Σέρρες: Μηνυτήρια αναφορά για το Νοσοκομείο- “Πώς χάθηκε ένας συνάνθρωπος μας από COVID-19” (video)

Μηνυτήρια αναφορά κατέθεσε οικογένεια από τις Σέρρες κατά παντός υπευθύνου για τον θάνατο συγγενή τους από κορωνοϊό

Ο δικηγόρος της οικογένειας παραθέτει την επιστολή παραλείποντας τα ονόματα για ευνόητους λόγους (τα γνωρίζει ο Εισαγγελέας).

Eπειδή είναι μεγάλη η αναφορά παραθέτει τα ουσιώδη με στόχο, να διορθωθούν τα πράγματα και να είναι ο τελευταίος που πήγε αδικοχαμένα (κατ΄ εμάς), όπως τονίζει στην επιστολή του.   

Για το θέμα αυτό ο κος Γιάντσιος μίλησε στο Κεντρικό Δελτίο ειδήσεων του Επιλογές 

Π Ρ Ο Σ 

Τον κ. Εισαγγελέα   

ΜΗΝΥΤΗΡΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ 

Της  …………………….  

Κ Α Τ Α 

α) των……………………………..  

Και παντός άλλου, συνεργού, συμμέτοχου και υπευθύνου. 

Ερχόμενη από την Αθήνα, στην επιστροφή μου, στις 6 Νοεμβρίου 2020, επέστρεψα στις Σέρρες και κάλεσα τον πατέρα μου να έρθει να με πάρει από το ΚΤΕΛ. 

Στην διαδρομή είδα ότι δεν ήταν καλά, τον ρώτησα πως αισθάνεται και μου είπε ότι είχε λίγο πυρετό δέκατα, έβηχε πολύ και ένοιωθε αρκετά εξαντλημένος. Τον ρώτησα αν πήγε σε γιατρό και με απάντησε ότι πράγματι πήγε, δεν μου ανέφερε σε ποιον, και του έδωσε μια αντιβίωση με 6 χάπια. Υποθέσαμε ότι είναι ίσως κάνα κρύωμα η καμιά ίωση. 

Ο πατέρας μου έπασχε από ΧΑΠ και κάθε χρόνο τέτοια εποχή λόγο της υγρασίας τον έπιανε αυτός ο έντονος βήχας, ήξερε το πρόβλημα του και ακολουθούσε μια συγκεκριμένη αγωγή με εισπνεόμενα. Οπότε συνέχισε να παίρνει την αγωγή με τα εισπνεόμενα και την αντιβίωση που του είχε συστήσει ο γιατρός. Η αντιβίωση τέλειωσε και αντί να καλυτερεύει, κάθε μέρα χειροτέρευε. 

Την πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2020 πήρε το αυτοκίνητο του, πήγε στο κέντρο υγείας και έκανε το τεστ του κορωνοϊού. 

Κάθε μέρα έπεφτε περισσότερο, έκανε δέκατα είχε έντονο βήχα, αλλά αυτό που τον ανησυχούσε ήταν αυτή η απίστευτη κόπωση όπως μας έλεγε. Φτάσαμε στο σημείο να μην μπορεί να μιλήσει στο τηλέφωνο.   

Έτσι το Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2020 η κατάσταση του είχε επιδεινωθεί, η κόπωση ήταν απίστευτη όπως μας είπε και ο βήχας του έγινε ακόμα πιο έντονος και εκτός αυτού, άρχισε να έχει και δυσκολία στην αναπνοή. Έτσι αποφάσισε να πάει στο νοσοκομείο. 

Προσπάθησε να βρει ασθενοφόρο να τον μεταφέρει, πράγμα που δεν έγινε ποτέ γιατί ασθενοφόρο δεν υπήρχε διαθέσιμο. Έτσι αποφάσισε να πάει με ταξί.  

Πηγαίνοντας στο νοσοκομείο με το ταξί, ο ταξιτζής τον άφησε εκεί κ έφυγε. Εκείνος παρόλη την κατάσταση του περίμενε 2 ολόκληρες ώρες να εξεταστεί. Οι γιατροί εξέτασαν την κατάσταση του και έκριναν ότι είναι μια χαρά και ότι πρέπει να φύγει για το σπίτι.   

Την επομένη μέρα εκτός της αυξανόμενης κόπωσης, ένοιωσε και δυσφορία στην αναπνοή και ο βήχας του επιδεινώθηκε.   

Την Κυριακή 15 Νοεμβρίου κάλεσα τον ιατρό του κέντρου υγείας, μπήκε στο σύστημα του ΕΟΔΥ κ είδε τα αποτελέσματα του τεστ του πατέρα μου κ μου είπε ότι το τεστ του ήταν θετικό, οπότε έτσι σιγουρευτήκαμε ότι ήταν θετικός στον κορωνοϊό. 

Η μητέρα μου είχε ήδη τα ίδια συμπτώματα με τον πατέρα μου κ έτσι καταλάβαμε ότι κόλλησε κ εκείνη μιας και εκείνη τον περιέθαλπε στο σπίτι χωρίς να γνωρίζει ότι ο πατέρας έχει κορωνοϊό μέχρι εκείνη την νύχτα. 

Έτσι τους πήρα κ τους 2 γονείς μου την Κυριακή 15/11/2020 το βράδυ και τους πήγα στο κέντρο υγείας. Εκεί βρισκόταν μια γιατρός κ ένας νοσηλευτής. Οι άνθρωποι ήταν κλειδαμπαρωμένοι μέσα. Μου ζήτησαν να πάω τους γονείς μου από την πίσω πόρτα του κέντρου υγείας, δεν τους έβαλαν μέσα για εξέταση, εγώ τους είχα εξηγήσει ότι ήταν θετικοί. 

Η γιατρός κ ο νοσοκόμος μας άνοιξαν την πίσω πόρτα του κέντρου υγείας και τους έδωσαν ένα θερμόμετρο μέσα σε ένα σακουλάκι, κ αφού τους μέτρησαν την θερμοκρασία τους κ τους πέρασαν από μια συνέντευξη, χωρίς να τους εξετάσουν, τους έδωσαν μια αντιβίωση και μας είπαν ότι αν χειροτερεύσει η κατάσταση τους, να απευθυνθούμε στο νοσοκομείο. 

 Οι άνθρωποι φαινόταν τρομαγμένοι κ προσπάθησαν να μείνουν σε απόσταση από τους γονείς μου. 

Η νύχτα κύλησε δύσκολα και την επομένη μέρα τα πράγματα πήγαν προς το χειρότερο. Ο πατέρας μου ένοιωσε δύσπνοια και βάρος στο στήθος, και το οξυγόνο του είχε πέσει κάτω από το 90. 

Το οξύμετρο έπαιζε μεταξύ 86-88-90 δεν ήταν σταθερό, κ έτσι αποφάσισα να τον πάω στο νοσοκομείο εγώ αυτή την φορά, για να μην εκθέσουμε σε κίνδυνο κάποιον άλλον άνθρωπο, μιας και τα ασθενοφόρα δεν ανταποκρίθηκαν. 

