Σέρρες: Αναβίωσε ο Ζάμαντας στην Πεντάπολη Σερρών -video

Ζάμαντας: Αναβίωσε μετά από απουσία δύο ετών το έθιμο του Ζάμαντα στην Πεντάπολη Σερρών του δήμου Εμμ. Παπά. Οι κάτοικοι από νωρίς συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν το δρώμενο και ο εορτασμός της Ζωοδόχου πηγής διαρκεί για δύο ημέρες.

Η λαϊκή παράδοση της Πεντάπολης θέλει η ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής που είναι η πρώτη Παρασκευή μετά το Πάσχα, να γιορτάζεται κάθε χρόνο στο παρεκκλήσι της Αγίας Παρασκευής με διήμερο πανηγύρι. Η γιορτή αρχίζει το απόγευμα της παραμονής με αποκορύφωμα των λαϊκών εκδηλώσεων, τον τοπικό χορό «Ζάμαντα», που χορεύεται με ζουρνάδες και νταούλια και ξέχωρη λεβεντιά.

Μετά από δύο χρόνια απουσίας του εθίμου οι κάτοικοι μαζεύτηκαν από νωρίς προκειμένου να αναβιώσουν και πάλι το «ΖΑΜΑΝΤΑ»

Για τις ρίζες του εθίμου αυτού και ιδιαίτερα του χορού «Ζάμαντα» υπάρχουν διάφορες εκδοχές.

«Όταν οι κάτοικοι του χωριού γιόρταζαν χορεύοντας και πανηγυρίζοντας μετά την Ανάσταση τον ερχομό της άνοιξης, οι αλλόθρησκοι κατακτητές με διάφορα προσχήματα προκαλούσαν τους χριστιανούς δημιουργώντας πολλές φορές σοβαρά επεισόδια. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να σταματούν οι θρησκευτικές και λαϊκές εκδηλώσεις («χαλνούσι το παναήρι») η προσμονή των οποίων και η προετοιμασία για αυτές ήταν ιδιαίτερα σημαντικές για τη ζωή ολόκληρου του χωριού. Κατά τη διάρκεια λοιπόν ενός τέτοιου μεγάλου πανηγυριού όλος ο κόσμος ήταν πιασμένος στο χορό ……. ξαφνικά όμως αντιλαμβάνονται να ανηφορίζει και να πλησιάζει το βάρβαρο μπουλούκι των Οθωμανών. Εξαγριωμένοι, χτυπώντας και βρίζοντας τους κατοίκους ήθελαν να τους χαλάσουν τη γιορτή.
Ένας λεβέντης δεν ανέχτηκε τις αφόρητες προκλήσεις των απίστων και ξεπετάχτηκε μέσα από το πλήθος που ήταν συγκεντρωμένο. Ήταν ο γιος μιας χήρας μάνας που προτάχθηκε για να αναμετρηθεί στην πρόσκληση του Οθωμανού «Ζάμαντα». Άρχισαν να χτυπιούνται κάτω από τα τρομαγμένα και ανήσυχα βλέμματα όλων και τις σπαρακτικές παρακλήσεις της μάνας.
Ο αγώνας ήταν άνισος για τον νέο γιατί με δόλιο τρόπο χτυπήθηκε θανάσιμα. Σε ανάμνηση της θυσίας του νέου και ως ελάχιστο φόρο τιμής οι άνθρωποι του χωριού μετέβαλαν τα συναισθήματά τους σε λόγο (τραγούδι), κίνηση (χορό) και μελωδία, προϊόντα της λαϊκής δημιουργίας».
Ενώ οι κάτοικοι απόλαυσαν και πάλι τα ήθη και τα έθιμα της παράδοσης τους.