ΣΕΡΡΕΣ: Μνήμες γεύσεων από τα καλοκαίρια στη Μεραρχίας (από τον Στέλιο Μπουφίδη)
Μιλάμε στο Meta magazino που κυκλοφορεί, για τις γεύσεις στις Σέρρες και (βοηθούσης της εποχής) το μυαλό ταξιδεύει χρόνια πίσω, σχεδόν μισό αιώνα, τότε που η Μεραρχίας μετατρέπονταν κάθε βράδυ Κυριακής (αλλά και πολλές καθημερινές) σε έναν απέραντο πεζόδρομο με τα πλήθη να κάνουν τη βόλτα τους ανεβοκατεβαίνοντας αμέτρητες φορές.
Στο πρώτο κομμάτι της βόλτας αριστερά και δεξιά του δρόμου τα ζαχαροπλαστεία είχαν απλώσει τα τραπεζάκια τους και πιο κάτω ξεκινούσαν την παρέλαση οι θερινοί
κινηματογράφοι και οι ψησταριές. Παράλληλα ο δρόμος ήταν γεμάτος με μαγκάλια που έψηναν και πωλούσαν καλαμπόκια καθώς και με καροτσάκια που διέθεταν ξηροκάρπια.
Πρώτος κινηματογράφος ήταν το Ρεξ (απέναντι από τα δικαστήρια) και στη συνέχεια ο Έσπερος, τα Διονύσια και (απέναντι) τα Τιτάνια. (Ένας άλλος θερινός κινηματογράφος ήταν η Άνεσις, αλλά εκτός Μεραρχίας, στην Περιστέρη Κωστοπούλου, στο χώρο του σημερινού Μασούτη. Ακόμη υπήρχε και ένας συνοικιακός θερινός κινηματογράφος, τα Ολύμπια, επί της Βενιζέλου, στην Καμενίκια).
Ας μιλήσουμε όμως για τις γεύσεις. Το εντυπωσιακό ήταν πως έξω από κάθε θερινό κινηματογράφο υπήρχαν και λειτουργούσαν ταβέρνες- ψησταριές, με τον τίτλο του κινηματογράφου οι περισσότερες, έτοιμες να υποδεχθούν τον κινηματογραφόφιλο που απολάμβανε την ταινία αλλά ζαλιζόταν και από τις μυρωδιές που ερχόταν από έξω από τον κινηματογράφο.
Αν μάλιστα δεν είχε φροντίσει να πάρει καλαμπόκι πριν μπει στο σινεμά η πείνα τον θέριζε. Οι ταβέρνες που ήταν έξω από τους κινηματογράφους, όπως και οι άλλες που ήταν στις δυο πλευρές της Μεραρχίας πρόσφεραν τα κλασσικά: Γύρο, σουβλάκια, σουτζουκάκια, μπριζόλες, παιδάκια κ.λ.π. με πατάτες και τις αντίστοιχες σαλάτες. Και όμως.
Νομίζουμε ότι τις γεύσεις τους δεν μπορούμε να τις συναντήσουμε σήμερα. Ψευδαίσθηση μάλλον. Η γεύση όμως που πραγματικά ήταν αξεπέραστη ήταν αυτή του γύρου της ‘Συκιάς’ του Μουτάκα, όπως και αυτή από τις ‘Φλαμουριές’, έξω από τα Τιτάνια. Δεν τις βρίσκεις σήμερα με τίποτα και αυτό δεν αποτελεί ψευδαίσθηση.
Μια και μιλάμε για γεύσεις και τα μαγαζιά της περιοχής να αναφέρω και τις κοντά στην περιοχή ταβέρνες του ‘Σταυράκη’, (κυριλέ, με τα αξεπέραστα γιαπράκια με μπεσαμέλ) και τον λαϊκό ‘Μπουτζέκη’ (με τα απίθανα συκωτάκια, τα μυαλά και την καλλιτεχνική σαλάτα) στην περιοχή των Κιουπλιών.
Κάποιοι λιτοδίαιτοι, γλυκατζήδες ή με περιορισμένο βαλάντιο προτιμούσαν τις γεύσεις των γλυκών. Αξεπέραστες η σαρλότα και η νογκατίνα του Νομίδη, ο (τεράστιος) ιπτάμενος δίσκος του Έλληνικόν΄, η ρουαγιάλ του Καραογλάνη, το σικάγο και η μόκα του ΄Καπρίς’, ο μπαμπάς και το καυσόξυλο του Άνώτερον΄.
Αξιοπερίεργο και το γεγονός πως μαθητές του λυκείου όντες και χρόνια πολλά πριν οι ΄ψαγμένοι’ σεφ ανακαλύψουν το πώς δένει το γλυκό με το αρμυρό τρώγαμε στα μπουγατσατζήδικα ρυζόγαλο ή κρέμα γάλακτος με μπουρέκι!
Θα φύγουμε για λίγο από τη βόλτα στη Μεραρχίας (την και νυφοπάζαρο αποκαλούμενη) γιατί θέλω να κάνω αναφορά σε μια άλλη αξεπέραστη γεύση από εκείνα τα χρόνια. Κάθε Τρίτη (μέρα λαϊκής) τα καταστήματα παρέμειναν ανοιχτά όλη τη μέρα, δεν έκλειναν τα μεσημέρια, και εκείνες τις μέρες υπάλληλοι και αφεντικά την έβγαζαν με ξηροφαγία στα όρθια.
Παίρναμε λίγο ψωμί από το φούρνο του Πρωτόπαπα ή του Γάνου, λίγο τυρί από τα πολλά μπακάλικα της περιοχής και λίγο σαλάμι από τον Μαρμαρέλη και ξεγελούσαμε την πείνα μας. Έ λοιπόν εκείνη τη γεύση από το σαλάμι δεν την ξαναβρήκα παρά τις όποιες ποικιλίες και είδη αλλαντικών έχω δοκιμάσει.
Ένα μικρό ταξίδι στις γεύσεις του παρελθόντος κάναμε και παρασυρθήκαμε βρίσκεται αλλού. Η οικονομική στενότητα και η αραιή και περιορισμένη ποσότητα αυτών που δοκιμάζαμε τα κάνουν να φαντάζουν πεντανόστιμα και να τα νοσταλγούμε. Όμως κυρίως, μέσω των γεύσεων, δεν νοσταλγούμε τόσο εκείνα που δεν τρώμε αλλά τη ( χαμένη πλέον) νιότη που μας συνόδευε όταν τα γευόμασταν!