Φτάνοντας εκεί και αφού περιμέναμε αρκετή ώρα, στην κατάσταση που ήταν έτρεμε κ είχε αδυναμία στο να περπατήσει μόνος, διαμαρτυρήθηκα εκεί που πήγα να αφήσω τα στοιχειά του πατέρα μου, σε ένα γκισέ έξω από το νοσοκομείο (υποθέτω ήταν τα έκτακτα ή όπως αλλιώς λέγετε δεν ξέρω..). Πήγα εκεί και δήλωσα τα στοιχειά του ασθενή, η αγενεστάτη κυρία αντί να μας καθησυχάσει για να μας δώσει κουράγιο, μας μίλησε με αγένεια λέγοντας μου «Τι να σας κάνουμε μόνο εσείς είστε? Όλοι εδώ έρχεστε τι να σας κάνουμε όλους? Κ γιατί όλοι έρχεστε μόνο εδώ» κτλ.  

Όταν ήρθε η σειρά του πατέρα μου τον έβαλαν για ακτινογραφία, πήγε με το ζόρι μέσα μόνος και βγήκε μια νοσοκόμα και ζήτησε τον συνοδό του Μανούγκα.  

-«Εγώ είμαι», απάντησα, και μου ζήτησε να μπω μέσα στο ακτινολογικό και να τον ξεντύσω μιας και ο ίδιος ήταν τόσο πολύ αδύναμος ώστε να το κάνει μόνος του. Πράγματι έτσι κ έγινε. μπήκα μέσα τον ξέντυσα και βγήκα έξω για να βγει η ακτινογραφία. Αφού τέλειωσαν, με ξαναφώναξαν μέσα να τον ντύσω και να τον μεταφέρω στον γιατρό να δει τον ίδιο και τα αποτελέσματα της ακτινογραφίας και της εξέτασης αίματος που του έκαναν. 

Εκεί ο γιατρός έκρινε ότι ήταν καλά κ ότι έπρεπε να φύγει στο σπίτι. Εγώ του εξήγησα ότι ο πατέρας μου κάθε μέρα χειροτερεύει κ ότι πάσχει από ΧΑΠ, καρδιά κ ζάκχαρο και ανήκει στις ευπαθείς ομάδες. Εκείνος έκρινε ότι έπρεπε να φύγει, να πάει σπίτι και να πάρει την αγωγή του και να κάνει υπομονή, οπότε φύγαμε. 

Την επόμενη μέρα το οξυγόνο έπεφτε και έτσι αναγκάστηκα να τον ξαναπάω στο νοσοκομείο. Έγινε ακριβός το ίδιο σκηνικό, η αγενέστατη υπάλληλος μέσα στα νευρά μας αποπήρε γιατί όλοι τρέχουμε στο νοσοκομείο και τι να μας κάνουν όλους, όπως χαρακτηριστικά έλεγε και τελικά με κάλεσαν ξανά μέσα στο ακτινολογικό να τον ντύσω και να τον ξεντύσω για την ακτινογραφία, πράγμα που έπρεπε να κάνουν οι ίδιοι και να μην με εκθέσουν σε μεγαλύτερο κίνδυνο από όσο είχα ήδη κατ’ ανάγκην εκτεθεί, μιας και τα ασθενοφόρα δεν ανταποκρίθηκαν ποτέ. 

Εκεί τον είδε μια νεαρή γιατρός. Η γιατρός μας είπε ότι είναι μια χαρά και ότι ένας άνθρωπος με ΧΑΠ, είναι απόλυτα φυσιολογικό να έχει τέτοιες τιμές οξυγόνου και ότι δεν χρειάζεται να νοσηλευτεί, αδιαφορώντας για όλη την υπόλοιπη γενική εικόνα του ασθενή και τα λοιπά νοσήματα και έτσι δεν έγινε και πάλι εισαγωγή στο νοσοκομείο παρόλες τις αντιρρήσεις μας, μας έδιωξαν και πάλι στο σπίτι. 

Η κατάσταση χειροτέρεψε κ άλλο, το οξυγόνο δεν ήταν σταθερό κ έφτασε να παίζει μεταξύ 80-83-85, ο βήχας ανυπόφορος όπως και η κόπωση έφτασε στο αποκορύφωμα της. Και έτσι και την επόμενη νύχτα 18/11/2020 αναγκάστηκα να τον ξαναπάω στο νοσοκομείο. 

Κατεβαίνοντας από το αυτοκίνητο ο πατέρας μου σχεδόν κατέρρευσε κ εγώ πάνω στον πανικό μου άρχισα να φωνάζω, μιας και η ίδια, αν θυμάμαι καλά, υπάλληλος από το γκισέ των εκτάκτων που δηλώναμε τα στοιχεία του ασθενούς, συνέχιζε να διαμαρτύρεται για το γεγονός ότι πήγαμε πάλι στο νοσοκομείο, λέγοντας μου τι να σας κάνουμε όλους κτλ. 

Άρχισα να φωνάζω και να λέω «Ο άνθρωπος πεθαίνει δε τον βλέπετε»? 

Έτσι ήρθε γρήγορα ένας νεαρός γιατρός, πήρε τον πατέρα μου στο ακτινολογικό, όπως και όλο το ιστορικό με τις εξετάσεις που του έδωσα από όλες τις προηγούμενες επισκέψεις στο νοσοκομείο και άλλες εξετάσεις και αποτελέσματα που έκανε κατά καιρούς ο πατέρας μου και πιστοποιούσαν τα υποκείμενα νοσήματα του. 

 Όλος αυτός ο φάκελος με το ιστορικό του πάτερα μου για έναν περίεργο λόγο εξαφανίστηκε, μιας και μετά το θάνατο του δεν μου επεστράφη τίποτα απολύτως από όλα αυτά που τους παρέδωσα κατά την εισαγωγή του εκείνο  το βράδυ. 

Το ίδιο σκηνικό διαδραματίστηκε ξανά, με κάλεσαν μέσα να τον ντύσω και να τον ξεντύσω μιας και ήταν πλέον απόλυτα εξουθενωμένος και βλέποντας τα αποτελέσματα και το ιστορικό του πάτερα μου, είπε «Μου κάνει εντύπωση πως οι συνάδελφοι τον άφησαν τις προηγούμενες φορές να φύγει», και σηκώνοντας την ακτινογραφία του μου είπε : 

« Χμ Ναι, αυτή η σκιά που βλέπεις εδώ είναι αποτέλεσμα του κορωνοϊού στο πνεύμονα». 

 Αμέσως μου είπε ότι θα κάνουμε εισαγωγή κ επιτέλους ένοιωσα μια τεράστια ανακούφιση γιατί πίστεψα ότι αφού είναι πλέον στο νοσοκομείο θα είναι σε καλά χεριά και θα το αντιμετωπίσουν επιτέλους. 

Αφού δρομολογήθηκε η εισαγωγή, ρώτησα, «Θα τον διασωληνώσουμε γιατρέ?» Κ εκείνος απάντησε «Όχι απόψε, αύριο θα δούμε πως θα πάει κ αν χρειαστεί θα το κάνουμε». 

