατέρας μου θερίζοντας με το δρεπάνι που ήταν σκουριασμένο, χτύπησε στο γόνατο του και οι γιατροί ήθελαν να του το κόψουν, αλλά δεν τους άφησε και δεν μπορούσε να εργαστεί. Τότε ήμουν 13 -14 χρονών και αναγκαζόμουν να οργώνω, να σπέρνω μαζί με την αδελφή μου. Είχα πάει στο μύλο, με έβαλε στο γαϊδουράκι, είχαμε δυο σακιά μικρά σιτάρι και πήγα στα Γιαννιτσά, στο μύλο.
Εκεί ήρθε ένας Γερμανός και με πήρε ενώ είχαν συγκεντρώσει όλους τους κατοίκους στην πλατεία κάτω. Όταν πήγα βλέπω όλον τον κόσμο εκεί. Με πήρε ο Γερμανός εκεί, του είπε κάποιος τι τον έφερες εδώ και μετά μου έδωσε μια κλωτσιά στον πισινό μου και μου λέει , ράους, φύγε. Και έτσι έφυγα. Πήγα στο μύλο, πήγα, πήρα τα σιτάρια τα οποία τα είχε αλέσει ο μυλωνάς και γλίτωσα».
