Στόν Ἱερό Ναό τῶν Ἁγίων Πάντων τῆς ἀκριτικῆς καί ὁλιγάριθμης ἐνορίας τοῦ Ψωμοτοπίου λειτούργησε καί κήρυξε τόν Θεῖο Λόγο ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Σιδηροκάστρου κ. Μακάριος, πλαισιούμενος ἀπό Πρεσβυτέρους καί Διακόνους, τήν Κυριακή τοῦ Τελώνου καί τοῦ Φαρισαίου, ἡμέρα κατά τήν ὁποῖα ἄρχεται καί ἡ περίοδος τοῦ Τριωδίου.
Σύμφωνα με το ekklisiaonline.gr κατά τή διάρκεια τῆς Θείας Λειτουργίας ὁ Σεβασμιώτατος προέβη στήν εἰς Διάκονον Χειροτονία τοῦ κ. Ἀλέξανδρου Τζαμπάζη, ἑνός νέου ἀνθρώπου, ἔγγαμου καί οἰκογενειάρχη, ὁ ὁποῖος μέχρι πρότινος χρημάτισε καί Ἱεροψάλτης τοῦ ὡς ἄνω Ναοῦ ἐπιδεικνύοντας ἰδιαίτερο ζῆλο και ἀφοσίωση στό ἔργο του, προσφέροντας καί διακονῶντας μέ πολλούς ἄλλους τρόπους τήν ἐνορία του καί εξυπηρετῶντας γενικότερα τίς ἀνάγκες τῆς Ἐκκλησίας στήν ἐπαρχία.
Στήν ὁμιλία του ὁ νεοχειροτονηθείς ἀναφέρθηκε στή σπουδαιότητα τοῦ ὑπουργήματος τῆς Ἱεροσύνης, στόν Α΄ βαθμό τῆς ὁποίας καλεῖται νά εἰσέλθει, αὐτόν τοῦ Διακόνου, ὑπηρετῶντας ἐξ ὅλης τῆς ψυχῆς και τῆς διανοίας του τόν Ἐπίσκοπο καί Μητροπολίτη του, στό πρόσωπο τοῦ ὁποίου βλέπει καί θά βλέπει γιά πάντα το Δεσπότη Χριστό, τόν Μέγα Ἀρχιερέα, τόν Κύριο τῆς Δόξης.
Ἐξέφρασσε δέ μέ τρόπο περιεκτικό τά συναισθήματά του τή στιγμή πρό τῆς εἰσόδου του ἐνώπιον τοῦ Ἁγίου Θυσιαστηρίου ὡς Διακόνου τοῦ Κυρίου, συναισθήματα πού, ὅπως εἶπε, δέ μπορεῖ νά περιγράψει ἀνθρώπινος λόγος, συναισθήματα πού βιώνει κανείς ὅταν προσεγγίζει τό μυστήριο τῆς Ἱεροσύνης μέ φόβο Θεοῦ ἔχοντας ἀπόλυτη ἐπίγνωση τῆς ὑψηλῆς εὐθύνης τῆς ἀποστολῆς του.
Ὁ Σεβασμιώτατος ἀπ’ τήν πλευρά του, ἐκφράζοντας τήν ἔκδηλη συγκίνησή του γιά τό γεγονός τῆς εἰσόδου ἑνός νέου μέλους στήν Ἱερατική Οἰκογένεια τῆς Μητρόπολής του, καί μάλιστα ἀμισθί, τόν ἐπαίνεσε ἰδιαιτέρως, τόν προέτρεψε δέ νά πορευθεῖ τήν στενή καί τεθλιμμένη ὁδό τῆς Ἱερωσύνης ἀκολουθῶντας τό παράδειγμα τοῦ Τελώνη τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς, ὁ ὁποῖος ἐξαίρεται ἀπό τόν Ἴδιο τον Κύριο γιά τό ταπεινό του φρόνημα καί την συναἴσθηση τῆς ἁμαρτωλότητάς του, καί ἀποφεύγοντας την ἔπαρση καί τήν ὑπερηφάνεια τοῦ Φαρισαίου, ἡ συμπεριφορά τοῦ ὁποίου θά μνημονεύεται γιά πάντα ὡς πρότυπο ἀρνητικό, ὡς συμπεριφορά πού ὁπωσδήποτε ἀντιστρατεύεται τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Σεβασμιώτατος τοῦ εὐχήθηκε, τέλος, να εἶναι στερεωμένος καί νά ζήσει ἔτη πολλά καί εὐλογημένα γιά νά διακονεῖ καί νά προοδεύει πνευματικά πρός δόξαν τοῦ Όνόματος τοῦ Ἁγίου Θεοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας του