Έτσι άφησα τον πάτερα μου και επέστρεψα στο σπίτι. 

Μόλις μπήκα σπίτι δέχτηκα το πρώτο τηλεφώνημα από τον πάτερα μου.  

Εκείνος μου είπε ότι δεν νοιώθει καλά και ότι του είχαν βάλει έναν ορό και μια μάσκα και δεν μπορούσε να αναπνεύσει, η μάσκα του δημιουργούσε τεράστια δυσφορία σε σημείο να μην μπορεί να αναπνεύσει καθόλου. 

Κατά την εισαγωγή του είδε έναν γνωστό γιατρό από την περιοχή μου. Επικοινώνησα με τον γιατρό, δεκτικότατος κ εκείνος απάντησε στην κλήση μου και του ζήτησα να περάσει να δει τον πατέρα μου και να τον καθησυχάσει, όπως και έκανε. 

Από την ώρα που γύρισα σπίτι άρχισα να δέχομαι τα τηλεφωνήματα του πατέρα μου , ο οποίος μου έλεγε ότι είναι πολύ χειρότερα και ότι από την ώρα που του βάλαν την μάσκα δεν μπορεί να αναπνεύσει καθόλου κ ότι ένοιωθε τρομερή δυσφορία και καλούσε συνεχώς για βοήθεια. 

Όσο περνούσε η νύχτα άρχισε να πανικοβάλετε όλο κ περισσότερο μιας κ δεν μπορούσε να το διαχειριστεί πλέον. Η δυσκολία στην αναπνοή του γινόταν όλο και πιο έντονη σε σημείο που δεν μπορούσε να αποδεχτεί την μάσκα κ καλούσε συνέχεια για βοήθεια, αλλά δεν έβρισκε την ανάλογη ανταπόκριση. 

Αφού είδε κ αποείδε άρχισε να με καλεί και να μου ζητάει να πάω να τον πάρω πίσω. Μου είπε χαρακτηριστικά «Π… να με πάρεις, μας αφήσαν να πεθάνουμε». Ο ίδιος ζητούσε να υπογράψει κ να φύγει, αλλά δεν του το επέτρεψαν. 

Άκουγα τον πάτερα μου πανικόβλητο και προσπαθούσα να τον καθησυχάσω λέγοντας του να κάνει υπομονή για να δράσει η θεραπεία και να αρχίσει να νοιώθει καλυτέρα. Έφτασα στο σημείο να προσπαθώ να του μάθω να αναπνέει σωστά μιας κ δεν ήξερα τι άλλο να κάνω. 

 Του έλεγα πάτερα πρέπει να εστιάσεις την προσοχή σου στην αναπνοή σου, θα ασχοληθείς με αυτό μιας και κατάλαβα ότι είχε πανικοβληθεί κ έλεγε συνεχώς, «Π……… μας αφήσαν να πεθάνουμε να το ξέρεις, τους φωνάζω και δεν έρχεται κανείς να με βοηθήσει», έλεγε κ ξανάλεγε. 

 Ο καθένας μας αν δεν μπορούσε να αναπνεύσει θα ένοιωθε τον ίδιο πανικό, έτσι μίλησα με το γιατρό  κ τον παρακάλεσα να περάσει από τον πατέρα μου να δει πως είναι, να του μιλήσει κ να τον καθησυχάσει κ του ζήτησα να του δώσει κάτι να ηρεμήσει, εκείνος δεκτικότατος επισκέφτηκε τον πάτερα μου κ του μίλησε, του εξήγησε την κατάσταση του κ έτσι του έδωσαν ένα ΧANAΧ, εγώ τους ενημέρωσα ότι τον πατέρα μου τα XANAX δεν τον ηρεμούν κ ότι παίρνει τα LEXOTANIL σαν καραμέλες όταν είναι σε πανικό, ο γιατρός μου είπε ότι το νοσοκομείο δεν έχει LEXOTANIL κ έτσι εγώ προσφέρθηκα να τους πάω LEXOTANIL κ εκείνος μου είπε άσε να δούμε πως θα αντιδράσει με το XANAX κ  βλέπουμε… 

Η νύχτα ήταν απόλυτα βασανιστική κ για τους 2 μας, καθώς ο πατέρας μου με καλούσε κάθε μια ώρα στο τηλέφωνο και μου λέγε ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει και ότι τους καλούσε συνεχώς για βοήθεια χωρίς όμως ανταπόκριση. 

 «Μας άφησαν να πεθάνουμε» μου λέγε και μου ξανάλεγε κ μου ζητούσε επίμονα να πάω να τον πάρω.  Επικοινωνούσα λοιπόν με τον πάτερα μου όλη νύχτα άλλα και με τις νοσοκόμες. Τους εξηγούσα ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει πώς να την κρατήσει την στιγμή που ένοιωθε πως δεν μπορεί να ανασάνει με την μάσκα όπως έλεγε ο ίδιος και σκέφτομαι τώρα και αναρωτιέμαι και λέω ότι αν το «υποτιθέμενο» οξυγόνο ήταν αέρας «κοπανιστός», πώς να αναπνεύσει κάνεις με δύσπνοια? 

Μήπως αυτό το γεγονός του αέρα «κοπανιστού» του προκαλούσε μεγαλύτερη δυσφορία? 

Στην αναζήτηση της αλήθειας μίλησα με πολλούς γιατρούς διαφόρων ειδικοτήτων, καρδιολόγους , πνευμονολόγους , εντατικολόγους , νοσηλευτές με πείρα. Φίλος εντατικολόγος με πολυετή πείρα καθώς κ η γυναίκα του νοσηλεύτρια της εντατικής επίσης με πολυετή πείρα, μεγάλου αθηναϊκού νοσοκομείου, μου είπαν ότι ο πανικός που ένοιωθε ο πατέρας μου ήταν φυσιολογικός, κάθε άνθρωπος που έχει συνείδηση και νοιώθει ότι δεν μπορεί να αναπνεύσει πανικοβάλετε, αυτό δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την αναπνοή, μου είπαν ότι το οξυγόνο βοηθάει στην πνευμονία και γενικά στην δύσπνοια, και μάλιστα είναι το μόνο που θα φέρει ανακούφιση στον ασθενή. Μου είπαν επίσης ότι το οξυγόνο είναι το μόνο που δέχεται ευχάριστα ένας ασθενής με δύσπνοια κ πνευμονία, όμως είπαν ότι για να μην μπορεί να το υποδεχτεί ο πατέρας μου, αυτό δεν ήταν οξυγόνο, πράγμα είπαν που γίνετε. Πολλές φορές το οξυγόνο δεν δουλεύει και αυτό δυσκολεύει την κατάσταση μέχρι θανάτου, μου είπαν ότι αυτές τις περιπτώσεις σαν του πατέρα μου τις διασωληνώνουν, κ επίσης είπαν ότι βοηθούν πολύ κ τα  δυνατά ηρεμιστικά.  

