Σέρρες: Έκθεση φωτογραφίας της Χριστίνας Παπαφράγκου στον πεζόδρομο του ΜΠΡΙΚΙart

Την Παρασκευή 1 Οκτωβρίου 8 με 11 το βράδυ, εγκαινιάζεται η έκθεση φωτογραφίας της Χριστίνας Παπαφράγκου,στον πεζόδρομο του ΜΠΡΙΚΙart – καφέ, με τίτλο 

 «Μετέωρα βλέμματα»

Η Χριστίνα Παπαφράγκου παρουσιάζει φωτογραφικές της ματιές στις μοναχικές φιγούρες της Λίμνης Κερκίνης και αποτελούν τμήμα μιας ευρύτερης έρευνας της φωτογράφου όσον αφορά τη φωτογραφία τοπίου. Η Διάρκεια της έκθεσης είναι από 1 μέχρι 10 Οκτωβρίου 2021.

Βίκυ Κερτεμελίδου,δρ. αρχιτέκτων μουσειολόγος,αναφερόμενη στη δουλειά της Χριστίνας Παπαφράγκου αναφέρει:

 “Με την πρώτη ματιά στις υπέροχες εικόνες της  Χριστίνας Παπαφράγκου από τη Λίμνη Κερκίνη βλέπουμε το τοπίο όπως εμφανίζεται μέσα στην παράδοση της ρομαντικής τοπιογραφίας, μέσα από τα κινήματα και ρεύματα στην τέχνη, όπως ο ιμπρεσιονισμός. Βλέπουμε το τοπίο στη δύναμη της παρουσίας του, στην φαινομενική του ομορφιά και στην τοπογραφική του ιδιαιτερότητα. Για αυτούς που έχουν επισκεφθεί την περιοχή, οι εικόνες αυτές δεν είναι εντελώς άγνωστες, αν και είναι εικόνες που ανήκουν σε μια περιοχή που είναι ασυνήθιστη και συχνά παραμένει κρυφή. Τα τοπία που εμφανίζονται εδώ μας παραπέμπουν στους συννεφιασμένους ουρανούς που κρέμονται από πάνω τους και το φως που τα γεμίζει είναι άλλοτε σκοτεινό, άλλοτε βαρύ, γεμάτο με τα σημάδια της βροχής, του ανέμου και του κρύου. 

Αυτό που βλέπουμε όμως στις εικόνες της Χριστίνας Παπαφράγκου είναι το τοπίο στην πολυπλοκότητα και την απροσδιοριστία του, στη μονιμότητα και την ευθραυστότητά του. Η δύναμη που εμπεριέχουν αυτές οι εικόνες, ο τρόπος σύνθεσης τους είναι τέτοιος ώστε να εφιστά την προσοχή σε κινήσεις και κατευθύνσεις που εμπεριέχει κάθε τοπίο μέσα του. Αυτή η κίνηση είναι εμφανής με διαφορετικούς τρόπους σε διαφορετικές εικόνες. Σε μερικές η κίνηση και η κατεύθυνση είναι κάθετη, κάτω από την σκιά ενός δέντρου και σε άλλες είναι οριζόντια, γύρω από την λίμνη ή μέσα από την αγκαλιά της βλάστησης. Λαμβάνοντας υπόψη την χρονική στιγμή που τραβήχτηκαν αυτές οι φωτογραφίες, την πανδημία και τον εγκλεισμό, ο θεατής βιώνει μια ερημιά που ανήκει τόσο στο φυσικό τοπίο όσο και στον άνθρωπο που φαινομενικά απουσιάζει από το φωτογραφικό κάδρο. Αλλά κάθε εικόνα αποτυπώνει μια συγκεκριμένη συνάντηση, τη συνάντηση του βλέμματος της φωτογράφου με τη φύση. Και σε κάθε τέτοια συνάντηση, λόγω του χαρακτήρα της ως συνάντηση, ο άνθρωπος εμπλέκεται πάντα, οπότε η «ερημιά» στην ουσία αναδύεται μέσα από την ανθρώπινη εμπλοκή με τη φύση. Η συνάντηση της φωτογράφου με τον τόπο της Κερκίνης, είναι αυτό που μας εμπλέκει με το τοπίο αλλά και με τον εαυτό μας. Οι εικόνες απεικονίζουν μια ήσυχη, σχεδόν μαγευτική αίσθηση τραγωδίας και απώλειας. Ωστόσο εκεί βρίσκεται η δυνατότητα και η ελπίδα.”