(Από το αρχείο της μνήμης του Νίκου Φαλαγκάρα)
Δεν είναι δυνατό, ίσως και σκόπιμο, να μιλήσεις για τον χθεσινό κόσμο ενός τόπου, αν δεν περιλάβεις στη μνημόνευσή σου κάποιες χαρακτηριστικές μορφές που με την επί δεκαετίες παρουσία τους τον χρωμάτιζαν τόσο έντονα. Η αναφορά σου αυτή θα είναι, αν μη τι άλλο, απρόσωπη, αόριστη και εν τέλει χωρίς ενδιαφέρον.
Μία τέτοια μορφή για την πόλη των Σερρών, ανάμεσα στις –όχι και πολλές- άλλες, ήταν ο γνωστός σε όλους μας Γιωργάκης.
Το επώνυμό δεν το έμαθα ποτέ, όπως και πολλοί άλλοι συμπολίτες μας φαντάζομαι. Με την όλη του παρουσία, φρόντισε να «πολιτογραφηθεί» και να γίνει γνωστός στην τοπική κοινωνία με το χαϊδευτικό του όνομα «Γιωργάκης». Και δεν αποκλείεται ακόμα κι ο ίδιος να παραξενευόταν, αν τον προσφωνούσε κάποιος με το επώνυμό του.
Ψηλός, ευθυτενής, με κανονική σωματική διάπλαση και μαλλιά ελαφρώς γκριζαρισμένα (τελευταία τα έβαφε διακριτικά), μακριά που σκέπαζαν την πλάτη του, ενώ το πάνω χείλος το διαπερνούσε ένα ψιλό γαϊτανάκι για μουστάκι. Γύρω από τα μαύρα και εκφραστικά του μάτια άπλωνε μια απαλή σκιά. Ο βηματισμός του χορευτικός.
Το ντύσιμό του, χειμώνα καλοκαίρι, ελαφρύ και εκκεντρικό. Δεν ξέρω αν ο σκοπός του ήταν να προκαλέσει το μάλλον συντηρητικό κοινό της πόλης μας ή επειδή έτσι αισθανόταν και γι’ αυτό το είχε καθιερώσει. Αν με ρωτούσε κάποιος πού βρίσκεται η αλήθεια, θα έκλινα προς τη δεύτερη εκδοχή.
Στενό παντελόνι και τα παπούτσια του ήταν συνήθως ψηλοτάκουνα, μυτερά και ασημί χρώματος.
Η φωνή του διαπεραστική. Κάθε φορά που τον έβλεπες, όλο και κάποιον γνωστό του θα χαιρετούσε συνοδεύοντας τον χαιρετισμό του και μ’ ένα αστείο, συνήθως σχετικό με τη γενετήσια πράξη. Η ελευθεροστομία του ήταν γνωστή, χωρίς να τον πολυενδιαφέρει το πώς θα εισπράξει τα λεγόμενά του αυτός που τον άκουγε. Σε κάθε περίπτωση πάντως δεν είχε σκοπό να προσβάλει τον συνομιλητή, γι’ αυτό και κανείς δεν τον παρεξηγούσε.
Είχε καταφέρει γενικότερα να γίνει αποδεκτός στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον χωρίς να χρειάζεται να προσποιηθεί ή να καταπιέσει τον εαυτό του για να γίνει αρεστός ή ανεκτός. Αυτό, νομίζω, δεν είναι και τόσο εύκολο να το πετύχει κανείς, αν δεν διαθέτει κάποια στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν και θα τον επιβάλουν ως πλήρες μέλος του κοινωνικού συνόλου. Και ο άνθρωπος αυτός τα διέθετε αναμφισβήτητα με το παραπάνω.
Πάντως το πώς θα τον σχολίαζαν οι άλλοι για το ντύσιμο τη λεκτική του ελευθεριότητα καθώς και την εν γένει συμπεριφορά του τον άφηνε παγερά αδιάφορο. Για να μην πω ότι τον διασκέδαζε κιόλας. Είχε χτίσει το δικό του προφίλ μαζί και τον αξιακό κώδικα. Αυτό θα μπορούσε να το πει κανείς εκ μέρους του εγωιστικό και υπερφίαλο, αν όμως απαιτούσε κιόλας να προσχωρήσουν και οι άλλοι. Κάτι που ασφαλώς δεν συνέβαινε.
Το κύριο επάγγελμα του Γιωργάκη ήταν να πουλάει σπόρια (ξέρετε αυτά που μερικοί, με την άνεσή τους, μασούσαν, όπως το σαράκι το ξύλο, κατά τη διάρκεια της κινηματογραφικής παράστασης) δίπλα στην είσοδο του παλιού κινηματογράφου ΑΣΤΕΡΙΑ. Είχε όμως και καλλιτεχνική δραστηριότητα στον χώρο της μουσικής. Συμμετείχε ως τραγουδιστής σε μουσικό συγκρότημα που έπαιζε σε εξοχικά κέντρα (θυμάμαι στον Άη Γιάννη).
Συχνά περνούσε από τα γραφεία του Δικηγορικού Συλλόγου (στο δικαστικό μέγαρο της πόλης) για μια θορυβώδη και συνοδευόμενη με τις γνωστές ατάκες του καλημέρα και αμέσως έφευγε. Ποτέ δεν καθόταν άλλωστε σε ένα μέρος.
Μία μέρα τον είδα πάλι εκεί, αλλά τώρα πια φανερά άκεφο και καταβεβλημένο. Καμία σχέση με τη γνώριμη φιγούρα. Θυμάμαι με τι παράπονο είπε τη φράση «Παιδιά, δεν είμαι καλά.». Ήταν η τελευταία για μένα φορά που τον έβλεπα. Σε λίγο καιρό έμαθα ότι άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο για να σεργιανίσει στον άλλο.
Αναρωτιέμαι (μολονότι ξέρω ότι δεν υπάρχει απάντηση σε τέτοια ερωτήματα) αν κι εκεί θα κάνει τα ίδια. Αν όχι, άραγε πώς αντέχει;
πηγή anexartitos.gr