Στο σημείο αυτό να τονίσουμε ότι, παρατηρήθηκε το γεγονός πως στο Γ.Ν. Σερρών δεν είχε επαρκή παροχή οξυγόνου, κάτι που το παραδέχθηκε το ίδιο το Νοσοκομείο και ο υποδιοικητής του Νοσοκομείου Δημόσια και μάλιστα σε τηλεοπτική εκπομπή του ΕΠΙΛΟΓΕΣ τβ και ΔΙΚΤΥΟ τηλεόραση. Ήταν γνωστό ότι, από τον Μάιο του 2020 που τέλειωσε το πρώτο κύμα Πανδημίας μέχρι και τον Νοέμβριο του 2020, ενώ παρατηρήθηκε το γεγονός ότι δεν υπήρχε επαρκή παροχή οξυγόνου, δεν έλαβαν τα κατάλληλα μέτρα ώστε να είναι προετοιμασμένοι στο δεύτερο, τρίτο κύμα κλπ., να έχουν επαρκή παροχή οξυγόνου, παρά μόνο τον Δεκέμβριο του 2020 βλέποντας πως πεθαίνανε οι ασθενείς, κατασκεύασαν βοηθητικό σταθμό οξυγόνου όπως ανάφεραν.        

Μου είπαν ότι τα ηρεμιστικά βοηθάμε στην χαλάρωση και κατ επέκταση στην  πιο αργή και βαθιά αναπνοή, πράγμα που το θέλουν οι γιατροί όπως μου είπαν, αντί για τις γρήγορες κοφτές αναπνοές που έχει ένας ασθενής όταν είναι σε πανικό. Αυτό το απλό απλούστατο πράγμα, δηλαδή ένα δυνατό ηρεμιστικό δεν δόθηκε και γενικά εκτιμήθηκε λάθος η κατάσταση ως και καθόλου. 

Από τις συζητήσεις μου με τους γιατρούς είδα ότι οι άνθρωποι είναι πολύ επιφυλακτικοί και δεν ανοίγουν τα στόματα εύκολα γιατί φοβούνται τα μπλεξίματα με το νόμο, όλοι είδαν ότι κάτι δεν πήγε καλά, στοιχεία και γεγονότα δεν συμφωνούν και όλοι μιλούν για αμέλεια όμως μου ζήτησαν να μην τους εμπλέξω. 

Τα στοιχεία του φακέλου με τα όσα τους εξήγησα, όσα βίωσα με τον πατέρα μου από τα δικά του λεγόμενα, δεν συμφωνούν. 

Μετά από αμέτρητες συζητήσεις με ειδικούς καταλήξαμε ότι το μόνο σίγουρο είναι ότι ένας ασθενής με τα συμπτώματα κ την γενική εικόνα κ συμπεριφορά του πατέρα μου, έπρεπε να διασωληνωθεί επί τόπου, πράγμα που δεν έγινε ποτέ. 

Έτσι η νύχτα της 19ης Νοεμβρίου 2020, κύλησε βασανιστικά μιλώντας μεταξύ μας και ζητώντας του να κάνει υπομονή για να δράσει η θεραπεία με τις κορτιζόνες που του χορηγήθηκε κ να αρχίσει να συνέρχεται. Οι γιατροί-νοσηλευτές παρόλες του τις εκκλήσεις για βοήθεια δεν έδιναν σημασία στον ίδιο πάρα μόνο όταν τους καλούσα εγώ μου λέγαν ότι θα περάσουν, αλλά από ότι μου λέγε ο πατέρας μου, πέρασαν κάνα 2 φορές κ φώναζαν γιατί βγάζει την μάσκα κ γιατί τους ενοχλεί όλη την ώρα, αγνοώντας αυτά που τους έλεγε για την δύσπνοια κ την δυσφορία κ για τον πανικό που τον είχε κυριεύσει, αυτές λέγαν τα δικά τους. 

Την επόμενη μέρα κατά τις 12 περίπου το μεσημέρι αν θυμάμαι καλά, με κάλεσε ξανά κ μου είπε ότι κανένας δεν πέρασε από το δωμάτιο να δει πως πάνε, ότι παρόλες τις εκκλήσεις του για βοήθεια μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ανταποκρίθηκε κάνεις κ ότι μέχρι εκείνη την ώρα ακόμα δεν πάτησε κάνεις να τους πάει μια μπουκιά ψωμί, όπως χαρακτηριστικά μου είπε, ώστε να φάνε κάτι για να πάρουν τα φάρμακα που είχε ο καθένας από το σπίτι του, φάρμακα ζακχάρου, πιέσεως κτλ. που έπαιρναν καθημερινά, κανείς δεν πάτησε να τους δώσει οδηγίες σχετικά με το αν πάρουν τα φάρμακα που παίρνανε στο σπίτι για τα υπόλοιπα νοσήματα ή αν τους είχαν καλυμμένους. Όλα αυτά που σας μαρτυρώ είναι καταγεγραμμένα στις συνομιλίες μας εκείνο το 24ωρο. 

Τους ζήτησε να υπογράψει κ να φύγει αλλά δεν του το επιτρέψανε κ έτσι ζήτησε από μένα να πάω να τον πάρω,  είδαμε μετά το θάνατο του στον λογαριασμό του κινητού του έναν αυξημένο λογαριασμό κ έτσι ρώτησα σε κατάστημα της COSMOTE όταν πήγα να  πληρώσω τον λογαριασμό για ποιο λόγο ήταν τόσο αυξημένος, αυτοί αφού το ελέγξαν μου απάντησαν ότι είχε πολλές κλήσεις σε 5ψηφίο κ κατάλαβα ότι ο πατέρας  μου προσπαθούσε να επικοινωνεί με τον ΕΟΔΥ κ με τα ασθενοφόρα πιθανόν για να μεταφερθεί αλλού, προσπάθησε μονός αφού είδε τι γίνετε εκεί μέσα κ μου το μαρτυρούσε κ μου λέγε ξανά κ ξανά « μας άφησαν να πεθάνουμε», προσπάθησε να σώσει τον εαυτό του μόνος του, εξ ου κ οι κλήσεις στα 5ψηφία κ ο αυξημένος λογαριασμός υποθέτω. 

Εκείνη την νύχτα που υποτίθεται ο πατέρας μου ήταν ανήσυχος όπως είπαν οι νοσηλεύτριες,  ρώτησα το γιατρό αν του χορηγήσανε κορτιζόνη κ στην καταφατική απάντηση του τον ρώτησα αν ισχύει ότι η κορτιζόνη προκαλεί φοβίες κ παραισθήσεις κ εκείνος μου το επιβεβαίωσε, οπότε κάπως έτσι δικαιολογήσαμε την αντίδραση του σώφρονα κ λογικού πατρός μου. 

