Σέρρες: ΑΝΤΙ ΣΤΕΦΑΝΟΥ... για τον Ρίζο Σαδίκη που έφυγε από την ζωή

Πριν από λίγες ημέρες έφυγε από τη ζωή ο Ρίζος Σαδίκης σε ηλικία 80 ετών.

Παλαίμαχος εξέχων ποδοσφαιριστής στον Μέγα Αλέξανδρο Ηράκλειας και τον Πανσερραϊκό, προπονητής, επιτυχημένος και αγαπητός επαγγελματίας στην πόλη της Ηράκλειας, φίλος, πατέρας, παππούς.
«Αλεκάκη, μη στενοχωριέσαι … η ομάδα θα βρει τα πατήματά της», μου έλεγε με το απαράμιλλο μειδίαμα του ο Ρίζος το Σεπτέμβριο του 2008 όταν η ομάδα του Μεγάλου Αλεξάνδρου αντιμετώπιζε αγωνιστικές δυσκολίες στην αρχή του πρωταθλήματος, και εγώ ως νέος πρόεδρος δεχόμουν τις πρώιμες «καλοπροαίρετες» κριτικές των επαϊόντων και μη, συμπολιτών μου.
Ο Ρίζος ήταν εμβριθής γνώστης του ποδοσφαίρου και αναμφίβολα θα μπορούσε να μου επισημάνει πολλά για τα ζητήματα του συλλόγου προσδοκώντας με βεβαιότητα πως τα λεγόμενα του θα βρουν ευήκοα ώτα, δεδομένου του ειλικρινούς σεβασμού από μέρους μου. Όμως ο Ρίζος περιορίζονταν στην έκφραση μιας αβίαστης έκφρασης αγάπης και ηθικής συμπαράστασης απέναντι στην ομάδα, αποφεύγοντας πατερναλιστικές νουθεσίες και υποδείξεις.
Ο καιρός πέρασε και η αθλητική ιστορία του τόπου μας κατέγραψε την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 1ου ομίλου της Δ΄ Εθνικής από την ομάδα μας το Μάιο του 2010 και την άνοδο στην επαγγελματική Football League 2.
Ο μήνας αυτός ήταν πολύ πυκνός σε γεγονότα και έμπλεος συγκινήσεων. Ένα από τα πιο φορτισμένα στιγμιότυπα της εποχής εκείνης και το οποίο έχω αποθησαυρίσει στη μνήμη μου, ήταν η στιγμή που ο Ρίζος συναπαντώντας με στην αγορά έτρεξε για να με συγχαρεί. Με πλησίασε με κόκκινα βουρκωμένα μάτια και με αγκάλιασε με ένταση χωρίς να πει κουβέντα, χωρίς να πω κουβέντα.
Η αγκαλιά αυτή καταπράυνε, στο μέτρο του δυνατού, τις πληγές της μέχρι τότε ενασχόλησης μου με το σωματείο και με ενθάρρυνε για την απαιτητική συνέχεια.
Για τις ιδιαίτερες πτυχές του χαρακτήρα του, για το βίο και την πολιτεία του, ξέρουν και θα μιλήσουν η οικογένεια και οι φίλοι του. Αυτό που από την πλευρά μου επιθυμώ να καταθέσω είναι πως ο Ρίζος ήταν ένας άνθρωπος που γνώριζε πόσο ακριβός και πολύτιμος είναι ο υποστηρικτικός λόγος για όσους ασχολούνται με τις συλλογικότητες εν γένει.
Δεν ξέρω αν η στάση του απέναντι μου ήταν αποτέλεσμα της συμπάθειας που μου έτρεφε, αν είχε να κάνει με την άδολη και διαχρονική αγάπη του για τον «Μέγα» και τον τόπο ή αν αποτελούσε τη συνισταμένη και των δύο. Το σίγουρο είναι πως θα θυμάμαι νοσταλγικά τη γνήσια χαρά του για τις επιτυχίες της ομάδας, αλλά κυρίως τις λακωνικές και γεμάτες ενσυναίσθηση κουβέντες του στις δύσκολες συγκυρίες οι οποίες πάντοτε άρχιζαν με τον ίδιο τρόπο: «Αλεκάκη… ».
Βίκυ, Γιώργο να ζήσετε να τον θυμάστε.
Αλέξανδρος Σαμαράς