 Ο πατέρας μου έπρεπε να διασωληνωθεί για να μην αισθάνεται την δυσφορία να μην νοιώθει αυτόν τον πανικό ώστε να κερδίσουμε χρόνο για την αποθεραπεία του. Ακόμα κ εγώ κ εκείνος το ζητούσαμε παρόλο που δεν ήμασταν ειδήμονες ξέραμε ότι αυτή ήταν η αντιμετώπιση που θα έπρεπε να είχε κ αν τελικά δεν τα κατάφερνε έστω κ διασωληνωμενος , θα λέγαμε ότι κάναμε αυτό που έπρεπε κ απλά δεν τα κατάφερε, θα το είχαμε αποδεχτεί διαφορετικά. 

Ένας άνθρωπος πανικόβλητος λόγο της κατάστασης του έπρεπε να αντιμετωπιστεί με σοβαρότητα, τόσο ο ίδιος, όσο κ εγώ ζητούσαμε να κάνουν κάτι , είτε να τον διασωληνώσουν ή στην χειρότερη να τον κοιμίσουν για να ηρεμήσει να μην νοιώθει ότι χάνει ολοένα κ περισσότερο την ανάσα του κ την ψυχραιμία του. Με καλούσε στο τηλέφωνο κ μου λέγε παρ τους τηλέφωνο τους φωνάζω κ δεν έρχεται κάνεις. Κ έτσι αναγκαζόμουν κ εγώ να καλώ στους νοσηλευτές κ να το μεταφέρω παρακαλώντας τους να κάνουν κάτι, ώστε να μην νοιώθει αυτό τον πανικό κ την δυσφορία. 

Την ημέρα της 19ης Νοέμβριου μιλούσαμε όλη μέρα στο τηλέφωνο, με καλούσε κ μου ζητούσε βοήθεια, μου λέγε Π……… πάρε τους τηλέφωνο δεν ήρθε κάνεις, φωνάζω βοήθεια κ δεν έρχεται κάνεις, δεν μπορώ να αναπνεύσω, εγώ όπως είπα καλούσα στο νοσοκομείο αυτοί απαντούσαν κ μου λέγαν τι να τον κάνουμε είναι ανήσυχος.  

Όλη μέρα συνεχίστηκε αυτό το βιολί κ ο πατέρας μου άρχισε να με παρακαλάει να πάω να τον πάρω για να πεθάνει στο σπίτι του όπως μου λέγε. 

Στις 19/11/2020 κ ώρα 16:37 δέχτηκα την κλήση του που μου λέγε έλα γρήγορα να με πάρεις δε θα με προλάβεις κορίτσι μου, πεθαίνω είπε, μιλήσαμε 1 λεπτό κ 26 δεύτερα. 

Μετά από 9 λεπτά περίπου στις 16:46 με ξανακάλεσε λέγοντας μου «Έλα βρε κορίτσι μου δεν με προλαβαίνεις σου λέω, πεθαίνω» 

Στις 16:55 με κάλεσε ξανά.. 

Στις 17:02 , κ 17:11 ξανά. 

Αυτοί συνέχισαν να αγνοούν τις εκκλήσεις του πάτερα μου αλλά κ τις δικές μου πλέον κ στις 17:12 ξανά μιλήσαμε για 26 δευτερόλεπτα μου περιέγραψε εν τάχει την κατάσταση λέγοντας μου «Π…… πεθαίνω δεν έρχεται κάνεις φωνάζω βοήθεια κ δεν έρχεται κάνεις δεν μπορώ να ανασάνω, με άφησαν να πεθάνω» 

Στις 17:17 κ 17:19 με ξανακάλεσε κ έχασα πάλι τις κλήσεις για τον ίδιο λόγο. 

Στις 17:23 με κάλεσε ξανά κ μιλήσαμε για 45 δευτερόλεπτα. 

Στις 17:27 με κάλεσε ξανά.   

Στις 17:29 κατάφερα να μιλήσω ξανά μαζί τους, τους κάλεσα  για να τους ζητήσω ξανά να βοηθήσουν τον πατέρα μου, τους παρακάλεσα μάλιστα κ τους είπα χαρακτηριστικά ότι μου κάνει εντύπωση που τον θεωρήσαν αντιδραστικό, τους εξήγησα ότι ο πατέρας μου είναι λογικός κ σοβαρός άνθρωπος δεν μπορεί να ενοχλεί χωρίς λόγο, ο άνθρωπος έχει πραγματικά πρόβλημα.  

Στις 17:30 ακριβώς με κάλεσε ξανά κ μου είπε ότι πεθαίνει κ κανείς δεν ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του μιλήσαμε για 2 λεπτά κ 49 δεύτερα , μου λέγε έλα κορίτσι μου πεθαίνω δεν έρχεται κάνεις με άφησαν να πεθάνω έλα να με πάρεις να πεθάνω τουλάχιστον στο σπιτάκι μου, εγώ έλεγα ναι κάνε υπομονή θα έρθω για να κερδίσω χρόνο μπας κ τον ναρκώσουν να ηρεμίσει πράμα που τους παρακάλεσα να κάνουν αλλά δεν κάνανε τίποτα. 

Στις 17:55 με κάλεσε ξανά αλλά έχασα την κλήση γιατί κ εγώ στο μεταξύ προσπαθούσα να μιλήσω με το νοσοκομείο. Οι νοσοκόμες απαντούσαν στα τηλεφωνά αλλά δεν κάνανε απολύτως τίποτα για να βοηθήσουν τον πατέρα μου, απλά τον αγνοούσαν στο κάλεσμα του. 

Τις παρακαλούσα κ η απάντηση τους ήταν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι, είναι ανήσυχος, ένοιωθε μεγαλύτερη δυσφορία από την μάσκα κ δεν μπορούσε να την αποδεχτεί κ τις έλεγα σας παρακαλώ πρέπει να τον ηρεμήσετε με κάποιο τρόπο, εφόσον βλέπετε ότι είναι ανήσυχος πρέπει να τον ηρεμήσετε με κάποιο τρόπο, διασωληνώστε τον η ναρκώστε τον. 

Στις 19:37 το απόγευμα ξανά με κάλεσε αλλά την έχασα πάλι την κλήση γιατί προσπαθούσα να επικοινωνήσω με το νοσοκομείο ξανά για να συνεννοηθούμε που να τους αφήσω τα LEXOTANIL που πήγαινα, μιας κ στις εκκλήσεις μου να τον βοηθήσουν να ηρεμίσει μου ζήτησαν τελικά να τους πάω τα LEXOTANIL. 

 Έτσι μου υπέδειξαν ένα μέρος στην είσοδο του νοσοκομείου περίπου 10-15 μέτρα από την μονάδα COVID-19, πρώην ορθοπεδική στο ισόγειο του νοσοκομείου κ μου είπαν αφήσετε τα εκεί θα βγούμε να τα πάρουμε κ έτσι έγινε, πήρα LEXOTANIL από το φαρμακείο του χωριού μου κ τα πήγα στο μέρος που μου υπέδειξαν κ εκεί είδα κ άλλα πράγματα, σακούλες με πράγματα που άφησαν κ άλλοι. Τα LEXOTANIL ουδέποτε τα πήραν απέξω, κανένας δεν μπήκε στην διαδικασία να κάνει 10 βήματα να βγει να τα πάρει.  

 Tην επόμενη μέρα πηγαίνοντας να παραλάβω το πτώμα του πατέρα μου, είδα τις σακούλες άθικτες στο ίδιο σημείο.  

Στις 19:38 με κάλεσε ξανά κ μιλήσαμε για 33 δεύτερα κ μου είπε «Π…. δεν ήρθε κανείς ζητάω βοήθεια, έπεσα από το κρεβάτι, βγήκαν οι οροί από τα χέρια μου κ γέμισα αίματα, σε παρακαλώ κορίτσι μου παρ’ τους τηλέφωνο να έρθουν τους φωνάζω εγώ κ δεν έρχεται κανένας». 

Έτσι αμέσως στις 19:40 το απόγευμα της 19ης Νοεμβρίου κάλεσα το νοσοκομείο , όπως είχα υποσχεθεί στον πάτερα μου κ τους ζήτησα βοήθεια κ τους περιέγραψα το συμβάν, κ τους εξηγούσα ότι ο πατέρας μου έπεσε από το κρεβάτι στην προσπάθεια του να σηκωθεί να πάει να τους ενημερώσει κ ότι βγήκε ο ορός κ γέμισε αίματα. 

Εκεί όντως με διαβεβαίωσαν με ύφος ότι ναι το ήξεραν το συμβάν μιας κ όπως μου είπαν ειρωνικά, «φρόντισε ο ίδιος να μας ενημερώσει, ήρθε εδώ μόνος του», είπαν, κ μας ενημέρωσε.  

 Από τον μουτζουρωμένο φάκελο του πατέρα μου που πήραμε με εισαγγελική παρέμβαση, είδα ότι στις υποτιθέμενες μετρήσεις οξυγόνου του πάτερα μου στις 6 το απόγευμα, είχε, έγραψαν, 60 οξυγόνο κ αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν αυτός ο άνθρωπος με οξυγόνο 60 , που στην κατάσταση αυτή ο άνθρωπος είναι σε κώμα φαντάζομαι, πως είναι δυνατόν να συνομιλούσε μαζί μου αλλά κ να σύρθηκε μέχρι το γραφείο τους, να περπάτησε μέχρι εκεί, να έπεσε κ να γίναν όλα αυτά που σας περιέγραψα πιο πάνω. 

Στις 18-11-2020 εισάγεται στο Νοσοκομείο με δύσπνοια και COVID-19. Παραθέτω τον φάκελο νοσηλείας. 

Στις 18-11-2020  γίνεται μέτρηση για πρώτη φορά στις 12μν 91% οξυγόνο 

Στις 18-11-2020  γίνεται μέτρηση στις 6πμ 88% οξυγόνο (δηλαδή 19/11) 

Στις 19-11-2020  γίνεται μέτρηση στις 9πμ 87% οξυγόνο 

Στις 19-11-2020  γίνεται μέτρηση στις 12 μβ 83% οξυγόνο 

Στις 19-11-2020  γίνεται μέτρηση στις 18 μμ 82% οξυγόνο 

Στις 19-11-2020  γίνεται μέτρηση στις 21μμ 66% οξυγόνο 

Στις 19-11-2020  γίνεται μέτρηση στις 12μν 68% οξυγόνο 

Οι μετρήσεις σταματούν εκεί. Την επομένη 20-11-2020 και 10.51 πμ αναφέρεται σε νοσοκομειακό έγγραφο ο θάνατος!! Όπως αντιλαμβάνεστε, προκύπτουν τεράστια ερωτήματα για την φροντίδα αυτού του ασθενούς. 

Κατ αρχήν, αν το Νοσοκομείο δεν μπορεί να φροντίζει τους ασθενείς του, να το δηλώσει. Και όχι να πεθαίνουν με αυτόν τον τρόπο. Δεν έχουν το δικαίωμα αυτό. Οι μετρήσεις δείχνουν πτώση του οξυγόνου ανά ώρα. Η μάσκα που του δόθηκε, ενώ έπεφτε το οξυγόνο, δεν επέφερε κάποιο αποτέλεσμα. Η αναφορά ότι βγάζει την μάσκα δεν μπορεί να είναι δικαιολογία, διότι και εμείς που είμαστε αδαείς γνωρίζουμε ότι, μπορούσαν με λεξοτανίλ να τον ηρεμήσουν. Βλέπουν ότι πέφτει από 82% σε 66% μέσα σε 3 ώρες. Τι σημαίνει 66%, ότι ο ασθενής έχει γίνει κατάμαυρος και δεν μπορεί να ανασάνει (αυτά τα επιβεβαιώνουν πολλοί έγκριτοι ιατροί) και πως χρήζει άμεση διασωλήνωση. Δεν το διασωλήνωσαν ποτέ!! Τελικά από την 12μν που είχε 68% οξυγόνο, η επόμενη αναφορά που γίνεται για τον ασθενή είναι στις 10.51 την επομένη όπου τον βρήκαν νεκρό!! Δηλαδή για 11 ώρες ο ασθενής με 68% οξυγόνο, δεν είχε καμία απολύτως φροντίδα, δεν γνώριζε κανείς για την πορεία του και ούτε καν γνωρίζουν πότε ακριβώς απεβίωσε. Κι αυτό γιατί, στην ληξιαρχική πράξη θανάτου αναφέρεται 7.00πμ ενώ στο ιατρικό έγγραφο 10.51 πμ.!!  

Πολλά ψέματα, πολλές παραλήψεις, πολλά αναπάντητα ερωτήματα. 

 Πιστεύω ότι ο πατέρας μου πέθανε από καθαρή ανθρώπινη ενσυνείδητη αμέλεια. Μετά το θάνατο του πάτερα μου κ στην αναζήτηση της αλήθειας κ παίρνοντας το φάκελο του πάτερα μου από το νοσοκομείο, είδα ότι οι χρόνοι που μιλούσα εγώ με τον πάτερα μου δεν συμφωνούν με τα στοιχεία τους, τις μετρήσεις κ τις σημειώσεις τους. 

Το τελευταίο τηλεφώνημα του ήταν την ώρα αυτή, 19:38 το απόγευμα της 19ης Νοέμβριου 2020. 

Έκτοτε δεν με κάλεσε ξανά κ εγώ φαντάστηκα ότι επιτέλους τον κοίμισαν κ ησύχασε. 

Μετά το τελευταίο τηλεφώνημα του πατέρα μου κ αφού είχα ήδη αφήσει τα LEXOTANIL στο νοσοκομείο, δεν δέχτηκα άλλη κλήση από εκείνον κ έτσι υπέθεσα ότι οι άνθρωποι τα πήραν από έξω κ επιτέλους του δώσανε κ τον ηρέμησαν κ φαντάστηκα ότι θα κοιμήθηκε για να μην με καλεί κ έτσι όπως ήταν εξουθενωμένος από την προηγουμένη νύχτα κ όλη την μέρα είπα δεν θα τον καλέσω να δω τι κάνει μην τυχόν κ τον ξυπνήσω κ να τον ανησυχήσω, έτσι ησύχασα κ εγώ κ είπα επιτέλους ηρέμησε, οπότε κ εγώ κατάφερα να κοιμηθώ λιγάκι. 

Πλέον κ ξέροντας τον πάτερα μου τόσο καλά,  πιστεύω ότι πέθανε από κείνη την ώρα που έπαψε να με καλεί , πιστεύω ότι έπαθε ασφυξία κ γι’ αυτό τον λόγο δεν ξανακάλεσε κ σήμερα αμφισβητώ την ώρα κ ημέρα του θανάτου του. 

 Το πρωί της 20/11/2020 στις 07:26 χτύπησε το κινητό μου κ με ξύπνησε, είχα κλήση από το νοσοκομείο όπου μια κυρία μου ανακοίνωσε τον θάνατο του πατέρα μου. Η κλήση διήρκησε ένα λεπτό κ 53 δεύτερα κ έκλεισε άρον άρον αφήνοντας με σύξυλη με χιλιάδες αναπάντητες ερωτήσεις. 

Χαρακτηριστικά μου είπε «Από το νοσοκομείο παίρνω είστε η κυρία ………..? Ναι, απάντησα, σας κάλεσα για να έρθετε να παραλάβετε το πτώμα του πάτερα σας μου είπε, εγώ πάγωσα λέω βλέπω όνειρο.  

«Τι να κάνω???» ,απάντησα,  

«Ποιό πτώμα? Τι? Πως? Γιατί?» 

 Τα ‘χασα… 

 «Μα πως, τι, γιατί, τι έγινε?» πρόλαβα να πω,  

Μου λέει ο πατέρας σου πέθανε στις 7 το πρωί κ πρέπει να έρθεις να παραλάβεις το πτώμα του κ να το θάψεις μέχρι τις 14:00. 

 -«Μα…», είπα, 

 «Τι, πως, πότε, γιατί?» 

 «Πέθανε ο πατέρας μου?» 

 «Μα τι έγινε, γιατί?»  

«Τον διασωληνώσατε κ δεν τα κατάφερε?» 

 -«Ποιον να διασωληνώσουμε, δεν έχουμε εντατική», μου απάντησε. 

 Μα λέω πως? Αφού μέχρι χτες λέγαμε ότι αν χρειαστεί θα τον διασωληνώσουμε κ θα μπει στην εντατική αν χρειαστεί, σήμερα μου λέτε εκ των υστέρων ότι δεν έχετε εντατική? 

 Η κυρία ήταν πολύ αγενής κ απότομη,  το μόνο που πρόλαβα να πω πριν με κλείσει άρον άρον ήταν «Μα πως θα τον θάψω μέχρι τις δυο δεν πρέπει να περάσουν 12 ώρες»?  

 «Τι να περιμένεις», μου απάντησε, «μην τυχόν κ αναστηθεί?»  

-Ναι , απάντησα… 

Το αίμα μου πάγωσε, το σώμα μου παρέλυσε, προσπαθούσα να κουνήσω τα άκρα μου κ το σώμα μου δεν ανταποκρινόταν σε βαθμό που άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως πέθανα?  

Μετά από πολύ προσπάθεια κατάφερα να σηκωθώ από το κρεβάτι μου, έχοντας τα χαμένα πήγα στο νοσοκομείο να παραλάβω το πτώμα, ποιο πτώμα?  

Η διαδικασία άργησε πολύ. Περίμενα να ετοιμάσουν τα χαρτιά ίσως περισσότερο από ώρα.  

Πηγαίνοντας εκεί βγήκε μια νοσοκόμα κ μου δωσε μια κίτρινη σακούλα μέσα στην οποία ήταν όλα τα ρούχα του πατέρα μου, εντελώς όλα, ακόμα κ τα εσώρουχα που φορούσε κ το βιβλιάριο υγείας χωρίς τις εξετάσεις κ ακτινογραφίες που τους είχα δώσει από τις προηγούμενες επισκέψεις στο νοσοκομείο, τότε που μας λέγανε είναι καλά κ να πάει σπίτι, όλο αυτό το ιστορικό δεν υπήρχε μέσα στην σακούλα όπως επίσης δεν υπήρχε κ το οξύμετρο του. 

Κ αναρωτιέμαι γιατί αυτός ο άνθρωπος συσκευάστηκε ολόγυμνος? Γιατί? 

 Αφού τους ασθενείς που αποβιώνουν από κορωνοϊό τους βάζουν όπως είναι μέσα σε σακούλα , πράγμα που έβλεπε η μητέρα μου με τα μάτια της στο νοσοκομείο Παπανικολάου όπου νοσηλεύτηκε από κορωνοϊό κ η ίδια. Κ το ίδιο μου μαρτυρήσαν κ άλλοι άνθρωποι που είδαν μπροστά στα μάτια τους να πεθαίνουν άρρωστοι από κορωνοϊό κ τους συσκευάζανε όπως ήταν με τα ρούχα τους. 

Η μητέρα μου κόλλησε κ αυτή κορωνοϊό κ αφού πάθαμε κ μάθαμε αρνηθήκαμε να πάμε κ εκείνη στο νοσοκομείο Σερρών να πεθάνει όπως ο «δολοφονηθέντας» πατέρας μου. Μεταφέραμε την μητέρα μου στο εφημερεύον νοσοκομείο Παπανικολάου, όπου κ νοσηλεύτηκε για 11 μέρες με τα ίδια συμπτώματα με τον πατέρα. 

 Η μητέρα μου έγινε καλά κ επέστρεψε σπίτι θεραπεύτηκε, είμαι πεπεισμένη ότι ο πατέρας μου πέθανε από καθαρή αμέλεια των γιατρών κ του νοσοκομείου θα έπρεπε να φύγει από την μονάδα COVID-19 κ να μεταφερθεί σε μονάδα εντατικής πλέον. Εξαγοράσαμε λοιπόν την ζωή της μητέρας μου με 150 ευρώ. Τόσο ήταν το κόστος μεταφοράς της με ιδιωτικό ασθενοφόρο στην Θεσσαλονίκη.  

 Στα δικά μου μάτια κ στην δική μου καρδιά ο πατέρας μου «δολοφονήθηκε», «δολοφόνος» δεν είναι μόνο αυτός που σου βάζει στον κρόταφο ένα πιστόλι κ πατάει την σκανδάλη, δολοφόνος είναι κ αυτός που σε βλέπει να πεθαίνεις κ συνειδητά το επιτρέπει χωρίς να κάνει τίποτα. 

Αδιαφορούσαν παντελώς για την κατάσταση του και τελικά από καθαρά ενσυνείδητη αμέλεια τον παράτησαν να πεθάνει από ασφυξία με όλα τα επακόλουθα. 

Όλα αυτά θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Αν δεν μπορούσαν να ανταπεξέλθουν να μας το έλεγαν να λαμβάναμε τα μέτρα μας να τον πηγαίναμε σε Νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης. Με ποιο δικαίωμα λάβανε την ευθύνη (αν δεν μπορούσαν να τον περιθάλψουν) να τον κρατούν εκεί όταν ο ίδιος τους παρακαλούσε να υπογράψει και να φύγει??. Μας στέρησαν το δικαίωμα και την ευκαιρία να δράσουμε όπως δράσαμε με την μητέρα μου καθώς μου απαγόρευσαν να τον πάρω κ του απαγορεύσαν να φύγει, αλλά κ γιατί δεν μου είπαν την αλήθεια κ με εξαπάτησαν με αυτό το τρόπο λέγοντας μου ότι αν χρειαζόταν εντατική θα τον βάζανε, αν μου λέγανε την αλήθεια εξ αρχής κ μου δίναν την ευκαιρία να αποφασίσω πως θα δράσω, ίσως έβρισκα τον τρόπο να βρω μια θέση σε μονάδα εντατικής σε άλλο Νοσοκομείο ή να κάνω το σπίτι μου εντατική, ή τουλάχιστον να λέω σήμερα ότι έκανα τα πάντα κ απλά δεν τα κατάφερε. Δεν μου δωσε κάνεις αυτή την ευκαιρία, αλλά κ δεν έκανε κανείς κάτι ως όφειλε. 

Ο τρόπος που μου ανακοίνωσε το γεγονός η νοσηλεύτρια του νοσοκομείου ήταν απάνθρωπος, θα μπορούσα να είχα μείνει στον «τόπο», έχασα την εμπιστοσύνη μου, την ψυχική μου ηρεμία κ γαλήνη. 

Οι άνθρωποι στο κρεβάτι του πόνου έχουν ανάγκη από περίθαλψη και όχι από αδιαφορία.  

 Έτσι λοιπόν αφού παρέλαβα το πτώμα κ αφού έγινε λάθος αρχικά όπως μου είπε η νοσηλεύτρια που βγήκε να μου δώσει τα χαρτιά, τα οποία χαρτιά πριν τα αφήσει στα χεριά μου τα είδε μια τελευταία ματιά κ άλλαξε χρώμα, μου είπε ότι έγινε ένα λάθος κ μισό λεπτό να το διορθώσουμε, έφυγε κ έκανε να επιστρέψει πάνω από μια ώρα. Γιατί? Τι λάθος έγινε? Γιατί συντάξανε νέο χαρτί? Κ γιατί συσκευάστηκε ο πατέρας μου ολόγυμνος? 

Μήπως τελικά στον γυμνό «δολοφονηθέντα» πατέρα μου έγινε νεκροψία? 

Η μήπως πέθανε από ανακοπή λόγο του έντονου στρες κ πανικού που έπαθε εκεί μέσα? Αναπάντητα ερωτήματα.. 

Γνωρίζω ότι το έντονο στρες  ανεβάζει τα επίπεδα της κορτιζολης στο αίμα κ αυτή με την σειρά της προσβάλει την καρδιά προκαλώντας εμφράγματα.  

Πράγμα που έπρεπε να γνωρίζουν στο Νοσοκομείο και όχι εγώ, αλλά και αν ακόμα το γνώριζαν τι έκαναν τελικά γι αυτο? Αγνόησαν τα πάντα κ χάθηκε μια ζωή τζάμπα. 

  Επιθυμώ την παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων προς αποφυγή άλλων παρομοίων τραγικών περιστατικών,  για μην βρεθεί κανένας άλλος άνθρωπος στην θέση την δική μου κ του πατέρα μου κ για να μην είμαστε εμείς οι επόμενοι που θα χουν ένα τέτοιο τέλος. 

Μέχρι σήμερα δεν άκουσα μια καλή κουβέντα από κανέναν για τον τρόπο νοσηλείας την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε να νοιώθει κάνεις εκεί μέσα, ή τον απάνθρωπο τρόπο συμπεριφοράς όπως μου λένε χαρακτηριστικά ότι τους αντιμετώπισαν σαν σκυλιά.  

Ντροπή κ αίσχος, ένα νοσοκομείο που θα μπορούσε να είναι ένα πρότυπο νοσοκομείο κ να περιθάλπει όχι μόνο τους Σερραίους, αλλά ολόκληρη την Μακεδονία, κατάντησε ένα «νεκροταφείο». Γιατί?? 

Ζητάω την δικαίωση του πατέρα μου που (μαζί με άλλους) χάθηκαν απάνθρωπα από ανθρώπινη ενσυνείδητη αμέλεια. 

Ζητάω από την δικαιοσύνη να είναι δίκαιη και να αποδοθεί δικαιοσύνη για τους ανθρώπους που άδικα χάθηκαν. 

Πλέον μετά από τόσες μέρες άρχισε να ξεκαθαρίζει το τοπίο στο μυαλό μου κ σύμφωνα με τα στοιχεία κ τα γεγονότα πιστεύω πια ακράδαντα ότι ο πατέρας μου πέθανε άδικα.    

 Αυτό που ήταν εντυπωσιακό είναι το γεγονός ότι το χαρτί του θανάτου, το αρχικό χαρτί του θανάτου που βγήκε η νοσοκόμα να μου δώσει κ βλέποντάς το, έφυγε κυριολεκτικά τρέχοντας είχε άλλη αίτια θανάτου κ το γεγονός ότι έφυγε κ έκανε πάνω από μια ώρα να επιστρέψει, συν όλες οι μουντζούρες κ διορθώσεις που φαίνονται πάνω στα χαρτιά του, τις μαρτυρίες του ίδιου σε όσα μου μετέφερε, με θλίβουν αφάνταστα διότι, το μόνο που τους ένοιαζε ήταν να «καλύψουν» τα στοιχεία του θανάτου!!    

Ο πατέρας μου πέθανε από ενσυνείδητη αμέλεια που επέδειξαν κατά την περίθαλψη το Γ.Ν. Σερρών οι υπεύθυνοι που δεν φρόντισαν να έχουν οι ασθενείς επαρκή οξυγόνο. Το ποιο αποτελεσματικό φάρμακο για την αντιμετώπιση του COVID-19 όταν χρειάζεται περίθαλψη είναι το οξυγόνο. Και στο Νοσοκομείο δεν ήταν επαρκή η παροχή οξυγόνου, κάτι που το γνώριζαν από το πρώτο κύμα της πανδημίας τον Απρίλιο του 2020 και δεν έλαβαν τα απαραίτητα μέτρα που είχαν υποχρέωση.    

Επειδή κατόπιν αυτών επιθυμώ, έως έχω δικαίωμα, την ποινική δίωξη και τιμωρία τους, καθώς και κάθε άλλου υπευθύνου, συνεργού και συμμέτοχου. 

ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ 

Και με την επιφύλαξη κάθε νομίμου δικαιώματός μου. 

Να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι, ……………. 

Διορίζω πληρεξούσιό μου, συνήγορο πολιτικής αγωγής και αντίκλητο τον δικηγόρο Σερρών Γιάντσιο Ιωάννη του Νικολάου, ΑΜ 483, κατοίκου Σερρών, οδός Υψηλάντου 3,ΤΗΛ……

Σέρρες, 08/03/2021 

Η Μηνύουσα ων και εγκαλούσα της μηνυτήριας αναφοράς